My story - column januari Spinalnet
Voor 24 augustus 2008 had ik een heerlijk leventje: 36 jaar, dierenarts, een leuke baan in Amsterdam Oud-Zuid met zicht op overname van de praktijk, en af en toe dj-de ik ook op feestjes. Mijn vriend en ik hadden net een leuk appartement op 4- en 5 hoog gekocht en we waren druk aan t oefenen om zwanger te worden. Een geweldig leven dus, tot die bewuste zaterdagavond waarna niks meer hetzelfde zou zijn...
Ik stond op t dakterras bij een feestje van kennissen en ik wilde eigenlijk naar huis gaan. Op de een of andere manier ben ik gestruikeld en toen ik mijn evenwicht wilde herstellen greep ik naar een leuning maar die was er niet. Wel stond er een plantenbak met bamboe, dus greep ik die. Gelukkig is die bak niet op iemands hoofd gekomen toen ik viel. 3m was het, maar hoog genoeg om je nek te breken.
Daarna ruim 2 weken in t VU gelegen, ik had een incomplete hoge dwarslaesie, C5/6. Geen handfunctie, een groot drama dus! In het begin heb je nog hoop op verbetering, maar telkens als ik mijn grote teen probeerde te bewegen was daar weer die teleurstelling. Wanhoop, ongeloof, frustratie, verdriet, woede, ik heb het allemaal meegemaakt (nu nog af en toe trouwens..). Ik heb wel gevoel in mijn benen, maar totaal geen spierkracht, jammer maar helaas.
Na ruim 11 maanden revalideren in het RCA ben ik nu sinds augustus 2009 thuis, in een nieuwe, aangepaste woning. Sinds vorig jaar is er weinig verbeterd, ja ik ben sterker geworden, maar mijn benen doen niks, en ik mis de kracht en de fijne motoriek in mijn handen. Typen doe ik bijvoorbeeld met 1 vinger, best snel al zeg ik het zelf maar die 250 slagen per minuut haal ik niet meer!
Over 1 week stopt mijn nu nog poli-klinische revalidatie bij het RCA, dan gaat mijn nieuwe leven dus echt beginnen. Wat ik wil gaan doen? Ik heb veel ideeen, het lijkt me bijvoorbeeld leuk om te schrijven, een column ofzo, maar ik zou ook wel online-dierenarts willen worden, en de kleding voor mensen in een rolstoel kan ook wel wat opgehipt worden!
Mijn voornaamste doel op dit moment is zwanger worden, dat staat nu op nummer 1! Binnenkort gaan we beginnen met inseminatie, aangezien mijn biologische klok tikt en dit waarschijnlijk een hoger slagingspercentage heeft als de natuurlijke weg, ik vind het erg spannend. Er zullen vast mensen zijn die denken; Kan dat wel? En hoe moet dat dan, want jij kan zelf niks, laat staan een luier verschonen? Maar dat zien we dan wel weer, ik wil proberen een zo normaal mogelijk leven te leiden. En daar hoort ook een babytje bij, we waren daar tenslotte ook voor het ongeluk al mee bezig!
