Omdat Woefke eerlang bij de familie Mopshond op pension gaat, moet ze bij de dierenarts een cocktail tegen allerlei ziektes laten inspuiten. Toevallig komt een bezoek aan de dierenarts goed uit. Sedert vorige week trekt Woefke af en toe een achterpoot in en hinkt/huppelt op drie poten. Dit fenomeen doet zich vooral s avonds voor. Als madame met Woefke gaat wandelen, vertrekt het beestje hinkepinkend. Maar na zon 100 à 200 meter wandelen loopt ze weer doodleuk op vier poten. Pijn lijkt ze niet te hebben. Madame heeft al overal zachtjes geknepen, doch nergens krijgt ze reactie. Nu had ze onlangs van een jongedame die in een testlaboratorium gewerkt had vernomen dat proefhonden meestal beagles zijn, omdat zij van alle hondenrassen de hoogste pijngrens hebben. Maar of hun salonbeagle in die statistieken thuis hoort, daar heeft madame sterke twijfels over.
Vanavond toog ze met Woefke naar de dierenarts. Toen ze voor het huis van de dierenarts arriveerde, was er alles stikdonker. De parking was niet verlicht; het huis was aardsdonker. Tiens! Vanaf 19.30u had de dierenarts toch spreekuur? En ja, het bordje voor het raam bevestigde dat. Madame nam haar GSM en belde de dierenarts. Misschien was hij ziek en werd ze doorverwezen naar een collega.
De vrouw van de dierenarts nam op en zei: Sorry, mijn man is niet thuis. Hij is naar Polen. Is het dringend?
Madame antwoordde: Nee, nee, mevrouw. Mijn hond hinkt een beetje en heeft injecties nodig. Ze moet binnen 14 dagen naar een hondenpension. Want wij vertrekken naar Polen!
Daarop volgde een geanimeerd telefoongesprek. Madame keerde nadien met hinkepinkend Woefke naar huis. Maar zaterdagnamiddag heeft ze een afspraak bij de dierenarts.
Madames aardrijkskundeknobbel is een futiel bobbeltje en bovendien is ze blond. Ze heeft dus niet echt de capaciteiten aan boord om reisagent te spelen. Maar ze heeft het voor mekaar! De planning van de aanstaande reis naar Polen staat op punt. En t wordt een snoepreisje! Boordevol kultuur! Ziehier een virtueel voorsmaakje.
Alvorens Polen in te duiken, bezoeken mijnheer en madame de Duitse stad Dresden, het Florence aan de Elbe. Daar trekken ze een volledige dag voor uit. Ze doen niets liever dan plaatselijke kultuur snuiven. En Dresden bulkt naar het schijnt van historische gebouwen en gezellige straten en pleinen.
Daarna rijden ze in een trek naar Lancut (Polen). Of in dat stadje veel te zien is, is nog onzeker. Maar het is enkel de bedoeling er een hotel te vinden, zodat ze s anderendaags niet ver moeten rijden. Via internet zijn mijnheer en madame nl. uitgenodigd in Przeworsk. (Madame heeft al verscheidene keren geprobeerd om dat woord uit te spreken, maar meer dan wat speeksel kwam er niet uit.) In Przeworsk bezoeken ze de school Szkół Ogólnokształcących i Zawodowych - doe geen moeite, madame krijgt die mondvol ook niet over haar lippen - en worden er getrakteerd op een diner en een toneelvoorstelling van de leerlingen Engels. Dat wordt heerlijk vertoeven in plaatselijk gezelschap.
Van Lancut is het slechts 172 km naar Wieliczka, vlak bij Krakow. Daar willen ze de befaamde zoutmijn bezichtigen. Nadien zoeken ze een hotel in het vlakbij gelegen Krakow en nemen ook daar een snuifje kultuur mee.
