Het voelt zo irreëel aan om week 8 te typen, ik heb geen idee waar
al die weken naartoe gevlogen zijn. Maar het werd dus mijn laatste week in
Kagando.
Ik moet toegeven dat ik daar vier fantastische weken beleefd heb!
Het was een heel andere ervaring dan in Kampala. Ik ben echt blij ook deze kant
van Oeganda gezien te hebben.
In het ziekenhuis kan je veel zelf doen en krijg je meer
verantwoordelijkheden. Zo leer je ook veel bij, al blijft het soms wel wat
beangstigend een hele afdeling alleen te zien en alle beslissingen alleen te
moeten nemen Maar ik denk dat mijn overzeese stage zonder deze vier weken toch
helemaal niet hetzelfde geweest was!
In het dorp zelf heerste er ook een heel andere sfeer. Iedereen
sprak je aan, je werd omringd door kinderen. Het was leuk dit dorpsgevoel te
kunnen ervaren en je echt welkom te voelen. Als ik ooit nog eens terugkom naar
Oeganda staat Kagando zeker op mijn to do lijstje!
Het was er ook een prachtig groene heuvelachtige omgeving Ik mis
het uitzicht hier al enorm.
De laatste week was ik jammer genoeg niet helemaal in topvorm, maar
momenteel is het enkel nog een hoest die me wat hindert. Ik kon wel naar het
ziekenhuis gaan, mits voldoende rust op andere momenten en zo kon ik mijn stage
daar toch nog mooi afsluiten.
Brecht kwam ook veilig terug van zijn zesdaagse trektocht in het
Rwenzori-gebergte. Hij vond het een onvergetelijke ervaring en was heel blij het
gedaan te hebben! Ik ben heel blij voor hem, maar ik denk toch dat het niet echt
iets voor mij geweest zou zijn! Mijn conditie gaat er hier namelijk precies niet
op vooruit (moest ik nu eens volledig hoestvrij kunnen worden, zou het al een
grote hulp zijn)!
Vrijdagavond was er een super afscheid met kampvuur en lekker eten
Wat ga ik de Belgische studenten missen! Het was die avond echt wel een dilemma
als we wel zouden vertrekken en niet nog een weekje langer zouden blijven, maar
we wouden Iben en Louise hier ook nog vaarwel kunnen
zeggen
Dus zaterdag werd een dagje op de bus. Het werd een behoorlijk
comfortabele, maar redelijk lange rit. In de vooravond bereikten we Kampala,
waarna Iben en Louise heerlijk voor ons kookten! Het voelde toch wel goed om
terug te zijn! Al is het toch weer even aanpassen aan alle mogelijkheden die er
hier zijn!
Gisterennamiddag zijn we naar het strand in Entebbe geweest. Het
werd een prachtige namiddag/avond! Ik ga volop genieten van mijn vijf laatste
weken hier in Oeganda Ze zullen ook wel weer veel te snel voorbij
vliegen
Ik ben al over halfweg, wat vliegt de tijd hier toch
voorbij! (Mijn wekelijkse verslagen lijken ook steeds langer op zich te laten
wachten, mijn excuses hiervoor)
Het werd een rustige week. Ik stond op materniteit ( waar
naast gewone bevallingen en keizersneden ook elke zieke zwangere vrouw wordt
opgenomen). In de namiddag ging ik naar het rainbow project, net opgestart om
de kinderen die opgenomen zijn of wiens verwanten opgenomen zijn even hun
zorgen te doen vergeten. Het is heerlijk de kinderen te zien genieten! Het
project is nog maar deze week begonnen, maar het ziet er heel beloftevol uit.
Laureline en Saline, de studenten kleuteronderwijs, gaan er nu al hun energie
in steken om er een duurzaam en educatief project van te maken.
Een jongen van een jaar of 8 zal ik me denk ik blijven
herinneren. Zijn vader kan niet meer voor hem zorgen en zou hem ook geslagen
hebben. Hij is hierdoor naar het ziekenhuis gekomen, omdat dit de plaats was
die hij kende en hij zwerft hier nu dakloos rond. Sommige mensen geven hem af
en toe wat voedsel. Het is zon lieve jongen en het kwetst zo dat je weet dat
zijn toekomst er allesbehalve rooskleurig uitziet.Je zou zo graag iets voor hem kunnen
betekenen, hem een toekomst kunnen bieden.
Dit weekend werd heel rustig. Op zaterdag ging ik naar
Kasese, de naburige stad. Al zouden wij het in België wellicht geen stad
noemen. Het is goed om wat inkopen te doen en geld af te halen, maar hiernaast
valt er niet veel te beleven. Zondag regende het de hele dag en leek ik ook
opnieuw geveld door een of andere infectie. Koorts, diezelfde vervelende hoest van
enkele weken geleden en hoofd- en spierpijn dwongen me tot een rustig dagje.
Maandag was de koorts nog steeds aanwezig, maar voelde ik
minder ongemakken. Met dank aan paracetamol kon ik zo toch meegaan naar het
weeshuis hier in de buurt. Het werd een bijzondere ervaring. Het voelt vreemd
steeds zo gastvrij ontvangen te worden en bovendien nog eten en drank
aangeboden te krijgen terwijl men eigenlijk amper geld heeft om zichzelf en hun
kinderen te kunnen voeden. De mensen
hier zijn echt steeds ongelofelijk vriendelijk. Je merkt ook dat iedereen
bereid is elkaar te helpen waar men kan.
