Het is hier momenteel ochtend, niet veel tijd om te bloggen want straks vertrekken we voor een lange rit naar de Niagarawatervallen. Het zou kunnen dat we in twee keer rijden, we zullen zien on the way. Virginia was de moeite. Het landschap is een beetje zoals de Ardennen, maar bigger. Het is hier ook zo: als ze zeggen dat er herten zitten, dan zie je ze ook. We zagen ook een uitzonderlijk white-tailed deer, dat is een hert met een witte plumeau aan zijn kont. De fotograaf was toen echter te laat. Black Bear was niet thuis.
We stellen het nog steeds super, maar mama en papa waren in vorm vandaag. Eigenlijk begon het gisteren al toen 's avonds bleek dat we de beer van Ismene niet meer hadden. Verwonderlijk was dat echter niet want hij was al een aantal keer spoorloos geraakt, maar hij vond in de handen van vriendelijke Amerikanen steeds zijn weg terug. Nu definitief weg dus... Bye bye Dumbo (cadeautje van Gloria trouwens, waar Ismene altijd mee in slaap viel). Deze morgen checkten we rond 8h uit uit ons wondermooie hotel. Na wat gesukkel vonden we om 9h het Arlington Cemetery waar 200.000 soldaten begraven liggen (het Tyne Cot van de States dus) en waar ook de Kennedy's liggen. Daar was het een beetje frisjes. Hmmm... waar is onze jas... Hmmm... Misschien nog in het hotel... Ok, eerst kerkhof bezoeken en dan terug... Lag daar nog iets in die lade die we zijn vergeten te checken? Hmmm... Eigenlijk wel... Onze vliegtickets en paspoorts... Ok dan maar eerst terugrijden Bleek dat daar nog lag: onze jassen, de zwemband van Is, twee paar schoenen, een kleed, een broek, een hemd, de helft van ons valies eigenlijk. Niet slim maar eind goed al goed. Vanavond slaagde Bjorn er nog in om de doos met melkpoeder om te keren in de valies. Het was een leutig zicht, melkpoeder scheppen tussen kousen en onderbroeken om toch nog een beetje te recuperen. We hebben gelukkig veel plezier met onze farcen. Is zag deze morgen ook het kerkhof van heel dichtbij en heeft nu ook een Amerikaanse buil.
Arlington was nogal patriotistisch, maar je moet het eens gezien hebben.
We reden daarna door naar Shenandoah. Onze eerste indruk van Washington was: hier zouden we wel kunnen wonen, nisschien in dat mooie witte huis met pelouse. (trouwens Kev, DC heeft 600.000 inwoners. Is dat zoals Gent? We kunnen het precies niet inschatten) We reden na Arlington naar Falls Church, met voor de autostrade om er iets te gaan eten. We kwamen terecht in een 'lovely' stadje, met mooie woonwijken en vriendelijke mensen. We aten in het Stray Cat Cafe, een restaurant opgedragen aan verloren gelopen katten. Ismene vond het helmaal de max en ik natuurlijk ook. Hier zouden we ook wel kunnen wonen. Dan reden we langs een binnenbaantje naar Upperhill, Aldie, Middleburg, prachtige dorpjes en langs enorme ranches en landgoeden. We hebben beslist: hier willen we wonen! Echt waar mensen, op naam en parate kennis spreekt deze regio niet tot verbeelding, maar het is hier zooooooo mooooooooooi. Dus als we allemaal zouden samenleggen, kunnen we zo'n doeninge kopen en verhuizen we allemaal naar hier. We doen in koeienmelk en wafels en zo en we noemen het Little Heaven (t hemelke he). Ik bel nog voor de praktische afspraken om de poezen en kippen te dhl-en.
Vanavond en waarschijnlijk ook morgen slapen we in een super 8 motel in Front Royal. Het is hier een beetje gedateerd en muf, maar het is voor ons meer dan genoeg en aan de helft van de prijs dan de vorige hotels. (dat is ook eens nodig) We hebben breakfast en gratis internet.
