Wat de dochter kan, kan ik ook (als zij't mij leert op z'n minst)
Het kon toch niet dat mijn kleine meid haar boeiend leven op het wereldwijdeweb kon plaatsen en ik als een onnozele gans moest blijven toekijken. Ikke dus ook de virtuele toer op.
Met een benepen hart zie ik mijn kleine meid groter worden. Fysiek is ze nog wel mijn babietje, mijn klein mensje en mijn groot geluk. Maar in haar evolutie is ze groot en volgens iedereen (K&G, tantes en collega's) vooruit op haar leeftijd. Ik wil het gewoon niet geloven dat z't over mijn meideke hebben, maar triestig genoeg ben ik er de eerste getuige van... alhoewel... triestig? Manonke kon al glimlachen op 13 augustus... Niet zomaar "naar de engeltjes grijnzen" zenne. Nenenee, mij recht in de ogen kijken en dan de mooiste glimlach tevoorschijn toveren. Manonke is op 29 augustus begonnen met "ahreu"-conversaties en kan sinds dan haren bebber niet houden. Nu heeft ze iets nieuws ontdekt. Iets tussen wenen en gewoon aandacht vragen. Niet echt wenen, maar ook niet echt "ahreu". Eerder een "haouw, haouw" ... of zoals mijn hoofdverpleegster van twerk zo goed omschreef gisteren "'t Is just een klein poezeke". Dus imiteert Manonke sinds eergisteren ons Tirza. Ik betitel het als "de drama-queen uithangen". Leeuwekes zijn daar meesters in, of ze kan het ook gewoon van haar moeder hebben. Ja, mijn meideke wordt groot en evolueert in een gestaag tempo. En ik kijk nog steeds met een benepen hartje toe. En ik weet nu al dat ik niet in dit tempo wil mee evolueren. Mag het iets trager? Op een drafje? Of stapvoets? Of... ? Alles maar geen galop asjeblieft. De nacht van eergisteren op gisteren heeft ze van 20u30 tot 5u geslapen. En hoewel ik content was met mijn eerste non-stop nachtrust, moest ik weer een krop doorslikken. Maar vannemorgen was ze daar weer om 3u30... smekend om een flesje en een dikke knuffel, want slapen zat er na de maaltijd niet direct meer in. Toch geen middagdutje 's ochtends vroeg zekerst. Na minutenlang naar de kast en het plafond gelachen te hebben (want die vindt ze eigenlijk nog grappiger dan mijn gezicht) viel ze in slaap... op "haar" hoofdkussen tussen papa en mama. Want hoe groot ze ook al is, voor ons blijft ze mijn kleine meid en zijn petit coeur en aan dat grote geluk kan niets of niemand wat veranderen.
