01-07-2022 om 00:00 geschreven door Roland Vanwolleghem  

Return of the Dominator 

 FOTO'S

 FILM OVER ATTRACTIES TE FEZ

SKIEËN IN MAROKKO

Return of the Dominator

Deze titel had ik al lang in gedachten. Hij schoot door me heen toen ik enkele maanden geleden in Marokko aan het begin van een prachtige afdaling stond, en ik mezelf beloofde hier terug te keren met de motor. Het draaide anders uit, maar de titel bleef bruikbaar, zij het in een andere betekenis.

Vrijdagmorgen, 8 januari  treffen we elkaar in de luchthaven van Fes. De motoren hebben op een aanhanger de reis gemaakt, wij zijn veel comfortabeler per vliegtuig overgevlogen. Op de parking worden de motoren afgeladen en kleden we ons om. De laatste dagen heeft het hier fel geregend, maar het ziet er naar uit dat we het even droog kunnen houden nu. In de verte hangen wel donkere wolken boven het Atlasgebergte. We besluiten de regenpakken nog niet aan te doen om de weergoden niet te provoceren.

Eerst nog voltanken, en als we daar net mee klaar zijn komt Werner langs om te zeggen dat we een andere route dan we eerst hadden afgesproken moeten nemen want die is afgesloten wegens hevige sneeuwval. Nu gaan we dus via Sefrou over de Atlas. Even daar voorbij is de weg eveneens verspert, en de politie laat niemand door.

Na wat gepraat mogen wij met de motoren toch door, met de belofte dat we terugkeren als het niet lukt. Niks aan de hand eerst, van thuis zijn we ook wel wat sneeuw gewoon. Hoe hoger we rijden, hoe witter het echter wordt, tot uiteindelijk de baan volledig dicht gesneeuwd ligt. Vanaf hier wordt het echt uitkijken, want op de hoogvlakten heeft de wind de sneeuw op hopen van zo’n 20 cm geblazen. De wind blaast de sneeuw ook door de kieren van mijn helm binnen, zodat het vizier van binnen bevriest. Als de ondergrond dan ook nog bevroren is val ik de eerste keer om. Niks erg, de motor en ik zijn goed beschermd, en de snelheid is laag. We komen enkel nog auto’s tegen met sneeuwkettingen, de andere zitten vast in de berm. Verderop komt ons een sneeuwruimer ons tegemoet.  In eerste instantie ben je daar blij om dat er nu minder sneeuw ligt, nadeel is dat de bevroren ondergrond nu volledig bloot ligt met klompen sneeuw er bovenop. Weer onderuit. Zo gaat het nog een 20-tal kilometer verder tot we in een dorpje komen, Boulemane. Daar is de klimmende hoofdstraat spekglad, we zien de voetgangers voor ons uitglijden. Aan de kant een bordje 'route barré', maar dat kennen we al van de vorige post.

Hier is het menens. Een grote legertruck staat dwars over de baan geparkeerd om de weg af te sluiten, de slagbomen zijn op slot, en de wachter is niet om te praten. Bovendien heeft hij een Kalasjnikov bij zich waarmee hij wild gebaard dat we moeten stoppen. Geloof me: dan stop je! We moeten wachten tot er een konvooi met sneeuwruimer passeert, misschien vanmiddag nog, of morgenvoormiddag. Terug is ook geen optie, want de pas achter ons is ook dicht  gesneeuwd. " Euh... en als ik nu toch doorrijd?" probeer ik aarzelend. 

 "Je raakt geen 100m ver" krijg ik als antwoord.  

 "Wat? Schiet je op me dan???"  

 "Niet op jouw, maar op je motor zodat je neervalt".

We menen dat het allicht toch het verstandigst is om niet door te rijden...  Daar het al 16.00h is besluiten we maar wat te eten in het lokale restaurant. Soep, kip met friet, maar eerst thee natuurlijk. De dames zetten de kachel dicht bij ons en willen hun klanten duidelijk verwennen. Voor de jeugd buiten zijn de motoren en quad een attractie, en ze komen beleefd vragen of ze foto’s mogen nemen. Het wordt nu duidelijk dat we hier vastzitten, dus zullen we een onderkomen moeten vinden. Er is geen hotel hier, enkel  een vakantiepark met enkele logementen. De eigenaar vraagt ons of we speciale uitrusting mee hebben om hier te slapen, waarop ik verwondert antwoord : 'Om te slapen???'. Daarop toont de man ons de huisjes: kleine stenen gebouwtjes met open ramen en deuren, 3 bedden er in, geen dekens, geen verwarming. Voor deze nacht wordt -20°C verwacht vertelt de man ons nog. "Si vous allez dormir ici sans chauffage ou sans vêtements hiver, demain tu ne vas pas reveiller". Best mogelijk, en we hebben geen zin om dat in de praktijk te testen, dus we druipen af. We gaan nog even in het politiekantoor informeren, maar die weten ook niks.  Als ik voorstel om in hun gevangenis te mogen slapen (warm en binnen, dus aantrekkelijker dan het er uitziet) zegt de man ernstig dat dat enkel voor misdadigers is. Frans is gelukkig hun 2de taal, en hij legt ons het probleem geduldig uit. "Si vous avez volé quelque chose vous pouvez y dormir, sinon pas!"  Voor de eerste keer in mijn leven heb ik spijt dat ik een brave jongen ben (alhoewel...) .Wel kunnen ze ons aan gesmokkelde wodka helpen tegen 1 dollar per fles. Uiteindelijk komt de burgemeester met een oplossing, hij heeft plaats gevonden bij iemand thuis. De motoren kunnen in een schuurtje staan, wij worden via een klein stalletje en een betonnen trap in de woonkamer geleid.

We krijgen de keuze uit 2 onverwacht grote en rijk versierde kamers. Bescheiden als we zijn opteren we voor de grootste. Rondom de kamer staan grote zitbanken waarop we comfortabel kunnen slapen. Maar natuurlijk niet vooraleer we thee gedronken hebben, en dan nog koffie met een schaal zelfgebakken koekjes, en nog thee. Dan word volgens ritueel  de handen gewassen (dat moet voor elke maaltijd bij de Islam) en moeder en vrouw van gastheer Moustapha komen uit de keuken met de ene na de andere grote schotel met eten. De oude houtkachel wordt regelmatig bijgevuld met grote blokken, de koude weg is al lang vergeten. We krijgen nog bezoek van een official die onze gegevens wil registreren op de achterkant van een oud papiertje, 2 politieagenten komen nog eens vragen of we die wodka echt niet willen, en ook de broer van Moustapha wil ons eens komen bekijken. 

 Zo wordt het gezellig laat, en de lange dag begint door te wegen. We worden in bed gestopt en om de nacht door te brengen krijgen we elk 4 dikke dekens die netjes ingepakt zijn. Het lijkt veel, maar zelfs met onze kleren aan liggen we nog niet te zweten in deze onverwarmde ruimte. Net als we in bed zitten valt de elektriciteit uit, maar de kaarsen staan klaar want dit zijn ze hier gewend. Voor ons maakt het niet meer uit, onze ogen zijn al toe.

