Een heerlijk filmpje bekeken, animatie weliswaar, maar dit eigenlijk door de onmogelijkheid de hoofdfiguur te laten meespelen. De maker van "Les triplettes de Belleville", Sylvain Chomets, ging gretig in op de vraag van de erfgenamen om een nagelaten script van Tati te verfilmen. Het script dateert uit 1959, en is zeer mooi opgevolgd, zodat de gemaakte spanningen en wilde scenes echt niet te bespeuren zijn. Neen, je ziet bijna Tati in levende lijve over dit scherm dartelen, met zijn eigen stuntelige manier van lopen en kijken. Monsieur Hulot komt op het einde in een bioscoopfragmentje zelf in beeld, wat het afscheid en de confrontatie in de film nog mooier maakt. Zoals ik in een recensie las, is de film opgedragen aan zijn dochter, waar hij het scenario ook aan gaf, en is het een hommage, of mogelijk beter een verontschuldiging naar haar toe. Naar het schijnt zou hij haar niet veel gezien hebben en nu komt de vaderlijjke liefde er mooi in uit. Maar op de typische manier van Tati is de humor zo speciaal en feitelijk intriest. De man is niet gelukkig geweest en heeft steeds aan de zijkant met een milde ironie op het leven gekeken. De animatiefilm is zo wonderbaarlijk gemaakt, bijna volledig met de hand getekend, naar het schijnt, en laat je nooit uitbundig lachen (dat was bij Tati nooit), maar de glimlach geraakt bijna niet van je gezicht. En toch besef je dat deze film zeer intiem en intriest is.
Kijk, wie we daar hebben. Twee dagen tevoren waren we een bejaarde Brit tegengekomen op de ferry over de Maas. Hij was de Noordzeeroute ook aan het fietsen, net zoals wij. Bij hem weren er herinneringen aan 1948 of 1951 toen hij deze tour ook zowat gedaan had. Met de auto was het nu veel te duur om al die ferrys te betalen en daarom was hij nu met een Brompton vouwfiets. Een vouwfiets! Wij met ons tweeën elk met een goed uitgeruste hybride: voortassen, achtertassen, stuurtas en op het bagagerek bij haar de tent, bij mij stoeltjes, een matras en matjes om te luieren. Op de vraag waar hij sliep met de veronderstelling dat hij wel bed and breakfast zou verkiezen, wees hij naar de zak die aan het zadel bevestigd was, zijn Tenet. En op zijn voorwiel was een drager met daarin een grote sporttas, zijn kleren en materiaal.
Fenomenaal dat die man op deze manier de oversteek naar Nederland heeft gemaakt. Spijtig genoeg was hij iets te enthousiast om te begrijpen wat zijn verdere reisplannen waren.
Na de veer waren we hem wel kwijtgespeeld, grote wielen rijden sneller, hoewel.
Na een dagje verpozen in Texel en op de tocht verder naar Harlingen, zagen wij tijdens onze middagstop op de dijken een man op een vouwfiets voorbijrijden op het lager gelegen fietspad, de LF route volgend. Een mooie snelheid makend , pet op zijn hoofd als bescherming tegen de zon.
Na ons middageten stopten we om in een café een koffie te drinken. Op de 32 km lange afsluitdijk zouden we onze Britse vriend dan wel moeten voorbijrijden. Toch gebeurde dit niet. Campings zijn er wel niet in overvloed in Friesland, en toen we onze tent opgesteld hadden en Harlingen gingen bezoeken, kwam hij er aan. Op zijn Brompton vouwfiets.
Nice day was it! Inderdaad, de wind zat langs achter op de afsluitdijk en de zon was regelmatig van partij, niet overdreven.
