Onze gastvrouw kreeg blijkbaar niet genoeg van ons ... na een langdurend ontbijtje (daarom niet uitgebreid) en na wat inkopen in Rocroi, niet zo evident wegens geen winkels, pas na nog een babbel in de hall en eentje op de koer en nog snel (?) een stempel om 10u30 op weg, om maar te zeggen: de madam van de boulangerie een fles water van zichzelf toen ze hoorde waar we naartoe moesten (helemaal de andere kant van de stad op). We waren verwittigd tussen Rocroi en Lalobbe geen enkele mogelijkheid tot aankoop. en toch ... toen we in L'Echelle de weg gingen vragen vroeg deze man spontaan of we nog voldoende water mee hadden. Nu in Aubignee met ons gat in de boter gevallen , enige gasten hier, lekker gegeten en gedronken, goede babbel, bazin belt morgen zelf naar volgende slaapplaats. Marie en Jose zijn dik OK.
Na een laatste babbel vanmorgen met Maurice en het uitwisselen van adres en mailadressen de juiste weg gevraagd aan de baas van "Le petit Mesnil", ons hotelletje in Vierves. In het Nederlands de beste boswegen aangewezen gekregen, rugzak om en weg zijn wij. Op weg voor een lange boswandeling van zo'n 25 kilometer doorheen één groot woud via schitterend bewegwijzerde boswegen (hoe kan je hier verloren lopen?) die enkel zichzelve kruisen. De mensen van de GR en van het genootschap doen hier fantastisch werk, hier hoef je echt niet bang te zijn in het grote bos (en het is groot hoor, niet te geloven). Van de ganse dag in het bos geen kat gezien... enkel het geruis van de wind in de boomtoppen is ons gezelschap. En plots staan we opnieuw in la France, dit keer voor een lange lange periode. B&B in Rocroi wel open maar ook geen kat te zien, de bazin verblijft in België! Toch maar een kamer ingenomen, blijkt de juiste, geen probleem, kunstenares was gaan schilderen. Toffe madame. Ondertussen haar ordinateur ingepalmd (Merci!!) waardoor blog toch weer even een beetje actueler wordt. Als tegenprestatie wat Nederlandstalige teksten in haar gastenboek vertaald (wat was ze blij). Voor wat hoort wat ...
Tot één van de volgende dagen, mits WiFi aanwezig is.
PS: Wie kan mij de Franse vertaling bezorgen van "Maretak"? Ik probeer hier wat reclame te maken, maar is niet simpel!
Heel goed kunnen starten in Givet vanmorgen. Lekker ontbijt en daarna langs een drukke weg van de stad. Via Aubrives en Hierges de GR 654 opgepikt (deze komt nog terug in het verhaal!) schitterende wandelwegen en dito wandelweer. Langs ongelooflijk rustige wegen en wegjes naar Mazee, opnieuw in België dus.
Verder langs de mooie GR naar een volgende dorpje Treignes, dorpje met een terras. Plots stopt een auto en komt een jong Nederlandstalig Brussels meisje vragen of zij er even mag komen bijzitten? Of wij misschien naar Compostella stappen en of zij even een paar vrienden mag bijhalen ... Federico (Italiaan) en Akari (Japanees) zijn stapvrienden van haar. Vorig jaar de Camino gedaan! Drie uur later zijn we samen naar Vierves gestapt (rugzakken werden gedragen!!) door het bos. Heeele ervaring rijker, wat een toffe jonge mensen. Dit dragen we nog lang mee. Na een douche en voor het eten komt een eenzame (?) Vlaamse gast vragen of hij met ons kan samen eten ... waarom ook niet? Gepraat over vanalles en nog wat, pintje gedronken, avond was zo voorbij. Zou dit dan de geest van de Camino zijn?
Omdat we gisteren flink waren opgeschoten vandaag iets langer blijven slapen, wat inkopen gedaan en een petit-dejeuner op een zonnig terras. Heel wat GR-kilometers gestapt met wat moddergevoel. Even de mist in, niet altijd de GR willen volgen Luc, maar snel weergekeerd en hersteld. Zonnige picknick langs een prachtige sluis, wat een water-kracht. Veel natuur, veel fietsers maar de priorij onderweg en de kerk van Hastiere spijtig genoeg gesloten. En plots stel je dan vast dat je in Frankrijk bent. Oui!! Na veel vijven en zessen (receptionist van hotel was waarschijnlijk ook stappen) binnen in hotel in Givet. Chiquen boel, nu nog badje nemen, even stadje verkennen en dan eten. Tijdens de maaltijd kennisgemaakt met Belgische pastoor die kermismensen volgt. Zijn verhaal en het mijne doorgenomen ... wenst ons sterkte. Merci!!