Zaterdag 9 januari

 Fel licht in de ogen. Wakker. Er is terug elektriciteit, en de lichtschakelaar stond nog aan van gisteren. Moustapha komt ons lachend goedemorgen wensen en ons uitnodigen voor het ontbijt. Door het raampje zien we een stralend blauwe hemel en de zon, goed nieuws!  Geen croissants uiteraard, maar de typische platte ronde broden met thee zoals ze die alleen hier kunnen zetten, olijfolie om in te soppen en  alomtegenwoordige olijven. Er is ook een lekkere confituur, en als we er moeder er een complimentje over maken komt Moustapha lachend met de pot van de supermarkt af.  Als we dan ook nog allemaal de badkamer/toilet gepasseerd zijn – sorry, geen warme douche- is het tijd om te gaan kijken of er een konvooi met sneeuwruimer komt. Ergens tussen 10 en 11 uur weet men ons te vertellen, dus nog even geduld. De anderen rijden door naar Er Rachidia, ik keer terug naar Fes. De reden voor deze drastische beslissing is dat  ik een vlucht vroeger heb, en op de dag van mijn terugkeer is er weer hevige sneeuwval voorspeld voor de Atlas. Om niet het risico te lopen in mijn eentje op  een besneeuwde bergpas vast te komen zitten besluit ik dat dit het verstandigst is.  In Fes zal ik proberen mijn vlucht om te boeken, voor mij geen zand deze keer.

We zijn fantastisch ontvangen door onze gastheer, en ik wil hem dan ook graag betalen voor ons verblijf. Maar daar wil hij niet van weten! Nee, nee, een goede Moslim moet gastvrij zijn volgens zijn geloof, en hij is een goede Moslim, dus... Ik blijf nog aandringen, want deze mensen hebben echt alles voor ons gedaan, en zonder hun hulp moesten we in de sneeuw slapen buiten. Omdat ik blijf aandringen draait Moustapha uiteindelijk bij. "Als jullie willen betalen, dan heb ik een voorstel. Er is in ons dorpje hier een vrouw die onlangs weduwe is geworden. Ze heeft nog 6 kinderen waar ze moet voor zorgen, en ze heeft moeilijkheden om eten en kleren voor hen te kunnen kopen als alleenstaande moeder. Dus als je echt geld wil geven, geef het dan aan die vrouw". Ik ga graag akkoord, en samen wandelen we naar het huisje van die vrouw. Moustapha vertelt haar over ons, en dat we haar wat willen geven. Trillend kijkt de arme vrouw ons aan, ze kan het niet geloven. Ik geef haar met een lach het geld, een bedrag dat ruwweg overeenkomt met wat een nacht logies in een hotelletje hier kost. De vrouw neemt aarzelend het geld aan, en stamelt wat in haar taal. Tranen komen in haar ogen, en plots valt ze huilend aan mijn voeten neer. Ik begrijp het Marokkaans dat ze praat niet, maar woorden zijn hier overbodig... Moustapha helpt de vrouw weer recht, spreekt haar nog wat toe, en daarna nemen we afscheid van haar. We horen haar nog lang naar ons roepen met een van tranen gesmoorde stem.   

Moustapha is natuurlijk moslim. Maar hebben we in ons Christelijke geloof ook niet zo iemand die alles uitdeelde aan de armen? Een barmhartige Samaritaan? Dit was een barmhartige Moslim. Zijn we dan zo verschillend???

  We nemen afscheid van elkaar en ik sluit mij aan bij de rij wachtende auto’s richting Fes. De bewakers bij de slagboom nodigen me uit bij het houtvuurtje te komen zitten in hun hokje. Steevast krijg ik hetzelfde antwoord als ze horen dat je van België komt. 'Ah, la Belgique, Flandres! J’ai de famille là-bas!' Ik kan er niet verwondert over zijn.  Ze vertellen dat de pas nu berijdbaar is, maar met nog veel ijs over 25 km. Ik voel er niks voor om de Dominator weer enkele malen recht te zetten, en overweeg een andere mogelijkheid. Die dient zich aan in de vorm van een Pick up truck met lege laadbak.  Ik vraag de chauffeur of de motor mee kan, wat geen probleem is. In mijn topkoffer heb ik nog een stuk touw en een zware elastiek waarmee we de motor vastleggen. Zelf moet ik mee in de cabine, wat niet zo evident is als er al 2 corpulente heerschappen inzitten. Met de nodige goede wil en een schoenlepel lukt het, en ik krijg nog pinda’s en dadels aangeboden op de koop toe.

 Na een half uur wachten gaat de slagboom open, en zet de colonne zich rokend en stinkend in beweging. De weg waar gisteren nog veel sneeuw lag is nu helemaal vrij, alsof er nooit sneeuw geweest is. Het verwondert mij dan ook dat mijn  chauffeur traag blijft rijden. Hij had beloofd voorzichtig te zijn, maar dit is toch wel wat overdreven. Na een 3-tal kilometer komt het antwoord in de vorm van een hevig brobbelend geluid van de motor. De auto gaat langs de kant , de motorkap open, en het probleem is mij onmiddellijk duidelijk. Uit de radiator stroomt water, uit de veiligheidsdop stoom. Aan antivries hebben deze mensen nooit gedacht, en nu is de radiator dichtgevroren. Ze beginnen te klungelen aan de motor, vragen of ik sleutels bij heb en beginnen allerlei verkeerde stukken te demonteren. Ik kan het niet aanzien en wil helpen, maar wordt vriendelijk geweigerd. Ze besluiten dat het stuurhuis schoonmaken de oplossing is, en kruipen tevreden terug in de auto. Dit ritueel herhaalt zich enkele malen, telkens met en andere vermeende oplossing. Na zowat 2 uur ben ik het beu, en aangezien de weg er toch goed bij ligt stel ik voor om de motor af te laden en hulp te zoeken in het volgend dorp.  Ze helpen met het afladen, maar van de hulp willen ze niet weten, ze redden het wel alleen. Eindelijk kan ik nu van de bergpas genieten, en stuif vrolijk gas gevend langs enkele tientallen andere antivriesloze auto’s in de berm.  Waar we gisteren nog werden tegengehouden, beantwoord de agent nu mijn opgestoken hand met een glimlach en de hand op het hart; Marokkaanse vriendelijkheid. Wat verder vult een wegenwerker met een emmer steengruis de vele putten in de

weg. Ook hij antwoord met opgestoken hand en buldert  'Bon voyage' in mijn helm, daarbij een gebit tonend dat een tandarts zijn jaar goedmaakt. Ook mijn dag kan niet meer stuk.

