In mijn vorige column vertelde ik heel enthousiast over mijn nieuwe auto.

Helaas heb ik toen maar kort van dat euforische gevoel van vrijheid kunnen genieten, want op dag 3 (zeg maar de dag dat die column uitkwam) reed één of andere ‘gek’ ons aan. Meneer was naar de Gamma geweest en lette even niet op toen hij met zijn auto de weg (hij kwam nota bene uit een uitrit!!) opreed.

Zijn verklaring: ‘Ik zag jullie echt niet!’. Tja, hij was waarschijnlijk te druk met de andere kant opkijken, omdat zijn vrouw net een nieuwe fiets had gekocht en daarmee wegreed. Gelukkig was het niet mijn schuld, maar helaas door de tik toch een beetje de macht over het stuur verloren en uiteindelijk in een greppel langs de weg beland. Marc in blinde paniek door het raam naar buiten, Kuki (de hond) weer een trauma erbij en ik zat vast want de schuifdeur kon niet meer open, dus de rolstoel kon er niet uit.

De auto lag half in de greppel (met water), gehele voorkant in de prak en uiteindelijk 2 brandweerauto’s, ambulance en technische recherche erbij, pfff wat een gedoe! Behalve flinke schrik en wat blauwe plekken hadden we uiteindelijk gelukkig niks. Ik voor de zekerheid wel met een ambulance afgevoerd naar ’t VU omdat ik wat pijn in mijn nek had. Weer zo’n fijne nekkraag om, ik kreeg gelijk een déjà vu van 2008! Afijn, verder niks aan de hand en de auto kon uiteindelijk ook helemaal worden gerepareerd. Tja, wel zonde, want er stond namelijk nog maar 175 km op de teller, dus ‘total loss verklaard’ was eigenlijk beter geweest..

Gelukkig is hij weer als nieuw (uiteindelijk wel 3 maanden moeten wachten, tja die schadebedrijven zijn lekker snel.), hij rijdt als een zonnetje en ik ben (wederom) heerlijk aan het toeren. Inmiddels ook al een flinke 1000 km op de teller en ik probeer zoveel mogelijk defensief te rijden en alles te overzien.. Tot nu toe gaat dat prima, maar af en toe mag ik toch ook best even scheuren van mezelf (alleen als het kan uiteraard!).