Hoesten, proesten, niezen, snotteren en snoefelen... dat zijn momenteel mijn belangrijkste dag- en nachtaktiviteiten. Daarnaast loop ik ook net iets te vaak naar mijn goesting naar het toilet en heb ik chronisch hoofdpijn. Intussen moet de dochter zo goed en zo kwaad als het kan verzorgd worden. Als ik mijn handen geen vijf maal per uur was, was ik ze niet... en ik was ze gemiddeld vijf maal per uur. Maar dat blijkt niet voldoende, want Manon begint nu ook te hoesten en te snotteren... Door mijn fout voelt de dochter zich nu ellendig. En hoewel ik geen honger en geen dorst heb, is dit bij Manon geen probleem. Haar eetlust is er gelukkig niet op achteruit gegaan. Ik ga nu nog eens mijn handen wassen, flesjes (en de tutjes eens) afwassen en steriliseren, nog eens handen wassen, heel mijn apotheek innemen en naast mijn dochter in ons bed gaan rusten.
Die van "de administratie"... tzijn niet van de snuggerste. Tot die conclusie ben ik nu ook gekomen.
Ergens in de maand mei is de man (en ikke mee) bij de "Bevolking" gaan verklaren dat hij zijn kind herkent. De "Acte de Reconnaissance" werd foutloos ingevuld en door alle partijen ondertekend. Goed, zo ver waren we dus al. 24 juli ben ik dan in Brussel gaan bevallen en eind juli is de man zijn dochter gaan aangeven in het Administratief Centrum van Brussel. De "Acte de Naissance" werd ook foutloos opgemaakt. Tot hiertoe geen probleem. Nadien zijn we naar het plaatselijk kantoor van de CM gegaan opdat onze dochter maar direct in orde kon zijn met de mutualisteit, niwaar. De jongeman die ons te woord stond, tikte de achternaam van de dochter fout in... ik zag het. Dus ik vroeg hem beleefd die fout te corrigeren, wat zonder problemen gebeurde. We kregen vignetten en een voorlopig attest ter vervanging van de SIS-kaart mee... foutloos opgemaakt. Enkele weken nadien kregen we nog een voorlopig attest van de CM, waarop de achternaam van de dochter fout gespeld stond. Vreemd, want bovenaan de begeleidende brief stond de achternaam van de man foutloos... nochtans dezelfde achternaam. Ik heb dus naar het hoofdkantoor van de CM gebeld en daar zei men mij dat de nodige wijzigingen gingen gebeuren en dat er dan een nieuw voorlopig attest ging opgestuurd worden. Twee dagen later kregen we dat attest inderdaad opgestuurd, met dezelfde fout. Opnieuw naar het hoofdkantoor van de CM gebeld. De dame die ik toen aan de lijn had, zei me dat ze deze (foute) gegevens van de gemeente hadden gekregen. Welwel. En ja, dat de SIS-kaart intussen gemaakt en ook opgestuurd was. Welwelwel. En neen, het was niet zo erg dat er een fout in de naam op de SIS-kaart stond, van het ogenblik dat het nummer maar juist was. Neen maar... zie ik er misschien iemand uit die haar dochter een cijfercode als achternaam zou geven? Juist ja, niet dus. Ikke en de dochter dus naar het gemeentehuis deze morgend. Aan het onthaal werd nog gesuggereerd dat de gegevens van de geboorte-acte gekopieerd waren Ik duwde een kopie van die acte onder meneer zijne neus en toen werd mij gezegd dat de gegevens in de computer nagekeken gingen worden. Nog geen tien minuten later stonden we weer buiten met de welgemeende excuses van de gemeente voor hun vergissing (jawel) en een papier waarop de samenstelling van het gezin stond en waarop de achternaam van de dochter helemaal juist gespeld was... en ikke content en de dochter content.
De administratie... breek er mijne mond niet meer over open. En laat het nu voor altijd klaar en duidelijk zijn. Manon en Philippe heten Rocchetti... met 2 sees en 2 tees. Voilà, bij deze.
