|
Terwijl Brecht gaan raften is op de Nijl met enkele andere
studenten, blijf ik in Kampala. Even recupereren en hopen dat ik er volgende
week volledig kan invliegen!
Ik ben nu 1 week in Kampala. Wat vliegt de tijd voorbij,
zelfs als je ziek bent! Wat zal dat dan straks wel niet zijn
Het was inderdaad een week met ups en downs, maar het zijn
vooral de ups die ik nu met jullie wil delen want momenteel krijgen deze ook de
overhand.
Mijn eerste week in Afrika, een kinderdroom die uitkwam.
Honderden indrukken die op me afkwamen. Het eerste dat op me afkwam was de
drukte en die blijft me ook verbazen. Zoveel mensen die zich een weg banen door
de hoofdstad. Overal verkeer: autos en minibusjes waartussen zich de boda bodas
slingeren. Af en toe waagt er zich nog een fietser tussen ook. Ik vind geen
structuur in de chaos, maar iedereen lijkt hier wel perfect in te functioneren.
In alles wordt er ook handel gedreven. Ik denk dat je hier
niets niet vindt. Iedereen probeert zijn zaken aan de man te brengen. Ik denk
dat het heel hard moet zijn om hiervan te overleven. En toch blijft iedereen
lachen en vriendelijk goeiedag zeggen.
Ik zal hierbij nu ook even iets uitgebreider dan mijn vorig
bericht verslag geven van de voorbije week.
Van zodra ik zaterdagnacht uit het vliegtuig stapte,
overviel de vochtige warmte me al. Gelukkig waren er geen problemen met bagage
en visum, zodat we snel onze breed lachende chauffeur konden vervoegen.
Na een rustige rit, tussen bliksemflitsen en regendruppels
door, kwamen we aan in ons appartement in Kampala, waar de Deense Iben ons
verwelkomde. Duidelijk geen Edge House en afzonderlijke kamers zoals voordien
afgesproken, maar wel dik in orde! Ik denk trouwens dat ik toen overal had
kunnen slapen.
Maar de bronchitis/griep had me steeds meer in zijn greep,
met warmteopwellingen en hoesten, veel hoesten, zodat ik uitgeput in het bed
neerviel. Alles bij elkaar, werd het nog een goede nacht. Bij het opstaan waren
onze Deense kamergenoten reeds richting het strand vertrokken. Wij kregen
echter ook een goed gevuld programma. Beatrice, de eigenares van het
appartement, kwam rond 11u30 langs en in de namiddag zou een Oegandese student
ons wegwijs maken in Kampala.
Julius was een heel vriendelijke Oegandese laatstejaars geneeskunde
student, die de grootste moeite van de wereld deed om ons wegwijs te maken in
Kampala. Eerst toonde hij de campus van de universiteit, vlakbij ons
appartement. Echt indrukwekkend! Een behoorlijk groene oase van rust.
Hierbuiten overspoelde de drukte me wel. Julius begeleidde
ons vanaf de campus, via eetkraampjes van de lokale bevolking naar de kant van
een drukke weg, waar hij een taxi (matatu) liet stoppen. We konden er nog net met
ons drietjes bij en het was een hele heisa elke keer er iemand op- of afstapte.
Niet veel verder stapten ook wij af en liet hij ons plaatsnemen op de boda
bodas, de plaatselijke brommertjes. Later zou ik horen hoe gevaarlijk ze wel zijn! Gelukkig is op zondag het verkeer beperkt en bereikten we veilig
onze voorlopige eindbestemming: de kerk waar hij sinds zijn kinderjaren
wekelijks naar de mis ging. Het was een typische Afrikaanse viering met heel veel
gepraat, maar ook prachtige liederen waar alle Oegandezen zich volledig op
lieten gaan. Het was fantastisch om te zien. Op zondagnamiddag is er blijkbaar
altijd een speciale viering voor de jongeren en het jeugdig enthousiasme werkte
aanstekelijk. Hier zouden wij nog iets van kunnen leren in België!
Hierna zetten we onze verkenning van het centrum verder. Hij
toonde ons het parlement, het independence monument en een winkelcentrum,
waarna we nog een keer op de boda boda moesten. Hij wou ons het ziekenhuis
laten zien. Een lang stuk rechte baan en weinig verkeer: gelukkig kon ik niet
zien hoe snel hij effectief reed! Zolang het niet meer dan nodig is, pas ik
voorlopig voor een derde rit! Na een kort bezoek aan het ziekenhuis, dat een
verzorgde en grote indruk gaf, begonnen we aan de terugtocht, te voet gelukkig.
De route die ik de komende maanden vaak zal wandelen, met nog een tussenstop in
een lokaal restaurantje.
Maandagochtend stond ik op met een loodzwaar gevoel. Ik had
zo uitgekeken naar mijn Afrikaanse stage, maar liefst bleef ik nu gewoon in
mijn bed. Verschrikkelijke tweestrijd! Ik wou ook niet zomaar niet komen
opdagen, dus ik sleepte me richting de douche, koorts en misselijkheid alom.
Nadat ik mezelf geforceerd had om wat te eten, waren we
klaar om te vertrekken. Initieel leek de buitenlucht me goed te doen, maar de
vele uitlaatgassen en de drukte eisten toch zijn tol. Op het domein van het
ziekenhuis kwam ik tot het besef dat stage echt geen goed idee was. Alles draaide
om me heen en ik baadde in het zweet. Gelukkig toonden ze er veel begrip en kon
ik op het appartement gaan uitzieken. Het was frustrerend in bed te liggen,
terwijl ik zoveel wou ontdekken.
