Ik ben Roel Jacobus, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Marathonrocker.
Ik ben een man en woon in Wingene (België) en mijn beroep is aan de slag zijn met letters en cijfers ten dienste van 't algemeen.
Ik ben geboren op 27/02/1911 en ben nu dus 113 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lopen, basgitaar spelen, groen tuinieren, Cercle Brugge, schrijven.
Rockt het niet, dan loopt het (af en toe een beetje uit de hand)
16-09-2012
Griepje achtergelaten in het bos, sorry eekhoorn
De voorbije dagen voelde ik me grieperig. Een gloeiend hoofd, slappe benen, kil gevoel. Vanmorgen een uurtje rustig in het bos gaan lopen. Een eekhoorn gegroet. Sindsdien is de griep weg. Sorry als jij hem nu te pakken hebt, eekhoorn.
Nooit opgeven In Flanders Fields Marathon - 9 september 2012 Nieuwpoort-Ieper
Een zomer die zijn hitte spaart tot het venijn in de staart zit... dat is om miserie vragen. Terwijl Vlaanderen zich met koele drank in het lommer verschool, trok Beverhouttrio 'Showbizz' Lieven Dewulf, Martin Goeminne en ondergetekende Marathonrocker op zondag 9 september naar de In Flanders Fields Marathon. Dat was ik ook aan mezelf verplicht: ik vierde mijn 'marathonverjaardag' zijnde 42 jaar en 195 dagen. Het parcours ken ik op mijn duimpje. Zes jaar geleden liep ik de IFF (3u57) en twee jaar later fietste ik mee. Als geen ander ken ik ook de eindeloze eenzaamheid tussen 35 en 39 kilometer langs de Ieperleevaart. Daar bezijden het John McCrae Memorial wacht het slagveld. We droegen het slagveld ook letterlijk mee: elke loper kreeg op zijn borstnummer behalve de eigen voornaam ook de naam van een gesneuvelde soldaat.
Frank Deboosere had ons 30 graden beloofd, en dat kregen we zonder fout! Bij de start aan de Vismijn in Nieuwpoort om 10 uur scheen de zon al overvloedig. Martin had daags voordien gewerkt , Lieven had naar eigen telling 16 pinten gedronken (tegen 's avonds waren het al 18 glazen waarond Duvels, Westmalles, enz. ) en ik had wat last van mijn rug . Niettemin zat de conditie goed. Martin en ik hadden beiden ambitie voor 'in de 3u30'. Lieven kan dik 20 min sneller maar zou vandaag zijn gebuur Martin gezelschap houden.
We vertrokken goed, met soepele tred en meteen in het ritme van 5 min/km. Af en toe boden bomen welgekomen schaduwoases. De eerste 5 km in 24:45, hartslag bleef netjes rond de 150. Een groep Beverhoutsupporters zou vanaf Ramskapelle bij elk dorp of brug enthousiast aanmoedigen, waarvoor grote dank! Tegen 10 km (50:11 hartslag 153) begonnen mijn linkertenen te nijpen, ai ai uitstraling uit de onderrug. Dat kwam vroeger dan verwacht, geen goed teken. Net voor Stuivekenskerke even gestopt om te plassen en de rug te rekken. Na een minuut weer vertrokken zonder te forceren om de makkers weer bij te halen. Kilometers lang zag ik ze nog voor mij, aan 15 km (1:16:01) leek ik ze te gaan pakken maar in de hitte langs de IJzer hield ik bewust de hartslag in. Mijn linkervoet begon nu te slapen. Tussen Diksmuide en Knokkebrug (km 17-25) geen centimer schaduw, temporiseren was de boodschap. De eerste slachtoffers begonnen al te wandelen. Grote verbazing dat plots kandidaat-winnaar Steven Broucke langs de IJzerdijk stond te balen met een gezicht als een donderwolk. Tegen pols 158 passeerde het halverwegepunt aan 1:48:17. Maal twee en plus tien minuten hitteverval zou dat in het allerbeste geval 3u47 opleveren. Op een mooie tijd moest ik vandaag niet meer hopen. Vanaf nu besloot ik heelhuids aan te komen. Aan het aantal wandelaars (nu al!) af te lezen, zou dat een ferme prestatie zijn.
Aan de horizon lonkte als een nauwelijks naderende fata morgana, de verkoelende bomenrij van het Ieperleekanaal. Martin en Lieven liepen amper enkele honderden meters vooruit. Hen proberen inhalen was in deze omstandigheden echter zelfmoord. Km 25 aan Knokkebrug tekende 2:09:33 aan hartslag 161. We verlieten de verzengde IJzerdijk en schoven onder de bomen langs het Ieperleekanaal. Bij de waterpost nam ik ruim wandeltijd om een gel op te zuigen en genoeg te drinken.
Zachtjes verder joggend en af en toe stappend om de rug te stretchen, ging het verder tussen twee soorten volk: lopers die voorbijstaken en steeds meer stappers. Aan km 28 bij vzw De Boot aan Driegrachten een plezante verrassing. De sponsen werd aangegeven door dochterlief en de familie stond te supporteren. Dat gaf moed. Vader/kinesist gaf een paar oefeningen om de rug te rekken en stelde voor een kwartier te rusten. Een hartverwarmend voorstel, maar ik vreesde door stilstand te verkrampen. Na een kus weer vertrokken. De klimmetjes onder en over bruggen verliepen steeds pijnlijker. Maar het voordeel van ervaring is dat je weet welke hel nog komt en dat uiteindelijk toch de verlossing volgt. Kilometer 30 in 2:43:15, een mentale klap want normaal zou ik op dit moment had ik al bijna 35km moeten hebben. De moed zonk in de schoenen want dit betekende nog ongeveer 1u15 voor 12km als ik onder de 4 uur wilde eindigen. Met een slapend been oogde de psychologische drempel van 3u59 een huizenhoge dijk.