Gisteren kon Manon niet slapen. Indutten en dan weer huilend wakker worden. De man zei dat ze (zoals wel vaker) tegen de slaap aan het vechten was. Mijn moederinstinct dacht daar eigenwijs anders over... Toen ik ze na "Thuis" nog hoorde trammelant maken in de kamer en ik hoorde hoe de man alle moeite deed om boven het trammelant op te snurken, vond ik het welletjes. Manon op de arm, op de verluiertafel, de niet eens zo natte pamper weg, poepsnoep opsteken en propere pamper aan de billen. "Als jij niet kan slapen van die stoute stoute krampekes, mag jij een beetje in je park" zei ik en draaide haar mobieltje op. Manon was al lang blij dus ik kroop gerustgesteld weer achter de computer. Na twee minuutjes hoorde ik niets meer. Manon was eigenwijs in slaap gevallen... met een pamper vol k... Ja hallloooo, wat een geurtje !!! Nu, het resultaat was toch meer dan bevredigend : Manon was verlost van die stoute stoute krampekes en lag eindelijk te slapen. Voor effekes dan toch en toen moest de pamper uit. Dus, Manon op de arm, op de verluiertafel, de meer dan vuile pamper weg, zalf op en propere pamper aan de billen. Manon was door het dolle heen, maar dat is ze wel vaker op de verluiertafel. Na een dikke knuffel heb ik haar in haar bedje gelegd en nog geen vijf minuten later dutte ze weer in... tot deze morgend 4 uur. Na een flesje en de nodige hilariteit (kast en plafond zijn echt wel een grappig duo) viel ze tegen 5 uur in slaap in haar eigen bed. En daar ligt ze nu nog steeds. De man stond deze morgend om 7u30 vertrekkensklaar en merkte snugger op dat Manon precies verschillende keren wakker was geworden... niet dus. Ze had nen helen tijd wakker gelegen en had deze morgend honger. Eigenwijs denk ik dan dat de man eerder verschillende keren is wakker geworden van het geween van de dochter gisterenavond en eigenwijs is blijven verder snurken, waarschijnlijk in de wetenschap dat "Thuis" nog geen half uurke duurt. "Ontspant u maar effekes, ik zal Manon wel in slaap krijgen"... ik hoor het hem nog zeggen. Hoe kon ik nu als moeder naar een feuilleton gaan kijken als mijn dochter stoute stoute krampekes had en daardoor niet kon slapen? Mijn moederinstinct moet rapper reageren. Er is nog veel werk aan mijn evolutie.
Wat de dochter kan, kan ik ook (als zij't mij leert op z'n minst)
Het kon toch niet dat mijn kleine meid haar boeiend leven op het wereldwijdeweb kon plaatsen en ik als een onnozele gans moest blijven toekijken. Ikke dus ook de virtuele toer op.
Met een benepen hart zie ik mijn kleine meid groter worden. Fysiek is ze nog wel mijn babietje, mijn klein mensje en mijn groot geluk. Maar in haar evolutie is ze groot en volgens iedereen (K&G, tantes en collega's) vooruit op haar leeftijd. Ik wil het gewoon niet geloven dat z't over mijn meideke hebben, maar triestig genoeg ben ik er de eerste getuige van... alhoewel... triestig? Manonke kon al glimlachen op 13 augustus... Niet zomaar "naar de engeltjes grijnzen" zenne. Nenenee, mij recht in de ogen kijken en dan de mooiste glimlach tevoorschijn toveren. Manonke is op 29 augustus begonnen met "ahreu"-conversaties en kan sinds dan haren bebber niet houden. Nu heeft ze iets nieuws ontdekt. Iets tussen wenen en gewoon aandacht vragen. Niet echt wenen, maar ook niet echt "ahreu". Eerder een "haouw, haouw" ... of zoals mijn hoofdverpleegster van twerk zo goed omschreef gisteren "'t Is just een klein poezeke". Dus imiteert Manonke sinds eergisteren ons Tirza. Ik betitel het als "de drama-queen uithangen". Leeuwekes zijn daar meesters in, of ze kan het ook gewoon van haar moeder hebben. Ja, mijn meideke wordt groot en evolueert in een gestaag tempo. En ik kijk nog steeds met een benepen hartje toe. En ik weet nu al dat ik niet in dit tempo wil mee evolueren. Mag het iets trager? Op een drafje? Of stapvoets? Of... ? Alles maar geen galop asjeblieft. De nacht van eergisteren op gisteren heeft ze van 20u30 tot 5u geslapen. En hoewel ik content was met mijn eerste non-stop nachtrust, moest ik weer een krop doorslikken. Maar vannemorgen was ze daar weer om 3u30... smekend om een flesje en een dikke knuffel, want slapen zat er na de maaltijd niet direct meer in. Toch geen middagdutje 's ochtends vroeg zekerst. Na minutenlang naar de kast en het plafond gelachen te hebben (want die vindt ze eigenlijk nog grappiger dan mijn gezicht) viel ze in slaap... op "haar" hoofdkussen tussen papa en mama. Want hoe groot ze ook al is, voor ons blijft ze mijn kleine meid en zijn petit coeur en aan dat grote geluk kan niets of niemand wat veranderen.
