Ik ben Manon
Ik ben een vrouw en woon in in het apenment van mama en papa (mijn koninkrijk) en mijn beroep is Fulltime entertainer.
Ik ben geboren op 24/07/2009 en ben nu dus 14 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Kwijlbellen blazen, flesje-drinken, tut uitspuwen (liefst vannal op de grond), slapen en naar het plafond lachen..
Oké, we hebben dus weer internet... Met de al dan niet gemeende excuses van mama en papa...
TE LAAT !!!
Waarschijnlijk hebben heel wat fans gewoon al alle hoop opgegeven... tevergeefs wachtend op mijn vertelsels over mijn avonturen in de crèche, feestjes en kadootjes alom en bij iedereen, het eerste lepeltje in m'n mond...
Allemaal passé nu !!! Het lijkt wel of dit allemaal vorig jaar gebeurde.
Maar nu ben ik er weer. Een nieuw jaar, een nieuwe start.
In de hoop dat er nu geen eletritijdpan meer zal zijn. Want zo'n pan maakt het doosje met de blauwe en de grijze kabels kapot. En als die pan dat doosje al kapot maakt... wat moet ik dan nog doen in de toekomst???
Er is gisteren iets heel raars gebeurd. Mama stapte met mij op de arm ewwa rond in de slaapkamer. Ik had zoals gewoonlijk alleen maar interesse voor de kasten. Die vind ik al van sinds ik klein ben geweldig lachwekkend. Plots stond mama stil en ze zei "kijk eens Manon, wie is dat daar nu?" Ja duh... da was ze wel zelf è. Ongelooflijk hoe 'n domme vragen mijn mama soms kan stellen. Wat ik wel grellig vond, was dat ik haar stem achter mij hoorde, maar dat mama gewoon vlak voor mijne neus stond. En toen ik achter mij keek om te weten te komen waar die stem dan vandaan kwam, zag ik nog een 'mijn mama'. Hoe kan dat nu? Ik keek weer voor mij uit en toen... huh????? "Wie is dat klein grut daar op de arm van MIJN mama?" Ik boog mij voorover om beter te kunnen kijken, kwam die tink ook met haar hoofd naar voor zeker. Ik kon zo de snottepieten in hare neus tellen... moest ik al kunnen tellen natuurlijk. Hoedanook, daar hing ik dan... in de onmogelijkheid om dat scharminkel weg te jagen, want mijn mama hield mij stevig vast en de andere 'mijn' mama hield die trut stevig tegen haar geklemd. Ikke trappelen om los te geraken en die trut eens ferm te bijten... moest ik al tandjes hebben natuurlijk. En zij maar trappelen om los te geraken en héél rap weg te lopen... moest ze al kunnen lopen natuurlijk. Gefrustreerd begon ik dat kind te bestuderen. Ze was duidelijk nog nat achter haar oren. Ze had nog ewwa melk op haar kin kleven... het had geen zicht !!! En die kleren !!! Belachelijk gewoon. En dan dat gezicht... Wàt een jànnèt !!! Gelukkig ben ik wel knap en mooi. Dat zegt mijne papa toch. En dan zwaaide de andere 'mijn' mama naar ons en zei "daa-aaag Manon" en weg waren ze. En toen waren mijn mama en ik weer alleen. En kon ik ongestoord knap en mooi zijn.
