"Profiteert maar van uw klein beebietje. Ge zult zien, het gaat rap voorbij zijn." De cliché-zin, zo vaak gehoord de laatste twee maanden en zo vaak naast mij neergelegd.
Dubbel en dik profiteer ik van de tijd samen met Manon. Maar ik voelde steeds da'k nog massa's tijd had. En nu kom ik plots tot het besef dat mijn kleine prutsemie volgende week haar eerste crèche-dag heeft gehad. Welliswaar een wendagje, zo voor twee uurkes (of anderhalf uur als het van mij zou afhangen)... maar toch. Vorige week naaide ik nog ijverig haar naam in 'de kleren voor de crèche'. Nadien heb ik dat werkje gestaakt met de gedachte 'tijd genoeg'. Nu heb ik gewoon geen zin om naampjes in kleedjes te vestigen. Ik heb geen zin om mijn kleine beebie naar de crèche te laten gaan. Ik heb geen zin om ze los te laten... nu nog niet en volgende week ook nog niet.
Opvoeden is zoals boogschieten. Pijltje aanleggen, richting kiezen en ... loslaten. En dan maar hopen dat het pijltje niet uit koers wordt gebracht door een onvoorziene windstoot en veilig z'n doel zal bereiken. Wel laat mij zeggen da'k op kamp absoluut niet goed was in boogschieten. Het pijltje landde pal voor mijn voeten... het zegt misschien genoeg.