Vermits ze toch in de buurt zijn en aan een kultuurstedentocht bezig zijn, waarom dan niet eventjes een klein ommetje naar Praag, hè? Het is slechts 70km extra. Daar hoeven ze het ook niet voor te laten. Op de internetplaatjes lijkt Praag een prachtige stad. Heel romantisch. En omdat mijnheer die dag verjaart, droomt madame van een exquise verjaardagsdiner met een feeëriek Praag aan hun voeten.
Na twee nachten Praag trekken ze terug huiswaarts. Hoogstwaarschijnlijk geladen met een zware bagage aan kultuur.
s Avonds, als het nieuws gaat beginnen, staat Woefke te trappelen van ongeduld. Madame zet zich voor de buis, trekt haar pantoffels uit en daar is dan eindelijk Woefkes fel begeerde dessert: voetenkaas. Het klinkt misschien vies, maar als je ziet hoe verwoed en smakelijk Woefke madames voeten likt, zou je er zowaar zelf goesting in krijgen. Doordringende zweetvoeten heeft madame niet meer. Ooit gehad. Maar sedert ze niet meer de hele dag op de been moet zijn, is dat kwaaltje verleden tijd. Wat niet wil zeggen dat haar voeten niet meer transpireren. Voetzolen en handpalmen bevatten meer zweetklieren en laten dus altijd een geur- en vochtspoor na. Wat meebrengt dat in een tijdspanne van plusminus twee jaar, madames pantoffels toch nog van zweet doordrongen zijn. Met als gevolg dat Woefke zich nauwelijks kan bedwingen om na de voetwassing aan de ultieme snoepjes (=madames pantoffels) te beginnen. Al is het verzot zijn op pantoffels een lichte verbetering in vergelijking met haar vroegere manie. Toen ze nog een adolescentje was, was ze verzot op madames slipjes. Ze pikte ze in de slaapkamer, uit de wasmand, de wasmachine; ja ze friemelde ze zelfs met haar tanden door de luchtgaten van een gesloten wasmand. En had ze een slipje gepikt, rende ze er de tuin mee in en begroef het broekje ergens ten velde voor later gesmak en gesmikkel. Madame heeft er ooit één van teruggevonden. In flarden. Allemaal niks als het slipjes van de Hema waren, maar t waren verdorie broekjes van lingerie-setjes. Gezien Woefkes maniakaal geurgedrag, houdt madame steevast haar pantoffels in de gaten. Al begint ze te begrijpen dat de geur van haar pantoffels stilaan wel erg doordringend wordt. Hoog tijd om er nieuwe aan te schaffen. Dat heeft ze dan deze namiddag gedaan. En en passant nog een paar sierlijke zomerschoentjes meegebracht. Wie t lang heeft, laat het toch lang hangen, zeker.
Het voordeel van een gezapige leeftijd is dat je op ieder moment van de dag je jas kan aantrekken en van het weer profiteren. Zo ook madame. Vroeger, toen ze 100 uur per week werkte, had ze daar geen tijd voor. Zelfs met de kinderwagen even uit wandelen gaan, was toen niet mogelijk. Ze was toen zelfs ietwat jaloers op de jonge moeders die met hun kindjes uit wandelen konden. Die verloren tijd haalt ze nu weelderig in. Eerst paarde ze het nuttige aan het aangename. Terwijl ze boodschappen deed, haalde ze haar hart op aan de vrolijke voorjaarskleuren. En passant de auto even een carwashke geven en ook die glom van plezier. Daarna een extra wandeling met Woefke. En daarmee waren de eerste D-vitaminen binnen.
Boven, vanuit het raam, heeft madame zicht op de lente. Erg vroeg voor de tijd van t jaar, zoals in den treure in rubrieken over de opwarming van de aarde wordt aangehaald. Alsof dit fenomeen zich sedert Al Gores klimaatfilm voordoet. Decennia geleden hebben wetenschappers dit reeds aangekondigd.
