Lang geleden dat ik zo gecharmeerd was door een film. Door en door in de film gekomen. In stilte de zaal verlaten om de nawerking te ervaren. Hoewel monniken wereldvreemd zijn in hun geloof, onderhouden ze toch een geweldig contact met de lokale bevolking. De noodzaak om geholpen te worden geeft die mensen de moed om bij mensen van een vreemde hulp te zoeken. Toch overleven de monniken volledig op zichzelf, hoewel. In de tuin kweken ze zelf hun groenten en fruit en van de verkoop van honing op de plaatselijke markt kunnen ze benzine en andere noodzakelijke goederen aankopen. Natuurlijk zijn er ook regelmatig broeders op missie en die brengen dan medicamenten en dergelijke mee. Deze medicamten zorgen er dan voor dat een toegetreden monnik spreekuur kan houden voor de bewoners. Een immense stilte waarin zij leven, praten doen ze wel met elkaar en met anderen, maar de rust straalt zo uit de film, overweldigt de toeschouwer, waardoor deze ook met medegevoel in de filmzaal zit. Het verhaal kabbelt rustig voort en je voelt de evolutie in het dorp wanneer extremisten de bevolking en de monniken beginnen te intimideren. Schrik voel je mee omdat je natuurlijk weet dat het niet goed afloopt, dat kan je in de brochure lezen. Maar de film heeft zo een betrokkenheid dat je het geloof mee kan beleven. Wanneer ze in de kapel devotisch aan het zingen zijn terwijl een legerhelicopter luid brullend rondvliegt, zoek je mee naar de oorzaak van die machtsontplooiing. Dit is geen oorlogsfilm, geen drama om bij te huilen, neen dit is een realistische film waar je een dreun op je hart krijgt omdat deze gebeurtenissen het reguliere nieuws niet halen. De Franse staat heeft dit drama jarenlang dood gezwegen en de pers vond er geen sensatie in om dit uit te brengen. En toch is dit pakkender dan een huilend kind dat doelloos aan het rondlopen is. De film geeft geen inzicht in de leefwereld van de "terroristen" waardoor je hen zou kunnen begrijpen. Ze worden echter wel menselijk gebracht door hun nood aan hulp ook te tonen. De meedogenloosheid en de waanzin waarom ze mensen willen doden, daar wordt geen oordeel of inkijk op gegeven. Maar wie kan dit wel doen? Hoe moet je dit tonen? Hoe kan je dat uitleggen en het gevoelen correct in onze westerse hersenen laten doordringen. Dat is onmogelijk denk ik. Het is wel een verademing dat er toch nog films gemaakt worden die het niet om de sensatie doen, maar die steeds menselijk blijven.