  Eerste doel in Fes is restaurant Taslit te zoeken. Daar kan ik de motor stallen als ik terugkeer, en ik kan er misschien ook overnachten. Ik heb het adres, dus dat moet lukken. In mijn naïviteit heb ik iets over het hoofd gezien: Fes is een stad met 2 miljoen inwoners, en navenant groot. 2 uur, 3 politieagenten en een taxi later zoek ik nog steeds, terwijl het al donker is geworden. Als ik voor de 2^de keer een taxi aanhoud komt er een omstaander zich mengen. Hij kent het restaurant en zal mij voorrijden. Of ik hem wel eerst per motor naar zijn enkele straten verderop geparkeerde wagen wil brengen? Geen probleem voor mij, wel voor de Dominator die dermate onder het gewicht van de man in de veren zakt dat ik hem slechts met de grootste moeite van de zijpikkel krijg. We komen vlug bij het restaurant, iets van de betere klasse. Wat zich ook vertaalt in de prijs die ik betaal, het 10voudige van de gangbare prijzen. Mijn weldoener offreert mij een plaats bij hem thuis, hij heeft naar eigen zeggen een exquise kamer voor gasten, ik mag tevreden zijn dat ik hem ontmoet heb. Dit ruikt verdacht natuurlijk, maar op dit uur heb ik geen keuze en ga op zijn aanbod in. Voordeel is wel dat de motor in een beveiligde garage kan staan. Hij woont inderdaad in een heel mooi appartement, maar om mij slaapplaats te geven moeten zijn zoontje en 2 vrouwen ( de 3^de woont in Frankrijk hoor ik later) van het bed en van voor de TV. Ik heb tenminste een onderkomen en wil er verder niet over nadenken. De man biedt mij een paar nieuwe leren pantoffels aan als huisschoenen, uit vriendschap, al blijft hij heel erg aandringen om ze mee te nemen naar België tegen een vriendenprijs. Ik wimpel hem af en stoor er mij niet aan, eerst slapen.

                Zondag 10 januari

  Voor mijn eerste dag hier heb ik mij voorgenomen de stad en omgeving vluchtig te verkennen. Ik kom als vanzelf langs het koninklijk paleis, rijd verder voorbij de souks langs alle handelaars en passeer een enorm groot kerkhof, waar mensen met busladingen toekomen. De levende uiteraard. Ik kies op goed geluk een weg die naar de bergen leid met mooie zichten over de stad. Al vlug laat ik alle drukte achter me en geniet, maar met mate wegens de motregen en koude. 2 dalen verder gaan de asfaltwegen van zeer goede kwaliteit over in slecht onderhouden wegen. De overvloedige regenval van de laatste dagen zit hier zeker voor iets tussen. Grote stukken asfalt of zelfs de hele weg is weggespoeld, bij kruisingen met rivieren zijn de wegen

overstroomd of bedekt met een laag modder. Bij een doorgang door een dorpje staat het hele centrale plein blank, met uitzondering van een klein pad aan de rechtse kant. Daar drijft een jongen een zwaarbeladen ezel voort. Ik wacht tot ze over zijn om vrij baan te hebben, maar het jongentje blijft staan om me door te laten, en ook de ezel doet waar hij goed in is: koppig blijven staan. Ik waag mij toch het pad op, en een flinke scheut gas doet het beest even opzij gaan. Dan pas zie ik de enorme modderkuil die hij verborg. Op de terrasjes links en rechts zitten een twintigtal mannen met spanning toe te kijken. Ik gun ze niks, en met flink gas en evenveel geluk kom ik droog aan de overkant. Ik behoud mijn eer en droge kleren, of zo lijkt het althans, want ik voel de smurrie in mijn botten binnen gutsen. 

  Als tegengewicht voor deze primaire pleziertjes wil ik ook nog wat cultuur zien, wat hier aangeboden wordt als de stad Volubilis, een Romeinse stadsruïne van 40ha groot. Cultuur is goedkoop hier , voor amper 10 dirham, nog geen euro, kan ik vrij rondwandelen op dit immense terrein. Als ik niet vrij wil rondwandelen kost het me nog 25 dirham extra voor de gids. Pas na veel keer nee zeggen kan ik alleen vertrekken.  Van de meeste gebouwen is nog enkel het grondplan bewaard, maar toch staan er nog stukken genoeg overeind om de site interessant te maken. De beheerders laten alles hier wel op een hoop liggen zonder te restaureren

wat jammer is. Door de regen zijn er weinig bezoekers, en de enkelingen die mijn pad kruisen kijken mij verbaasd aan. Het feit dat ik mijn regenpak aanheb, en mijn helm op kan hiervan een oorzaak zijn. In ieder geval blijf ik droger dan veel anderen in officieel geaccepteerde  “safari outfit”. De mooiste stukken hier zijn ongetwijfeld de vloermozaïeken waarvan sommigen prachtige kleuren bevatten. Na 2 uur keer ik terug via Meknes. Een tankbeurt onderweg leert me dat het hier bijzonder goedkoop rijden is. Niet alleen kost benzine hier minder dan een euro, ook de motor verbruikt opmerkelijk weinig. Ik vermoed dat ik te voorzichtig rijd door de regen en modder op de weg. Iets waar ik wat later dankbaar voor ben, want ik kom mijn eerste Afrikaanse flitspaal tegen. Of het ding veel nut heeft als het door 2 bomen overgroeid is weet ik niet, maar ik wil het niet uittesten.

  Terug in Fes stop ik in een supermarkt om wat sokken, tandpasta en een tandenborstel te kopen. Daar ik te vroeg ben teruggekeerd zit ik zonder bagage, want die is samen met de Toyota's verder richting Er Rachidia aan het reizen. Een feit waar ik niet te zwaar aan til, de mensen die in mijn directe omgeving komen de volgende dagen misschien des te meer. Ook een lader voor mijn GSM moet ik dringend gaan zoeken. Hiervoor ga ik ’s avonds weer de souks in. Met de motor laveer ik tussen kraampjes, mensen, honden, plassen en auto’s. Ondertussen de winkels afspeurend naar zo'n kleinood. Tussen 2 openstaande deurtjes zie ik enkele gsm’s hangen, en parkeer de motor voor de winkel. Een groot woord voor een kamertje waar je niet met 2 naast elkaar kan staan. De 3 mannen achter de toog vinden wat ik zoek in hun dozen, en willen het ook nog eens testen op mijn GSM. Alles werkt perfect, zelfs de hele resem flikkerende lichtjes op de lader: als het niet blinkt is het niet goed in Afrika. Voor nog geen 5 euro ben ik weer verzekerd van telefoonverbinding met het vaderland. Door deze avondmarkt rijden is een belevenis, alles is hier te koop: van fruit tot juwelen, van schotelantennes tot mooi bewerkte theeketels.

  Ik rijd terug de stad in om nog iets te eten. Langs de grote dubbele boulevard, afgezoomd met sinaasappelbomen, en verlichte fonteinen installeer ik mij in Café de Paris op het terras met de motor naast mij. Niet dat het zo warm is, maar zo kan ik de motor in de gaten houden. Het maakt je echter ook de ideale prooi voor alle venters. Een schoenpoetser bekijkt gretig mijn modderige laarzen en stap met een brede glimlach op mij af, dromend  van een dikke fooi. Hij vangt bot, de laarzen zijn nog nat, en ze dan al inwrijven zou nefast zijn. Idem dito voor de verkopers van gekopieerde DVD’s, sigaretten, paraplu’s, parfums, sokken, hemden, dassen, cleenex en de verkoper die met een dampende emmer in een kinderwagen rondrijd want die verstond ik niet. Gelukkig blijft er geen enkele lastig aandringen.