Het weeshuis en de school zijn een heel mooi initiatief.
Door het schoolgeld van de 70 kinderen kunnen er 80 weeskinderen gratis naar
school gaan. Ze plannen nog een nieuwe school te bouwen (nu huren ze de
gebouwen) en men is ook bezig aan het bouwen van een weeshuis en een kerk In
tussentijd vangen de mensen de kinderen in hun eigen huis op.
Ik was zo blij dat ik mee kon gaan, maar in de namiddag was
het ook wel goed terug te zijn en mijn bed te kunnen opzoeken. Er stak een
nieuwe klacht de kop op: diarree. Die zou me de hele nacht wakker houden. Ik
begon even te vrezen voor meer dan een banale infectie.
Gelukkig was gisterenmorgen de koorts verdwenen en rest
vandaag enkel nog de vervelende hoest en een algemeen flauwtegevoel. Ik slaagde
er vandaag gelukkig wel in om naar de afdeling te gaan. Mijn eerste dag op de
algemene afdeling. Ik zag een hele verscheidenheid aan aandoeningen. Ideaal om
mijn verblijf hier af te sluiten. Zaterdag vertrekken we terug naar Kampala. Ik
zal de omgeving, de rust en vooral de mensen die ik hier ontmoet heb wel enorm
missen
De weken vliegen hier voorbij! Maar ik had een prachtige week, met vooral een onvergetelijk weekend!
In
het ziekenhuis was ik nog een weekje op pediatrie. Het is echt wel een
heel boeiende afdeling. Ik zag er heel wat interessante aandoeningen (en
zo verschillend met deze in België!). Ook het feit dat je patiënten
alleen kan zien, maakt alles interessant! Maar het gevoel van onmacht
sloeg de voorbije week ook toe. Vooral bij die reanimatie, omdat je weet
dat de middelen en kennis er zijn maar dat ze niet optimaal benut
worden. Ook was er een ander kindje van 8 maanden oud met extreme
ondervoeding. In die mate had ik het nog nooit gezien en het jongetje
zag zo vreselijk af. Enkele uren nadat hij in het ziekenhuis was
aangekomen, stierf hij.
Eens
te meer wordt je hier geconfronteerd met de verschilpunten met België.
Kinderen sterven hier effectief door honger. Men geeft borstvoeding door
een vrouw onder zware medicatie, gewoon omdat niemand flesvoeding kan
betalen. Ook voor oudere kinderen is er weinig gevarieerde voeding.
Vlees, groenten en fruit zijn erg schaars.
Op
de pediatrie-afdeling zie je bijvoorbeeld geen allergieën of chronische
aandoeningen, het zijn één na één ernstige acute infecties, diarree of
ondervoeding.
Maar
de mensen hier zijn zo vriendelijk! Iedereen zegt goeiedag tegen
iedereen en is bereid de ander te helpen waarbij men kan. Oegandezen
zijn echt heel warme mensen! En ik heb mijn hart verloren aan de
kinderen hier, vooral aan hun oprechte glimlach
Dit
weekend gingen Brecht en ik naar Queen Elisabeth National Park voor een
safari. Het werd echt een fantastisch weekend! We deden een game drive;
gingen naar de Crater Lakes, deden een boottocht, een chimptrack en als
afsluiter gingen we naar een prachtig zwembad met een ongelofelijk
uitzicht op het park! Het werd een weekend om nooit te vergeten en een
ideale manier om halfweg mijn verblijf hier de batterijen nog even op te
laden!
Maandag
ging ik nog een afsluitend dagje naar pediatrie. Er is een pediater uit
de UK aangekomen dit weekend en hij blijft hier voor een jaar werken.
Het was boeiend om alles eens vanuit een andere invalshoek te zien!
En nu ben ik gestart op materniteit, benieuwd wat de week gaat brengen! De eerste dagen waren alvast boeiend
Brecht
vertrok gisteren op trektocht in het Rwenzori-gebergte. Ik zal hem hier
dus een weekje missen. Volgende week zaterdag vertrekken we dan terug
richting Kampala. Het zal opnieuw een kleine cultuurshock worden denk
ik
Ik wil jullie ook enkele sfeerbeelden van het weekend niet besparen!
Vorige week zondag kwamen we
namelijk aan in Kagando hospital. Een heel andere omgeving dan Kampala!
Het werd een lange trip naar het zuidwesten van Oeganda, in
het district Kasese. Maar het was het zeker waard! Het is een prachtige groene
omgeving ! Vlakbij het Rwenzori gebergte is het hier heel heuvelachtig. En de rust
is ook een verademing!
Maar het is ook een aanpassing aan een arme omgeving met heel wat minder
comfort in vergelijking met Kampala
Ik deel een kamer met een Amerikaanse geneeskundestudente,
Julia. In totaal zijn we momenteel met 3 Amerikaanse en 3 Britse
geneeskundestudenten, 5 Vlaamse verpleegkunde-, vroedkunde- en
kleuteronderwijsstudenten en Brecht en ik. Het is een heel toffe bende!
