Heeft iedereen het nog naar zijn zin in Belgie? Ik hier allesinds wel, alles gaat nog steeds zijn gangetje, buiten het feit dat Walters Jeep wat defecten had en we hierdoor niet elke dag de noodzakelijke afstand naar de Central Methodist Church konden afleggen. Maar geen paniek! Een rustige week was het gevolg, met een beetje computerwerk op de boerderij, een wandeling naar de dichtse Township, en wat genieten van die heerlijke, zwoele zon. De zon en het poolen leverden helaas niets op, buiten een verbrand voorhoofd (voor zij die nog niet up to date zijn, mijn haarlengte is gereduceerd tot 9 mm), maar het computerwerk begint vorm te krijgen. www.militia-trust. org is een feit, en de website voor Displaced and Migrant Person Support Program zal binnenkort zijn eerste stapjes zetten in de wijde, blije wereld van het internet. Mijn derde week op de boerderij is officieel ingegaan, ik plan binnenkort nog eens naar Robert terug te keren om mijn resterende spullen op te halen. Aangezien ik plan hier te blijven en alles wat ik op de moment bij me heb zijn de kleren voor die originele 4 dagen. Festivalstyle. En ja, ik was mijn kleren. Soms.
Blijkbaar zijn er nog mensen, daar ergens, ver in hun eigen wereldje, die niet helemaal door hebben wat we nu precies doen. Aangezien we nu een maand verder zijn kan ik een iets beter beeld schetsen dan toen in het begin. Obvias. Sedus, het werk: Ik werk voor een Non Governmental Organisation (NGO) genaamd Displaced and Migrant Person Support Program. Mijn taken en die van mijn Limburgse mede-afrikaner lopen grotendeels gelijk. Het in de kaart brengen van Xenopobia in Zuid Afrika, de oorzaken en de huidige situatie. Alsook de oorzaken van migratie, de routes en middelen die migranten gebruiken om Zuid Afrika op een al dan niet legale manier te betreden en mogelijke problemen met de plaatselijke bevolking/authoriteiten. Wanneer we genoeg research gedaan hebben is het de bedoeling hiervan een verslag te produceren dat aan verschillende overheidsinstanties voorgelegd zal worden, en ook gebruikt zal worden om fundraising te doen voor DMPSP. Hier eindigt onze gemeenschappelijke taak. Wouter heeft de taak gekregen om een oplossing te bedenken voor het ruimtegebrek van de kinderen in de CMC. Ik ben aangenomen als Walters persoonlijke web-assisten, en ben websites aan het opzetten voor 2 NGO's en hieraan gelinkt de taak om fundraising op poten te zetten. Dit houdt in, samen met Walter de manier van promotie van de organisatie uitwerken en een manier bedenken om geld in het laatje te brengen. "Saai Werreeeuuuhk!" hoor ik iemand daar achterin roepen. Fout. De research op zich bestaat eigenlijk uit: op verschillende plaatsen in het land met de lokale bevolking praten en hun verhaal te weten te komen. Geen sociale isolatie dus. Zei ik in het land? De buurlanden zullen ook onderworpen worden aan de Belgische superioriteit! Het weekendje Mozambique was slechts een voorproevertje van wat nog komen zal! Maargoed, niet te enthousiast, dit is Afrika, you never know what happens next.
Nu werkweek en werk onder de loep genomen zijn resten er nog, de weekends! Ook hier de beste periode van de week! Er zijn 2 weekends voorbijgegaan sinds mijn laatste update, het ene wat maffer, het andere wat spannender. In het maffe weekend zijn ik en Wouter met iemand die we hadden leren kennen in de CMC meegegaan naar een traditioneel Afrikaans feest in een Township van East Lesotho. Bij aankomst lag de koe mooi geslacht en opengespreid op de oprit en stukken verse koe (kan een koe vers zijn?) werden op een geimproviseerde BBQ gezwierd. Het late middagmaal bestond dus uit vlees, vlees en vlees. Heerlijk! Nadat onze buikjes gevuld waren liet de neef van de gastheer ons de plaatselijke Township zien. We werden bijna letterlijk door 1 op de 4 mensen binnen uitgenodigd en kregen overal iets te drinken, meestal van alcoholische aard, aangeboden. Een beetje aangeschoten keerden we terug naar het huis van onze gastheer om een deel van het ritueel bij te wonen. Veel gestamp, gedans, gezang, traditionele kleren en alcohol. Veel alcohol. Bier van alle merken, zelfgebrouwen traditioneel Afrikaans bier (als m'klak'ntongboit uitgesproken) en allerhande breezer- en sterke dranken. Het traditioneel bier was fijn om eens te proeven, maar bweuch, geef mij maar Hansa, Black Label of Castle, alle drie zeer degelijke bieren. Na deze rituele uitspattingen volgde het avondmaal bestaande uit vlees, bonen, en wat groenten. De rest van de avond brachten we gedeeltelijk door in het huis of struinend door Lesotho. It was a great night.
Het andere weekend was iets minder lekker, maar toch een ervaring op zich. 's Nachts met Walter, Maikel en Sarge gaan patrouilleren bij de CMC. 2000 mensen samengepakt in een kerk en bendevorming a volonte. Walter en co waren allemaal in uniform, maar ik stond daar. CMC waar mensen 's nachts niet komen en auto's niet eens stoppen aan het rode licht. In teensletsen, shortje en t-shirt. Patrouilleren en een headcount doen. We gingen eigenlijk ook een nachtelijke operatie doen om alle inwoners te registreren, maar het hoofd van de kerk weigerde medewerking. Patrouilleren dus, het dronken gebral in toom houden, iedereen naar binnen jagen, de dronkelappen buiten houden, op hun plaats zetten en wegsturen. Tot 2 uur 's nachts hebben we buiten en binnen de kerk gepatrouilleerd. En het stonk. BBC was er ook, een of andere journaliste ging er een nacht slapen, haha, ze had 2 bodyguards bij waar ik 4 keer inpas, en om twaalf waren ze allemaal spoorloos. Magie! Er deden zich ook minder grappigde dingen voor. Een van de jongeren in CMC had een accidentje gehad(??) en dus moest de ambulance komen. Zijn halve onderarm lag open door een glaswond.
Aan de ambulance:
Maikel: Jo, have you ever smelled the smell of someone covered in his own blood? Jo: Euhm, no, why? Maikel: Dude, come check this out, this guy got fucked up!
Maar zonder kleerscheuren en met al mijn bezittingen nog veilig in mijn zakken keerden we terug om 2 uur om allemaal veilig in ons bedje te kruipen. De muizen en insecten in de kamer neem ik er vrolijk bij!
Zozo, ik heb geen idee hoelang het precies geworden is, ik schrijf in kladblok, maar ik geef er de brui aan! Als je nu nog niet genoeg weet dan stap je maar in het vliegtuig en kom het hier eens uitchecken zou ik zo zeggen, zeker de moeite waard.
Ik groet u, beste lezer, waarschijnlijk vriend of familie,
