Heilige Drieëenheid (30 mei)

Bronnen :

www.nl.wikipedia.org

www.drieeenheid.nl

Het feest van de Heilige Drie-eenheid, soms ook Drievuldigheid genoemd, is het mysterie van de Éne God in Drie Personen: God de Vader, God de Zoon (Jezus Christus) en God de Heilige Geest.

Nadat we met Pasen de Verrijzenis van Christus hebben gevierd en met Pinksteren het neerdalen van de Heilige Geest, is dit feest het hoogtepunt waarin alle Drie in de Éne God gevierd wordt.

Reeds in de apostolische belijdenissen van het vroege christendom wordt over de Vader, de Zoon en de Heilige Geest gesproken. Bij het doopsel wordt men gedoopt in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Ook het kruisteken staat in het teken van deze Drieëenheid.

De leer van de goddelijke drie-eenheid werd in de 4^de eeuw tot dogma verheven. Het dogma luidt dat de God bestaat uit God de Vader, God de Zoon en God de Heilige Geest, en dat deze drie Personen wel te onderscheiden zijn, maar niet te scheiden, wat wil zeggen dat God één is.

Bisschop Athanasius stelde dat de Zoon geheel gelijkwaardig was aan de Vader. In de uitspraken van het Concilie van Nicea (325) werd die gelijkwaardigheid vastgelegd. In het jaar 381, op het Concilie van Constantinopel, werd de Heilige Geest aan deze goddelijke gelijkwaardigheid toegevoegd. De leer van de drie-eenheid werd definitief vastgesteld op het Concilie van Chalcedon in 451.

Het feest van de Drieëenheid was ook een belangrijke feestdag in het Heilige Jaar 2000. In de drie jaren voorafgaand aan dit jaar werd ieder jaar speciale aandacht besteed aan één van de goddelijke personen. Het Jubeljaar stond in het teken van de Drie-eenheid.

Paus Johannes Paulus II sprak in het Jubeljaar tijdens de Algemene audiënties over de Heilige Drie-eenheid. Hij verwees hierbij ook naar de Katechismus van de Katholieke Kerk. Hij eindigde één van zijn overwegingen (Audiëntie 31 mei 2000) met een aanroeping van de liturgie van de Oosterse kerken:

"Laten wij de God in drie Personen aanbidden: de Vader in de Zoon met de Heilige Geest. Want de Vader verwekte in alle eeuwigheid een Zoon die met Hem leeft en regeert, en de Heilige Geest is in de Vader, verheerlijkt met de Zoon, één macht, één wezen, één God….Heilige Drie-eenheid, eer zij U!" (Vespers van Pinksteren).

Sacramentsdag (3 juni)

Bronnen :

www.nl.wikipedia.org

www.kerknet.be

www.katholieknederland.nl

Sacramentsdag is het rooms-katholieke hoogfeest dat de werkelijke tegenwoordigheid van Christus in de eucharistie centraal stelt. In de meeste katholieke landen wordt het gevierd op de tweede donderdag na Pinksteren. Sacramentszondag wordt gevierd op de tweede zondag na Pinksteren.

Op dit feest wordt gevierd dat Jezus Christus zich in de gedaante van brood en wijn aan de gelovigen wil geven als voedsel, en voortdurend onder de mensen wil blijven door middel van Zijn waarachtige tegenwoordigheid in de geconsacreerde offergaven. De eerbied die in de Rooms-Katholieke Kerk voor de geconsacreerde hostie bestaat, wordt op deze feestdag benadrukt.

Sacramentsdag is eigenlijk het opnieuw vieren van Witte Donderdag. Beide dagen herdenken de instelling van de eucharistie. Op Witte Donderdag ligt de nadruk wel meer op vasten en boete. Bij Sacramentsdag herdenken we feestelijk  het Laatste Avondmaal en de instelling van de eucharistie (en het priesterschap). Omwille van dit feestelijk karakter van Sacramentsdag heeft Paus Urbanus IV de feestdag in 1264 op de donderdag na de octaafdag (=periode van 8 dagen, waarmee de viering van een hoogfeest kan worden verlengd) van Pinksteren verplicht gesteld.

Het verschil met Witte Donderdag is dat op Sacramentsdag de nadruk veel meer ligt op het katholieke dogma van de Werkelijke Tegenwoordigheid van Christus in de gedaanten van brood en wijn tijdens én na de Eucharistie. De Rooms-Katholieke Kerk leert dat de Hostie ook buiten de eucharistie aanbeden moet worden. Dat kan in het Tabernakel, een soort kast waarin de geconsacreerde hosties worden bewaard, of in een Monstrans, gemaakt om heilige zaken aan de gelovigen te tonen.

Het hoogfeest van het Heilig Sacrament van het Lichaam en Bloed van Christus, ontstond in de Middeleeuwen en wordt evenals Drievuldigheidszondag en het Heilig Hartfeest gevierd in de weken na Pinksteren. Deze drie hoogfeesten hebben als doel het Paasmysterie op liturgische wijze verder uit te diepen.

Wordt vervolgd …

In veel parochies wordt op Sacramentsdag een sacramentsprocessie gehouden: de Heilige Hostie wordt geplaatst in een monstrans en door een priester rondgedragen, vergezeld van misdienaars, een fanfare en biddende gelovigen. In Rome viert de paus op Sacramentsdag de eucharistie in open lucht op het plein voor de basiliek van Sint-Jan van Lateranen. Daarna vindt de pauselijke sacramentsprocessie plaats tussen de basiliek Santa Maria Maggiore en de kathedraal San Giovanni in Laterano. Daarbij neemt de paus plaats op een open wagen waar hij neerknielt voor een monstrans met daarin het Allerheiligste.

In de stoet laten alle geledingen van de katholieke Kerk hun eigen kleuren zien : de misdienaars en acolieten in het wit, de mannelijke en vrouwelijke religieuzen in allerlei soorten blauw, bruin, grijs en wit, de priesters in het zwart, de bisschoppen in het paars, de kardinalen in het rood, en ten slotte de ene witte paus. Maar het centrum van de stoet is niet de paus, wel het sacrament : de Heilige Hostie in de gouden monstrans. De aandacht van de toeschouwers is hierop gericht. Zij knielen dan ook en buigen eerbiedig het hoofd.

De aandacht voor het heilig Sacrament is niet verdwenen, maar het accent is wel verschoven. Bij ons is de eucharistieviering zelf overduidelijk het eerste geworden, het hoofdmoment. Daar komt Christus aan het woord, en daar toont Hij zich in de manier waarop Hij het brood en de wijn neemt en deelt. Dat afscheid van Jezus, zijn testament en voor ons een heilige symboolhandeling, is het hart van het christelijke bestaan geworden. In de loop der eeuwen raakte dit enigszins ondergesneeuwd door filosofisch-theologische overwegingen en bepalingen, maar net zo goed door allerlei vrome devoties.

De sacramentsprocessie van weleer noch de eigentijdse viering van de eucharistie zijn geïsoleerde rituelen in de marge van het leven. De eucharistieviering is een levenshandeling waarin Jezus’ testament werkelijk tegenwoordig komt in het dagelijkse leven: vieren en weten dat wij geroepen zijn tot breken en delen. Daar licht op dat Christus zijn Kerk niet loslaat, maar zich totaal ermee heeft verbonden. In elke eucharistieviering laat Hij zich horen en zien. En, zo leert ons Sacramentsdag, na de viering is het niet voorbij. De Heer blijft in het geconsacreerde Brood aanwezig. En het is altijd goed even bij Hem te verwijlen. De godslamp brandt. Hij luistert in de stilte.

Einde