We zijn hier in een heel gelovige gemeenschap terechtgekomen
(protestants). De dagen starten hier altijd met een mis om 8 uur, waarna ik de
voorbije week (en de komende week ook nog) naar pediatrie en neonatologie ging.
Het is een drukke, maar boeiende afdeling.
Maar wat een verschil met de aandoeningen in België: ondervoeding, diarree,
malaria, longontstekingen en neonatale sepsis maken de meerderheid van de
gevallen uit Het grootste deel van de kinderen is ook erg jong: pediatrie is
hier eerder onder vijf jaar (enkele oudere kinderen, maar ik heb nog niemand
boven 12 jaar gezien).
De arts was dit weekend en vandaag afwezig dus ik moest dit
weekend alleen de kinderen zien Een
hele verantwoordelijkheid toch
Deze middag heb ik het heel moeilijk gehad. Een kind van een tweetal jaar was
binnengebracht wegens bemoeilijkte ademhaling en deed plots een hartstilstand.
De reanimatie verliep zo chaotisch en het kind heeft het niet gehaald. Ik voelde
me zo slecht erna Het voelt zo fout een kind op deze manier te zien sterven.
Veel materiaal om goede zorg te leveren is hier wel aanwezig, maar alles moet
zoveel beter gestructureerd en georganiseerd worden!
Gelukkig loopt het bij de meeste kinderen wel goed en herstellen ze vaak
verbazingwekkend snel!
En gelukkig brengen de avonden en weekenduitstapjes ook wat
verstrooiing! Vorige week gingen we naar de waterval hier in de buurt en op een
week tijd hebben we ook drie keer een kampvuur gehouden. Heel gezellig!
Gisteren deden we een tocht op een nabijgelegen heuvel/berg. Het werd een
ongelofelijke ervaring met een prachtig uitzicht en vooral heel veel stralende
en enthousiaste kinderen! Veel van hen zal ik niet snel vergeten en ik hoop hen
ooit terug te zien op een moment dat ik hun taal geleerd heb Want de taalbarrière
hier is zo frustrerend!
En voor volgend weekend zijn er ook al toffe plannen. Ik ga
met Brecht van vrijdag tot maandag naar Queen Elizabeth, een nationaal park
hier in de buurt. Normaal doen we onder andere een boottocht, een safari en een
chimp tracking. Ik kijk ernaar uit! Ondertussen zal het nog een drukke week
worden hier in het ziekenhuis, zowel op de afdeling als in de kerk. Nu het de
week van Pasen is, is er extra veel te doen
Geniet daar in België allemaal maar van het mooie lenteweer,
ik mag hier ook zeker niet klagen (al zouden een paar graden minder niet erg
zijn)!
De
tijd vliegt hier voorbij, mijn stage op psychiatrie zit er al op Net
als één derde van het geheel Ik kan maar moeilijk geloven dat het zo
snel voorbij gegaan is Maar het is goed geweest, dat is zeker! Het was
met momenten heel hard om de omstandigheden te zien en de beperkte
mogelijkheden, maar ik heb er enorm veel uit geleerd. Het is heel
leerrijk om alles vanuit een ander perspectief te bekijken. Ook de
aanpak hier is enorm anders dan in België Maar dus toch wel vaak met
goede resultaten
Butabika,
het psychiatrische ziekenhuis, zal me ook nog lang bijblijven De massa
patiënten op een kleine oppervlakte. De blikken van alle patiënten
Maar vooral die van de kinderen Kinderen die ook recht hebben op een
toekomst, maar hier soms jarenlang verblijven. Geen enkel kind hoort op
te groeien in een ziekenhuis. Ik wou dat ik meer voor hen kon doen
Ik las
hier een krantenartikel dat er slechts 30 psychiaters in Oeganda zijn.
Dit is 1 per 1,2 miljoen inwoners! Mental health zit hier ook nog in
zon taboesfeer. Als verklaring waarom epilepsie door psychiaters gezien
wordt gaven de meesten de uitleg dat het een even groot taboe is
Kinderen met epilepsie worden vaak echt verstoten door hun familie en
ook in veel instellingen zijn ze niet welkom. Het is zo schrijnend om de
vele verhalen te horen
Er is
hier echt nog veel werk voor de boeg Verschillende keren deze week heb ik
een arts horen zeggen Ja, dit is Oeganda, met een wat radeloze
ondertoon Het is zon rijk land wat natuur betreft en er zijn wel
middelen, maar er gaat zoveel op in corruptie waardoor ze niet op de
juiste plaats terechtkomen.
Oeganda
is ook het Afrikaanse land met het meeste alcoholge/misbruik Vooral de
zelf gebrouwen sterke dranken zijn erg gevaarlijk. Roken op straat zie
je hier wel zo goed als nooit. Dat is blijkbaar sociaal niet echt
aanvaard. Binnenshuis wordt het wel gedaan, maar op publieke plaatsen
zou je zeker aangesproken worden moest je roken.
