Mijn dagelijkse wandeling met hondje Kuki, werd afgelopen week wreed verstoord door de meest irritante, bemoeizuchtige buurman ooit (met een supermooie hond, dat dan weer wel : ).

Dezelfde man heeft al eens eerder tegen me gezegd: ”Ja, ik heb een vriend in een rolstoel, heeft een lage dwarslaesie, ja die wil echt niet meer leven, doodongelukkig is ie... Zeg, en hoe gaat het met jou? Vast heel zwaar hè zo’n dwarslaesie? En jouw handen doen het niet toch? Nee, ik zou ook niet meer willen leven.”
Ik: ‘ Je moet er gewoon het beste van maken, het is niet altijd even makkelijk maar het leven is ook nog best leuk hoor!’

Hij: “Nou, ik had allang doodgewild hoor, verschrikkelijk lijkt me.”
“Wat moet ik met deze informatie?”, dacht ik, en rolde snel door..
Van de week kwam ik deze man (helaas) weer tegen.
“Goedemiddag”
“Goedemiddag”

Hij: “Zeg, waarom ga jij niet in een elektrische rolstoel zitten, dat is toch veel gemakkelijker.”
Ik: “Ik wil niet in een elektrische rolstoel zitten, daar word je lui en slap van. Als ik 60 of 70 ben, ja dan moet het misschien, maar nu nog niet.”
Hond Kuki bakt een drol: “Zeg, zal ik het even opruimen?” Waarop ik antwoord: “Nee, ik doe het zelf, dat doe ik elke dag hoor, gaat prima...”
Vervolgens “Zeg, je hebt wel een klein zakje, dat gaat lastig zie ik met je handen. Moet ik het echt niet doen?”
Ik: “Nee, ik doe het zelf, als ik hulp nodig heb dan vraag ik het wel!”
“Kijk”, zegt ie, “Ik heb deze zakjes , zijn veel groter en gemakkelijker.” En hij laat die grote rode poepzakjes van de dierenwinkel zien.
Ik: “Ja, ja ik gebruik gewoon boterhamzakjes van de Appie, gaat prima hoor, die drollen van mijn hond zijn net kattenkeutels dus waarom een grote zak? Slecht voor het milieu ook. En kijk, uw hond bakt veel grotere drollen, dat zijn hele rookworsten die daaruit komen.”

Vervolgens sta ik echt naast de afvalbak. “Zeg, zal ik het erin doen voor je?”.
Ik: “Neeeeee, ik kan het zelf!!”.