Guys, America is amaaaaaaaazing (so far) en ma, je moet dringend naar Washington komen. Je kan je gerust een week of meer bezighouden met fietsen, bootje varen, wandelen, musea bezoeken (wat ligt hier: Rodin, Michelango, Enola Gay, de vlieger van de Wrights en nog zoveel meer) en dan is er nog een national park op 30km. We hadden er allemaal geen tijd voor.
Nog eventjes snel toevoegen: we hebben Barack gezien en gefotografeerd! Allee, er vlogen helikopters naar het witte huis en we gaan ervan uit dat hij erin zat. Kan toch? Maar er staat hier in de boekjes dat er miserie is in de menage. Allee, nu ben ik rap weg!
Lieve mensen, het leven is hier goed. The American Dream, het Amerikaanse chauvinisme, misschien vindt het wel zijn oorsprong in het feit dat het hier eigenlijk de max is. Ik krijg spijtig genoeg de visuele bewijzen niet online. De zon schijnt hier de volledige dag, de mensen zijn vriendelijk, het is wondermooi, wat wil een mens nog meer? We trekken morgen eerst naar Arlington Cemetry waar duizenden soldaten zijn begraven en waar ook Kennedy ligt. Van daar gaat het richting Shenandoah National Park, de natuur in.
Ik hou het kort want mijn kwartier is bijna om door te sukkelen met foto's...
Greet Dekeyzer heeft dat nog niet zo slecht bekeken
Vandaag zijn we aangekomen in Washington DC na een rit van ongeveer 6h. We hadden wat file onderweg en NY uit raken is ook geen zo'n kattenpies. NY is goed geweest: we waren vooral onder de indruk van het Chrysler Building, Empire State, de toppen van de wolkenkrabbers vanop Rockefeller, de skyline vanop de ferry, de Margarita vanuit Southstreet Seaport.
NY kan soms wat claustrofobisch zijn met die gebouwen waar precies geen einde aan komt, de massa's mensen en het overdrukke verkeer. Washington is daarentegen een verademing. Overal zijn er groene parken, de avenues zijn breed, de bomen hebben bloesems... Bovendien slapen we in een pareltje van een hotel. Het zal moeilijk worden om dit hier allemaal gezien te hebben in een dag. In de vooravond liepen we al langs Capitol Hill. Eergisteren liepen we door Wall Street, waar de wereldeconomie bepaald wordt Vandaag liepen we langs het gebouw dat oorlog of vrede bepaalt, ik ben diep onder de indruk.
Onze kleine is nog altijd superflink. Ze is hier heel graag gezien van de Amerikanen en is meestal bekend onder de naam Mine of Ismina. Ze kan nu trouwens ook Taxi! roepen met eem hand in de lucht, zeer kluchtig . Gisteren wel een vreemd voorval gehad. Een dame zwaaide naar Ismene (zoals er vele komen doen) en plotseling kwam ze terug en stak ze iets in mijn hand. Tegen de tijd dat ik door had wat het was, was ze in de mensenmassa verdwenen. Ze bleek me 50 dollar te hebben gegeven. Kocht ze haar zonden weg of zat er een steek los, ik weet het niet maar voel me alleszins heel schuldig dat ik niks meer gedaan heb om het terug te geven. Heb erover nagedacht en ik stort het bij thuisko;st op de rekening van ons prinsesje, liever dan het zelf uit te geven. Raar he...
Bjorn is trouwens ook in zijn nopjes want we rijden rond in een zwarte jeep met lederen interieur. Hij voelt zich nen dikken Amerikaan in een pussy wagon .
Morgen doen we washington zo compleet mogelijk: capitol hill vanbinnen, white house, washington monument... We houden jullie op de hoogte al is internet vinden niet evident. Internet eigenlijk wel, er is overal wifi maar daar ben je niks mee zonder laptop nietwaar. We zitten nu op ons hotel aan 5ollar per kwartier, mucho dinero dus...
En als we barack tegenkomen, we zullen hem de groeten doen. Misschien speelt Ismina wel met de dochters van daar...