Hoe dichter we Ieper naderden, hoe meer het landschap ongemerkt klom. De sluizen van Boezinge hadden telkens een venijnig klimmetje in petto. Ik ken ze allemaal maar het blijven smeerlappen. Afwisselend joggend en wandelend sleepte ik me naar 35 km in 3:18:42. Nog 41 minuten voor 7 km, onmogelijk in deze toestand. Rondom mij werd gewandeld dat het aandoenlijk werd. Plots waren daar de krampen. Wat wil je, als je al 25 km op één been loopt. Van 35 naar 38 km (3:51:05) was het strompelen geblazen. Op een gegeven moment stond ik helemaal vast, kon niet meer vooruit, achteruit, opzij. Gewoon niks. Wat doe je dan op een jaagpad tussen links water en rechts netels en prikkeldraad? Tja, had op dat moment den Duits langsgekomen dan was deze soldaat een vogel voor de kat. Gelukkig had ik anno 2012 de vrijheid om voorover te buigen (lach niet, dat was werkelijk het enige wat nog lukte) en de quadricepsen, hamstrings, schenen en kuiten te masseren. Nooit wenstte ik harder een nulworp te veroorzaken. Ik dacht eraan dat ik mijn buurman gisteren vertelde dat je in een marathon alleen mag opgeven als je niet meer vooruit geraakt. Nooit als het 'gewoon' pijn doet of als je het 'gewoon' niet meer ziet zitten. Maar wonder boven wonder kwamen de spieren weer los en haalde ik 39 km in 4:01:51. Bijkomende voordelen van het stappen waren de lage hartslag en het ontspannen van de rug wat de slapende voet weer wakker maakte.
De fietser van een andere loper gaf me een flesje water dat uit Lourdes leek te komen, want een tweede mirakel voltrok zich. De spierkrampen verdwenen en ik dacht stomweg "laat ik maar weer eens proberen te lopen". En warempel, het lukte nog ook tot 40 km in 4:09:43. Voor het eerst in zes marathons kreeg ik de laatste kilometers vleugels en het ging steeds sneller. Ik haalde niet alleen stappers maar ook lopers in. Onder de Menenpoort kwamen de tranen in de ogen voor al die gesneuvelde jongens en mannen die evenzeer hadden afgezien. Mijn overgrootvader-oudstrijder die de gasaanvallen nauwelijks vijf jaren overleefde, kwam voor mijn geest hoewel ik hem nooit gekend heb. In Flanders Fields was iedereen een held. Op dit élan had ik nog tientallen kilometers kunnen doorgaan. De vetverbranding was blijkbaar op kruissnelheid gekomen. Mijn eindtijd van 4:22:25 op plaats 304 voelde uiteindelijk als een overwinning. Wij zijn Beverhouters, IJzervreters, frontsoldaten, wij geven godverdomme niet op.
Lieven en Martin waren aangekomen in 3u47, met inbegrip van tien minuten verkrampt strompelen. Respectievelijk 150 en 151ste, straffe gasten! Met de supporters zaten ze al vanop een terras luidruchtig aan te moedigen. Iedereen blij dat we het levend gehaald hadden in deze legendarisch hete editie. Met meerdere goede glazen werden de vochttekorten weggewerkt, de professionele aanpak.
De uitslag loog niet over de hitte. Van de 479 vertrekkers haalden slechts 391 de finish, of een uitval van 1 op 5. Met 4 uur rond zat je nog in de eerste helft van de ranglijst (van de vertrekkers), nooit gezien...
Nog een dikke pluim voor de organisatie die om de 5 km waterbevoorrading hield met flesjes van een halve liter. Dit bleek ruimschoots voldoende. In tegenstelling tot de Rhytm & Run in Antwerpen (halve marathon) en de marathon in Lier kende ik geen uitdroging. Een dikke pluim. Al kan het nog beter: volgende keer graag tussen 35 en 40 km nog een bijkomende drankpost want voor de vele stappers was dat een verdomd lange tijd dorst lijden. Nooit eerder waren de aanmoedigingen van de toeschouwers zo fel. Ook dat stak een hart onder de riem.
En nu? Ja, wat nu? Nooit meer, nooit meer, nooit meer! Dure eden gezworen op de hete IJzerdijk en tussen de netels van het Ieperleekanaal. Maar 's anderendaags zit een mens toch weer wedstrijdkalenders af te speuren naar kansen op revanche. Kampenhout (15 december), ik om er aan...
Als er gelopen wordt in eigen dorp, dan moet je er staan. Een week appartement met zicht op zee geboekt of niet, op zaterdagavond 25 augustus liep ik op het thuisfront de statenloop van Wingene. Alweer veel Beverhouters op post gezien deze loop meetelde voor het clubcriterium. De sportdienst verving een gedeelte van het stratenparcours door lussen in het gloednieuwe sportpark: een fijne ingreep waardoor de supporters de wedstrijd beter konden volgen. En natuurlijk konden ook de lopers beter de voor- en achterhoede inschatten. In de hoofdwedstrijd van 10,8 km was de zege voor master Luc Van Asbroeck, gevolgd door Beverhoutyoungsters Timothy Van Belleghem en Thybo Demeester. Filip Vancauwenberghe werd zowaar zevende in eigen dorp.