  Voldaan keer ik terug naar mijn logement, waar mijn gastvrij aangeboden pantoffels plaats gemaakt hebben voor afgedragen sletsen. De man polst ook nog even of ik het niet erg vind dat hij mijn GSM even leent om naar zijn zieke vrouw in Frankrijk te bellen, en toont mij een uitgebreide collectie afgedragen juwelen die hij als een gunst aan mij wil verkopen. Ik maak hem nogmaals op kordate wijze duidelijk dat ik een logement zocht, en geen winkel. Ik weet niet of hij het begrijpt maar hij zwijgt toch. Ik werk hem de kamer uit en kruip in bed.

            Maandag 11 januari

  Vandaag heb ik de Medina op mijn programma gezet, de eeuwenoude binnenstad van Fes waar alle oude ambachten te vinden zijn, alsook prachtige moskeeën. Aan de buitenrand passeer ik een parking waarvan de bewaker mij luidkeels toeroept om daar te stoppen. Ik ga op zijn aanbod in en parkeer mij onder een boom. De bewaker komt even babbelen en legt mij de weg uit in de Medina, een doolhof van kleine steegjes. Als ik vraag waar ik zilveren juwelen kan vinden komen er dollartekens in zijn ogen en begint hij een heel verhaal af te steken dat het nu feestdag is bij de moslims en er niemand werkt, ook de politie en handelaars niet en ik dus niks te zien zal krijgen in de stad. Gelukkig maar dat hij er is om mij persoonlijk bij enkele vrienden van hem te brengen die zilversmid zijn. Ik ben ontroerd door zoveel geluk dat mij te beurt valt en besluit hem te volgen door de steegjes. Hij troont mij mee naar zijn huis, niet groter dan enkele vierkante meter en schaars bemeubeld, waar ik thee krijg aangeboden. Hij gaat zijn vriend halen, ik blijf wachten bij zijn zoontje die op de LCD tv een programma via de satelliet volgt. Ik kan het eerst niet geloven, maar het is een oud TROS programma,' Ter land, ter zee en in de lucht', met als presentator een nog jonge André Van Duin. Zowel hij als de kandidaten praten perfect Arabisch, een komisch zicht!

  Na 20 minuten komt mijn gastheer terug binnen, vergezeld van een jongeman die enkele juwelen meeheeft. Een ongeschoolde, eenvoudige en eerlijke jongen die zelfs geen Frans spreekt, en waar het goed zaken mee doen is wordt mij voorgehouden. De gastheer doet het woord, en als ik als test een grapje maak in het Frans schiet die eenvoudige jongen ook in de lach, foutje! Natuurlijk zijn de duurste juwelen het mooist, en ik moet aandringen om van de goedkopere zelfs maar de prijs te horen. We komen toch tot een compromis, waarbij ik uiteraard te veel betaal, daar kan je donder op zeggen. Een fooi moet ik de onderhandelaar toch geven, want heeft hij mij net niet heel veel geld bespaart? Ik ben niet overtuigd, maar stop hem 50 dirham toe, wat hij pas na aandringen genoeg vind. Ter compensatie wordt ik door zijn vrouw gemeend (denk ik) uitgenodigd voor het middageten. Zij maakt de lekkerste couscous en die moet ik proeven. Nu is het mijn beurt om te liegen, ik vertel ze dat ik deze middag een afspraak heb met enkele vrienden en dus echt niet kan blijven, maar ik moet mijn woord geven dat ik dan morgenmiddag langskom. Terug bij de motor neemt de man mij nog even apart en vertelt mij dat ik hem een groot plezier zou doen moest ik hem nog 10 dirham extra geven. Dat kan ik mij voorstellen ja. Ik breng hem in herinnering dat ik al betaald heb en hij draait zich nors om.

  Tijd om nog iets van de omgeving te zien, dus kies ik voor de groene lijntjes op de Michelin kaart in de omgeving van Taounate. Op een kruising sla ik een weg in die uit de stad loopt. Hier passeer ik de mindere kant, het vuil ligt gestort langs de kant van de straat, en ook de hellingen zijn bezaaid met afval. Ik laat me hierdoor niet tegenhouden, en ook niet door de koeien en de luid blaffende hond die mij de modderige doorgang langs het weggespoelde wegdek willen versperren. Wat me wel tegenhoud  is het kerkhof waar ik op uitkom. Dit is echt een doodlopende straat. Rechtsomkeer dus, en plots sta ik oog in oog met een grote stoet mensen die mijn richting uitkomen. 'Ik heb hier toch geen heiligschennis gepleegd?', flitst het door mijn hoofd. Dan zie ik de draagberrie die ze op hun schouders dragen, en het hoofd van de man dat van onder de dekens komt. Ik ben midden in een begrafenisstoet beland. Ik zet de motor stil aan de kant en laat de groep passeren. Dan schiet me te binnen wat ik gehoord heb: de mannen worden begraven zonder kist, de vrouwen beschermt men met een kist.

  De volgende afslag heb ik meer geluk, een wegwijzer bevestigd de pijl op mijn GPS. Ik volg de weg tot even voor Taounate, en ga dan weer via kleine wegen de bergen in. Hier zijn ook de velden overstroomd en stukken straat weggespoeld. Kinderen staan bij het begin van een modderpoel luid roepend te supporteren en doen teken dat ik op het achterwiel erdoor moet rijden. Ik moet ze helaas teleurstellen, ik heb geen zin om hier onderuit te gaan. Wel krijgen ze een mooie boog van modder die opspat. De weg vervolgt langs een rivier die op verschillende plaatsen buiten haar oevers staat, waar ik ze moet kruisen is gelukkig een degelijke brug gebouwd. Even voor ik terug in de stad ben koop ik nog wat noten en dadels en eet ze op een rotsblok tussen de olijfbomen met zicht op de vallei op. Meer moet het voorlopig niet zijn.  Na dit aperitief rij ik terug naar mijn stekje bij Café Paris voor het avondeten. De parkeerwachter, een heel vriendelijke en beleefde jonge kerel zwaait al naar me. Het feit dat hij van mij dubbele fooi krijgt kan er voor iets tussen zitten.

  Voldaan en moe keer ik terug naar mijn logies, waar de patron voor mij deze keer een fles van de beste parfum te koop heeft. Ik bekijk hem niet en zet het flesje gewoon aan de kant. Hij probeert nog even of hij mij zijden lakens kan verpatsen. Ik grom dat hij nu zijn mond moet houden of dat ik er voor zorg  dat hij hem de eerste dagen niet meer kan opendoen. Na enkele minuten begint het door te sijpelen bij hem dat ik een slechte klant ben, en laat hij mij weer alleen.  

                Dinsdag 12 januari

  De laatste dag hier. Het wordt tijd, want ik ben een beetje door de wegen in de buurt heen. Eén richting moet ik nog verkennen en dat is naar Taza. Rechts van de hoofdweg beloofd de kaart mij nog enkele mooie baantjes. De weg klimt hier steil de bergen in, vrachtwagens en oude Mercedessen kruipen rokend naar boven, de stank van verbrande koppelingen komt mijn helm binnengewaaid.

01-12-2020 om 00:00 geschreven door Roland Vanwolleghem  

02-12-2020 om 00:00 geschreven door Roland Vanwolleghem  

Marokko - Oktober 2009

FOTO'S

Maandag 19 Oktober 2009

Maandagmorgen, nog donker, we verzamelen bij Geert rond half acht voor ons reisje Marokko.