Vandaag is het alleszins alsof de maand mei begonnen is. De rosse vriendjes van mijnheer en madame (lees: eekhoorntjes) hollen over het tuinhek weg en weer. De narcissen bloeien knalgeel; de Japanse kerselaar fleurt rose. En de vogels lijken wel naar Batibouw te zijn geweest; ze zijn volop materialen aan t aandragen voor renovatie en inrichting van hun nestjes. Mooi!
De griep had madames fysionomie lelijk aangetast. Ze was dringend aan restauratie toe. Ze waste, scrubde en pleisterde tot er weer een vleugje jeugd te voorschijn kwam. Ze wou er goed uit zien gisteravond, want ze ging uit. Jetje en madame gingen naar een toneelopvoering kijken. Een amateurgezelschap voerde een komedie op. Enne als er te lachen valt zijn zowel madame als Jetje er graag bij.Over het stuk valt niet veel te zeggen. Dat was een tegenvaller. Er viel wel wat te lachen, maar het gros van de acteurs/actrices waren groentjes. Tijdens de nababbel bleek waarom.
Na de voorstelling begon de echte pret. Om te beginnen een zwarte komedie. Via relaties verzeilden madame en Jetje op de receptie van het bestuur van de toneelvereniging ter gelegenheid van een zoveel-jarig bestaan. De geachte heren en dames bestuursleden, deftig uitgedost, stonden verspreid in groepjes. Ze nipten van hun glas champagne en praatten met gedempte stem. De dames glitterden, de heren waren waardig tegenwoordig. Een pseudo-digniteit gaf het geheel iets akelig begrafenisachtig. Madame en Jetje babbelden met mevrouw de regisseur. Dat was gelukkig een gezellig madammeke. Groot was hun verbazing toen ze vernamen dat de acteurs en actrices niet op de receptie uitgenodigd waren! Terwijl het een viering van de toneelvereniging was! Kort daarna zijn madame en Jetje er opgestapt. Als die praalhansen de grote Jan wil uithangen omdat hun vereniging al zolang bestaat zonder er hun werkende leden te willen bij betrekken, dat ze dan hun champagne alleen uitzuipen!
Jetje en Madame togen naar het aangrenzend café en hebben er nog lang en gezellig met de acteurs en actrices gebabbeld en gelachen. Daar vernamen ze waarom de opvoering zo stuntelig was. Tot enkele weken voor de opvoering zijn verscheidene spelers vervangen geworden, één personage zelfs tot zes keer toe. Wie iets van toneel kent, begrijpt dan wel waarom het met haken en ogen ineen stak. Toch een chapeau voor de regisseur. Het moet dat mens zweet, bloed en tranen gekost hebben om er in die omstandigheden toch nog een ietwat presentabele voorstelling van te maken. Ere wie ere toekomt: de hoofdrolspeelster (een boerin) speelde de pannen van het dak. Zij heeft in haar eentje het stuk gedragen.
Het geheel was een toffe avond. Om nog lang van na te genieten.
s Morgens, bij een kop koffie, maakt madame een lijstje van de taken die ze die dag moet/wil doen. Iedere huisvrouw weet dat zon klussenlijst behoorlijk gevarieerd kan zijn: vuilnisbak ledigen, douchekop ontkalken, bed verschonen, diepvriezer ontdooien en schoonmaken, noodzakelijke telefoontjes plegen, een weerbarstige vlek verwijderen, paperassen klasseren enz. Doorgaans is madames ochtendlijstje zo lang dat ze het bos tussen de bomen niet meer ziet. Maar vandaag is ze er in geslaagd! Ze heeft het volledige lijstje afgewerkt! Wat een voldoening! Toen mijnheer thuis kwam, had ze er een tevreden big smile op staan.
Mijnheer had op zijn werk ook zijn dagtaak volbracht. Maar hij was geen happy man. Omdat zijn rittenkaart bij de dokter nog niet vol was, was hij gisteren nog maar eens bij de dokter binnengesprongen. De nieuwe diagnose was: een slijmvliesontsteking. Mijnheer kreeg nog meer medicatie. Vanavond leken de additionele pillen nog niet veel te hebben geholpen. Mijnheers stem is nog altijd een schurend scharniertje. Thuis spaart hij nu zijn stem zoveel mogelijk. Want morgen wacht een nieuwe dagtaak.
