Sinds woensdag zit ik voor 3.5 week in de proefwoning, dat is een woning hier in het RCA waar je dan een paar weken in gaat om 'te overleven', je krijgt alleen 2x daags zorg (wassen, aan-/uitkleden, in/uit bed halen), verder moet je het zelf zien te rooien... De eerste dagen vond ik echt heerlijk, eindelijk rust, lekker alleen slapen, geen invaliden om me heen en 's avonds eters over de vloer. Ik ging zelfs een beetje opruimen, voor zover dat dan kan (was altijd een soort hobby, vond ik heerlijk rustgevend). Marc 'woont' hier nu ook sinds vrijdag, en... Kuki is er ook, bij hoge uitzondering mag ze de weekenden komen, hond uitlaten hoort toch ook bij revalideren of niet? Straks rij ik over haar heen ofzo...
Het valt me vandaag zwaar, erg zwaar.. Het weekend, geen therapie dus, nu word ik pas echt geconfronteerd met alles wat ik niet meer kan. Heb een volle koelkast, maar als ik trek heb kan ik er zelf niks uit pakken, elke simpele handeling, zoals pillen innemen, tanden poetsen, iets laten vallen en proberen te pakken, kost zo veel energie dat ik doodop ben. Zelfs typen is niet te doen, omdat ik nog steeds een k-lote stoel heb krijg ik heel erge pijn in mijn nek. Ik heb er gewoon ff helemaal geen zin meer in, waar doe ik het voor, is dit kwaliteit van leven? Marc, die voor dat hij weg gaat mijn ontbijt maakt en klaar moet zetten, maar als ik daarna nog wat wil, pech... jammer dan! Knuffelen met Kuki gaat ook al niet eens, die moet dan eerst op schoot springen, ze heeft wel bij ons op bed geslapen, dat was fijn. Ik ga vanavond proberen op de gewone bank te zitten ipv de rolstoel, misschien voel ik me dan beter.
Reacties op bericht (10)
19-03-2009
Misschien dit:
Zoals je weet zit ik diep in de Zen en niemand begint met mediteren omdat zijn haar slecht zit maar veeleer omdat het leven hem of haar voor vraagstukken stelt die vanuit het eigen perspectief onoplosbaar lijken. Een dame vertelde mij dat ze met mediteren was begonnen toen haar kinderen overleden, ik geloof door een ongeluk. Zij vertelde me dat ze heel lang had vast gezeten in de waarom-vragen maar dat ze had gezien dat die haar opsloten in uitzichtsloosheid. Zij vond nieuwe ruimte door zichzelf waartoe-vragen te stellen. In plaats van zich af te vragen waarom dat verdriet haar was overkomen vroeg zij zichzelf waartoe haar verdriet kan leiden, wat het haar kan brengen ofwel welke gift zit er verborgen in haar lijden. Het heeft haar erg geholpen.
19-03-2009 om 13:51
geschreven door Atalwin
Godsamme..
De tranen springen in mijn ogen als ik lees over je machteloosheid. Wat moet ik daar nou voor zinnigs op zeggen? Kan niet anders zeggen dan dat je me raakt. Godsamme, wat kut! Ik denk aan je.
19-03-2009 om 13:41
geschreven door Atalwin
17-03-2009
kaasfondue
Hai, Nou dat valt dus helemaal niet mee in die proefwoning. Balen, lijkt superzwaar om de hele dag geconfronteerd te worden met wat je allemaal niet kan, daardoor is het vast heel moeilijk om te blijven kijken naar wat je WEL kan. Wat je in ieder geval kan, en wat wij je allemaal niet nadoen, is 53197 bezoekers naar je blog trekken!! En wat je vast ook nog steeds heel goed kan is kaasfonduen, dat gaan we maandag lekker doen! Tot dan, hou vol, veel liefs Claartje
17-03-2009 om 11:10
geschreven door claartje
16-03-2009
liefs
Hee lieve Lisenka, potverdorie, wat een tegenvaller. Wow, kan me voorstellen dat dat een zware confrontatie is. Ik hoop zo dat het snel gemakkelijker wordt. Misschien kun je energie halen uit de rust die je de eerste dagen vond? Nou ja, stom advies, alsof je hier op allerlei 'wijze raad' zit te wachten. Sterkte, denk aan je! Mireille
16-03-2009 om 12:11
geschreven door mireille
Sterkte
He Lisenka, meid hou je taai, het gaat allemaal een keer lukken, natuurlijk is het moeilijk, de eerste keer op jezelf zijn, maar je had toch niet gedacht dat het mee zou vallen, hoop ik? Het gaat nog heel vaak tegenvallen, maar uiteindelijk kom je er, zul je zien. Ik duim voor je, in ieder geval. Mia Rutjens
16-03-2009 om 09:59
geschreven door Mia Rutjens
15-03-2009
lieve lies,
Hey Lies, Wat klote dat je je zo voelt! Hou vol lieverd. Ik hoop dat je je snel toch een beetje beter gaat voelen in de proefwoning. Ik kom als je het gezellig vind wel weer even een keer bij je langs. bakkie doen. Denk aan je. X BIne
15-03-2009 om 20:11
geschreven door sabine
bah
Hee meisie, wat vervelend voor je. Gewoon even goed balen. Ik hoop dat je je straks inderdaad beter voelt.
Liefs, Jits
15-03-2009 om 18:03
geschreven door Jits
14-03-2009
hug
liefie, ik wil je even een knuffel geven. *hug*
ik raak soms al gefrustreerd als me iets even niet lukt, kan me bijna niet voorstellen wat je moet voelen. Hoop het wel beter gaat worden, dus dat het steeds minder energie kost. Dat zou al schelen. Wel een fijn weekend in jullie huisje!
X Pauline
14-03-2009 om 21:00
geschreven door pauline
Survial
Lieve Lisenka
Wat balen dat het allemaal zoveel moeite kost. Stom dat zulke alledaagse dingen zoveel energie van je vergen. Ik kan me helemaal niet voorstellen hoe zoiets moet voelen. Het lijkt me heel frustrerend. Wij "gezonde" mensen nemen het allemaal maar als zo vanzelfsprekend dat we alles kunnen doen. Wanneer jij dit zo schrijft besef ik me des te meer hoe blij ik mag zijn dat ik "gewoon" kan lopen, fietsen en met de hond knuffelen etc....
In ieder geval wel fijn dat Kuki zo goed op schoot kan springen zodat je lekker met haar kunt knuffelen. Ik heb haar gisteren nog even op de praktijk gezien, ik gaf haar een koekje en toen rende ze gauw naar boven om het daar op te eten Heel veel sterkte met "overleven" en vergeet niet te genieten van je rust en van Kuki natuurlijk.
Veel liefs Maaike
14-03-2009 om 16:03
geschreven door Maaike
zelf doen.....
Hoi Lisenka, het klinkt zo goed, weg van de revalidanten en lekker zelfstandig wonen. Toch weer een beetje vrijheid terug.
Wat jammer dat het je zo zwaar valt.Hopelijk gaat het toch nog wat beter dan zoals je t nu beschrijft. Al is 't maar een kelin beetje beter, zodat je er een beter gevoel bij hebt. Hou vol dame!!
Kus RoB