 Anne heeft een touringcar voor ons weten te bemachtigen, zodat we in alle comfort naar de luchthaven van Charleroi kunnen, en  speciaal voor ons lijken er die dag ook geen files te zijn op de E40. Zo komen we  ruim op tijd aan op het vliegveld, een unicum. Een vlotte start, we zijn anders gewoon.

Daar ontmoeten we ook Tony, Bony  en Ard die ook meevliegen naar Marokko. Het inchecken verloopt tegen de verwachtingen die we van Ryanair koesteren  in heel vlot, en ook de vlucht zelf is als alle andere. Of het moest het triomfantelijk muziekje zijn tijdens de landing, alsof ze zelf blij zijn dat ze het gehaald hebben. Rond 14.00 uur bereiken we op een normale manier de begane grond, waar Werner en Katrien ons opwachten. Er is niet voor iedereen plaats in de auto, dus ga ik met 4 anderen te voet naar de haven waar de auto’s staan. Geleid door Tony's  GPS is de weg vinden heel makkelijk. Gewoon in rechte lijn over alle hindernissen zoals spoorwegbruggen en autowegen,  en een half uurtje later kan iedereen beginnen zijn respectievelijk voertuig te beladen.

Tony en Bony vertrekken van hieruit dadelijk richting Algeciras om over te zetten, wij moeten wachten tot vanavond en benutten de tijd om wat te gaan eten en uitgebreid na (voor?) te kaarten. Rond 20.00 uur gaan we dan ook naar de haven, en met de vertaalhulp van Wesley worden de tickets geboekt. Inscheping vangt pas aan om 22.00 uur, en om 23.30u verlaten we het Europese vasteland richting Afrika. Op de boot hebben we een kajuit ter beschikking voor 4, waar we wel met 5 moeten in slapen, want normaal moest Anne bij Geert en Caroline slapen, maar die zien een  "vettige Hollander" op hun kamer niet zo zitten.  Het eindigt dat Anne  dan maar op een bank gaat slapen..

Dat kan geen probleem zijn want  in de bar zijn er veel straffe verhalen verteld, ze zijn met nog straffere drank doorgespoeld en de sfeer is goed. Morgen worden we om 6.00 uur gewekt, als ze ons wakker krijgen tenminste…

Dinsdag 20 oktober

Wakker worden is geen probleem geweest, en tegen 7 uur rijden we van de boot. Wesley gaat nog langs bij het ticket kantoor om de terugvaart te regelen, maar dat is op dit uur nog gesloten, dus dat moeten we uitstellen tot de terugkeer. We rijden door de stad Melilla, een  Spaanse enclave in Marokko, en bereiken na enige omzwervingen de Marokkaanse grens.  Daar treffen we elkaar, en kunnen we beginnen aan de procedure om Marokko binnen te geraken. Eerst moeten we bij een dokter langsgaan om te controleren of we geen akelige ziekte binnenbrengen. Dat wordt op een zeer efficiënte manier gecontroleerd door even met een infrarood thermometer onze lichaamstemperatuur te meten, de assistent zet een kruisje op een groot blad bij iedere “patiënt” die goedgekeurd is, en een stempel op onze papieren. Dat ging goed, op naar de volgende. Nu worden de paspoorten gecontroleerd en we worden ingeschreven in het register. Ook goed, nu enkel de autopapieren nog. De volgende beambte wijst ons er op dat de auto's niet van ons zijn, die zijn nl. van Werner. Geen probleem, speciaal hiervoor hebben we een volmacht geschreven door hem, dat moet volstaan. Niks van, beweert de beambte, dat moet een officieel document zijn, geen zelfgeschreven ding. Dat kunnen we dan krijgen in het politiekantoor even verderop. Daar zit een corpulent heerschap aan een tafeltje gewichtig in een dik register te kijken, waar verder niks mee gebeurd. Hij stuurt ons door naar een andere agent die ook niet goed weet over welke papieren het gaat, bekijkt de onze en neemt ze weer mee naar de eerste douanebeambte. Die heeft ondertussen zijn loket verlaten want de kuisvrouw is net gearriveerd en een vreemde man en vrouw samen in zo’n klein loket kan natuurlijk niet voor de islam. 15 minuten later is ook dit probleem opgelost en bekijkt hij weer onze papieren. Hetzelfde document is nu plots wel in orde, en we krijgen weer een paar stempels erbij. Nu zijn we anderhalf uur verder en officieel goedgekeurd voor de import. We kunnen de grens over, en van de ene meter op de andere kom je Afrika binnen, wat zoveel inhoud als puinhoop overal. Aan deze puinhoop voegen wij een klein beetje toe in de vorm van enkele liters mazout die uit de buggy lopen. Bij controle zien we dat de tankontluchting verkeerd zit, en zo lekt. Vlug verholpen, en een milieuramp is weer vermeden. Na een keer misrijden – GPS werkt hier niet te goed, en de wegwijzers zijn nog in opbouw- bereiken we het eerste stadje Taourirt, waar we eten. Er is zowaar een pizzeria en wat ze serveren is nog lekker ook. Achteraf wil de baas nog even op de foto met de buggies, dat spreekt. Na de middag doen we nog een stukje asfalt, en dan moet Danny even stoppen om een kapotte cardanhoes te repareren. Van hieraf gaan we een piste op, beginnend met zand, dan stenen, dan grote blokken stenen in een rivierbedding, en uiteindelijk loopt ze dood in een canyon. Terugkeren dus en een uitweg zoeken. Die wordt vlug gevonden en het word al donker als we de piste verlaten en terug op asfalt komen. Een onderkomen voor de nacht vinden we in Missour in hotel Baroudi, te zien aan de vele stickers overal goed bekend bij iedereen die in de woestijn komt spelen. Ze hebben mooie kamers voor ons, lekker eten en vooral meer drank dan goed is voor sommigen.

Woensdag 21 oktober

Om 4 uur  wordt ik door de gsm van Anne gewekt, en vervolgens om de10 minuten weer. Anne slaapt er door, en om 6 uur geef ik de strijd op als ook nog de plaatselijke pastoor zijn gelovigen begint te roepen via een veel te zware geluidsinstallatie. Allahah akhbar? Alleman wakker ,ja! Ik besluit om maar eerst aan het wiellager van de buggy te gaan werken. Als ik de motorkap afneem vallen de eerste regendruppels op mijn rug, dan gaat een mens eens naar de woestijn. De bewaker van de parking weet mij te vertellen dat het straks weer over waait, en hij krijgt gelijk. Als de lagers aangespannen zijn is het regenen over. Tegen deze tijd is de bakker ook al langs geweest, en kunnen we aan het ontbijt beginnen. Als ik naar binnen ga kom ik Roger tegen die met een handdoek om het middel naar buiten gaat; hij heeft zijn crossbroek laten liggen in de koffer op de quad.