Nu de smaakpapillen langzamerhand weer op gang komen, wou madame gisteravond iets lekker klaarmaken. Wat dacht je van: kalkoenfricassee met paddenstoeltjes in een dragon-mosterd-roomsausje? Klinkt goed, niet?
Het recept was er een voor 4 personen. Gewoon alles delen door 2 en de boel zou pico bello in orde komen. 600 gr. vlees wordt 300 gr., 250 gr. paddenstoelen worden er 125 enz. Toen kwam 1/8 liter kippenbouillon. Resoluut deelde La Bionda de 8 door 2 (madame, madame toch) en kiepte er1/4 liter bouillon bij. Resultaat: een zee van saus waarin piepkleine stukjes champigons en kalkoen dobberden. Volgens het recept moest de saus nog inkoken maar daar was geen inkoken meer aan. Het bleef brokkenpap. Maar lekker dat dat was! Om duimen en vingers af te likken. Geduldig schepte madame het te veel aan saus weg en stak het in de diepvriezer. Dat kwam later nog wel van pas. Haar hoofdbekommernis was: mijnheer een delicieuze maaltijd voorschotelen. Want ook al was het een verkeerd berekend stukje kookkunst, het moest en zou de spreekwoordelijke man/maag/liefde verbinding in de hand werken. Helaas
Madame smulde maar mijnheer at met lange tanden. Zijn smaakpapillen waren nog steeds door een laagje slijmvlies geplastificieerd.Hij danktemadame, met de stem van een mummie die drie dagen in de catacombe heeft rondgedwaald, voor de moeite.
Voor het nakend weekje verlof dient voor Woefke een onderkomen gezocht. De hondenfluisteraarster die vroeger Woefke oppaste, lijkt van de aardbodem verdwenen. Madame belde haar herhaaldelijk op, met ten langen leste een verbinding waarbij een norse stem zei: nee, die is er niet en daarop inhaakte. Oeps! Dat leek op relatieperikelen. Surfing the net, vond madame een nieuwe oppas. Vandaag mocht ze, samen met Woefke, gaan kennismaken.
Toen onze Mops een Mopske was, toen kon hij vriendlijk zijn Een kinderliedje. Maar tot op heden wist madame niet wat dat werkelijk inhield. Nu wel. In het Woefhotel krioelde het namelijk van de mopshondjes. Wel twintig van die platneusjes krinkelden en winkelden er in keuken en living. Allemaal om ter vriendelijkst: opspringen, knuffels vragen, likken Een drukke bedoening, maar wel schattig. Alleen Woefke voelde zich door die horde kussende hondjes niet aangesproken. Eerst bleef ze verwezen in een hoekje zitten om daarna, op een onbewaakt moment, stilletjes de trap naar de slaapkamers op te sluipen. My dogdom for a bed! J
De hondenhotelmadame zette het grootste deel van de jonge meute buiten en Woefke begon zich thuis te voelen. Rondlopen, snuffelen. De schrik was er af. En dus is de zaak beklonken. Woefke mag er op vakantie. De oudere, rustige hondjes slapen er in een zetel in de living. En zo nodig zorgt de hotelmadame nog voor wat privacy. Dagelijks een wandelingetje doen staat ook op het programma. Dat komt dus dik voor mekaar.
Het is heel stil ten huize van mijnheer en madame. Geen van beiden heeft zin om iets te zeggen. Nee, nee, ze zijn niet kwaad op mekaar. Ze hebben alleen allebei een grafstem die broddelt als een houten wasbord. Bij elk woord dat ze uitspreken, stolt de helft van de letters. Bovendien is spreken vermoeiend. De blaasbalg, die de lucht over de stembanden moet doen vloeien lijkt een oude, versleten machine en/of is geperforeerd. En dus houden ze het allebei stil. Ze klagen zelfs niet meer over de andere griepverschijnselen. Want ofwel krijgen ze de klacht niet volledig uit hun strot, ofwel verstaat de andere het gereutel niet. De normale communicatie is dus even uitgeschakeld. Maar zodra ze terug bij stem zijn, halen ze die schade wel in.