Gezien het debacle op de Rhythm & Run in Antwerpen, beschouwde ik deze loop als ultieme conditietest voor de IFF marathon van 9 september. Minimaal 14 km/u was het streefdoel. Ondanks de harde wind slaagde ik erin met amper verval de drie ronden af te leggen. Eindtijd 44min26sec of 14,58 km/uur, missie geslaagd. De fraaie 24ste plaats op 99 deelnemers, 7de master 1 heren, was een leuke bijkomstigheid.
Ook na de wedstrijd karakter getoond tot en met het sluiten van de kantine. Goede punten voor het... Slechte Moaten Comité.
Morgen marathonverjaardag vieren In Flanders Fields
Marathonlopers zijn geen mensen. Ze zijn anders. Niet beter, niet slimmer, niet sterker. Maar anders. Gewoon anders.
Morgen een dag waar ik al lang naar uitkijk: precies 42 jaar en 195 dagen jong. Ik wilde het niet zover drijven als het originele voorbeeld van Veerle Beernaert, die afgelopen winter een heuse verjaardagsmarathon ineenbokste. Maar een marathon moest en zou het op die dag worden. De kalender stuurt me gelukkig niet naar het kille Kazakstan, het saaie Ohio of het groezelige Guadelajara. Neen, op 9 september wordt gemarathond tussen Nieuwpoort en Ieper, doorheen de fameuze Flanders Fields. Vlakbij de deur wordt het dus een blij weerzien met wedstrijd die ik in 2006 zelf liep (3u57) en in 2008 meefietste.
Deze keer mik ik op 3 uur en in de 30 minuten. Als de hitte zulks toelaat natuurlijk. De conditie zit super en mentaal kreeg ik een fantastische boost gisteravond op de Memorial Van Damme. Vandaag spaghetti, water en rust, rust, rust,...
Rhythm & Run Rock'n Roll halve marathon Antwerpen 12 augustus 2012
Jammer dat
je in loopnummers geen nulworp kunt veroorzaken. Wellicht is geen enkele
deelnemer van de Rhythm & Run Rockn Roll Halve Marathon 2012 trots op zijn
eindtijd. Het concept is nochtans veelbelovend: een rockcafébaas plant langs
een biljartvlakke aanloop aanmoedigende rockbands en zorgt voor opzwepende
slotkilometers in een zinderende stadsambiance.
Op een on-rockn
roll vroeg uur begaf ondergetekende zich naar Antwerpen waar hij als
allereerste (!) op de bus naar startplaats Massenhoven stapte. Ik aanvaardde
met plezier startnummer 13 Wilt u hem echt? U mag nog wisselen hoor? als
ticket voor de highway to hell. En dat zou het worden
Na een
uurtje platte rust onder een boom leek het nog heter geworden. Opwarmen bij 30
graden gaf al een eerste signaal dat vandaag geen wereldrecords geklopt zouden
worden. De eerste 17 km
ging over het jaagpad van het Albertkanaal, met nul schaduw en warme rugwind.
De start werd door signalisatieproblemen nog eens een half uur verlaat zodat we
al half gestoofd waren nog voor de chrono begon te lopen.
De eerste
twee km gingen vlot in tempo voor 1u30-35 maar de hitte woog. De eerste vier km
schoven voorbij in 18 min maar de hartslag was te hoog om nog een uur en een
kwart vol te houden. Tegen 6 km
werd het onmogelijk om de hartslag naar beneden te krijgen zonder hard te
remmen. De hitte zorgde bovendien voor overmatig zweten. Wie nu niet zijn
verstand gebruikte, speelde met zijn leven. Aan de drankpost besloot ik kordaat
om wandelend twee volle bekers water soldaat te maken en de resterende 15km op
het gemak uit te joggen. Her en der stapten af en toe al lopers. De
waterbevoorrading aan 10 km
(46 min) was een oase waar ik met plezier 2 minuten opofferde. Daarna werd het
een verzengende betonwoestijn, geprangd tussen de hete zon links en verhitte
fabrieksmuren rechts, met een warme luchtstroom in de rug. Puffend, zwetend, vloekend,
jammerend en stappend smachtte het peloton naar de volgende drankpost. Daarop
was het wachten tot maar liefst 17km. Met twee bekers water stapte ik 500 m tot de brug van de
Noorderlaan, waar eindelijk een fris briesje moed gaf om de laatste kilometers
door het stadscentrum weer te lopen.
Tot mijn
verbazing schraapte ik in mijn rampzalige toestand een resem nog véél
rampzaliger lijken op. Zo ondermeer een provinciaal juniorenkampioen op de
10.000m die voor 1u23 gestart was, een ervaren marathonloper met een 2u30-palmares,
enzovoort. Een slagveld van gezond verstand. We kregen nog een fraaie stadstoer
langs bezienswaardigheden, onder meer het gloednieuwe MAS en de beruchte
Schippersstraat. Veel energie om de fijne vleeswaren links en rechts te
bewonderen hadden we niet meer, laat staan dat we geld op zak hadden.
Uiteindelijk
kwam ik aan in 1u56m28sec, op een feestende Grote Markt. Zoveel volk voor een
bescheiden loopwedstrijd (500 deelnemers voor 10 en 21,1 km samen)? Welnee, het
ging om de massaal bijgewoonde Antwerp Gay Pride. Daar sta je dan plots in je
strakke loopbroekje
De
rangschikking oogt als een oorlogsbulletin. De nummers 1 en 2 deden er maar
liefst 1u20min over, terwijl ze vorig jaar resp. 1u07 en 1u10 liepen. Lokale
held Marc Papanikitas liep een onwaarschijnlijk trage 1u27min, liefst 17min
trager dan vorig jaar. Met mijn erbarmelijke 1u56 was ik nog net in het eerste
derde: 90ste op 249 aankomsten. Slechts zeven man bleef onder het
anderhalf uur
Een halve
marathonwedstrijd is altijd de éérste helft van de marathon. Door de hitte
liepen we deze keer meteen de twééde helft. Een echte highway in brandende
hellevuur. Heavy rock!