Ondanks de vele regen in de voormiddag heel goed gestapt tot Anseremme, een paar kilometer verder dan Dinant. Was en plas achter de rug, nu nog iets eten en de vierde dag zit er alweer op. Morgen naar la douce France....maar eerst nog even het verhaal van de dag afmaken. Tijdens de regenwandeling vrij snel Ida bijgebeend en kennisgemaakt met deze Nederlandse dame uit Nijmegen. Zij wil de Camino in etappes volbrengen en dit was haar eerste. In Dinant stopt haar reis en keert ze met de trein huiswaarts. Nog voor Dinant een volgende ontmoeting met een koppel fietsers uit Turnhout die de Camino in vijf jaar hebben volbracht. Heel fijne babbel, ook met Ida waardoor we, geloof het of niet, de abdij van Leffe knal voorbij zijn gestapt en pas in het centrum van Dinant dit hebben gemerkt. Zal dus voor een volgende zijn (Ida ging de dag erna een kaarsje voor ons branden).
's Avonds dan nog kermis in Anseremme, toch nog wat plezier mee gemaakt.
Na een korte aarzeling (Jos van het Genootschap weet waarover we het hebben) opnieuw op de goede weg (Ravel2) vanuit Eghezee. Een vliegende start, cruisecontrol en met de zon hoog in de lucht recht naar Namen. Al snel de eerste blijken van herkenning van de schelp aan de rugzak. En even later is het echt raak: Jean-Pierre fietst in eerste instantie nog voorbij maar is iets later gekeerd. Heeft vorig jaar zijn Camino "a pied" gedaan en geeft zijn tips mee. Ook zijn "paix soit avec vous" aanvaarden we graag. Nog niet in Namen en de eerste keer prijs. Regenjassen zoeken en in een verfrissende bui de weg zoeken in 't stad. Maar geen nood ... Ook hier bieden pelgrims hun hulp aan. Wie zei daar ook weer iets van die norse en ... Walen? Bedankt mannen! Warme ontvangst bij een "Amie de St-jacques", lekker meegegeten met de familie, afgedroogd en bij een goed glas wijn in den hof nog een een hele boom opgezet over vanalles en nog wat, toegangscode van huiswifi gevraagd en gekregen en dus dit berichtje geschreven. Geen plannen meer vanavond, en morgen langs de Maas naar Dinant.
Eindelijk eindelijk een berichtje! Ondertussen zijn we al twee (jawel!) dagen onderweg. Moest dringend dringend iets gaan posten zeggen ze hier naast mij (en die naast mij zijn dan mijn kinderen en mijn kleindochtertje, jullie allen niet onbekend) lekker aan het tafelen.
Gisteren, letterlijk maar vooral figuurlijk een warm afscheid van Binkom. Met dank aan de vele vrienden van de Maretak en de vele vele anderen!
Het werd een fijne wandeldag naar het zonovergoten Hoegaarden waar we een warm onthaal kregen van de B&B uitbaatster van dienst. Alles dik in orde, mooie en ruime kamer, wel zonder WiFi ... Vandaar! Als klap op de vuurpijl 's avonds ook nog eens een uitnodiging voor een BBQ, als dit het recept voor een pelgrimstocht naar Compostella is, laat maar komen dan.
Vandaag dan de tweede rit naar Eghezee. Een bloedhete dag langs een kaarsrechte Ravel. Onderweg toch weer een onverwachte (?) ontmoeting met ex-collega Gerda en man Hendrik. Dit maakte ook deze tocht weer eens een beetje speciaal. Ondanks de hitte een knappe dag die dan op dit eigenste ogenblik wordt afgesloten met dat etentje waarvan hoger reeds sprake. Als we er nu nog in slagen de genomen foto's te publiceren, dan zijn we definitief gelanceerd en kunnen jullie de rest van het verhaal op de voet blijven volgen. Ik wens jullie evenveel leesplezier toe als ik stapplezier zal kennen ...
Nog net op de valreep voor de start nog een berichtje posten.Vandaag nog super veel belangstelling voor de Camino en voor de Maretak. Deze middag een telefoontje van Radio2 Vlaams-Brabant die een kort interview hebben afgenomen dat morgen op de radio wordt uitgezonden. Dan nog een gesprek met onze eigenste Cor voor publicatie in het parochieblad editie Linden. En tussendoor nog heel wat mensen (bekenden én minder-bekenden) aan de deur en aan de telefoon. Met wensen voor een "buen camino", maar ook om zorgen en verdriet en ... mee te geven in de hoop dat ik die kan achterlaten in Compostella. Beloofd mensen allemaal, als het van mij afhangt komt er geen enkele negatieve impuls terug mee naar Binkom.