Misschien
is er hier later toch nog voor mij een toekomst weggelegd als
psychiater Maar ik zou niet goed weten waarmee te beginnen vrees ik. Ik
denk dat er eerst en vooral nood is aan een goede
eerstelijnsgezondheidszorg, want nu lijken veel patiënten toch wat
verloren te lopen en van de ene dienst naar de andere gestuurd te
worden
Ik denk
dat psychiatrie hier minstens even boeiend en uitdagend is als in
België, maar ik weet niet als ik België wel zou kunnen loslaten. Ik heb
het hier super naar mijn zin, maar ik zou toch veel moeten achterlaten
moest ik naar hier komen! Jullie 3 maand moeten missen is al een hele
tijd ;-)
Verder
was het een rustige week met toffe avondactiviteiten. Wat is het zalig
te kunnen leven zonder tv en dergelijke, maar toch elke avond aangenaam
te kunnen doorbrengen Dit Afrikaanse leven went echt wel snel! Het is
zo fijn geen dagen of weken op voorhand te moeten plannen, maar gewoon
elke avond te kunnen kiezen waar je naartoe gaat.
Deze
ingesteldheid heeft ook wel een keerzijde. Alles dat hier moet geregeld
worden gaat zo langzaam. Vaak is het resultaat ook niet wat je verwacht.
Je moet uren wachten om een formulier ingevuld te krijgen en dan krijg
je het nog niet in orde. Woensdag hadden ze een uitstap naar een
ziekenhuis georganiseerd, maar als we s morgens op de afgesproken
plaats waren, bleken we met teveel voor in de auto. Brecht en ik konden
dus niet mee Op zich was het niet erg, omdat ik zo toch nog naar
Butabika kon gaan voor de consultaties, maar het is zo frustrerend dat
alles steeds geannuleerd wordt! Hetzelfde voor onze regeling naar het
platteland. Ik denk dat men donderdag beginnen rondbellen is om het te
regelen en deze namiddag wisten we eindelijk dat we morgenochtend kunnen
vertrekken
Maar ik
kijk er echt naar uit om te vertrekken! Het is een katholiek ziekenhuis
in de buurt van Kasese, meer weten we ook nog niet Morgen staat er ons
alvast een heel lange busrit te wachten. Hopelijk verloopt alles een
beetje vlot met alle bagage! En is er daar iemand om ons op te halen,
want veel informatie krijg je hier niet!
Ik hoop ook van daaruit te kunnen laten weten hoe het er is!
Nog
enkele fotos van beide ziekenhuizen en van de verjaardag van Louise
Ook een foto van het taxipark in Kampala. Omschrijf het als
georganiseerde chaos: ik zie vooral de chaos, maar iedereen lijkt er
zijn weg in te vinden En de matatus vinden er ook steeds op een
wonderbaarlijke wijze een weg uit! Tot slot ook een foto van de Owino
market
Wat vliegt de tijd hier voorbij! Ik ben momenteel al ruim 3
weken in Kampala, het is bijna niet te geloven!
In het ziekenhuis ging alles zijn gewone gangetje. Ik mocht
enkele Engels sprekende patiënten zelf zien, dus dat was fijn en vooral
leerrijk. Dan besef je pas hoe moeilijk het is, omdat je toch met andere
culturele waarden zit. Ik blijf het heel boeiend vinden. Ondanks de
taalbarrière is iedereen super vriendelijk tegen me en altijd wil er wel iemand
vertalen. Ik heb echt al veel bijgeleerd, misschien niet zozeer op medisch vlak
maar alle indrukken die hier op je afkomen zijn onvervangbaar. Je leert hier ook
echt creatief omspringen met de beperkte middelen die je hebt, met vaak goede
resultaten. Positief is hier zeker de follow-up. Elke patiënt krijgt een
volgende afspraak en medicatie tot die afspraak mee. Er wordt ook behoorlijk
wat educatie gegeven. En er zijn verschillende initiatieven om geestelijke
gezondheidszorg beter toegankelijk te maken.
Er zijn wel patiënten die ik moeilijk kan loslaten. De
verhalen die je hier hoort, zijn vaak echt hard. Hun emoties zijn zo
invoelbaar. De manier om met hun onmacht om te gaan is precies heel sterk
vasthouden aan hun geloof. De meeste patiënten hebben wel een goed
ziekte-inzicht en ik sta ervan versteld dat de medicatie ondanks alle
bijwerkingen trouw wordt ingenomen.
Het was ook de week van de Nodding disease. Ik werd er
precies overal mee geconfronteerd. Voor ik hier kwam had ik er eigenlijk nog amper
van gehoord, maar in het noorden van Oeganda is er een heuse epidemie met veel
kinderen die ziek worden/zijn. Eigenlijk weet men niet wat de oorzaak is en het
ziektebeeld lijkt me ook nogal gevarieerd. De kinderen schudden met hun hoofd,
voornamelijk bij het zien van voedsel, maar hiernaast zijn er vaak epileptische
insulten. Soms lijkt het ook gewoon epilepsie. Ondervoeding en armoede spelen
ook zeker een belangrijke rol. De hiervoor normaal ontwikkelende kinderen hebben
een mentale achterstand, groeiachterstand en soms gedragsproblemen,
spraakproblemen, botmalformaties en huiddefecten.