Benieuwd
hoe de Shoppingloop in Oostkamp (10
km) zou worden na tien dagen Zwitserland. Hoogtestage:
OK, permanent boven de 1600m gebleven met pieken tot 3000m. Fysieke inspanning:
OK, dagelijks 15 tot 25 km
gebergwandeld. Voeding: OK, geen gebrek aan pasta, groenten, fruit en minder
gezond lekkers. Rust: OK, elke nacht minstens 8 tot 10 uren te bed.
Looptraining: oei, nul meter in tien dagen, om even het overbelastingsspook te laten
overwaaien.
Oostkamp
telde 20 graden en af en toe een druppel regen, idealer kan loopweer niet zijn.
De eerste van drie ronden startte gezwind in 1326. Als conditietest tegen de
limiet kon dit tellen. Het lichaam bleef vlot draaien en ik hoefde niet te
milderen, tweede ronde in 1319. Hola, dit begon op een begenadigde dag te
gelijken. Dan maar in de derde ronde volle gas vooruit. De motor bleef soepel
snorren en de man met de hamer had een snipperdag genomen. De derde ronde in 1308
met een felle sprint (hartslag 193 ) gaf een verrassend sterk eindresultaat:
officiële tijd 3953. Goed voor de 47ste plaats op 267.
Ik vet content
natuurlijk met een gemiddelde van boven de 15km/uur. Het was drie jaar geleden
dat ik op de 10 km
nog onder de 40 minuten bleef. Op zulke dagen voelt men zich atleet, helemaal
in de sfeer van de Olympische Spelen. En die gaan ook op hoogtestage, ja toch?
Het podium kleurde alweer blauw-wit met Alexander Diaz op 1 en Bram Coppens op 2.
Voor het
eerst werd in Moerkerke een stratenloop georganiseerd. Daarvoor werd een beroep
gedaan op de ervaren rotten van Roda-Helis (Damme en Sijsele) zodat ook dit
evenement voortreffelijk verliep. Beverhout zegde meteen zijn steun toe door
deze loop op te nemen in het interne wedstrijdcriterium. Een niet onbelangrijke
steun: meer dan een derde van de deelnemers droeg het blauw-witte singlet.
De
hoofdafstand bedroeg 12,4km gespreid over vier ronden. Een mooi toertje door de hoofdstraat en het
omliggende polderlandschap. Het lukte aardig om 14 km/u aan te houden en de
laatste kilometer nog een paar honderden meters weg te sprinten van een
groepje. Uitslag: 32ste op 90 deelnemers in 5303, en nét niet gedubbeld door winnaar Bram Coppens.
Vrijdagavond 29 juni recht van het werk naar de Kermisloop in Moerbrugge. Een organisatie van onze buren van AC Blanco, maar op straat alweer een vierde van de deelnemers in blauwwit Beverhouttenue. Onder een dreigende hemel gingen we van start voor 9,1 km, elk van de drie ronden schoven zwarte wolken iets dichterbij maar het bleef uiteindelijk droog. Dit in tegenstelling tot de lijven en lijfjes die sopten van het zweet. Dik 25 graden en windstil = ideaal kermisweer, maar hoho om te lopen. Vlot gestarte eerste ronde in 12:12 en doortocht in 28ste positie, tweede ronde geconsolideerd in 12:46. Tot 2,5 km voor het einde plots ai, pijn net onder de ribben, stekende milt. Het tempo moeten laten zakken en bewust ademhalen op het stapritme. Tegen de laatste 500m ging het beter maar had ik volk moeten laten voorgaan. Uiteindelijk nog tot op de meet gesprint voor plaats 34 op 160. Eindtijd 38:40, dik 14 km/uur en daarmee ben ik altijd content. Beverhout haalde net niet de winst, maar met 15 leden tussen plaatsen 3 en 39 mogen we niet klagen zeker? De blauwe garde was overigens tot in de laatste gelederen vertegenwoordigd.
De wasbeurt vond plaats in een afgesloten stuk van de feesttent met een teil koud water, het prijszakje bevatte een spel kaarten en een tube wasmiddel (werkt ook in koud water! zegt de verpakking). Nadien nog een frisse pint en een zak frieten. Kortom: een feestje op mensenmaat.
Zondagmorgen 26 km rustige bosloop (2u:22 ofte 11 km/uur). We zitten weer op marathonkoers voor In Flanders Fields op 9 september. Waarom? Omdat die precies valt op mijn 'marathonverjaardag' zijnde 42 jaar en 195 dagen. Zo eentje mag je niet laten liggen...
Een kort berichtje, op verzoek van een barvrijwilliger van de Stratenloop van Ruddervoorde. "Hé Marathonrocker, ik lees altijd je blog, je gaat toch wel iets schrijven over Ruddervoorde." Bij deze een wedergroet aan die onbekende lezer. De 28ste Stratenloop van FC Termote in Ruddervoorde op vrijdag 22 juni was voor mij een eerste keer. Ondanks de concurrentie van de Nacht van Vlaanderen in het aanpalende Torhout, stond de kermis van Ruddervoorde op het Beverhout-criterium - wegens het Vaartcriterium voor inwoners van Beernem, Oostkamp en Damme. Een enorme bende blauw op straat alweer dus. Thimothy Van Belleghem gaf het gouden voorbeeld op de 4 km. Van de 87 heren die de 12 km afhaspelden, droegen maar liefst 23 het blauwe singlet. Ondanks hevig verweer van Thomas Beirnaert en Thybo Demeester ontglipte de eerste plaats ons nipt. In de achtergrond streed ik om de 14 km per uur te handhaven en slaagde daar netjes in. De 12 km in 51:08, goed voor de 34ste plaats op 87, beloond met een pakketje Duvel en een duikbrilletje - voor als we te diep in het glas zouden kijken? Welnee, de kermisverleidingen weerstaan en verstandig naar huis getrokken.
