De tijd vliegt hier voorbij, mijn stage op psychiatrie zit er al op… Net als één derde van het geheel… Ik kan maar moeilijk geloven dat het zo snel voorbij gegaan is… Maar het is goed geweest, dat is zeker! Het was met momenten heel hard om de omstandigheden te zien en de beperkte mogelijkheden, maar ik heb er enorm veel uit geleerd. Het is heel leerrijk om alles vanuit een ander perspectief te bekijken. Ook de aanpak hier is enorm anders dan in België… Maar dus toch wel vaak met goede resultaten…

Butabika, het psychiatrische ziekenhuis, zal me ook nog lang bijblijven… De massa patiënten op een kleine oppervlakte. De blikken van alle patiënten… Maar vooral die van de kinderen… Kinderen die ook recht hebben op een toekomst, maar hier soms jarenlang verblijven. Geen enkel kind hoort op te groeien in een ziekenhuis. Ik wou dat ik meer voor hen kon doen…

Ik las hier een krantenartikel dat er slechts 30 psychiaters in Oeganda zijn. Dit is 1 per 1,2 miljoen inwoners! Mental health zit hier ook nog in zo’n taboesfeer. Als verklaring waarom epilepsie door psychiaters gezien wordt gaven de meesten de uitleg dat het een even groot taboe is… Kinderen met epilepsie worden vaak echt verstoten door hun familie en ook in veel instellingen zijn ze niet welkom. Het is zo schrijnend om de vele verhalen te horen…

Er is hier echt nog veel werk voor de boeg… Verschillende keren deze week heb ik een arts horen zeggen ‘Ja, dit is Oeganda’, met een wat radeloze ondertoon… Het is zo’n rijk land wat natuur betreft en er zijn wel middelen, maar er gaat zoveel op in corruptie waardoor ze niet op de juiste plaats terechtkomen.

Oeganda is ook het Afrikaanse land met het meeste alcoholge/misbruik… Vooral de zelf gebrouwen sterke dranken zijn erg gevaarlijk. Roken op straat zie je hier wel zo goed als nooit. Dat is blijkbaar sociaal niet echt aanvaard. Binnenshuis wordt het wel gedaan, maar op publieke plaatsen zou je zeker aangesproken worden moest je roken.

Misschien is er hier later toch nog voor mij een toekomst weggelegd als psychiater… Maar ik zou niet goed weten waarmee te beginnen vrees ik. Ik denk dat er eerst en vooral nood is aan een goede eerstelijnsgezondheidszorg, want nu lijken veel patiënten toch wat verloren te lopen en van de ene dienst naar de andere gestuurd te worden…

Ik denk dat psychiatrie hier minstens even boeiend en uitdagend is als in België, maar ik weet niet als ik België wel zou kunnen loslaten. Ik heb het hier super naar mijn zin, maar ik zou toch veel moeten achterlaten moest ik naar hier komen! Jullie 3 maand moeten missen is al een hele tijd ;-)

Verder was het een rustige week met toffe avondactiviteiten. Wat is het zalig te kunnen leven zonder tv en dergelijke, maar toch elke avond aangenaam te kunnen doorbrengen… Dit Afrikaanse leven went echt wel snel! Het is zo fijn geen dagen of weken op voorhand te moeten plannen, maar gewoon elke avond te kunnen kiezen waar je naartoe gaat.

Deze ingesteldheid heeft ook wel een keerzijde. Alles dat hier moet geregeld worden gaat zo langzaam. Vaak is het resultaat ook niet wat je verwacht. Je moet uren wachten om een formulier ingevuld te krijgen en dan krijg je het nog niet in orde. Woensdag hadden ze een uitstap naar een ziekenhuis georganiseerd, maar als we ’s morgens op de afgesproken plaats waren, bleken we met teveel voor in de auto. Brecht en ik konden dus niet mee… Op zich was het niet erg, omdat ik zo toch nog naar Butabika kon gaan voor de consultaties, maar het is zo frustrerend dat alles steeds geannuleerd wordt! Hetzelfde voor onze regeling naar het platteland. Ik denk dat men donderdag beginnen rondbellen is om het te regelen en deze namiddag wisten we eindelijk dat we morgenochtend kunnen vertrekken…

Maar ik kijk er echt naar uit om te vertrekken! Het is een katholiek ziekenhuis in de buurt van Kasese, meer weten we ook nog niet… Morgen staat er ons alvast een heel lange busrit te wachten. Hopelijk verloopt alles een beetje vlot met alle bagage! En is er daar iemand om ons op te halen, want veel informatie krijg je hier niet!

Ik hoop ook van daaruit te kunnen laten weten hoe het er is!

Nog enkele foto’s van beide ziekenhuizen en van de verjaardag van Louise… Ook een foto van het taxipark in Kampala. Omschrijf het als georganiseerde chaos: ik zie vooral de chaos, maar iedereen lijkt er zijn weg in te vinden… En de matatu’s vinden er ook steeds op een wonderbaarlijke wijze een weg uit! Tot slot ook een foto van de Owino market…

Tot binnenkort met meer nieuws!

Ziekenhuis en een wandschildering in Mulago

Ziekenhuis in Butabika

Wat vliegt de tijd hier voorbij! Ik ben momenteel al ruim 3 weken in Kampala, het is bijna niet te geloven!