Op de psychiatrie afdeling wou men onderzoek bij hen doen, maar dat verliep
veel chaotischer dan dat bij ons zou verlopen! Ik denk dat het hier echt moeilijk
is om onderzoek te doen en het is toch zo noodzakelijk!
De avonden hier zijn toch heel anders dan de avonden in
België! Elke avond kan je wel iets vinden om naartoe te gaan! Vervelen doe je
je zeker niet! Uit eten, naar de film of op het appartement samen koken en een
filmpje kijken zijn maar enkele van de opties Het enige minpunt is dat ik
hierdoor nooit echt volledig uitgerust raak Maar dat neem ik er graag bij
En het weekend werd opnieuw heel plezant. Het was wel een
rustig weekend. Zaterdag wat winkelen en s avonds naar een receptie georganiseerd
door de Belgische ambassade. Wel eens tof, maar het was een veel te chique
buurt voor me om me er echt goed te voelen.
Zondagochtend eerst naar een katholieke mis, die heel goed
te vergelijken was met een mis in België. En ze duurde maar een uurtje! Het
koor doet wel veel aan de sfeer. En het vele volk natuurlijk ook! Niet één
volle kerk maar dit zes keer op één dag Het is echt ongelofelijk!
Erna vertrokken we naar Entebbe: Brecht, Cecilia (een
Zweedse geneeskundestudente) en ik. Via een vlotte rit naar de botanische
tuinen. Zonder dat we het vroegen kregen we een gids mee en dat bleek een echte
zegen! De vele uitleg die we kregen was meer dan nodig om de tuin volledig naar
waarde te kunnen appreciëren. En wat we vorige week grotendeels misten, was nu
in grote getale aanwezig: apen. Ze kwamen zelf tot bij ons uit ons hand eten.
Een heel toffe ervaring!
Op onze wandeling werden we ook vergezeld door een 8-jarig
straatjongetje. Zijn verhaal was zo aandoenlijk en hij droeg de hele tijd een
lichtgevend kruis bij zich waar hij apetrots op was Zijn hartverwarmende lach
zal ik nooit vergeten! Dit typeert Oeganda wel denk ik, ook al heeft men niets,
men blijft lachen en zich vasthouden aan het geloof!
Het weekend sloten we opnieuw af met een duik in het
Victoriameer op het strand van Entebbe! Heel tof, ik moet dringend eens de
zwembaden in Kampala gaan uittesten!
Gisterenavond vierden we Louise haar verjaardag! Het was
echt heel plezant. Eerst gaan eten en dan wouden we gaan bowlen, maar hij was
jammer genoeg gesloten. Dan maar gaan poolen, maar we hebben ons echt
geamuseerd!
Enige minpunt was de veel te korte nacht, want vanmorgen
ging ik naar Butabika, een groot psychiatrisch ziekenhuis aan de andere kant
van Kampala. Het was echt een ongelofelijke ervaring. Ik heb nog nooit zon groot
psychiatrisch ziekenhuis gezien! De kinderafdeling zal me denk ik altijd
bijblijven. Veel kinderen worden daar door de politie gebracht bijvoorbeeld
nadat ze verward over straat liepen na een epileptische aanval. Vaak slaagt men
er niet in om de ouders op te sporen. Sommige ouders willen hun kinderen daar
gewoon achterlaten omdat ze een psychiatrische aandoening hebben en ze hen niet
langer willen verzorgen. Sommige kinderen zijn er al jaren, zonder dat ze
ergens naartoe willen. Kinderen met psychiatrische aandoeningen zijn blijkbaar
niet welkom in tehuizen, waardoor ze vaak in het ziekenhuis blijven Schrijnend
om te zien! Maar ook hier werd er geprobeerd te doen wat men kon met de
beperkte middelen.
Verder zal ik de beelden maar laten spreken, want opnieuw
veel te veel tekst!
Volgend weekend vertrekken we normaal naar het platteland,
dus misschien worden de internetmogelijkheden dan wat minder
Mijn tweede week in Kampala werd een volwaardige stageweek
in min of meer genezen toestand. De psychiatrie hier boeit me enorm. Het zijn andere
aandoeningen dan ik in België meest gezien heb. Er zijn heel veel psychotische
patiënten, ofwel hebben ze een psychotische stoornis, ofwel zitten ze midden in
een manische episode en zijn er veel psychotische elementen. Ook een gewone
depressie heb ik nog niet gezien, er zijn altijd wel hallucinaties bij
aanwezig. En door HIV zijn er veel acute psychoses.
Een andere veel voorkomende problematiek bij de niet gehospitaliseerde
patiënten is epilepsie. Iets dat bij ons totaal niet binnen de psychiatrie
valt. De beperkte diagnostische mogelijkheden zorgen ervoor dat er vaak
medicatie gegeven wordt zonder duidelijke diagnose.
De middelen zijn hier zo beperkt en de beschikbare medicatie
is klein. Toch lijkt alles te draaien op
een aanvaardbaar niveau. De patiënten worden minstens om de twee dagen gezien
(zelfs in het weekend wordt er getoerd) en je voelt ook dat iedereen met
iedereen begaan is. Men probeert iedereen op een niveau te krijgen dat men
terug verder kan met zijn leven en kan functioneren in de maatschappij.