Zondag 3 juni stond al maanden rood aangestipt op de agenda. Voor de tweede keer nam Beverhout met een herenploeg masters deel aan de interclub Beker van Vlaanderen. Vorig jaar waren de makkers onderaan gestart in de 5de Landelijke Afdeling en hadden ze ei zo na meteen gestunt met een promotie. Dit jaar stond de ambitie hoog gespannen om de stijging te bewerkstelligen. Marathonrocker was ingedeeld in de 4x400m aflossing, het was weer eens iets helemaal anders dan lange afstanden.
In een koud en druilerig Roeselare
monsterden we tegenstanders van gerenommeerde clubs: Turnhout,
Kortenberg, Pajottenland, Bornem, Vilvoorde, Machelen en Beerschot. Peter Steyvers toonde meteen hoe het moest
met overwinningen in het verspringen (5m40) en de 100m (12.31 - nieuw
clubrecord M50). John Degrande haalde in het kogelstoten met 8m16
een mooie 5de plaats binnen.
We zijn echter vooral een bende stratenlopers en dat leverde massa's punten op. Filip Vancauwenberghe won zowaar de 1500m in 4'39". Even later ging ook Dirk Sierens met de overwinning lopen op de 3000m in 10'19. Een opvallende derde was ultraloper Nid Rumphakwaen van Vilvoorde, winnaar van de marathon in Kampenhout.
Dan weer kampnummers. Freddy Steyvers verzamelde broodnodige
punten in het speerwerpen (3de) met 27m47 en discuswerpen (5de) met
21m90. Hans Verlinde blesseerde zich
lichtjes in het hoogspringen maar legde met 1m35 toch beslag op de 2de
plaats.
Over naar een afsluitend loopluik. Winny Vandoorn werd in zijn allereerste 5000m
op de piste mooi 3de in 18'59". Dries Vandeschaeghe sleepte in een sterk bezette 400m de 4de plaats in de wacht in 1'04"86. Bij de tussentelling bleek Beverhout niet alleen op kop te staan, maar zowaar al een onoverbrugbare puntenkloof te hebben opgebouwd. Niet zomaar de promotie was al ruimschoots binnen, we wonnen zowaar de interclub!
De laatste wedstrijd van
de middag werd dus niet minder dan een gala. Het 4x400m-team had de voorbije week op de stokwissels getraind om elk risico uit te sluiten. Starter Dries Vanderschaeghe, gevolgd door Roel Jacobus, Peter Steyvers en Tom Vanhee brachten het sluitstuk het sluitstuk tot een goed einde in 4'28", goed voor de vijfde plaats.
De vreugde van een mooie middag atletiek groeide uit tot euforie voor de meegereisde deelnemers, trainers en supporters. Ploegleider en onbaatzuchtige reserver Frank Couffez werd terecht meegetrokken in de ereronde met de beker.
En 's anderendaags deed het overal zeer. Een marathonlichaam dat plots alles moet geven op 400m, en we zijn al master hé...
Niet meer geblogd sinds de Brigandsloop in Ingelmunster. Niet moeilijk: vlak daarna zakte de conditie onder het nulpunt, de terugslag van een winter vol crossen en twee marathons (Kampenhout en Lier). De batterijen moesten grondig heropgeladen worden en daar nam ik ruim te tijd voor. De eerste twee weken kregen de loopschoenen absolute rust, daarna mochten ze twee weken tochtjes van nauwelijks 2, 3 of 5 km verwerken. Traditioneel bouwde ik voorzichtig weer op naar Dwars door Brugge, de koers die ik zelfs met één been niet zou willen missen. Gelukkig viel Brugges mooiste dit jaar laat, op zondag 13 mei. De missie was weer duidelijk: eindigen in de eerste 1.000 teneinde mijn plek in het startvak te verzekeren. Bijna 4500 man in de nek van de topstarters en de laatste minuut keihard Highway to Hell: runners rock! Van bij het begin tegen de houdbare limiet gelopen en ja hoor, alweer was Brugge een lanceerplatform voor de conditie. De 14,5 km in 1:02:56 (13,82 km/uur), goed voor de 451ste plaats op 4106 aankomers. We zijn weer loper. En trots lid van Beverhout dat winnaar Alexander Diaz en derde Girma Woldu leverde, en bij de dames de zilveren medailles van Gwendolyn De Deyne (sen) en Nancy De Baene (Vmas40).
