Met het heerlijke weer van de afgelopen weken (ja een buitje hier en daar, maar dat mag de pret niet drukken) is de handbike weer onder ’t stof vandaan gekomen.

De accu’s zijn opgeladen en het is tijd om naar buiten te gaan! Hup, er zal gewerkt worden aan die conditie! 40 km fietsen is niks voor mij tegenwoordig, het gaat allemaal vanzelf (met een beetje hulp, hahaha..).

Er is alleen 1 probleem, ik woon op 7 hoog, met een zeer irritante, veel te krappe lift, dus probeer dan maar eens met dat enorme gevaarte (Stricker Electro Drive, quad-uitvoering), de lift in te komen. Ik heb dat ding al ruim 2 jaar, en nu eindelijk is het me, na veel gestuntel, gelukt om zelf met dat apparaat, aangekoppeld en al, de lift in te komen en zo naar buiten te rijden! Wat een verademing zeg!
Zelfstandigheid, hoe fijn is dat! Voorheen tilde manlief eerst de bike naar buiten, om hem vervolgens aan te koppelen, en nu kan ik het gewoon zelf. Nou ja, bijna zelf... aankoppelen is nog wat lastig, maar wie weet gaat dat me ook nog lukken.

Ik moet ineens ook denken aan 3 jaar geleden, toen ik na 11 maanden revalidatie voor het eerst weer thuis woonde, en met vrienden flink aan de sambuca had gezeten in het Americain Hotel. Het ‘debielenbusje’ kwam mij ophalen, maar mijn lieve man was nog niet thuis: ‘shit’, dacht ik, ‘hoe moet dat nu met mijn kleren?’
Hahaha, ik heb toen nog net niet aan de chauffeur van het busje gevraagd om mijn BH-bandje los te maken, dat heeft m’n vriendin even snel gedaan. Maar toen ik eenmaal thuis was heeft de lieve chauffeur wel even mijn Uggs uit moeten doen, omdat ik dacht dat ik dat niet zelf kon.
Nu, 3 jaar later kan ik dat allemaal zelf, en lach ik erom dat ik toen m’n BH niet eens loskreeg. Ik vraag me af wat ik over 5 jaar allemaal (weer) zou kunnen!?