Het is zo confronterend iedereen naast elkaar op vuile
matrassen te zien liggen, maar niemand lijkt er zich aan te storen. Er wordt
tussen gegeten en gebabbeld, buiten hangt de was op de takken van een droge
boom te drogen. Het leven van elke dag zet zich binnen de ziekenhuismuren
gewoon verder.
Geen enkele patiënt wordt door zijn familie alleen gelaten.
Er is altijd wel iemand bij hen. Ik vind dit echt super om te zien. Het vreemde
is wel dat die persoon ook altijd aanwezig lijkt te moeten zijn bij de
consultaties. Het gesprek richt zich ook vaak meer tot hem/haar, dan tot de
patiënt. Een ondenkbare situatie voor ons!
Verder is Kampala een stad met vele troeven. Ik lijk me steeds
minder te storen aan de drukte. De mensen om je heen geven energie, die je de
hitte even doen vergeten. s Avonds zijn er zoveel gezellige restaurantjes en
andere mogelijkheden. We gingen een avond naar muziek luisteren, naar een
openluchtfilm (slechte film, maar gelukkig lekker eten en toffe sfeer) Maar
het hoogtepunt van mijn week buiten het ziekenhuis was ongetwijfeld het
weekend!
Ik trok samen met Brecht, Louise en Felix voor het eerst de
hoofdstad uit, naar Mpanga forest. Een klein park niet ver van Kampala. De rust
die we daar vonden was onbeschrijflijk en de omgeving prachtig. We werden er
omgeven door vlinders en konden er uren wandelen. De gastvrouw bracht ons heerlijke
maaltijden. We zaten er zonder elektriciteit en stromend water, maar niets kon
ons verhinderen enorm te genieten van ons weekendje weg.
En na een zondagochtend/middagwandeling vertrokken we
richting evenaar. Louise haar droom kwam uit, we stonden met één voet in het
noordelijk en één in het zuidelijk halfrond. Het was een echte toeristische
trekpleister.
Om ons weekend helemaal in schoonheid af te sluiten trokken we
naar het strand in Entebbe, om bij de ondergaande zon een duik te nemen in het
Victoriameer en erna te genieten van een heerlijke versklaargemaakte vis!
Terwijl Brecht gaan raften is op de Nijl met enkele andere
studenten, blijf ik in Kampala. Even recupereren en hopen dat ik er volgende
week volledig kan invliegen!
Ik ben nu 1 week in Kampala. Wat vliegt de tijd voorbij,
zelfs als je ziek bent! Wat zal dat dan straks wel niet zijn
Het was inderdaad een week met ups en downs, maar het zijn
vooral de ups die ik nu met jullie wil delen want momenteel krijgen deze ook de
overhand.
Mijn eerste week in Afrika, een kinderdroom die uitkwam.
Honderden indrukken die op me afkwamen. Het eerste dat op me afkwam was de
drukte en die blijft me ook verbazen. Zoveel mensen die zich een weg banen door
de hoofdstad. Overal verkeer: autos en minibusjes waartussen zich de boda bodas
slingeren. Af en toe waagt er zich nog een fietser tussen ook. Ik vind geen
structuur in de chaos, maar iedereen lijkt hier wel perfect in te functioneren.
In alles wordt er ook handel gedreven. Ik denk dat je hier
niets niet vindt. Iedereen probeert zijn zaken aan de man te brengen. Ik denk
dat het heel hard moet zijn om hiervan te overleven. En toch blijft iedereen
lachen en vriendelijk goeiedag zeggen.
Ik zal hierbij nu ook even iets uitgebreider dan mijn vorig
bericht verslag geven van de voorbije week.
Van zodra ik zaterdagnacht uit het vliegtuig stapte,
overviel de vochtige warmte me al. Gelukkig waren er geen problemen met bagage
en visum, zodat we snel onze breed lachende chauffeur konden vervoegen.
Na een rustige rit, tussen bliksemflitsen en regendruppels
door, kwamen we aan in ons appartement in Kampala, waar de Deense Iben ons
verwelkomde. Duidelijk geen Edge House en afzonderlijke kamers zoals voordien
afgesproken, maar wel dik in orde! Ik denk trouwens dat ik toen overal had
kunnen slapen.
Maar de bronchitis/griep had me steeds meer in zijn greep,
met warmteopwellingen en hoesten, veel hoesten, zodat ik uitgeput in het bed
neerviel. Alles bij elkaar, werd het nog een goede nacht. Bij het opstaan waren
onze Deense kamergenoten reeds richting het strand vertrokken. Wij kregen
echter ook een goed gevuld programma. Beatrice, de eigenares van het
appartement, kwam rond 11u30 langs en in de namiddag zou een Oegandese student
ons wegwijs maken in Kampala.
Julius was een heel vriendelijke Oegandese laatstejaars geneeskunde
student, die de grootste moeite van de wereld deed om ons wegwijs te maken in
Kampala. Eerst toonde hij de campus van de universiteit, vlakbij ons
appartement. Echt indrukwekkend! Een behoorlijk groene oase van rust.
