Manon heeft last van vaccinatie-pijn. Manon voelt zich vandaag echt niet goed. Manon blijft tegen haar vermoeidheid vechten. Manon krijst en houdt die krijs dan zo zielig lang aan. Mijn hart breekt bij iedere traan op haar wang. Maar ik blijf haar bewonderen en haar zeggen hoe flink ze wel is en hoeveel ik van haar houd en dat ze mama's dikke vriend en lieve schat is en... Telkens als ze zichzelf toelaat in te dutten, schrikt ze schokkend wakker. Haar armpjes vliegen in de lucht en de angst staat op haar gezicht. Herinneringen aan pijnlijke prikjes... En dan vis ik ze uit haar bedje, druk haar stevig tegen me aan en wieg ik haar zachtjes heen en weer. En dan overlaad ik haar met kusjes op haar warme voorhoofd. Ik leg haar in haar parkje bij mij in de living, haal er haar opnieuw uit, geef haar een extra flesje (dat ze voor de helft leegsabbelt), houd haar tegen me aan en dan kalmeert ze... eventjes. Als de man thuiskomt, wil ik wel eventjes gaan wandelen, "effe uitwaaien". En ik neem Manon mee in de koets, want ik bedenk dat ze dat misschien ook wel leuk zou vinden zo "effe uitwaaien". Na nog geen 5 meter ligt ze al vredig te dutten. Voor haar (en om zelf toch ook nog effe uit te waaien) trotseer ik de kille wind en wandel het parkje rond. En dan vind ik het te koud en keer huiswaarts. Als we vlak voor de voordeur komen, wordt Manon opnieuw wakker. Ik neem haar op de arm en klim naar de tweede verdieping. En dan moet de man overnemen, want ik weet het effe niet meer. En de man, die neemt Manon mee in het grote bed. Hij fluistert lieve woordjes en ik streel haar voorhoofdje en Manon blijft zo nog effe voort wenen, maar uiteindelijk geeft ze zich gewonnen. Nog nasnikkend valt ze na 8 uur tegenpruttelen in slaap. In de geruststellende wetenschap dat mama en papa in de buurt zijn en de doktermevrouw met de spuitjes ver uit de buurt is. Maar Manon door elkaar schudden "omdat ze lastig is"... SO NOT DONE !!!
Daarnet las ik via de blog van een vriendin dat een zekere Dave niet voor assisen wil verschijnen, omdat hij niet had gewild dat de 2-jarige Miguel stierf. Had hem dan godverdomme niet zo hardhandig afgeranseld, klootzak ! Vorig jaar werd Miguel dood geslagen door bovenvermelde lafaard. Dave werd opgepakt voor slagen en verwondingen met de dood tot gevolg en ook mama Sandra (ikke niet !!!) werd aangehouden voor kinderverwaarlozing. En nu vindt dus één of andere advocaat het niet kunnen dat zijn cliënt voor assisen moet verschijnen... "hij heeft de dood van de peuter niet gewild"... Ewel, Miguel ook niet ! Nochtans kreeg hij geen keuze. En wat als Dave en die andere Sandra nu echt gewoon door de correctionele rechtbank veroordeeld worden... Welke perspectieven opent dat dan voor de stiefvader en de moeder van jongen y uit Charleroi? Wordt er dan een précedent geschept dat het afranselen van peuters (en jongere/oudere kinderen) zal dogen? Zal er dan lakser opgetreden worden tegen laffe beulen? Zal kindermishandeling in de toekomst oogluikend toegestaan worden? Mijn gedachten dwalen af naar jongen y en nog zooooooveeeeel duizenden kinderen die 's avonds alleen in hun kamertje de pijn proberen te vergeten... in de hoop dat het morgen beter zal zijn.
