Mooie liedjes met mooie titels hebben dikwijls een weemoedige ondertoon. Eerste sneeuw van Jan De Wilde, twee meisjes van Raymond van het Groenewoud, dit zij er twee die zo eenvoudig van constructie en zo eenvoudig van tekst zijn, dat ze eens zo krachtig overkomen. Beide liedjes geven ook een beetje een tristesse gevoel, zowel qua tekst als qua muziek. Ik ben niet zo'n held in vreemde talen en voel me daardoor ook meer aangesproken bij liederen die ik begrijp. Guido Belcanto, daar kan ik bijna tranen van in mijn ogen krijgen. En als ik dan Stef Kamiel Carlens bezig hoor, moet ik bekennen dat die echt wel heel mooie melodieën schrijft, maar naar de betekenis van de tekst ga ik niet zoeken. Muziek laat ik over mij heen komen, en dat gebeurt ook met anderstalige teksten. Met plezier zal ik er naar luisteren, maar het duurt een hele tijd vooraleer ik ze zal begrijpen. Waarschijnlijk spijtig voor nummers van Bruce Springsteen of Leonard Cohen, maar ik vermoed dat ook het overgrote deel van de anderstalige muziek nietszeggende teksten over liefde zijn, het fenomeen dat wij evengoed in ons taalgebied tegenkomen.