Mama vindt dat het nu wel héél lang geleden is da'k nog iets geschreven heb in mijnen Blog. Tja, de laatste tijd was mijn leventje niet zo interessant meer. Allé wel voor mij è, maar ik denk iets minder voor jullie. Maar vandaag... hoho ! Deze morgend vroeg mama mij of ik niet bang ben geweest van het onweer. Onweer? Wasda? Mama legde het uit dat er dan donder is, die veel lawaai maakt en bliksem die het licht aan en uit doet en dat zij daar dus een beetje bang van is. Ik heb dus niks gehoord en niks gezien... ik sliep. Papa vindt dat mooi dat onweer. Ik ben benieuwd of mama later ook bang zal hebben van mij, als ik veel lawaai zal maken en de lichten aan en uit ga doen... en of papa dat dan ook even mooi zal vinden. Deze prangende vragen zullen jullie nog enkele jaren bezig houden, want wie hangt die lichtknopjes nu *** zo hoog? Tijdens mijn middagrustje (echt wel pal op de middag) haalde mama mij nog slapend uit mijn bedje om te gaan wandelen. Jiepiejee !!! Het wandelingetje duurde niet zo lang. We gingen naar een huis da'k al eens gezien had. Oja, in dat huis waren toen lieve mevrouwen die mij een prima baby vonden. Nu moeten jullie weten dat dat intussen al lang geleden is en volledig voorbij gestreefd. Ik ben nog steeds prima, maar iets minder baby... snappen jullie? Ook de mevrouw die mij woog en op de meetplank legde zei dat ik fameus groot geworden was... *blink-blink*... het valt dus op, het is merkelijk zichtbaar. Hoe groot en zwaar ik geworden ben, staat in het boekje dat mama bijhoudt. Voor meer informatie, zie de Blog van mijn mama dus. En dan gingen we bij mevrouw de dokter. Maar twas precies een andere doktermevrouw zo. Ik werd gewikt en goedgekeurd. En toen moest ik zo'n vies drankje drinken. Een drankje dat mijn mama trouwens had meegebracht. Ik had wel iets beters verwacht van haar... zooooo gemeen !!! En toen gebeurde het... ... Die nieuwe doktermevrouw wreef over mijn beentje en prikte plots een naald zomaar op de plaats waar ze zonet gewreven had. En nog voor ik goed en wel beseft had wat er gebeurd was en het op een krijsen kon zetten, prikte ze een tweede naald in m'n ander beentje. dubbel zoveel pijn, dubbel zoveel gekrijs... dat vond ik ervan. Dit deed zoooo pijn. En heel die tijd zat ik op mama's schoot en mama... die deed niks om die doktermevrouw te stoppen... NIKS !!! Ja, achteraf kreeg ik knuffels en kusjes enzo, maar die stoute doktermevrouw werd ongestraft gelaten. En nu heb ik dus twee plakkerkes op mijn benen en mama vindt mij een heel flinke meid. Papa heeft daarstraks mijn plakkerkes uitvoerig bewonderd en vindt mij nu nog knapper dan gisteren. Ik voel mij van de slag ietske beter, maar de pijn en de nare herinnering... die blijven nog wel effekes. En papa die vindt da'k deze nacht gerust tussen mama en papa in het grote bed mag slapen. En mama heeft zelfs de matras uit mijn bed gehaald om tussen hen in te leggen. Want hoe groot en flink en knap ik ook mag wezn, ik ben toch nog steeds een klein beetje baby die heel veel troostknuffels wil krijgen. En nu heb ik dus wel effe meer plaats dan mama en papa è in ONS grote bed. Aaaah, mijn mama en papa... ik zou ze niet meer willen missen... en mijn megacoole en megagrote plaats in MIJN groot bed ook niet meer. Opkomend probleem is nu wel... mijn kleine babybed is te klein voor mama en papa. Morgen bedenk ik wel een oplossing. En nu... "H'nge ! H'nge ! FLES-JE DRIN-KEN !!!"
Nonno was jarig. We zijn dus in het huis van nonna en nonno blijven slapen. De avond van de verjaardag zijn we op storant gegaan. Ik werd ook aan tafel gezet... in mijne Maxi-Cosi op ne stoel. Ik voelde mij al héél groot. En toen kwam een meneer enkele glazen wegnemen van de tafel, want er stonden er teveel. Liet die toch geen mooi glas vallen op een ander mooi glas dat nog op tafel stond. Klets-pats-boem-patat !!! Massa's stukjes glas op de tafel. Ik vond het geweldig mooi, want alles blonk en glom door de lichtjes. Mama vond het iets minder geweldig, mama zag ewwa wittekes, mama vond da'k veel te dicht op de plaats van het onheil zat, mama dacht dat er ook vele stukjes glas in mijne Maxi-Cosi gevallen waren. Papa en nonna hebben heel mijne stoel binnenstebuiten gekeerd en geen stukje glas gevonden. Maar mama was absoluut niet gerustgesteld, temeer omdat de ober-meneer een heel klein stukje glas had gevonden op mijn slab. Om haar ewwa te helpen en plezier te doen, deed ik KA-KA IN DE PAM-PER. Zo moest mama naar beneden om mij een propere pamper aan te doen en tegelijkertijd heeft ze mijn pyama aangedaan. Daarvan was ze zeker dat er geen stukjes glas waren.
Toen we 's ochtends wakker werden en ik al een flesje gedronken had, kon het feest helemaal beginnen. Tantine Ingrid en tonton Pierre-Yves en Nicolas (mijn enige neefje) kwamen immers op bezoek om een gelukkige verjaardag te wensen aan nonno. Nicolas had enkel oog voor mij en voor zijn fietsje en autootjes. We zijn naar de kippetjes en de hanen en de hond gaan kijken en ik heb op de schoot van Nicolas gezeten.