Gisterenmiddag hadden we afspraak bij K&G. Om 13u haalde ik mijn rustig slapende dochter uit haar bedje. Het vaccin tegen het rotavirus stak ik in m'n jaszak en Manon kon tegen wil en dank verder wakker worden in haar wandelkoets. Om 13u10 (nèt op tijd) arriveerden we in Everna. Vlug vlug op een verzorgingskussen, vlug vlug kleedjes uit en vlug vlug opgepakt om gewogen en gemeten te worden en toen... BWEUEUEURK !!! Daar vloog een straal spuw en kletterde op de grond, juist naast een andere mama. Ehèèè... mevrouw weeg-en-meet nam het plasje met enkele zakdoekjes op... weg, opgelost. Manon is nu 59cm groot en weegt 4kg990. Zo juist om te zeggen "ik weeg geen 5kg". Nog vóór ik haar hemdje kon dichtpitsen, werd Manon bij de dokter en de verpleegster geroepen. Heupjes werden gecontroleerd, want de dokter van vorige keer had een ontwrichting van het rechterheupje gediagnoseerd. Het voorschrift voor het rotavirus werd herschreven, want de dokter van vorige keer was de geboortedatum vergeten te noteren,en dat het over de eerste inname ging. En ik vermeldde terloops dat Manon behandeld is geweest tegen een schimmelinfectie die de huisarts gediagnoseerd had, want de dokter van vorige keer vond dat het over een ordinaire luieruitslag ging. En de vorige keer voelde ik aan m'n voetzolen dat Manon wel degelijk last had van een infectie. Want beroepshalve zit ik 8 uur per dag met m'n ogen en handen in de pampers en ik kan heus wel een schimmelinfectie van een ordinaire luieruitslag onderscheiden. Daarvoor hoef ik geen pediater te zijn. Langs ene kant was ik niet zo blij dat de dokter van vorige keer er niet was, want ik had haar graag haar vet eens gegeven. Maar langs de andere kant was ik blij genoeg dat het een andere dokter was... misschien iets competenter en professioneel. Het heupje was blijkbaar nooit ontwricht geweest. De bilplooi was iets dieper, maar zonder meer. Manon werd in zithouding getrokken aan de handjes en werkte goed mee. Manon werd onder haar armpjes vestgeklemd en omhoog getild en vond dit geweldig amusant. En toen moest ze dus haar vaccin tegen het rotavirus drinken. Ze kokhalsde bij iedere milli-liter. En ook het tutje hielp amper, maar ze slikte de vloeistof toch in. Toen moest ik haar op het verzorgingskussen leggen en werd het eerste vaccin in haar rechterbilletje geprikt. Nog voor ze het op een krijsen kon zetten, werd het tweede vaccin in haar linkerbilletje geploft. En toen kwamen de tranen en het gekrijs. Ik vond het zoooooo zielig, mijn dochter had zoooooo pijn. En ik nam haar stevig vast en wiegde haar en suste haar. Maar intussen voelde ik me de slechtste moeder ooit geboren, omdat ik die spuitjes niet uit de handen van de dokter had gerukt en omdat notabene ík het slechte slechte vaccin tegen het rotavirus had meegebracht. Manon liet zich gewillig en redelijk snel troosten. Dokter vertelde me dat Manon gedurende 3 dagen wel koorts kon hebben. Indien hoger dan 38,5°C, mocht ik een Perdolanneke opsteken. En ze kon wel meer teruggeven en wat plattere stoelgang hebben. 's Namiddags heeft ze minder geslapen dan normaal, maar ze kreeg geen koorts. Mijn zus vertelde me aan de telefoon dat Manon 's nachts wel kon wakker schieten, zoals precies bij een nachtmerrie en wat hangeriger kon zijn. En als een braaf metekindje gehoorzaamde Manon haar meter. Tussen 23u en middernacht zag ze spuitjes vliegen en werd ze 2 keer wakker, maar zonder meer. Een flinke meid, die dochter van mij. Maar groeien doet ze wel, in galop... en ik kijk met een benauwd hartje en een krop in de keel toe. Stapvoets of op een drafje Manon, je hebt tijd genoeg !!!