Wat een geluk dat aan een blog geen webcam kan aangesloten worden. Want wie madame nu zou zien zitten
Het heeft te maken met haar griep. De koorts is ietwat onder controle dankzij Dafalgan. Maar niezen, hoesten en snuiten lijken wel bandwerk. Door de verhoogde luchtvochtigheid om haar hoofd, zijn neus en lippen pijnlijk schraal. Een euvel dat kan verholpen worden met lippenbalsem. Maar dat heeft madame niet in huis. Welk huismiddeltje zou dat kunnen vervangen? Madame begon logisch na te denken. Schraal door vocht Babypoepjes werden destijds, ter voorkoming van een schrale huid, bepoederd met talkpoeder. Hm Als dat voor frêle babyhuidjes goed was Eerst dwong ze bij mijnheer de belofte af om niet te lachen. En hier zit ze dan. Met een wit betalkpoederde clownsmond. Het is geen zicht, het ruikt naar een fris verzorgde babybips maar het branderige gevoel is weg. Voor wie wil komen kijken, de entreeprijs is 1 euro per persoon.
De volgende patiënt! Madame heeft het ook zitten. Tja, wie bij de hond slaapt Ze is nog niet in het funest stadium van mijnheer, maar lichte koorts, rillingen en snot zijn al aanwezig. Momenteel is madame nog in staat om het huishouden te beredderen. Maar moest de komende dagen madame niet op deze blog verschijnen, stel haar dan voor in bed, met een warmwaterblaas op het hoofd en thermometer in de kop. En lach ermee. Dat doet ze zelf ook. Want ergens is de situatie wel een beetje lachwekkend: twee gammele ouderen die mekaar moed inspreken en hopen dat hun resistentie de griep snel gaat overwinnen. Thumbs up!
Mijnheer heeft koorts, hoest, niest, snuit, rilt, zweet. De griep heeft hem flink te pakken. Madame heeft medelijden. Maar ook Woefke is erdoor aangedaan. Het is aandoenlijk om zien hoe ze met de voorste poten op mijnheers arm gaat staan en hem bekijkt met een blik die zegt: Maar baasje toch, kan ik iets voor je doen? Die vraag heeft madame vandaag ook ettelijke keren gesteld. Stomme vraag eigenlijk. Want wat kàn ze doen? Lekker eten maken haalt niet veel uit, want met 39° koorts smaakt zelfs een pepersteak naar caoutchouc. Extra attenties helpen al evenmin. Want, ook al worden die met een dankbare glimlach aanvaard, mijnheer voelt er zich niet minder ellendig door. Toch houden ze beiden de moed er in. Griep geneest. Nog enkele dagen en het ergste leed zal wel geleden zijn.
Muziek opzetten, staan swingen Dat was een toffe tip van Myette. (Zie reactie op dipje) Bedankt Myette! Madame heeft het toegepast en de joie de vivre begon inderdaad terug te spetteren als een Aspro bruis. Wat ook hielp was het linkje dat Simon doorstuurde. Daar heeft ze zich een kriek mee gelachen. t Is een beetje wrang, maar je kan niet anders dan het uitproesten. Zie http://www.jappo.nl/valentijn.html (enkel geluid opzetten).
Weer een kort blogje vandaag want mijnheer is thuis gekomen met keelontsteking. Niet dat ze daar veel kan aan doen, maar ze kan het niet laten van hem met (nog) meer liefde te omgeven. En haar hernieuwde Aspro bruis-mentaliteit werktveelalook pijnstillend.