Overal feestjes, het went wel. En nonno, die mag nog wel verjaren. Da's mijn dikke vriend geworden... en Nicolas ook uiteraard.
En voilà sè, da hebben w'ook weer overleefd. Gisteren was ik 2 maanden jong en mama en papa hebben voor mij gezongen en mij twee sandwich-kussen gegeven. En toen moest mama opeens zomaar ... weg ... Muziek gaan spelen en zingen, zegt ze. Waarom bleef ze dan gisteren niet met mij spelen en voor mij zingen? En wanneer zou ze dan terugkomen? En zou ze wel terugkomen? Papa is wel bij mij gebleven. Hij heeft me een flesje gegeven en heeft een liedje voor mij gezongen. Liedjes luisteren doe ik nu ook wel graag. En mama is warempel teruggekomen... met massa's nieuwe liedjes !!!
Mama is naar de dokter gegaan. Mama moet mékamentjes slikken en siroop. En ik? Ik ben ook wel een béke ziek, ma ik moet geen mékamentjes nemen. Mama moet wel vele keren vies vies vies water in mijn neusje spuiten. Echt wel heel vies water... en toch slik ik dat altijd weer in... het is sterker dan mezelf. En als ik daarna dan mijn flesje drink, komt dat vies vies vies water er samen uit met mijn vieze vieze vieze slijmekes en veel van die lekkere lekkere lekkere melk. Eigenlijk vind ik het niet fijn wanneer mijn mama ziek is... ook niet voor haar. Maar we zijn enkele daagjes bij meter Inge gaan logeren. Elise en Sofie waren ook ziek, maar moesten geen mékamentjes nemen. Ze kregen ook wel vies vies vies water in hun neus. En Tantinge was ook wel een béke ziek. En nu zijn mama en ik weer thuis, bij papa en nu voelen w'ons weer ewwa beter. En ik? Ik krijg meer melk in mijn flesjes en de flesjes zelf zijn ook ewwa groter... want ik ben ook ewwa groter geworden.
Dopen... meter en peter... Jezus in je hartje... phoewé !!! En da's dus gisteren met mijn grote zus Sofie gebeurd (tja, in onze familie zijn we allemaal "zusjes" van elkaar). Welwelwel ! Ik hoef geen dopen en ik heb al meter Inge en parrain Patrick. En mama en papa en Elise en Sofie en Nicolas en hééééééééél de familie zit al in m'n hartje, dus daar is gewoon geen plaats meer voor Jezus. En ik ken die geeneens. Maar Sofie, die heeft wel genoeg plaats. Logisch, Sofie is groter dan ik. Haar hart is dus ook groter dan dat van mij, daar kan gewoon meer in. En Sofie die kent al meer mensen dan ik, dus die kent Jezus natuurlijk wel al. We waren deze keer wèl op tijd bij het huis van meter Inge en tantinge. Aaah jaa, want mijn mama is meter van Sofie, zoals de mama van Sofie mijn meter is... net hetzelfde dus, maar dan net anders om... of toch gewoon goed... of... phoewéeee, IN-GE-WIK-KELD !!! Hoedanook, we waren op tijd. Iedereen vertrok effe later naar de kerk (zo zei papa toch). Ik had echter honger, dus ik mocht met papa in het huis van meter Inge en tantinge blijven en ik kreeg een flesje. Wat er zo allemaal in die kerk gebeurd is weet ik dus niet. Mama zei dat Sofie een kruisje op haar hoofdje heeft gekregen, en dat iedereen een hand op haar hoofdje heeft gelegd, en dat er toen olie op haar hoofdje werd gewreven, en dat ze helemaal daarna haar hoofd onder water moest houden. En toen was ze dus gedoopt... in de kerk. En daarna was het feest. Met veel kindjes... Mieke, Ben, Eva, Wouter, Sam, Sien, Tijs, Elise, Sofie en ik uiteraard. En hoewel het feest en de kadootjes voor Sofie waren, mocht ik wel het meest en het langst op de arm van tante Suzanne liggen. En tante Suzanne is de grote zus van tante Marraine. Allemaal nieuwe mensen voor in mijn hartje... Maar Jezus, neen die was niet op het feestje. Die ga ik later wel leren kennen, zegt mama, als ik gedoopt zal worden, zegt ze... Maar eerst moe'k nog naar de kribbe, dus mijn hartje zal nog groter worden en als 't dan goot genoeg zal zijn en iedereen heeft plaats, zal er nog een fijn plekje zijn voor
JOU !!!!!!!