Groetjes vanuit het centrum van de wereld, Mai, Bjorrie en Ismene
Familie en vriendjes, het is hier niet gemakkelijk om te internetten, je moet daarvoor in een modernere stad zijn haha! We zitten in een Aziatische buurt in een raar huis,5 verdiepingen hoog met heel wat gamers rond ons en ene die naar blote madammen kijkt, machtig!
We zijn heel goed aangekomen, de vlucht was een droom. Ons kleine is in de wieg gelegd om te reizen! Ze heeft niet verpinkt! De voorbije twee dagen is ze zeer flink maar het ritme heeft ze nog niet helemaal beet. ze is wakker om 4h en slaapt dan terug om 7h. Ach ja, we lagen gisteren zelf al om 8h in ons bed dus niet zo erg. Het is wel niet te veel Sex and the city want we slapen apart. Onder babybed verstaan ze hier immers een groot bed, dus moeten we de wacht houden bij ons prinsesje...
Vroeg in bed ja want we tjolen hier weer wat af zulle. We hebben op twee dagen al heel wat gezien: de classics, maar ook Central Park Zoo voor de kleine. Zeer mooie exotische dieren te zien maar leukst van al vond Ismene de duiven. Daarvoor betaal je dus entree... Ze heeft gisteren ook gespeeld in CP met een kindje die op stap was met nanny. Wie weet welke beroemdheid dat was...
Vandaag zijn we naar Staten Island geweest. Allee, de ferry ernaartoe. Dat is een goedkope oplossing om het vrijheidsbeeld en de skyline te zien = gratis. Het officiele bootje kost 50 euro en had een wachtrij van 2h. De lonely planet weet toch altijd een oplossing aan te bieden... Wel een kleine tegenslag op Staten Island: de eerder gegeten blueberrys hingen bijna letterlijk aan de oren van Is in de vorm van je weet wel...
De kabouter is momenteel energiek dus ik moet afronden. Samengevat: we are living the american life and we like it. NY is great!!!!!!!!!! En Big eigenlijk ook wel. En o ja, Ismene heeft nieuwe schoenen!
We bloggen vanop de luchthaven in Sri Lanka. Ondanks mijn slapeloze nachten sinds zondag, ziet het er naar uit dat we op schema zullen kunnen vertrekken. We zullen de eerste vlieger zijn die richting Europa vertrekt van hier. Als we nu nog heelhuids en zonder zwarte snoet van het stof arriveren, dan mogen we spreken van dikke chance denk ik.
We hebben onze laatste dagen aan de kust doorgebracht. Deze morgen zijn we nog gaan whale watchen, maar de whale was niet thuis. Het was dus een saai boottochtje van 4h op zee op een kleine schuite zonder zitplaatsen, enkel een stok om tegen te leunen. Zuur betaald uitstapje...
We hebben het nieuws van de stofwolk vernomen, maar weten voorlopig nog niet meer. Alle vluchten van de voorbije dagen van hier naar Eur zijn geannuleerd, dus we wachten af en hebben telefoonnummers van overal rond opgeschreven.
Ondertussen zijn we hier aan het genieten van onze laatste dagen. We konden de voorbije dagen niet op internet wegens 'vertoeven in de jungle'.
Donderdagavond hebben we overnacht in een lelijke en stinkende doeninge, maar we hebben er niet veel van gemerkt. Den Dilip had zoals beloofd een fles Arak mee en hij ging ons eens onder tafel drinken. Gevolg: met zijn viertjes (zoon hotel) hielden we een feestje met aangepaste muziek. Wij leerden de Cobradans op een liedje dat volgens mij Rattepetat heet en wij leerden hen de Chicken Dance (= vogeltjesdans). Dat wordt hier zeker een hit. Bewijsmateriaal hebben we, misschien krijgen we het hier nog op. Collega'tjes, wie dacht dat ik jullie vergeten was, no way. Dilip vroeg om op mijn mp3 naar een goed liedje te mogen luisteren en ik zette Lady Gaga op met rammalala.