In het ziekenhuis ging alles zijn gewone gangetje. Ik mocht enkele Engels sprekende patiënten zelf zien, dus dat was fijn en vooral leerrijk. Dan besef je pas hoe moeilijk het is, omdat je toch met andere culturele waarden zit. Ik blijf het heel boeiend vinden. Ondanks de taalbarrière is iedereen super vriendelijk tegen me en altijd wil er wel iemand vertalen. Ik heb echt al veel bijgeleerd, misschien niet zozeer op medisch vlak maar alle indrukken die hier op je afkomen zijn onvervangbaar. Je leert hier ook echt creatief omspringen met de beperkte middelen die je hebt, met vaak goede resultaten. Positief is hier zeker de follow-up. Elke patiënt krijgt een volgende afspraak en medicatie tot die afspraak mee. Er wordt ook behoorlijk wat educatie gegeven. En er zijn verschillende initiatieven om geestelijke gezondheidszorg beter toegankelijk te maken.

Er zijn wel patiënten die ik moeilijk kan loslaten. De verhalen die je hier hoort, zijn vaak echt hard. Hun emoties zijn zo invoelbaar. De manier om met hun onmacht om te gaan is precies heel sterk vasthouden aan hun geloof. De meeste patiënten hebben wel een goed ziekte-inzicht en ik sta ervan versteld dat de medicatie ondanks alle bijwerkingen trouw wordt ingenomen.

Het was ook de week van de ‘Nodding disease’. Ik werd er precies overal mee geconfronteerd. Voor ik hier kwam had ik er eigenlijk nog amper van gehoord, maar in het noorden van Oeganda is er een heuse epidemie met veel kinderen die ziek worden/zijn. Eigenlijk weet men niet wat de oorzaak is en het ziektebeeld lijkt me ook nogal gevarieerd. De kinderen schudden met hun hoofd, voornamelijk bij het zien van voedsel, maar hiernaast zijn er vaak epileptische insulten. Soms lijkt het ook gewoon epilepsie. Ondervoeding en armoede spelen ook zeker een belangrijke rol. De hiervoor normaal ontwikkelende kinderen hebben een mentale achterstand, groeiachterstand en soms gedragsproblemen, spraakproblemen, botmalformaties en huiddefecten.
Op de psychiatrie afdeling wou men onderzoek bij hen doen, maar dat verliep veel chaotischer dan dat bij ons zou verlopen! Ik denk dat het hier echt moeilijk is om onderzoek te doen en het is toch zo noodzakelijk!

De avonden hier zijn toch heel anders dan de avonden in België! Elke avond kan je wel iets vinden om naartoe te gaan! Vervelen doe je je zeker niet! Uit eten, naar de film of op het appartement samen koken en een filmpje kijken zijn maar enkele van de opties… Het enige minpunt is dat ik hierdoor nooit echt volledig uitgerust raak… Maar dat neem ik er graag bij…

En het weekend werd opnieuw heel plezant. Het was wel een rustig weekend. Zaterdag wat winkelen en ’s avonds naar een receptie georganiseerd door de Belgische ambassade. Wel eens tof, maar het was een veel te chique buurt voor me om me er echt goed te voelen.

Zondagochtend eerst naar een katholieke mis, die heel goed te vergelijken was met een mis in België. En ze duurde maar een uurtje! Het koor doet wel veel aan de sfeer. En het vele volk natuurlijk ook! Niet één volle kerk maar dit zes keer op één dag… Het is echt ongelofelijk!

Erna vertrokken we naar Entebbe: Brecht, Cecilia (een Zweedse geneeskundestudente) en ik. Via een vlotte rit naar de botanische tuinen. Zonder dat we het vroegen kregen we een gids mee en dat bleek een echte zegen! De vele uitleg die we kregen was meer dan nodig om de tuin volledig naar waarde te kunnen appreciëren. En wat we vorige week grotendeels misten, was nu in grote getale aanwezig: apen. Ze kwamen zelf tot bij ons uit ons hand eten. Een heel toffe ervaring!

Op onze wandeling werden we ook vergezeld door een 8-jarig straatjongetje. Zijn verhaal was zo aandoenlijk en hij droeg de hele tijd een lichtgevend kruis bij zich waar hij apetrots op was… Zijn hartverwarmende lach zal ik nooit vergeten! Dit typeert Oeganda wel denk ik, ook al heeft men niets, men blijft lachen en zich vasthouden aan het geloof!

Het weekend sloten we opnieuw af met een duik in het Victoriameer op het strand van Entebbe! Heel tof, ik moet dringend eens de zwembaden in Kampala gaan uittesten!

Gisterenavond vierden we Louise haar verjaardag! Het was echt heel plezant. Eerst gaan eten en dan wouden we gaan bowlen, maar hij was jammer genoeg gesloten. Dan maar gaan poolen, maar we hebben ons echt geamuseerd!

Enige minpunt was de veel te korte nacht, want vanmorgen ging ik naar Butabika, een groot psychiatrisch ziekenhuis aan de andere kant van Kampala. Het was echt een ongelofelijke ervaring. Ik heb nog nooit zo’n groot psychiatrisch ziekenhuis gezien! De kinderafdeling zal me denk ik altijd bijblijven. Veel kinderen worden daar door de politie gebracht bijvoorbeeld nadat ze verward over straat liepen na een epileptische aanval. Vaak slaagt men er niet in om de ouders op te sporen. Sommige ouders willen hun kinderen daar gewoon achterlaten omdat ze een psychiatrische aandoening hebben en ze hen niet langer willen verzorgen. Sommige kinderen zijn er al jaren, zonder dat ze ergens naartoe willen. Kinderen met psychiatrische aandoeningen zijn blijkbaar niet welkom in tehuizen, waardoor ze vaak in het ziekenhuis blijven… Schrijnend om te zien! Maar ook hier werd er geprobeerd te doen wat men kon met de beperkte middelen.

Verder zal ik de beelden maar laten spreken, want opnieuw veel te veel tekst!

Volgend weekend vertrekken we normaal naar het platteland, dus misschien worden de internetmogelijkheden dan wat minder…