De man is een beetje jaloers... op mij. Dat heeft hij aan de dochter bekend. Hij is een beetje jaloers omdat ik gedurende 2 maanden (en een week) zo'n sterke band heb opgebouwd met Manon. En uiteraard is hij heel gelukkig dat die band zo hecht is. Maar... juist, jaloers dus.
Gisteren hadden we bezoek en nadien kon of wou Manon niet in slaap vallen. En hoe de man ook wiegde en suste, ze bleef zielig verder wenen. Ik kwam eens kijken en terwijl de man zachtjes verder zong van "t'es mon amour et je t'aimerai pour toujours" en haar al even zachtjes wiegde, streelde ik over haar voorhoofd... en op die manier viel ze binnen de minuut in slaap. En misschien had ik niet moeten helpen. Misschien had ik hen moeten laten doen. Maar als je als moeder in de living hoort hoe je dochter huilt omdat ze niet kan of wil slapen en de papa krijgt haar niet getroost, wat doe je dan? Dan maak je de papa jaloers... juist.
Dus heb ik gisteren en de dochter kunnen troosten... en de man. Binnen een maand moet ik immers ook weer gaan werken en zal de dochter naar de kribbe gaan. De keren dat hij haar zal gaan halen als ik tot 20u moet werken en dat hij zo heel de namiddag met de dochter kan doorbrengen, zullen voor hem dus dat ietsje meer waarde hebben.
En deze namiddag heeft hij ook weer tijd en de kans om Manon beter te leren kennen. En hij zal haar huiltaaltje na verloop van tijd ook wel begrijpen. En dit weekend moet ik al werken... Hij heeft de dochter (en zichzelf) een pyama-weekend beloofd. Ik denk wel dat ze dat allebei zien zitten en gun het hen van harte.
Hoe mans moet je zijn om een kind van anderhalf jaar te doden? Hoe mans moet je zijn om met babybloed aan je handen voor de rechter te verschijnen?
En ben je dan mans genoeg om later te beseffen wat je hebt aangericht? Ben je dan mans genoeg om gemeend berouw te hebben? Ben je dan mans genoeg om je in de plaats te zetten van diegenen die achterblijven?
Want hoe voelt een moeder zich als ze in het ziekenhuis bij bewustzijn komt en niet weet waar haar dochtertje is? Hoe voelt diezelfde moeder zich als ze achteraf te weten komt dat haar dochter vermoord werd?
En hoe voelt een vader zich als hij hoort dat zijn zoontje afgeranseld werd en klinisch dood naar het ziekenhuis werd gebracht? Hoe voelt diezelfde vader zich als hij achteraf te weten komt dat zijn zoon aan z'n zware verwondingen bezweken is?
Wat gaat er door hun hoofd? Wat speelt er in hun hart?
En terwijl ik die vele vragen in het ijle stel, bedenk ik dat ik de antwoorden niet wil weten. Ik wil niet weten wat er door hun hoofd gaat. Ik wil niet voelen wat er in hun hart speelt.
Ik kijk naar m'n dochter en besef ten volle dat ze goed terecht is gekomen, in een familie waar iedereen om ter meest van haar houdt. En ik ben gelukkig ! En ik ben ook gelukkig voor ieder kind dat even goed terecht is gekomen.
Mijn gedachten dwalen weer af naar meisje x en jongen y. Naar de moeder en familie van meisje x. Naar de vader en familie van jongen y.
Ik hoop dat de rechters extra streng zullen zijn. Ik hoop dat de moordenaars hun straf niet zullen ontlopen. Ik hoop dat hun medegevangenen hen een warm onthaal geven... dag in,dag uit. Ik hoop dat ze zich eeuwig zullen blijven herinneren welke geur babybloed heeft. Ik hoop dat ze creperen in hun cel.
En dan bedenk ik... brengt dat die babietjes terug naar diegenen die van hen hielden en altijd zullen blijven houden?
Vaarwel meisje x ! Vaarwel jongen y ! Het gaat jullie goed !!!
Zaterdag was mijn schoonvader jarig en schoonmama had Philippe en mij uitgenodigd op restaurant... en Manon moest mee. Ik zag het helemaal niet zitten, voelde aan m'n voetzolen dat het niet goed ging aflopen. Het was een mooi restaurant en het was héél lekker eten en Manon was ongelooflijk braaf en charmant. We hadden haar in de Maxi-Cosi op een stoel aan het hoofd van de tafel gezet. Nadat hij de bestellingen had opgenomen en de drankjes was komen opdienen, nam de ober de overbodige glazen van tafel. En toen gebeurde het. Hij liet een wijnglas vallen op een ander wijnglas dat nog op tafel stond. En dit alles gebeurde vlak voor de neus van mijn meisje... op nog geen 20cm verwijderd van haar gezichtje. Mijn hart klopte gedurende enkele seconden niet meer. Alle grote stukken glas waren op tafel terecht gekomen, eentje zelfs tot naast mij en eentje in het glas van de man. En hoewel Philippe en zijn mama heel de Maxi-Cosi hadden onderzocht en mij trachtte te overtuigen dat er geen enkel scherfje bij Manon was terecht gekomen, was ik niet gerustgesteld. En toen de ober een piepklein glasscherfje op haar slab ontdekte... Toen het plots verdacht begon te stinken aan tafel, nam ik overgelukkig mijn dochter op de arm en smeet ik enthousiast de luiertas over mijn schouder. Ik nam van de gelegenheid gebruik om het trappelnestje van de Maxi-Cosi eens duchtig uit te schudden. Nadat de dochter proper verluierd was en weer lekker rook, deed ik gauw haar pyamaatje aan... Toen pas was ik gerust dat mijn kleine meid in orde was. Wat heb ik aan geruststellende nonsens als ik zelf de situatie niet onder contole heb? Juist ja, niks dus. Het was eigenlijk wel een fijne avond en Manon, die heeft geen kik gegeven. Met Manon op restaurant gaan is voor herhaling vatbaar... in de hoop dat niet alle obers zo onhandig zijn.