Marathonconditie verzilveren op Brigandsloop Ingelmunster
Het Beverhoutcriterium vereist dit jaar deelname aan minstens 9 van de 17 geselecteerde wedstrijden. Gezien de eerste (Eernegem) al gepasseerd was en een aantal data nu al doorkruist worden door vakantie en andere leuke dingen voor de mensen, is elke mogelijke deelname een must. Zaterdag 31 maart, minder dan een week na de marathon van Lier, stond de Brigandsloop in Ingelmunster op het programma. Aangekondigd als 12,5 km en met als lokker een Brigandspakket (75cl bier, een stuk kaas, een bruin brood en prullaria) en een uitgebreide tombola. Om tegen het seizoenseinde niet voor verrassingen komen te staan, besloot ik deel te nemen tegen 'aanwezigheid'. Op het gemak gewoon joggen, als eerste soepele kilometers na de marathon. Althans, dat was het plan... Na weken van eenzame marathontraining was het fijn de Beverhoutvrienden terug te zien. En man, wat stondden ze scherp. Vooral de velen die zich voorbereiden op Rotterdam op 15 april. Van bij de start ging het bijzonder soepel - rond de 15 km per uur. De ronde van ca. 3 km bestond bijna half uit wegenwerken en grindpaden, tot afgrijzen van velen maar perfect mijn kopje thee. De oplopende stukken gingen zachtjes, de dalingen bruusk dus telkens herlancerend. Plezant! De dorpshuizen en struiken boden beschutting tegen de kille wind. Met de blik op de hartslag (mikkend op mijn omslagdrempel van 172) scheurden de eerste twee ronden voorbij in telkens 12 minuten. In derde ronde (12.44) voelde ik de kracht iets minderen en kwamen maar liefst vijf clubgenoten me voorbij - lap, tien klassementspunten prijsgegeven. In ronde (12.38) vier kwam ik er weer door en mochten er gerust nog vier ronden bijkomen. De laatste honderden meters haalde ik eindelijk Molenlander Pol Vackier bij en sprintte ik naar 47m59sec. Niet gedubbeld, integendeel dubbelde ik zelf een 20-tal joggers. Goed voor de 80ste plaats op 263 (31%). Zoals jammerlijk op zoveel plaatsen was de correcte afstandsaanduiding een zootje. De publiciteit vermeldde 12,5km, de speaker zei 12km, Showbizz Lieven's Garmin gaf 11,5 km aan, bij de prijsuitreiking werd eerst 11,7 en daarna 11,4 km genoemd, mijn internetkaartmeting vertelde 11,7 km. Die laatste is meestal de meest accurate, dus kon ik netjes verrekenen naar gemiddeld 14,63 km/uur ofte kilometers van 4m06sec. De marathonconditie was er nog, de enkels voelden echter niet meer zo fris. Gelukkig staat er nu drie weken rust op het programma tot de Rembertcorrida in Torhout. Tijdens de eindeloze tombola won ik een driekwarts looptight en een singlet, beiden een medium voor jonge dames of grote meisjes. Ze mogen er thuis om strijden!
De officiële uitslag van de Brigandsloop in Ingelmunster liep bij de prijsuitreiking in de soep. In afwachting van de definitieve resultaten, wilden we dit unieke beeld niet onthouden. De marathongekte heeft dusdanig toegeslagen dat de hele circa 15-koppige Beverhoutbende water, koffie, cola, icetea e.d. dronk. En dat op een loopkoers gesponsord door Brigandbier, sic!
Zondag 25 maart vond in Lier het Belgisch en Vlaams Kampioenschap marathon plaats. Deze vijfjaarlijkse westrijd van AC Lyra leidde over drie ronden doorheen de gezellige, pittoreske binnenstad en langs de groene Netedijken. Een puike organisatie in een stadje op mensenmaat: vanuit het station nog geen tien minuten wandelen tot de Grote Markt, vandaar niet eens zover naar de prima atletiekinfrastructuur. Vooraf de usal suspects uit het kleurrijke Vlaamse marathonwereldje tegen het lijf gelopen, altijd plezant om hun plannen te horen.
Met bijna 1700 ingeschrevenen voor de marathon, aflossingsmarathon, tien mijl en kinderloop werd het een levendig loopfestijn. Als crème de la crème telde de marathon 600 ingeschrevenen. Weinig grote namen: winnaar Bart Verschoren zou met zijn 2u30 niet eens op de tabel gestaan hebben in tijden van Lismont, Roelants, Puttemans, Polleunis en consoorten. Afgelopen editie van Eindhoven liepen de beste Belgen rond de 2u15.
Mijn doel betrof minstens 10 minuten afschrapen van de 3u53 van Kampenhout en vooral: blijven lopen. Van bij de start lukte het om probleemloos 5 minuten per kilometer aan te houden bij minder dan 150 hartslagen per minuut. Ik bleef achter de groep van de haas voor 3u30 hangen. Kwestie van vooral naar mijn hart en verstand te luisteren, bovendien was de 50-koppige groep te druk op de smalle wegen. Na precies 1u en 1 seconde had ik 12 km, perfect op schema, evenzeer aan 2u en 6 seconden voor 24 km. De halve marathon was ik doorgekomen aan 1u45m39 seconden. Met de verwachting van tien minuten verval in de tweede wedstrijdhelft, zou ik rond 3u40 uitkomen. Benieuwd of ik ook deze keer weer mijn klop zou krijgen. Bij de tweede passage over de eindmeet op de atletiekpiste - 28 km aan 2u20 - had ik verwacht gedubbeld te worden. Niet dus, dat was al een eerste veldslag gewonnen.
Aan het 30 km-punt stond hij er, de man met de hamer. De hartslag ging omhoog, het tempo zakte tot 5.15 per kilometer. Verstand gebruiken nu en niet per sé snelheid willen maken. Tot nog toe bleven spierkrampen uit - die magnesiumsupplementen van de voorbije maand werkten. De volgende kilometers zakte het temp verder tot 5.25, kilometer 35 gehaald in 2u58. Het tempo bleef gestaag dalen tot uiteindelijk 6 minuten, mijn LSD-snelheid.* Nog steeds geen krampen maar wel voortdurend om de rem staan om de hartslag onder de 175 te houden. 38 km in bijna 3u16, als ik nu zou in slagen te blijven lopen, dan zit 3u40 erin. De laatste kilometers door de stadskern gaven de luide aanmoedigen vanop de terrasjes en achter de nadars verse zuurstof. Ik kon mijn tempo aanhouden en finishte in 3u40m56sec netto. Uitgedroogd en uitgeput liet ik me op de hoogspringmat neervallen. Een verbetering van mijn besttijd met maar liefst 13 minuten.