Op vrijdag gingen we dan naar het regenwoud van Singharaja. Michele en meter Lieve, misschien slaan jullie best eventjes over. We trokken op wandel in de jungle en zagen er prachtige fauna en flora waaronder veel vogels en vlinders, maar ook een reuze-eekhoorn en varanen van minstens 20 kilo (kleine krokodillen eigenlijk). We ontmoetten ook een felgroene slang en de Green Viper, een giftige slang. Zoals het in een regenwoud moet, werden we uitgezwaaid met een dondervlaag zoals ik er nog niet veel gezien heb. We waren doorweekt ondanks de KW.
We sliepen in een hutteke in de jungle. Concreet betekent dat echt een hutteke met een veel te smalle en korte plank waar je moet op slapen, een wc waar wat water uit druppelt om te spoelen en elektriciteit tussen 18h en 21h. Op een bepaald moment ontstond er commotie in een hutje: er zat een slang bij onze onderburen. Mama's hartje bloedde, want de slang trok aan het kortste eind wat ik nogal raar vind in een beschermd gebied. Aan de andere kant waren we blij dat ze niet in onze hut zat, maar wat niet was kon nog komen... (niet volledig overdekt hutteke) We bereidden ons dus supergoed voor op de nacht: 1/ grondige inspectie van alle hoeken en gaten van de hutte 2/ Bjorn trok zijn sokken over zijn broek en zijn trui ook in zijn broek (geen zicht, maar bijzonder efficient) 3/ we sliepen met 1 oog open en 1 dicht 4/ ondanks dat er geen muggen waren, bonden we ons flink in met ons muskietennet. Lachen alom, maar we waren blij dat we heelhuids wakker werden.
Gisteren gingen we dan naar Yala National Park om er opnieuw naar wild te kijken. We zagen wilde pauwen, krokodillen, herten... maar niet het befaamde luipaard. Niet moeilijk eigenlijk aangezien het er wegens de drukte van de jeepsafari's bijna Bellewaerde lijkt. Maar het was de moeite om eens te zien, het leek volgens mij op de Afrikaanse safari's.
Deze morgen hebben we dan onze intrek genomen in een prachtig hotel met uitzicht op een palmtuin en op 100 meter de blauwe zee. We zijn dus eventjes gaan zwemmen maar door de immens sterke stroom is dat hier nog geen zo'n evidentie. Daarna lekker bakken in de zon, niet zo'n goed idee want we zijn weer twee tomaten. Tussen dit alles door eten we heerlijke verse vis en zeevruchten, eindelijk eens geen rijst met pikante dingen.
Morgen nog dagje bezighouden, dinsdagochtend nog walvissen gaan kijken en dan hopelijk op korte termijn thuis?
Hier zijn we weer... Dit maal helaas een beetje uit verveling. Het is vandaag Nieuwjaar en we zijn genoodzaakt om de tijd te doden met naar de bomen te kijken en een boekje te lezen...
We zijn gisteren na een lange rit aangekomen in Ella. We reden dwars door een berglandschap vol theeplantages en watervallen in een bovendien aangenaam klimaat. We bezochten een theefabriek, heel interessant om de productie eens te zien. Wij bezochten Mackwood, opgestart door een Britse commandant, maar nu in handen van Sri Lankanen. Er werken maar liefst 1000 man in deze ene plantage: 600 pluksters en 400 mannen die een beetje voor vanalles dienen. Ik rook hier een mooi potentieel voor Randstad Sri Lanka.
Ht is vandaag Nieuwjaar en alles is gesloten, er is ook geen openbaar vervoer (Kev, ge weet dat we daar goed in zijn he). Onzen Dilip kwam leukweg met de mededeling gisterenavond dat hij weg en weer ging rijden naar zijn vrouw waarover hij eigenlijk alleen maar kwaad klapt. Maar ze is nu alleen thuis zonder zijn moeder en dat is blijkbaar beter ?! We hopen van harte dat hij hier morgenochtend paraat is, want we hebben het hier wel een beetje gezien. Er hangt een mist boven het dorp en bovendien valt er nu en dan een bui. Veel is er hier ook niet te zien. Er zijn enkele wandelingen mogelijk, maar we zijn zo stijf als ne rakel en geraken met moeite ne trap op of af. Vanmorgen besloten we dan toch een wandelingske te maken richting Little Adams Peak die we gelukkig niet gevonden hebben. Anders mocht ik weer naar boven sjiezen en geef toe: er gaat niks boven de echte. Het is nu ongeveer onze derde dag dat we een beetje platte rust moeten nemen, maar ne mens trekt daarvoor niet naar den anderen kant van de wereld niewaarie...
