Mijn tweede week in Kampala werd een volwaardige stageweek in min of meer genezen toestand. De psychiatrie hier boeit me enorm. Het zijn andere aandoeningen dan ik in België meest gezien heb. Er zijn heel veel psychotische patiënten, ofwel hebben ze een psychotische stoornis, ofwel zitten ze midden in een manische episode en zijn er veel psychotische elementen. Ook een gewone depressie heb ik nog niet gezien, er zijn altijd wel hallucinaties bij aanwezig. En door HIV zijn er veel acute psychoses.
Een andere veel voorkomende problematiek bij de niet gehospitaliseerde patiënten is epilepsie. Iets dat bij ons totaal niet binnen de psychiatrie valt. De beperkte diagnostische mogelijkheden zorgen ervoor dat er vaak medicatie gegeven wordt zonder duidelijke diagnose.

De middelen zijn hier zo beperkt en de beschikbare medicatie is klein.  Toch lijkt alles te draaien op een aanvaardbaar niveau. De patiënten worden minstens om de twee dagen gezien (zelfs in het weekend wordt er getoerd) en je voelt ook dat iedereen met iedereen begaan is. Men probeert iedereen op een niveau te krijgen dat men terug verder kan met zijn leven en kan functioneren in de maatschappij.

Het is zo confronterend iedereen naast elkaar op vuile matrassen te zien liggen, maar niemand lijkt er zich aan te storen. Er wordt tussen gegeten en gebabbeld, buiten hangt de was op de takken van een droge boom te drogen. Het leven van elke dag zet zich binnen de ziekenhuismuren gewoon verder.

Geen enkele patiënt wordt door zijn familie alleen gelaten. Er is altijd wel iemand bij hen. Ik vind dit echt super om te zien. Het vreemde is wel dat die persoon ook altijd aanwezig lijkt te moeten zijn bij de consultaties. Het gesprek richt zich ook vaak meer tot hem/haar, dan tot de patiënt. Een ondenkbare situatie voor ons!

Verder is Kampala een stad met vele troeven. Ik lijk me steeds minder te storen aan de drukte. De mensen om je heen geven energie, die je de hitte even doen vergeten. ’s Avonds zijn er zoveel gezellige restaurantjes en andere mogelijkheden. We gingen een avond naar muziek luisteren, naar een openluchtfilm (slechte film, maar gelukkig lekker eten en toffe sfeer)… Maar het hoogtepunt van mijn week buiten het ziekenhuis was ongetwijfeld het weekend!

Ik trok samen met Brecht, Louise en Felix voor het eerst de hoofdstad uit, naar Mpanga forest. Een klein park niet ver van Kampala. De rust die we daar vonden was onbeschrijflijk en de omgeving prachtig. We werden er omgeven door vlinders en konden er uren wandelen. De gastvrouw bracht ons heerlijke maaltijden. We zaten er zonder elektriciteit en stromend water, maar niets kon ons verhinderen enorm te genieten van ons weekendje weg.

En na een zondagochtend/middagwandeling vertrokken we richting evenaar. Louise haar droom kwam uit, we stonden met één voet in het noordelijk en één in het zuidelijk halfrond. Het was een echte toeristische trekpleister.

Om ons weekend helemaal in schoonheid af te sluiten trokken we naar het strand in Entebbe, om bij de ondergaande zon een duik te nemen in het Victoriameer en erna te genieten van een heerlijke vers  klaargemaakte vis!

12-03-2012, 20:34 geschreven door Lien