Uiteindelijk haalden 460 deelnemers de eindmeet. Mijn 241ste plaats leverde nog een euforisch extraatje op in het Belgisch en Vlaams Kampioenschap. Bij de aangesloten atleten haalde ik in de categorie heren 40-44 jaar de toptien. Weliswaar slechts van tien deelnemers, maar al die duizenden anderen hadden ook de kans om mee te doen. Juist, hé.
* LSD = de drugs van de lange afstandsloper: Long Slow Distance.
Provinciaal Kampioenschap in diepvrieskoude: 12de plaats
Zondag 4 februari werd het provinciaal kampioenschap veldlopen bestreden op domein Watewy in Tielt. Koning Winter hield de diepvriesdeur al een week open en maakte op zondag geen uitzondering. Bij -4 kleumde eerst de jeugd over het hobbelige veld en het bultige speelplein. Daarna scoorde masters dame Nancy De Baene de eerste blauwe titel van de dag. Bij de heren masters tekende Beverhout voor meer dan een derde van de 57 deelnemers. Blauw boven, wat gezien de temperatuur niet verwonderde. Elke deelnemer kreeg een kaart met zijn leeftijdscategorie (per 5 jaar) op de rug. Vooraf testte ik zowel pantoffels als spikes. Op de keiharde bodem gaven pantoffels meer demping dan spartaanse spikes. Maar op de ambetante hobbels was er risico om voeten om te slaan. Dan toch maar gekozen voor de lagere spikes en tot op het allerlaatste moment blijven opwarmen. Het was uitkijken hoe het lichaam zou reageren op de keihard ingezogen vrieslucht. Het volledige pak nam een voorzichtige start vooraleer de groep zich uitrekte. De leeftijdskaarten hielpen prima bij het positiespel. Ik merkte al snel geen enkele andere 40-44-jarige meer voor me. Als ik nu een degelijk tempo aanhield, moest ik enkel opletten dat niemand van mijn categorie me voorbijstak. Rustig controlerend zag ik ook achter mij het gat steeds groter worden. Vooraan was het spannender: Filip Vancauwenberghe versloeg Niels Libbrecht pas op de meet voor het brons in de 40-44 jaar. Metend rekenen blijft niet het sterkste vak in Tielt, want over de officiële 7280 meter zou ik volgens mijn eindtijd van 28'24" maar liefst 15,3 km/uur gelopen hebben. Onzin, vertelden de benen. De Garmins van de ploeggenoten ter plekke en afstandmeten.nl 's avonds spraken van 6650 meter. Dus een geloofwaardiger tempo van net boven 14 km/uur. Goed voor de 34ste plaats algemeen en de 12de bij de masters 40-44 jaar. Om zeer content mee te zijn: in mijn voetbaljaren had ik er zelfs nooit van mogen dromen om het tot bankzitter van mijn provinciale jeugdcategorie te kunnen schoppen. De oudstrijderslijst: 14. Filip Vancauwenberghe, 15. Niels Libbrecht, 24. Winny Vandoorn, 26. Dries Vanderschaeghe, 31. Filip Timmerman, 33. Frans Vannevel (kampioen +55), 34. Roel Jacobus, 37. Frank Couffez, 39. Johan Crevits, 42. Raf Constant, 44. Hans Verlinde, 46. Roland Vanderschaeghe, 48. Didier Timmerman, 51. Carl De Grande, 52. Kurt Vanneuville, 53. Guido Neyskens, 54. Jan Wouters, 55. Jan Bergez, 56. Georges De Soete (kampioen +75 !), 57. Frans Vansteenhuyse.
De dag werd prachtig afgesloten door Alexander Diaz die afgetekend zijn provinciale titel bij de heren senioren verlengde.
In het clubklassement bezet ik sinds het PK de 5de plaats op 42. In de laatste cross, zondag 19 februari in de modder van Izegem, wordt het knokken voor de eindrangschikking.
Een looptocht onder de blote sterren, bij min 5 graden en de noordoostenwind vol op de mond,... nu is 't voor d'echte. Een laatste interval voor het provinciaal kampioenschap veldlopen komende zondag. Dat wordt allicht schaatsen op de Tieltse hellingen. Binnenblijven en stilzitten is geen optie. Tenzij ze tegen zondag pillen ontdekken tegen mijn zetelallergie...
Het afgelopen weekend nog even van de positieve temperaturen geprofiteerd om flink te boslopen. Met een prachtig natuurgebied als Bulskampveld mag elke loper zich een gelukkig mens wanen. Vrijdagmorgen 15 km waarvan de middelste 10 km snelle duurloop (48 minuten) in een bijzonder rustig bos. Op een boom ontdekte ik zowaar twee kleine spechtjes met een blauwe rug en een gelige buik. Boomklevers, zo bleek thuis op het internet. Zondagmorgen met de maatjes van Beverhout de maandelijkse afstandsloop. De eerste 13km gidste Guido Neyskens de groep van Beernem naar zijn huis in Hertsberge. Met inbegrip van twee discrete rondjes kasteel terwijl Nancy DB en Frank C een sanitaire stop hielden. Aan de 10 km terugweg breiden Steve W en ik nog een aantal pisterondjes zodat we netjes op 26 km uitkwamen. En daarna was het harken om wakker te blijven voor de buis, waar Niels Albert in Koksijde wereldkampioen cyclocross werd.