De tafels staan gedekt, en langzaam komt iedereen binnengedruppeld, in omgekeerde volgorde waarin ze gisteren de bar verlaten hebben.  Na een uurtje is iedereen klaar, en kunnen we vertrekken. Gelijk komt de eerste hindernis boven; waar het roadbook begint is een brug weggespoeld en dus moet er een omleiding gezocht worden. Na wat rondrijden vinden we een aansluiting op de route en gaat het gas er op. Wesley, Roger en Filip trekken zich niks aan van de kapotte brug en willen door de bedding rijden. Wesley moet terugkeren, de 2 quads rijden zich vast en moeten zichzelf omhoog op de berm lieren, hun dag kan niet meer stuk. Ik zit vandaag in de buggy met Anne die besloten heeft om voorzichtig te zijn, kwestie , een van de auto heel te houden. De piste begint over snelle vlakke stukken, en we raken al rap de Toyota kwijt. Dank zij de routes op gps zijn de tracks makkelijk te vinden en gaat het vlot vooruit. Later komen er echter steenpistes met diepe voren  en droge rivierbeddingen waarbij veel gevraagd word van de ophanging, maar alles wordt goed verteerd.

Als we op een piste afslaan zien we de weg al kilometers ver over verschillende toppen lopen, telkens op en neer gaand. Wat begint als nog redelijk te doen, gaat na enkel kilometers over in bijna onmogelijk voor de buggy. Dikwijls moet ik uitstappen om de auto over stenen of door droge beddingen te loodsen, de knikken onderin de dalen zijn zeer kort. Hellingen zijn zo steil dat Anne op een bepaald moment de auto er niet meer op krijgt. Terugkeren en een nieuwe aanloop is de oplossing. Hier komen we ook Roger en Filip tegen, die met hun quads hier in een echte speeltuin zitten. Eenmaal uit de zware piste nemen we een lunchpauze, met Zwan worstjes en mosterd op het menu, en het smaakt nog ook.  Ongelooflijk wat er allemaal in de topkoffer van een quad zit. Volgens eigen zeggen mogen ze 10 dagen verloren rijden, ze komen nog niet in de problemen. Er passeren ook nog diverse rallyvoertuigen, want er is net een Poolse “Dakar” wedstrijd aan de gang. Ard voegt zich hier ook bij ons,en samen gaan we verder.  Na een tankstop demonstreert Roger nog eens dat een Quad makkelijk enkele rondje op 2 wielen kan rijden en dat dat ook mogelijk is langs slingerende bergwegen aan 100 per uur. Hoe ouder hoe zotter, dat beloofd.

Daar het laat op de middag wordt nemen we nu de normale weg naar Erfoud, maar als Wesley bij ons komt weet hij ons te overtuigen om een afkorting te nemen via pistes. We krijgen er geen spijt van, want het is een mooie gevarieerde piste met het eerst zand en enkele kleine duinen. En op een verlaten bergtop, kilometers van alles verwijderd vinden we nog een lemen hutje met ernaast een geïmproviseerd voetbalveld. Geen zachte groene grasmat, maar de grootste keien zijn toch weggehaald.

Het is al donker als we via Rissani naar Hotel Yasmina rijden, een hotel midden in de woestijn rond het mooie Erg Chebbi. We zijn de eersten die hier toekomen, te rap gereden? Nee, de anderen te veel misreden blijkt als ze later een voor een binnendruppelen. Een douche doet deugd om al het stof weg te spoelen, en rond 9 uur kunnen we samen aan tafel. Zonder Geert en Caroline, want die hebben de tijd genomen voor  de rit, en slapen ergens onderweg in een ander hotel. Nog wat nakaarten rond het zwembad, en  bed in. Morgen staan de hoge duinen op het programma.

Donderdag 22 oktober

Terug om 6 uur er uit, de zon zit al door het raam en het wordt licht in de woestijn, het mooiste moment. Eerste werk is de gebroken luchtleiding op de buggy vervangen, en luchtfilters kuisen.  Tegen die tijd is het ontbijt klaar, en dat kunnen we opeten in de mooie tuin tussen de rozenstruiken, maar even later kiezen we er toch voor om binnen te zitten wegens de vele vliegen. Later op de dag gaan die weg en heb je nergens meer last van, enkel ’s morgens vroeg lijken ze heel actief.  We hebben niet te klagen trouwens; er zijn pannenkoeken, brood, croissants en boterkoeken, en natuurlijk met hun eigen honing van de streek.

Met goed gevulde maag vertrekken we met iedereen door de piste naar Rissani om te tanken, en van daaruit verrekt de route voor vandaag.  Van meet af aan is duidelijk dat Anne en Wesley er een wedstrijd van willen maken; nie pleuje is het motto. De buggy houd het goed vol en de piste is prachtig, dus we genieten er van.  Tot na een wat te uitbundige sprong hij raar stuurt. Reden is een leiding van het blaassysteem die doorgesprongen is. De panne wordt vlug hersteld, maar nu zit Wesley wel op kop en wij in zijn stof. We passeren diepe kloven met loodrechte rotswanden, dalen een bergflank af langs een rotspad dat niet breder is dan de auto en als hoogtepunt gaan we door een in een diepe vallei verborgen oase met palmbomen die sterk aan een brousse doet denken. Het riviertje dat erdoor stroomt  moet zich een weg banen over grote rotsblokken wat een prachtig  beeld geeft. Tijd om foto’s te nemen krijg ik niet, we moeten verder.  Enkele tientallen kilometers verder komen we Wesley en Werner weer tegen met een lekke band. Een reservewiel hebben ze, maar de krik zit in de andere buggy bij Danny. Hier moet je natuurlijk een beetje inventief zijn, en Werner vind een oplossing door een hoop stenen als krik te gebruiken. De panne is snel verholpen en we rijden naar het laatste stuk van de rit richting de duinen achter hotel Yasmina. Hier klopt of het roadbook niet, of ik maak een navigatiefout (natuurlijk verdenk ik het roadbook) maar wij komen wel heel vlug aan bij de voorkant van het hotel zonder de duinen te passeren. Dus wil Anne nog wel even een toertje doen door het losse zand. De buggy doet het prima in de duinen en we rijden steeds hoger, op zoek naar de grenzen. En die grens komt vrij vlug in zicht als we over een wel heel scherpe duintop rijden. Met de voorwielen van de grond balanceert de buggy op de top, dus dat wordt scheppen. Na een ijdele poging komt Ard ons al met zijn quad tegemoet om ons er uit te lieren. Volgens zijn zeggen zagen ze ons met veel leedvermaak bezig vanop het terras van het hotel.  Het lostrekken gaat heel vlot omdat we al flink wat zand weg geschept hadden en wij besluiten wijselijk om maar naar het hotel terug te keren. Daar is men de Sangria van Danny al goed aan het testen aan de rand van het zwembad. Moe en stoffig vallen we in een stoel. En als na een partijtje vechten tussen Geert en Wesley  een paar man in het zwembad beland volgt de rest al gauw. Dit doet geweldig deugd, en er volgt nog een partijtje waterpolo met een meloen. Daarna gaan er nog een paar man spelen met de quads en buggy’s in de duinen. De buggy komt echter opvallend vroeg terug, met een kapotte turbo. Oorzaak onbekend, maar dit betekent wel dat we op zoek moeten naar een nieuwe. In de Toyota dus, en terug de piste op naar Rissani. Daar stoppen we bij een grote autoshop. De jongen in de winkel roept de monteur, die roept de baas, en die belt een garagist die misschien een turbo heeft liggen. Hij rijd ons voor door de stad naar een kleine garage. De man heeft ter plaatse ook niks, maar heeft nog een magazijn even buiten het stadje. Deze keer voert de verkoper ons en de garagist naar daar. Een afgelegen gebouw, zonder elektriciteit, met een grote hopen oude onderdelen overal. Met een zaklamp wordt in een loods gezocht, en een turbo gevonden. Niet perfect dezelfde, maar bruikbaar. Terug naar de garage dan om hem van de cilinderkop te demonteren. Als we daar vragen of hij ook nog een stukje ijzer heeft om een tussenflens te maken, voert de  verkoper ons naar een ander atelier waar ezelkarren gelast worden. Die man heeft een plaatje voor ons, en we kunnen weer in het donker over de piste naar het hotel. Daar heeft Roger de barbecue al opgestookt, en als voorgerecht krijgen we worsten en ribbetjes. Niet te verwonderen dat er bij het avondeten in het hotel weinig gegeten wordt.