Hou je sepieten bij! keef madames moeder vroeger. Dat was het dialact voor hou je gedachten bij. Madame werd als kind voortdurend aangemaand om haar sepieten bij te houden. Ze was zo vreselijk snel afgeleid. Een vogel, een gekke hoed, de plaatjes aan de cinema alles was zoveel interessanter dan waar ze mee bezig was. En het is er met de jaren niet op gebeterd. Nog steeds dwalen haar gedachten af en is ze met haar sepieten niet bij haar werk. Zo ook vandaag.
Vanmiddag maakte madame spaghetti klaar. Het water kookte en de spaghetti mocht er bij. Op dat moment was ze met haar gedachten bij Draakje. Draakje heeft sedert eergisteren de waterpokken. En dat op 26-jarige leeftijd! Madame vroeg zich af - en tegelijk deed ze de spaghetti in de kookpot - of de blaasjes inmiddels jeukten. Gisteren leken ze in aantal toegenomen. Nu maar hopen dat ze in haar gezicht niet te veel Oeps! Ze had het hele pak spaghetti in de pot gekiept. O.o! Dat ging vandaag spaghetti vreten worden in plaats van eten. En zo geschiedde. s Middags aten mijnheer, madame en de hond spaghetti en s avonds aten mijnheer en de hond nog eens spaghetti. Nu ja, je hebt een dag van de dynastie, een secretaressedag, een dag van de vrede, waarom dan geen dag van de spathetti, hè?
Nee, die Korsovaarse steak is niet op madames maag blijven liggen. En griep heeft ze ook (nog) niet gehad. Haar blogse afwezigheid had te maken met een dipje, zoals bij veel mensen voorkomt tijdens de maand februari. Wat hoogstwaarschijnlijk te maken heeft met het gemis aan lichturen tijdens de winter. In Finland zijn de mensen in de winter ook heel depri, nietwaar Draakje?J Zon lamlendige dip komt bij madame ieder jaar voor. Telkens in februari. Enkele jaren geleden had ze voorgenomen om ieder jaar in februari naar een zonnig oord te trekken. Ze heeft het een paar keer gedaan. En die winters heeft ze helemaal geen last gehad van een winterdip. Waarom dan dit jaar niet? Omdat ze verdorie niet wist dat het al februari was! De dagen zoeven voorbij als zwerkballen! Maar kom, ze is terug opgestaan uit haar zombietoestand. Vanaf morgen is ze weer in haar gewone hum.
Er is geen houden meer aan. Madame babbelt van de ene dag in de andere. Gisteren met Jetje, vandaag met een vriend. Vriend Ramon en madame kennen mekaar al ettelijke jaren. Twee à drie keer per jaar houden ze een soort bijpraat-marathon. De ene keer is Ramon de kok van dienst, de andere keer zorgt madame voor het eten. Vandaag presenteerde Ramon een verrassend lekker hoofdgerecht: Kosovaarse steak. Duik nu niet meteen in je kookboeken, je zal het recept toch niet vinden. Ramon was op vakantie geweest in Kosovo. Veiligheidshalve, om iets eetbaars onder de tand te krijgen, bestelde hij er: steak. Toen de ober het gevraagde bracht, keek Ramon onthutst naar zijn bord. In t midden van zijn bord, tussen de groentjes en de patatjes, lag een dikke, ronde, smeuige schijf kaas, genre Mozarella. Maar waar was die steak? Oh! Daar! Onder de gesmolten kaas! Daaronder lag een hoop pita-achtige rundvleesschijfjes verstopt. Het was wel niet de steak die hij verwachtte, maar het spul smaakte overheerlijk. Sedertdien bestelde hij in ieder Kosovaars restaurant steak. En voor hij terug uit vakantie kwam, had hij van een kok het recept ontfutseld. Zo kwam het dat madame vandaag kon smakken en smikkelen van Kosovaarse steak. En het was inderdaad super lekker! Gezellig tafelen, urenlang kletsmeieren. Het was weer een feestdag vandaag!