En morgenvroeg is het dan eindelijk zover, eindelijk de start van de Camino. Om halfelf verzamelen aan de kerk voor de eerste echte stempel in het stempelboekje (een bewijs dat je wel degelijk doorheen al de vermelde dorpjes en steden hebt gestapt). Daarna en route: morgen tot Hoegaarden, hoera, een korte tocht van slechts een 16-tal kilometers genieten. Morgenavond kunnen jullie dan het verslagje lezen van de eerste echte stapdag, want ik ga jullie nu nog niet te veel verklappen, het moet toch een beetje spannend blijven ja?
Tot morgen lieve lezer, nog één nachtje thuis slapen en dan ...
Wat een fijne namiddag gisteren in onze parochiekerk! Met tientallen en tientallen waren jullie gekomen om dit laatste samen-zijn te kunnen vieren. En of we gevierd hebben ... Ik weet echt niet hoe ik dit op een gepaste wijze zou kunnen omschrijven, helemaal niet. Vrienden van de Maretak,vrienden en kennissen van Binkom en ver daarbuiten, een ganse schare familie en nog vele anderen, jullie waren gewoon super. Dank zij jullie allen werd het een ontroerend en emotioneel afscheid, maar o zo mooi! Zo gezellig al die keuvelende mensen. Het sterkt me allemaal in mijn geloof dat we er een mooie Camino van maken, niet alleen voor mezelf maar ook voor velen onder jullie. Wees gerust: de steentjes gaan allemaal mee en worden op gepaste wijze geofferd. Vandaag op het programma: de laatste klusjes en klussen, beginnen met de grote inpak en het weer opzijleggen, de laatste afspraken , het hoort er allemaal bij.
Nog twee keer in ons eigen bedje slapen en dan op naar onze eerste stempel: om half elf en opnieuw in de parochiekerk. Misschien tot dan, en alleszins een dikke merçi voor gisteren!
... wegen doorgaans het zwaarst en dat is nu niet anders. Gisteren nog de laatste voorbereidingen volbracht voor de viering van vandaag (seffens al Luc!). Samen met de trouwe vrijwillgers van onze Maretak was dit werkje al-bij-al snel geklaard. Even ook de viering die Mia ons heeft voorbereid besproken: zal mooi maar ook emotioneel zijn, garantie!! Enerzijds hopen dat het nog lang mag duren deze mooie dingen, anderzijds blij zijn als het allemaal achter de rug zal zijn en de Camino eindelijk kan starten.
Vooraf toch al dit, hoe het ook moge aflopen subiet, de Maretak komt er ongetwijfeld al een stukje groter en groener uit, met dank aan onze schitterende vrijwilligers!!
En, geloof het of niet, maar hier schijnt nu zowaar het zonnetje!
Tot straks of later!
Plots kom je dan tot de wetenschap dat het vertrek nog minder dan één week ver is, en met deze de vraag die iedereen me nu stelt: ben je er klaar voor?
Wie zal het zeggen? Wat betekent het "klaar zijn voor een tocht van drie maanden?" Ik zou het zelf niet durven beantwoorden en zeg dan maar: "we zullen het snel weten". Vind het fijn dat zoveel mensen hier mee bezig zijn, met de tocht zelf, met Compostella (dat veel meer mensen dat je zou denken toch wel goed schijnen te kennen of al bezocht hebben) of met de Maretak?? wie of wat is dat?? Blij dat we dat verhaal ook kunnen vertellen en hopelijk op die manier onder de aandacht kunnen brengen.
Nu moeten de laatste details worden afgerond: de rugzak (wat mag en wat er niet in, ligt de "weg" wel vast genoeg, kaarten en gidsen OK, is mijn hoofd leeg genoeg ... allemaal nog afronden deze laatste dagen in ons regenachtig landje, maar ... het zou beteren!
Oh ja, voor diegenen die zich Felix nog herrinneren, het gaat goed met 'em, heeft blijkbaar stappartner gevonden en daarmee hernieuwde moed! Ultreia!
Dit weekend de flyertjes ter promotie van de afscheidsviering gaan bussen (niet te voet nee! wel per fiets ...)is dus ook weeral achter rug. Ook inzage gekregen van de vieringteksten die Mia in een mooi geheel heeft gegoten (zoals Mia alleen dat kan) Merçiekes Mia!