Vrijdag 23 oktober

Na het ontbijt beginnen we aan de buggy. De nieuwe turbo komt er op, er wordt een tussenflens gemaakt en de uitlaat aangepast. Olieleidingen doorzagen en de juiste aansluitingen er weer aanlassen. Dit alles gebeurt in op de parking en rond het zwembad van het hotel. Handig als je een pas gelast stuk weer kan afkoelen in het zwembad! Terwijl Anne aan het lassen is komt een local gewoon meekijken, zonder lasbril, en geeft Anne instructies: à gauche, à droite…Die mannen hebben hier een ingebouwde lasbril zeker?  Na een uur of twee werken is alles klaar en vertrekken we voor ons dagelijks stukje woestijn. De buggy heeft wel een stuk minder vermogen met de verkeerde turbo, maar het is beter dan niks.

 Deze keer rijd ik mee met David en Geert met Caroline, iets ontspannener dus. Geert krijgt een snelcursus duinen rijden en trekt vlug zijn plan. Moet ook, want het begin van de piste loopt door enkele kilometers duinen. Die gaan over in een dorpje, waar we stoppen voor het middagmaal. Geert neemt de uitbater mee op zoek naar een paar flesjes bier die hij vind in een naburig hotel. Voor een moslimland is het wel opmerkelijk  dat het gebrouwen wordt in Marokko onder de naam Casablanca. Alcoholvrij is het zeker niet, en in deze hitte krijg ik er maar een halfje uit, de rest heeft er minder problemen mee. We bestellen een “omelette berber”, want inhoud een grote kom salade, frieten, erwtjes en een tanzine met de omelet en nog groenten. Heel lekker, en we sluiten nog met een koffie. Ondertussen zijn ook Anne en Hans bij ons komen zitten, zij kwamen nog achter met de buggy die het nog steeds goed doet. Ons etentje met 6 kost hier de lieve som van 35 euro, haast onvoorstelbaar. Als we weer willen wegrijden doet onze Toyota niks meer, enkel een lichte klik als de sleutel wordt omgedraaid. Platte batterij dus, al kan ik niet denken dat ik iets heb laten aanstaan. Een ruk met het sleeplint lost alles op, en we gaan weer op pad, maar aangezien we alleen vertrekken moeten we wel heel goed opletten dat de motor niet stilvalt want starten zal er niet meer bij zijn.

 Eerst moeten we nu op zoek naar een tankstation, en mijn oog valt op een handgeschilderd bordje met “garage automobile” er op, en wat verder ook “essence sans plomb – gasoil”. Dus draaien we het straatje in, maar een pomp vinden we niet, enkel twee beschilderde deurtjes met ook nog eens essence er op. Bij navraag in de winkel er tegenover blijkt het daar te zijn, en iemand gaat de eigenaar zoeken. De deurtjes gaan open, en op een kist ligt een ijzeren vat. De mazout wordt in een oude 5 liter fles van frituurolie gedaan en via een trechter in de tank gegoten. Het zand in de fles gaat gewoon mee de tank in, en ik krijg al visioenen van verstopte filters. Als we afrekenen blijkt de mazout plots duurder geworden als toen we eerst de prijs vroegen, maar met 90 cent in plaats van 80 toch nog goedkoper dan bij ons. Pas later hoor ik dat de mazout hier bijna allemaal gesmokkeld wordt vanuit Algerije, wat hier niet zo ver vandaan is. Met in het achterhoofd de slechte batterij besluiten we om ons niet meer op de piste te wagen en naar het hotel terug te keren, temeer daar het al 16 uur is en binnen 2 uur donker wordt. In het hotel controleren we de Toyota en blijkt de batterij defect te zijn, dus moeten we weer een nieuwe gaan zoeken in Rissani. Hetzelfde scenario: we vragen het bij een benzinestation, en die geven ons 2 kinderen mee om de weg te wijzen. Die gastjes kruipen natuurlijk gezwind op de achterbank. Een paar straten verder is inderdaad een werkplaats “pneus – Électricité auto “. Die man blijkt over een enorme voorraad batterijen te beschikken, en heeft het juiste type in voorraad zonder probleem. We kunnen zelfs nog kiezen tussen een zwarte of een witte. Op mijn vraag of het een goede batterij is krijg ik als antwoord: Inch Allah; als Allah het wil. Ondertussen gaat Werner met die jongentjes naar de bank, die wel al gesloten is, maar ze sporen de eigenaar op en die doet gewoon de bank weer open. De batterij is nu ook al gemonteerd en we kunnen weer terug. Mijn eerste werk is nu een duik in het zwembad, dat kan deugd doen. De barbecue wordt weer aangestoken, en de rest van het vlees gebakken. Rond 20.30 uur pas komen Hans en Anne binnen, met een gescheurde arm aan de ophanging vooraan. Gisteren hebben we er heel hard een te diepe richel mee geraakt, en dat is waarschijnlijk de oorzaak. Gelukkig zijn ze er toch nog mee tot het hotel geraakt. Dat wordt morgenvroeg weer laswerk dus.

Zaterdag 24 Oktober

De dag begint traditiegetrouw weer met de brokken van de vorige dag te repareren. Dat betekent dus dat de arm van de ophanging rechts er van onder gaat om te lassen. Als Werner ontdekt dat de gasflessen leeg zijn omdat gisteren de kraan is blijven openstaan hebben we wel een probleempje. Maar hier kan alles opgelost worden, dus nemen Anne en Hans hem mee naar het dorp om hem daar te laten lassen. Ondertussen herstel ik nog het startcontact van de Toyota, kuis de buggy en pak mijn bagage in. 2 man zijn nog niet op het appel verschenen, ze worden ziek gemeld. Waarschijnlijk zitten die flessen drank van gisteravond er voor iets tussen, zijzelf beweren dat het aan de meloen lag, uiteraard. Het is al tegen 13 uur als Anne terugkomt met de arm, die perfect hersteld is. Minder is dat er ook een deuk in het spatbord zit. Hun auto stond geparkeerd tegen een bandencentrale, en bij het monteren van een vrachtwagenband was daar een stuk weggevlogen, meters hoog in de lucht en terug op de auto. Al een geluk dat er geen gewonden zijn gevallen. De arbeiders moesten toen Allah daarvoor danken, en de bluts in onze auto was hun fout niet, die was ook bij Allah te zoeken, want die regelt echt alles hier ten lande. Ik geloof nooit dat Allah een omnium heeft, zijn kaartje hebben we ook nooit gezien. Nadat de arm gemonteerd is kunnen we onze terugreis beginnen. Alles verloopt vlot, zij het wat trager door de andere turbo. Na een tweetal uren rijden stoppen we even aan een cafeetje voor een cola. Zoals bijna overal hier in de dorpjes op de buiten hangt er een luchtje, deze