Hierbuiten overspoelde de drukte me wel. Julius begeleidde
ons vanaf de campus, via eetkraampjes van de lokale bevolking naar de kant van
een drukke weg, waar hij een taxi (matatu) liet stoppen. We konden er nog net met
ons drietjes bij en het was een hele heisa elke keer er iemand op- of afstapte.
Niet veel verder stapten ook wij af en liet hij ons plaatsnemen op de boda
bodas, de plaatselijke brommertjes. Later zou ik horen hoe gevaarlijk ze wel zijn! Gelukkig is op zondag het verkeer beperkt en bereikten we veilig
onze voorlopige eindbestemming: de kerk waar hij sinds zijn kinderjaren
wekelijks naar de mis ging. Het was een typische Afrikaanse viering met heel veel
gepraat, maar ook prachtige liederen waar alle Oegandezen zich volledig op
lieten gaan. Het was fantastisch om te zien. Op zondagnamiddag is er blijkbaar
altijd een speciale viering voor de jongeren en het jeugdig enthousiasme werkte
aanstekelijk. Hier zouden wij nog iets van kunnen leren in België!
Hierna zetten we onze verkenning van het centrum verder. Hij
toonde ons het parlement, het independence monument en een winkelcentrum,
waarna we nog een keer op de boda boda moesten. Hij wou ons het ziekenhuis
laten zien. Een lang stuk rechte baan en weinig verkeer: gelukkig kon ik niet
zien hoe snel hij effectief reed! Zolang het niet meer dan nodig is, pas ik
voorlopig voor een derde rit! Na een kort bezoek aan het ziekenhuis, dat een
verzorgde en grote indruk gaf, begonnen we aan de terugtocht, te voet gelukkig.
De route die ik de komende maanden vaak zal wandelen, met nog een tussenstop in
een lokaal restaurantje.
Maandagochtend stond ik op met een loodzwaar gevoel. Ik had
zo uitgekeken naar mijn Afrikaanse stage, maar liefst bleef ik nu gewoon in
mijn bed. Verschrikkelijke tweestrijd! Ik wou ook niet zomaar niet komen
opdagen, dus ik sleepte me richting de douche, koorts en misselijkheid alom.
Nadat ik mezelf geforceerd had om wat te eten, waren we
klaar om te vertrekken. Initieel leek de buitenlucht me goed te doen, maar de
vele uitlaatgassen en de drukte eisten toch zijn tol. Op het domein van het
ziekenhuis kwam ik tot het besef dat stage echt geen goed idee was. Alles draaide
om me heen en ik baadde in het zweet. Gelukkig toonden ze er veel begrip en kon
ik op het appartement gaan uitzieken. Het was frustrerend in bed te liggen,
terwijl ik zoveel wou ontdekken.
Dinsdag werd een gelijkaardige dag, die ik noodgedwongen in
bed doorbracht. Gelukkig bracht woensdag heel wat beterschap, enkel de
hardnekkige hoest bleef storend aanwezig. Ik vertrok dus vol goede moed
richting het ziekenhuis. Op psychiatrie had men echter geen tijd voor me en men
zei dat ik beter de dag erna terugkwam. Wegens het nog steeds beperkte
uithoudingsvermogen, werd het opnieuw een dagje rusten op het appartement.
Toen Brecht terugkwam, bracht hij het nieuws dat er s
avonds een traditionele dansavond georganiseerd werd. Met een 15-tal studenten
vertrokken we, net buiten het centrum van Kampala. De show zelf was echt mooi
om te zien. Natuurlijk was het toeristisch getint, maar er werden allerlei
traditionele dansen gebracht in traditionele klederdracht op opzwepende muziek.
Ik heb er echt wel van genoten! En het was leuk nog eens tussen de mensen te
komen!
Maar zo werd donderdag pas mijn eerste stagedag! Na een niet
zo schitterende nacht met veel hoesten, voelde ik me toch redelijk uitgerust.
Niets kon me nog tegenhouden om naar het ziekenhuis te vertrekken. Vol goede
moed vertrok ik.
Ik begaf me richting het secretariaat van psychiatrie, wat
niet verrassend nog gesloten was. Niet veel later arriveerde ze en zei me even
in de zetel te wachten. Ik kreeg direct een tijdschrift boordevol artikels rond
posttraumatische stress toegestopt dus ik vermoedde al dat het wachten een hele
tijd kon duren Maar zolang? Anderhalf uur later en al over de helft van het
tijdschrift kwam er een dame binnen en dan volgde een verwarrende uitleg. De
dokter op wie ik aan het wachten was, was in een meeting en kon dus niet komen.
Na wat onderlinge discussies besloten ze dat ik misschien met de assistent kon
meevolgen.