Er zaten twee madames in de taverne. Ze hadden mekaar nooit ontmoet. En het scheelde geen haar of ze zouden mekaar helemaal niet ontmoet hebben. Want de ene dame zat vooraan op haar klok te kijken en de andere zat zich achteraan ongerust te maken. Waar blijft ze toch? Gelukkig had de donkerharige dame de tegenwoordigheid van geest om aan de kelner te vragen: Als je een blonde madame ziet binnenkomen, stuur die maar naar hier. En zo geschiedde. De kelner spotte madame en verwees haar naar het tafeltje van de wachtende dame.
Het was een blind date. Madame ontmoette een blogmaatje. Ze hadden afgesproken voor een gezellige babbel. En of het gezellig was! Drie uur lang hebben ze gekoffiekletst. Niet echt over koetjes en kalfjes, maar over mutuele interesses. Geen moment heeft madame het gevoel gehad dat ze in een verkeerd scenario gedropt was. Integendeel. Ze zat tegenover een gelijkgestemde ziel. En wat is er prettiger dan met een soulmate over alles en nog wat te kunnen praten en ginnegappen!
Rest madame nu nog een naam toe te voegen in de nomenclatuur. Want over het blogmaatje dat ze vandaag ontmoette, volgen beslist nog blogjes.
Moeder en dochter reden nog eens naar Maastricht. Knoopke had er enkele maanden geleden, onder de auspiciën van madame, een twee uur durende introductie gekregen op de samenstelling van haar trouwjurk. Na er enkele maanden over nagedacht en gedroomd te hebben, ging Knoopke vandaag de knoop doorhakken. Wordt het die kleur, of die kleur? Wordt het zon rok, of zon kleed? Veel details mag madame nu niet kwijt, want Knoopkes aanstaande echtgenoot leest dit blog ook. En Knoopke wil hem op hun trouwdag aangenaam verrassen. Hoe dan ook, het werd weer twee uur passen, wikken en wegen, onder de deskundige begeleiding van de verkoopdame en haar assistente ontwerpster. En toen viel het verdict: Ja, ik wil die trouwjurk. En zo staat Knoopke een stap dichter bij: ja ik wil jou Joost.
Het is alsof de duivel er mee gemoeid is. Telkens mijnheer aan zijn computer soft- of hardware toevoegt, zit hij in de knoei. Dan reageert zijn computer als een bokkige ezel en vertikt het om normaal te functioneren. Eind deze week had mijnheer Windows uitgebreid en een andere printer aangekoppeld. En lap! t Was weer van dattum! Onschuldige attachments kregen rare namen. Later kon hij geen mails meer downloaden. Adaware updaten lukte niet. Kortom, zijn sputter-puter was weer danig lastig en mijnheer ook. Zoals steeds in dergelijke situatie, werd ET onze IT-huisarts erbij gehaald, voor de PC wel te verstaan. Mijnheer doet wel aan zelf-genezing. Alhoewel
ET kreeg de computer aan de praat. Madame vroeg hem wat er nu scheelde en hoe hij het opgelost had. Oh! Er liep vanalles mis, zei hij, ik heb zowat aan alles moeten sleutelen. Maar het meest noodzakelijke was toch wel: de user rebooten.
Simon – partner van Draakje Kwik - 1° zoontje van Simon Flupke - 2° zoontje van Simon
Meer familie Ma - moeder van mijnheer Bomma - schoonmoeder van mijnheer Broer - broer van madame Schoonzus - vrouw van Broer Directrice - 1° dochter van Broer en Schoonzus Moesje - 2° dochter van Broer en Schoonzus de Soep - zoon van Broer en Schoonzus
Cousine - 1° dochter van tante van madame
Medemensen
Polska – interieurverzorgster Jetje - tof blogmaatje Antoine - buurman, man van Maria Maria - buurvrouw, vrouw van Antoine
Tuinsmurf - de tuinman Ray - vriend regisseur
Beestenboel
Woefke – hond van mijnheer en madame Sloeber - Berner Sennen van Knoopke en Joost Stripke - Kat van Draakje
