Misschien was u ook een van de gelukkigen die in de Ancienne Belgique in het rewindprogramma Guido Belcanto zijn eerste twee elpees zag spelen. Voor mij was dat een beetje nostalgie, en ik hoorde dat dit bij anderen ook zo was. Die twee elpees blijven nog steeds het beluisteren waard, en live kan Guy Versmissen nog steeds goed overweg met de charmenummers. Waar ik in de jaren zestig en zeventig de Vlaamse charmezangers veelal afgezaagde refreintjes hoorde zingen, heeft Guido Belcanto er in 1989 knap gearrangeerde persoonlijke levensliederen tegenaan gegooid. Ik was toen ook in vertwijfeling of ik dit mooi mocht vinden, aangezien het begrip smartlap, wat hij in het begin graag hanteerde, alleen maar deed denken aan de zangeres zonder naam en aan Eddy Wally. Wat er fout is aan deze twee, weet ik nu niet meer, in de beginjaren van Belcanto keek ik er op neer. Vooral met Eddy Wally mocht iedereen vrijuit spotten, wat Kamagurka later ook deed. En toch was er bij het spotten ook een soort erkenning. Hij werd gezien als iemand die het niet begreep, maar mogelijk hield hij zich wat van de domme. Toch ligt Eddy Wally in een lagere schuif dan de zangeres zonder naam. Guido Belcanto verwees ook naar haar als zijn voorbeeld. Zij bracht echte emoties en het publiek ging er echt in mee. Wel, het begin van het optreden zaterdag, was voor mij ook emotioneel. Prachtig hoe ontroerend Belcanto zijn emoties kan weergeven. Zo prachtig dat ik er tranen van in de ogen kreeg. Hij koos de zijkant van de maatschappij en over die mensen had hij een mening die niet door het algemene publiek gedeeld werd. Geweldig originele teksten heeft hij geschreven die op een verhalende wijze de stadia van ontreddering, vertwijeling of andere indrukken, weergaven. Er zijn niet veel songschrijvers die op een zo vernuftige manier de luisteraar aan het handje houden en meetrekken in een leefwereld die niet automatisch de hunne is, maar waar ze zich toch moeiteloos in kunnen herkennen. Met mogelijk eenvoudige composities is hij begonnen. Het verschil tussen de eerste en de tweede elpee welke hij met een pauze na elkaar speelde, was duidelijk te horen. In zijn latere muziek is hij nog beter met arrangementen beginnen omspringen. Prachtig hoe rustige muziek zoveel verschillende lagen kan hebben, en gevolgd kan worden door pure rockers gespeeld met de niet traditionele instrumenten als een viool en een trekzak. Kortom, ik genoot van het concert en ik was zeer blij dat de zaal uitverkocht was. Dit moet ook ontzettende deugd gedaan hebben aan Guido Belcanto, want hij leeft op een sobere manier omdat hij zich nooit in de strikt commerciële richting heeft laten duwen. Ik wacht op een volgende plaat en hoop dat hij nog enkel jaren verder kan gaan op zijn eigen manier.