Zondag 22 januari de afsluiter van drie opeenvolgende weken veldlopen: de Westhoekcross in het Veurnse 'sportpark Will Tura'. Wij met volle wagens naar ginder. Je krijgt immers niet elke dag de kans om de Keizer van het Vlaamse Lied te bewonderen. Maar noppes, geen vezel Will Tura te bespeuren. Hij zal ergens een crochet moeten gaan zingen zijn. Nu we daar toch waren, konden we zowel lopen. De jeugd had intussen al zijn bekomst gehad, daarna smeten de dames zich over de lussen op de voetbalvelden. Plat en saai parcours, tot we een nijdige bult en de doortocht van de zandbak ontdekten. Met de strakke tegenwind werd het nog best venijning lopen. Bij de dames seniores ging Beverhoutster Gwendolyn De Deyne met de bloemen lopen. Ze trakteerde prompt op taart die ze bij wijze van voorspelling had meegebracht. Nancy De Baene veroverde bij de masters de vijfde stek. Alweer bleek de enorme sterkte van onze blauw-witte oudstrijdersmacht, althans in de breedte. Op de 56 deelnemers andermaal niet minder dan elf Beverhouters. Na een paar mindere nachtrusten tikte ik net niet tegen 14km/uur: 6,925 km in 30m15sec, 38ste plaats. De zandbak brak het tempo, terwijl de bult een uitstekende springplank was om met mijn lange benen posities te winnen. De uitslag: 12. Filip Van Cauwenberghe, 15. Niels Libbrecht (wiens dochter een jeugdwedstrijd won), 16. Dirk Sierens, 26. Winny Vandoorn, 31. Filip Timmerman, 32. Dries Vanderschaeghe (ondanks ziekte toch present in zijn eerste masterswedstrijd), 38. Roel Jacobus, 44. Frank Couffez, 50. Didier Timmerman, 54. Guido Neyskens, 55. Frans Vansteenhuyze die met bravoure de rode lantaarn achter zich gooide. Bij de heren senioren slechts 16 man aan de start, met Thybo Demeester als 9de en Thimothy Van Belleghem als 12de.
De prijsuitreiking kende een primeur: een enveloppe voor iedereen. Deze keer geen verrassende hilariteit aan de prijzentafel, maar wel gemakkelijk en plaatsbesparend. Voor de curieuzeneuzen die graag andermans rekening maken: mijn eerste geldprijs ooit bedroeg 5 euro. Nog 499 koersen en ik ben miljonair in wijlen écht Belgisch geld.
Veldloop Ieper zoals het hoort: kleizeep en leemlijm
Zondag 15 januari stond een van de zwaarste crossen op het programma, de Grote Prijs Stad Ieper. Voor zover je in dit droge crossseizoen al van zware omlopen kunt spreken, was het in Ieper veldlopen zoals het hoort: slijk, hobbelige weides vol putten, bulten en koeienvlaaien, over de oude vesten bergop-bergaf, door greppels en over brugjes, draaien en keren in boomgaarden, enzovoort. Een pracht van een parcours voor krachtige, wendbare, lichte types. Net zoals ik dus niét ben. Toch ben ik er verzot op. In de vlakke stukken zoog het leem als lijm aan de spikes, op de hellingen was grip onmogelijk op de zepige klei. We gleden naar beneden, trager dan we klommen. Een uitgedunde schare Beverhoutjeugd en -dames waagde de trip naar de kattenstad, de heren en dames seniores stuurden zelfs helemaal hun miauwende viervoeter. In de Ieperse loopgraven hielden dus weer de oudstrijders de vlag hoog. Bij de dames scoorden Nancy De Baene (5 op 21) en Barbara Desimpel (14) verdienstelijk. Maar liefst 11 van de 55 masters heren (20%!) droeg het Beverhoutplunje. En liepen we niet in de frontlijn, dan vormden we tenminste een stevige achterhoede. En doen we het niet gewoon omdat we het graag crossen? Uit de verkenning leerde ik dat het een uitputtingsslag zou worden. Een zware omloop en bovendien met 7 km aan de lange kant. Ik bleek niet de enige die doseerde. Tot over halfweg de eerste ronde hielden Winny Vandoorne en de heroptredende Dirk Sierens - intrinsiek de snelsten van onze groep - gelijke tred met mij en Filip Timmerman. Nog tot in de derde van vijf ronden zou ik hen nauwelijks enkele honderden meters moeten prijsgeven. Filip Timmerman had ik in de weinig explosieve start niet kunnen dooddoen en dus onderging ik de logica van zijn krachtigere diesel. Na vier ronden zat de eerste realisatie erop: niet gedubbeld worden. Ik dubbelde zelf nog enkele mensen en moest nog een FLAC'er laten voorgaan die in de bergopjes frisser zat. Afgeklokt op 29'49" en dus net boven de 14km/uur, een prestatie waar ik bijzonder tevreden over mocht zijn. 32ste op 55 masters, beloond met een grote fles heerlijke Watou Tripel Blond.
De Beverhoutmasters (55 deelnemers): 12. Dirk Sierens, 16. Winny Vandoorn, 30. Filip Timmerman, 32. Roel Jacobus, 45. Alain Janssens, 46. Didier Timmerman, 47. Carl De Grande, 51. Guido Neyskens, 52. Erik Carette, 53. Jan Bergez, 55. Frans Vansteenhuyse.
, Lieven had naar eigen telling 16 pinten gedronken (tegen 's avonds waren het al 18 glazen waarond Duvels, Westmalles, enz. 
) en ik had wat last van mijn rug 
. Niettemin zat de conditie goed. Martin en ik hadden beiden ambitie voor 'in de 3u30'. Lieven kan dik 20 min sneller maar zou vandaag zijn gebuur Martin gezelschap houden. 