Zo gezegd, zo gedaan. Iemand bracht me helemaal bovenop de
heuvel naar de psychiatrische afdeling. Er was een vriendelijke dokter die me
in sneltreinvaart alle ruimtes toonde en me erna in een kantoortje binnenliet
waar de assistent patiënten aan het zien was. Het was boeiend om de manier van
werken hier te zien. Ik had het gevoel dat er wel onderbouwde diagnostiek
gebeurd was, maar de aanpak verschilde toch sterk met deze in België. De
arts-patiëntrelatie ligt een heel stuk anders en iedereen komt binnengewandeld
wanneer het hen uitkomt. Hij gaf ons ook een uitgebreide uitleg met de patiënt
erbij, wat niet zo beleefd overkwam. De therapeutische opties zijn hier helaas beperkt,
er kan maar tussen een bepaald aantal medicamenten gekozen worden.
Erna startte er een arts op de kinderafdeling voor
consultaties bij niet gehospitaliseerde patiënten. Eén voor een werd men bij de
arts geroepen, die omgeven werd door 4 studenten en zo mocht men zijn verhaal
doen met heel wat lawaai op de achtergrond. Beroepsgeheim en privacy zijn hier
duidelijk minder strikte begrippen. Maar het was best interessant. Het waren
vooral kinderen met epilepsie. Ook hier blijven de therapeutische opties jammer
genoeg erg beperkt en ook goede diagnostiek is hier moeilijk te verkrijgen.
Na de stage ging ik met 5 andere studenten naar een
toeristische kunstmarktje, ideaal om souvenirs te kopen. Eerst gingen we nog
iets drinken in de nabijgelegen koffiebar, een heel gezellige plaats die zeker
nog een bezoekje waard is. Het marktje was gezellig, met heel veel kleine
kraampjes met alle souvenirs die je je maar kan indenken. Voorlopig heb ik me
nog kunnen inhouden om iets te kopen, maar dan vooral vanuit praktisch oogpunt.
Het was de eerste dag dat ik echt het gevoel had Afrika te
voelen. Kinderen die zwaaien en naast je komen lopen. Iedereen die goeiedag
tegen je zegt. Het bruine stof. De gezellige drukte. Ik zou toch moeten wennen
in deze chaos te leven, maar nu voelt het echt wel goed aan dit allemaal eens
te beleven!
Op vrijdag begon mijn dag opnieuw met wachten, waarna ik met
een assistent kon meevolgen die alle vrouwelijke gehospitaliseerde patiënten
zag. Het was echt wel boeiend.Bijna alle
patiënten leden aan schizofrenie of een bipolaire stoornis.Het is moeilijk om hen goede zorg te bieden
en je staat zo machteloos bij de geïnfecteerde wonden Ik kreeg er ook van de
psychiater een zakje antibiotica, hij maakte zich precies erge zorgen rond mijn
hoest
Zaterdag besloot ik dus niet mee te gaan raften, anders zou
ik het volgende week zeker opnieuw moeten bekopen. Louise, het Deense meisje,
bleef ook in Kampala en samen met haar en haar vriendin trok ik in de namiddag
naar het centrum voor een heuse shopnamiddag. Het was een belevenis! Zowel de
groenten-, kledij-, als schoenenmarkt werden overspoeld door volk. Je moest je
overal een weg tussen banen en overal werd je tegengehouden door Oegandezen. En
dan is er nog alle verkeer met alle uitlaatgassen Het was heel gezellig maar
ook zo druk en uitputtend!
Morgen probeer ik wel wat rustigere zones van Kampala te
verkennen! En ik kijk al uit naar Brecht zijn avonturen!
Hierbij enkele sfeerbeelden van ons appartementje...
Vandaag eindelijk kunnen starten op psychiatrie, dus bevind ik me minder frequent tussen deze vier muren. Een verslagje van de eerste week volgt binnenkort!
En ik ben in Kampala! Al drie dagen zelfs Jammer genoeg
verliep niet alles zoals ik het gehoopt had, vandaar ook een later dan gepland (en
kort) eerste blogbericht. Blijkbaar nam ik als Belgisch aandenken griep en
bronchitis mee richting het Afrikaanse continent. Ik krijg dus al de hele tijd
alle indrukken die op me afkomen niet volledig opgenomen. Maar ik moet wel
bevestigen dat het kleine stukje Oeganda dat ik nu al gezien heb, mij op geen
enkel vlak teleurstelt!
We verblijven in een gezellig appartementje met alle nodige
comfort, dat we delen met twee Deense geneeskundestudenten. Het is vlakbij de
campus van de Makerere University gelegen en op een half uurtje stappen van het
ziekenhuis.
Zaterdag kregen we een pracht van een rondleiding door het
centrum van de stad door een vijfdejaars student, dank je Julius! Het werd op
en top Afrika met een urenlange kerkviering, ritjes in de matatu (minibusje) en
boda boda (brommertje) en wandeling langs de grootste bezienswaardigheden. Als
afsluiter belandden we in een lokaal restaurantje, prima einde voor een
fantastische eerste dag!
Vandaag en gisteren echter won de griep het volledig op mijn
wens om aan mijn stage te starten. Ik sleepte me nog naar het ziekenhuis, maar
de wandeling was er duidelijk teveel aan. Ik vrees nu toch enkele dagen te
moeten recupereren.
Ik had gehoopt mijn eerste dagen op een andere plaats dan in
mijn bed door te brengen Maar ik heb er goede hoop in dat ik de komende dagen
toch voldoende hersteld zal zijn om echt te kunnen starten!