keer nog met een verbrande lucht erbij, niks speciaal. Als ik mij rechtstel om een foto te nemen, beginnen een paar mannen die om de hoek zitten plots naar mij te roepen:”monsieur, votre voiture!!!!!”. Ik draai mij om naar de buggy en zie dat er vanonder de motorkap een rookwolk begint te komen. Paniek natuurlijk! Vlug in de auto de batterij afleggen, en dan duik ik onder de motorkap, waar rook vanuit een motor van één van de ventilatoren opstijgt. De draden zijn er rap af, en gelukkig is er nog niks ernstig gebeurt, je mag er niet aan denken dat dit tijdens het rijden was voorgevallen.  Terwijl ik nog onder de motorkap zit gaat mijn GSM . Iemand van het bestuur van onze motorclub belt dat er een lid die we allen goed kennen is overleden ten gevolge van een arbeidsongeval. Hoeveel slecht nieuws kan je op 1 dag krijgen? Met een klein hartje rijden we verder, je weet nooit natuurlijk. Het gaat enkele kilometers vlot, tot ik Anne zijn gezicht zie betrekken. De motor heeft nu helemaal geen fut meer en gaat in noodprogramma, waardoor hij amper nog meekan met een vrachtwagen. Niks aan te doen, eigenlijk zijn we een beetje blij dat we nog kunnen rijden, al schiet het nu zeker niet meer op tussen de vrachtwagens. Maar de pech stopt nog niet, als het donker wordt gaan de lichten aan, en zien we dat de rechtse koplamp meer weg heeft van een knipperlicht. Na enige tijd geeft ze dan ook de geest, en moeten we over de kleine donkere wegen met 1 lamp. Als ik nu ook nog vertel dat we de achterlichten hebben moeten afleggen omdat  er bij werkzaamheden een kortsluiting in de kabel is gemaakt, zitten we dus nog met welgeteld 1 lamp op een buggy met de snelheid van een oude kamion. Als noodoplossing hang ik het kaartleeslampje uit het zijraam naar achter gericht, dan hebben we toch nog iets. Onnodig te zeggen dat de reis verre van plezant was. Gelukkig bereiken we om 19.30 uur toch nog hotel Baroudi in Missour waar we kunnen overnachten, Geert en Caroline komen een half uur later aan. Benieuwd voor de 350 km die ons nog resten morgen naar de grens…

Zondag 25 oktober

De dag begint goed, met boterkoeken en vers fruitsap als ontbijt om 7 uur, speciaal voor ons staan ze wat vroeger op. Om 8 uur is iedereen klaar om te vertrekken, de bagage wordt ingeladen en Geert laat de Toyota al warmdraaien. Tenminste, dat wil hij proberen. De auto start bijna niet en slaat grote roetwolken uitbrakend sporadisch aan. Al gauw schuift hij op zijn eigen discrete manier de schuld op de slechte Marokkaanse mazout, de mannen rond ons verzekeren ons dat de kwaliteit goed is, maar we herinneren ons de tankbeurt met de oliekan nog wel 2 dagen geleden. We besluiten maar eerst om de brandstoffilter te kuisen. Die zit muurvast, maar met enkele truuken krijgen we hem toch los, enkel om vast te stellen dat het brandschoon is. Als ik de leidingen kontroleer zie ik dat er één wat loszit en span ze aan; probleem opgelost. Nog vlug de aansluitingen van de koelventilator op de buggy veranderen want die waren gisteren ook niet goed en we kunnen vertrekken. Niets te vroeg, want er zijn nog 350 km over kleine banen te rijden, we moeten de grens over, tickets boeken en de boot vaart uit om 16.00 uur. Gelijk bij de start voelt Anne al dat de buggy meer macht heeft. Een nachtje rust heeft de elektronica goed gedaan en we kunnen weer 120 rijden. De rest van de reis verloopt uitzonderlijk vlot, en tegen de middag bereiken we al de grens.

Uit Marokko geraken gaat beter dan er in, en amper 15 minuten en evenveel stempels later rijden we Spaans grondgebied binnen. Direct naar de loketten van de ferrydienst, waar de juffrouw die enkel Spaans spreekt ons doorverwijst naar het meisje naast haar die wel Engels spreekt; Ze bekijkt onze paspoorten en roept direct : “ha, Belgen”. Blijkt dat ze in Antwerpen geboren is en pas enkele maanden geleden naar hier is teruggekeerd. We hebben nu een snelle catamaran die ons in 4 uur naar Malaga vaart. Terloops vragen we even hoe laat het hier is wegens het uurverschil met Marokko, en verschieten even als ze zegt dat we nog 50 minuten hebben om in te schepen. Dank zij de wintertijd is onze wachttijd wel flink ingekort, en komen we nu niet ’s nachts maar in de late avond aan in het hotel in Malaga, mooi meegenomen.  Het hotel is gelukkig vlak bij de haven, en na een douche

gaan we de stad in om te eten. Een heel mooi stadscentrum trouwens, met prachtige gebouwen. De buggy en de Toyota parkeren we in een aanpalende straat, met begeleiding van een plaatselijke junkie die natuurlijk een vergoeding wil voor zijn zware arbeid.  

Misschien hebben we hem wel te weinig gegeven, want als we terugkeren van het eten zien we de buggy met 2 lekke achterbanden. Iemand vond het zo te zien wel spannend om de deuren open te trekken, en aan alle knopjes te zitten. De banden zijn gelukkig niet lek, enkel met het blaassysteem afgelaten. Er is niets verdwenen omdat er toch niks meer inzat, en we doen de deuren terug op slot.

Maandag 26 oktober

’s  Morgen 8 uur er uit, ontbijten, en dan vertrekken we naar de haven. En weer is de deur van de buggy open gedaan, en banden plat. Nu is er wel het noodhamertje uit gestolen. Nu ja, het kon erger.  Banden terug opblazen en gas naar de haven. De bagage laden we over in de truck, en wij gaan te voet  verder naar de luchthaven, die heel  dichtbij is. Daar krijgen we telefoon van Caroline; ze hebben een parkeerbon onder de voorruit, en de achterruit is ingeslagen. Leuk volkje hier in Malaga, in Marokko ben je veiliger. Niks aan te doen, gebeurd is gebeurd  en ook zij rijden naar de haven om de auto te stallen, en voegen zich bij ons om te wachten op de vlucht. Die komt op tijd, en brengt ons terug thuis, waar de zomer al lang voorbij is.

04-12-2020 om 00:00 geschreven door Roland Vanwolleghem  

16-12-2020 om 00:00 geschreven door Roland Vanwolleghem