Als je dat leuk vindt natuurlijk En als ik dan ook een plekje krijg in jouw hartje... en kadootjes, en knuffels en kusjes, en af en toe, regelmatig, als ik het wil een flesje melk... of twee.
Mama moest gisteren naar de dokter die mij uit mama's buik heeft geholpen. Ik moest thuis blijven. Nonna en nonno zijn gekomen om samen met mij thuis te blijven. En mama moest ook gaan sjoppen, dat hadden papa en nonna gezegd. En mama, da's een brave, die doet wat haar gevraagd wordt... allé, soms dan toch. Z'is thuis gekomen met nen héééééle speeltuin voor mij. Allé, het is zo'n speelmat voor in mijn park, maar er is een boog met vlindertjes en een tijgertje met een balletje dat muziek maakt. En er is een boom met een vogeltje en er is ook een giraf. En er is een... en een... en... Jaja, mama mag wel eens meer naar de dokter gaan om te gaan sjoppen.
Gewoon geen tijd meer om te bloggen. De laatste week ging veelsterap ! Vrijdag is mijn meter met mijn tante getrouwd. Niks speciaals zenne. We waren te laat, ik heb geslapen, Elise heeft mij enkele kusjes gegeven en voor de rest veel rondgelopen, ik heb op de arm van mijne nonkel Sven gelegen en een flesje gekregen van tante Hilde (wat wel een beetje speciaal was), Sofie heeft mijn flesje verder leeg gedronken (doodnormaal) en er was KA-KA IN DE PAM-PER !!! Vrijdag was dus een heel gewone dag met de dagelijkse routine. Maandagavond was tante marraine op bezoek. Da's de meter van mijn mama en dus om één of andere onverklaarbare reden de tante marraine van papa en van mij. Nu goed, tante marraine dus. Ik heb weer massa's kadootjes gekregen. Kleedjes voor in de winter zegt mama. Ik zou begot niet weten wat winter is en waarom ik dan niet gewoon de kleedjes zou kunnen aandoen die nu in mijn kast liggen. Nu goed, ze zullen tzeker wel weer beter weten è, die grote mensen. En dan is er gisteren een vriendin van mama op bezoek geweest. En er was pizza, ik rook het !!! En ik wou ook pizza !!! Dus ikke wenen, want ik kreeg wel ewwa honger... kreeg ik daar toch weer een flesje in mijne mond gestoken. IK WIL PIZ-ZA !!! Niet dus... ok dan, melk is ook wel cool !!!
Een vriendin van mama wil een taalcursus volgen in het Brusselse. Mama zou eens moeten vragen waar precies en haar ook inschrijven. Na een maand begrijpt die mij nu nog niet. Ik probeer nochtans luid en duidelijk genoeg te roepen en let tegelijkertijd ook op mijn articulatie enzo... "FLES-JE DRIN-KEN !!!" (waarom kijkt ze dan toch altijd op die klok?) "KA-KA IN DE PAM-PER !!!" (ja, da riekt ze wel vlug... dan is z'r rap bij). Papa begrijpt m'n taaltje ook niet, maar die hoeft van mij niet zo nodig op taalcursus. Hij loopt heen en weer tussen verluiertafel en microgolfoven, slooft zich enorm uit en neemt mij ook wel gemakkelijker op de arm als ik dat uitdrukkelijk eis. Dus, als ik twee uurtjes geleden net een hele papfles heb leeggeslurpt bij mama en ik om 20u15 luidkeels begin te huilen, warmt papa vlug nog een flesje op en neemt me op de arm zoda'k da flesje kan drinken. Hoewel mama bij hoog en laag beweert da'k nog geen honger kan hebben, laat ze papa maar effe begaan. Na twee slokjes lig ik zalig te dutten op papa's arm... trots op mezelf da'k weer een slag gewonnen heb. Nene, diene papa van mij hoeft zeker en vast geen cursus te volgen. Mama daarentegen... Die zou dan toch wel rapper "PAK-KEN-ARM" begrijpen en uitvoeren. Of niet...
!!! Belachelijk gewoon. En dan dat gezicht... 
Wàt een jànnèt !!! Gelukkig ben ik wel knap en mooi. Dat zegt mijne papa toch.
Nonno was jarig. We zijn dus in het huis van nonna en nonno blijven slapen.