Als alles goed gaat en onze lieve vriend morgen op de afspraak is, dan zitten we morgen of overmorgen in het oerwoud van Singharaja met een fles Arak die Dilip ging meebrengen voor mijnen echtgenoot. We zullen zien...
Wijziging van de plannen: we trokken gisteren richting Adams Peak. De berg keek ons van boven de wolken bedreigend aan. Om 1h30 stonden we deze nacht op om om 2h de klim aan te vatten. Concreet betekent dat een klim van 7 km gespreid over 5200 trappen. Na 3h30 klimmen bereikten we voor zonsopgang in schuim en zweet de top. Adam had zelf nooit gedacht dat we er gingen op raken, maar de berg kreeg ons niet klein ( uitgezonderd die ene keer dat ik op mijn gat lag wegens tjaffeling )
Na het prachtig schouwspel van de zonsopgang zetten we de afdaling in omdat de hitte al snel toeslaat. Als we nu naar de piek kijken geloven we niet dat we boven zijn geraakt. Rest van de dag genieten we van welverdiende rust en proberen we niet te denken aan de komende stijfheid der benen.
Jammergenoeg gaat de rust niet samen met een frisse pint ;-( Het gebied zou er te heilig voor zijn...
We zijn gisteren naar Anuradhapura geweest, nog een tempelsite, maar we hebben langzamerhand genoeg van stenen en Buddha's. Een deel van de stad was afgesloten wegens relletjes door de verkiezingen en af en toe hoorden we een schot, maar al bij al viel het goed mee. De meeste Sri Lankanen zijn er ferm gerust in.
In de namiddag trokken we op safari naar Minneriya National Park. We konden opnieuw een massage gebruiken na de blauwe plekken die we hebben opgelopen door de jeep van voor den oorlog, maar het was de moeite. Het landschap was prachtig en bovendien hadden we het geluk van tientallen wilde olifanten te zien in klein, groot, dik en dun. Dat we nadien uit de jeep kropen als twee tomaten, dat laten we maar achterwege...
Vandaag gingen we wandelen in de heuvels van Knuckles Range, een klimtocht van ongeveer 3km enkele reis. De Joepie zou zich hier ook amuseren. Den Dilip dacht dat hij die dikke van den Belgiek er ging aflopen, maar ze liet zich zo nog niet doen. Hij lacht hier altijd met mijn, laat ik het molligheid noemen en zegt dat zijn auto er van uit balans is. Na dat wandelen en al die reis zegt hij: "Soon you small" en dan zeg ik: "Soon you toek op de bakkes".
We zijn nu terug in Kandy in ons eerste hotel en morgen trekken we naar de heuvels van Nuwara Eliya en de theeplantages. Het zou er aangenaam fris zijn, we kijken er al naar uit!
Bleek dat daar nog lag: onze jassen, de zwemband van Is, twee paar schoenen, een kleed, een broek, een hemd, de helft van ons valies eigenlijk. Niet slim maar eind goed al goed.
. Gisteren wel een vreemd voorval gehad. Een dame zwaaide naar Ismene (zoals er vele komen doen) en plotseling kwam ze terug en stak ze iets in mijn hand. Tegen de tijd dat ik door had wat het was, was ze in de mensenmassa verdwenen. Ze bleek me 50 dollar te hebben gegeven. Kocht ze haar zonden weg of zat er een steek los, ik weet het niet maar voel me alleszins heel schuldig dat ik niks meer gedaan heb om het terug te geven. Heb erover nagedacht en ik stort het bij thuisko;st op de rekening van ons prinsesje, liever dan het zelf uit te geven. Raar he... 