Dit weekend ook contact gehad met de vrouw van Felix uit Bierbeek die vorige week is vertrokken voor zijn Camino. Hij voelt zich eenzaam, al heel veel slecht weer gehad, weinig contacten ... sneu voor Felix, we duimen dat hij kan doorbijten. Is zeker niet fijn op die manier.
Vraag me af hoe diep dit alles me zal raken, begin de eerste echte kriebels te voelen, de eerste twijfels, maar ook de vele positieve boodschappen van mensen die me succes wensen, die zeggen dat ze met me mee zullen gaan (zijn) doet ongelofelijk goed en laat het geloof in een goede afloop groeien.
Ondanks de vele regen in de voormiddag heel goed gestapt tot Anseremme, een paar kilometer verder dan Dinant. Was en plas achter de rug, nu nog iets eten en de vierde dag zit er alweer op. Morgen naar la douce France....maar eerst nog even het verhaal van de dag afmaken. Tijdens de regenwandeling vrij snel Ida bijgebeend en kennisgemaakt met deze Nederlandse dame uit Nijmegen. Zij wil de Camino in etappes volbrengen en dit was haar eerste. In Dinant stopt haar reis en keert ze met de trein huiswaarts. Nog voor Dinant een volgende ontmoeting met een koppel fietsers uit Turnhout die de Camino in vijf jaar hebben volbracht. Heel fijne babbel, ook met Ida waardoor we, geloof het of niet, de abdij van Leffe knal voorbij zijn gestapt en pas in het centrum van Dinant dit hebben gemerkt. Zal dus voor een volgende zijn (Ida ging de dag erna een kaarsje voor ons branden).
's Avonds dan nog kermis in Anseremme, toch nog wat plezier mee gemaakt.
Na een korte aarzeling (Jos van het Genootschap weet waarover we het hebben) opnieuw op de goede weg (Ravel2) vanuit Eghezee. Een vliegende start, cruisecontrol en met de zon hoog in de lucht recht naar Namen. Al snel de eerste blijken van herkenning van de schelp aan de rugzak. En even later is het echt raak: Jean-Pierre fietst in eerste instantie nog voorbij maar is iets later gekeerd. Heeft vorig jaar zijn Camino "a pied" gedaan en geeft zijn tips mee. Ook zijn "paix soit avec vous" aanvaarden we graag. Nog niet in Namen en de eerste keer prijs. Regenjassen zoeken en in een verfrissende bui de weg zoeken in 't stad. Maar geen nood ... Ook hier bieden pelgrims hun hulp aan. Wie zei daar ook weer iets van die norse en ... Walen? Bedankt mannen! Warme ontvangst bij een "Amie de St-jacques", lekker meegegeten met de familie, afgedroogd en bij een goed glas wijn in den hof nog een een hele boom opgezet over vanalles en nog wat, toegangscode van huiswifi gevraagd en gekregen en dus dit berichtje geschreven. Geen plannen meer vanavond, en morgen langs de Maas naar Dinant.
Eindelijk eindelijk een berichtje! Ondertussen zijn we al twee (jawel!) dagen onderweg. Moest dringend dringend iets gaan posten zeggen ze hier naast mij (en die naast mij zijn dan mijn kinderen en mijn kleindochtertje, jullie allen niet onbekend) lekker aan het tafelen.
Gisteren, letterlijk maar vooral figuurlijk een warm afscheid van Binkom. Met dank aan de vele vrienden van de Maretak en de vele vele anderen!
Het werd een fijne wandeldag naar het zonovergoten Hoegaarden waar we een warm onthaal kregen van de B&B uitbaatster van dienst. Alles dik in orde, mooie en ruime kamer, wel zonder WiFi ... Vandaar! Als klap op de vuurpijl 's avonds ook nog eens een uitnodiging voor een BBQ, als dit het recept voor een pelgrimstocht naar Compostella is, laat maar komen dan.
Vandaag dan de tweede rit naar Eghezee. Een bloedhete dag langs een kaarsrechte Ravel. Onderweg toch weer een onverwachte (?) ontmoeting met ex-collega Gerda en man Hendrik. Dit maakte ook deze tocht weer eens een beetje speciaal. Ondanks de hitte een knappe dag die dan op dit eigenste ogenblik wordt afgesloten met dat etentje waarvan hoger reeds sprake. Als we er nu nog in slagen de genomen foto's te publiceren, dan zijn we definitief gelanceerd en kunnen jullie de rest van het verhaal op de voet blijven volgen. Ik wens jullie evenveel leesplezier toe als ik stapplezier zal kennen ...