Dinsdag werd een gelijkaardige dag, die ik noodgedwongen in
bed doorbracht. Gelukkig bracht woensdag heel wat beterschap, enkel de
hardnekkige hoest bleef storend aanwezig. Ik vertrok dus vol goede moed
richting het ziekenhuis. Op psychiatrie had men echter geen tijd voor me en men
zei dat ik beter de dag erna terugkwam. Wegens het nog steeds beperkte
uithoudingsvermogen, werd het opnieuw een dagje rusten op het appartement.
Toen Brecht terugkwam, bracht hij het nieuws dat er s
avonds een traditionele dansavond georganiseerd werd. Met een 15-tal studenten
vertrokken we, net buiten het centrum van Kampala. De show zelf was echt mooi
om te zien. Natuurlijk was het toeristisch getint, maar er werden allerlei
traditionele dansen gebracht in traditionele klederdracht op opzwepende muziek.
Ik heb er echt wel van genoten! En het was leuk nog eens tussen de mensen te
komen!
Maar zo werd donderdag pas mijn eerste stagedag! Na een niet
zo schitterende nacht met veel hoesten, voelde ik me toch redelijk uitgerust.
Niets kon me nog tegenhouden om naar het ziekenhuis te vertrekken. Vol goede
moed vertrok ik.
Ik begaf me richting het secretariaat van psychiatrie, wat
niet verrassend nog gesloten was. Niet veel later arriveerde ze en zei me even
in de zetel te wachten. Ik kreeg direct een tijdschrift boordevol artikels rond
posttraumatische stress toegestopt dus ik vermoedde al dat het wachten een hele
tijd kon duren
Maar zolang? Anderhalf uur later en al over de helft van het
tijdschrift kwam er een dame binnen en dan volgde een verwarrende uitleg. De
dokter op wie ik aan het wachten was, was in een meeting en kon dus niet komen.
Na wat onderlinge discussies besloten ze dat ik misschien met de assistent kon
meevolgen.
Zo gezegd, zo gedaan. Iemand bracht me helemaal bovenop de
heuvel naar de psychiatrische afdeling. Er was een vriendelijke dokter die me
in sneltreinvaart alle ruimtes toonde en me erna in een kantoortje binnenliet
waar de assistent patiënten aan het zien was. Het was boeiend om de manier van
werken hier te zien. Ik had het gevoel dat er wel onderbouwde diagnostiek
gebeurd was, maar de aanpak verschilde toch sterk met deze in België. De
arts-patiëntrelatie ligt een heel stuk anders en iedereen komt binnengewandeld
wanneer het hen uitkomt. Hij gaf ons ook een uitgebreide uitleg met de patiënt
erbij, wat niet zo beleefd overkwam. De therapeutische opties zijn hier helaas beperkt,
er kan maar tussen een bepaald aantal medicamenten gekozen worden.
Erna startte er een arts op de kinderafdeling voor
consultaties bij niet gehospitaliseerde patiënten. Eén voor een werd men bij de
arts geroepen, die omgeven werd door 4 studenten en zo mocht men zijn verhaal
doen met heel wat lawaai op de achtergrond. Beroepsgeheim en privacy zijn hier
duidelijk minder strikte begrippen. Maar het was best interessant. Het waren
vooral kinderen met epilepsie. Ook hier blijven de therapeutische opties jammer
genoeg erg beperkt en ook goede diagnostiek is hier moeilijk te verkrijgen.
Na de stage ging ik met 5 andere studenten naar een
toeristische kunstmarktje, ideaal om souvenirs te kopen. Eerst gingen we nog
iets drinken in de nabijgelegen koffiebar, een heel gezellige plaats die zeker
nog een bezoekje waard is. Het marktje was gezellig, met heel veel kleine
kraampjes met alle souvenirs die je je maar kan indenken. Voorlopig heb ik me
nog kunnen inhouden om iets te kopen, maar dan vooral vanuit praktisch oogpunt.
Het was de eerste dag dat ik echt het gevoel had Afrika te
voelen. Kinderen die zwaaien en naast je komen lopen. Iedereen die goeiedag
tegen je zegt. Het bruine stof. De gezellige drukte. Ik zou toch moeten wennen
in deze chaos te leven, maar nu voelt het echt wel goed aan dit allemaal eens
te beleven!
Op vrijdag begon mijn dag opnieuw met wachten, waarna ik met
een assistent kon meevolgen die alle vrouwelijke gehospitaliseerde patiënten
zag. Het was echt wel boeiend. Bijna alle
patiënten leden aan schizofrenie of een bipolaire stoornis. Het is moeilijk om hen goede zorg te bieden
en je staat zo machteloos bij de geïnfecteerde wonden
Ik kreeg er ook van de
psychiater een zakje antibiotica, hij maakte zich precies erge zorgen rond mijn
hoest
Zaterdag besloot ik dus niet mee te gaan raften, anders zou
ik het volgende week zeker opnieuw moeten bekopen. Louise, het Deense meisje,
bleef ook in Kampala en samen met haar en haar vriendin trok ik in de namiddag
naar het centrum voor een heuse shopnamiddag. Het was een belevenis! Zowel de
groenten-, kledij-, als schoenenmarkt werden overspoeld door volk. Je moest je
overal een weg tussen banen en overal werd je tegengehouden door Oegandezen. En
dan is er nog alle verkeer met alle uitlaatgassen
Het was heel gezellig maar
ook zo druk en uitputtend!
Morgen probeer ik wel wat rustigere zones van Kampala te
verkennen! En ik kijk al uit naar Brecht zijn avonturen!
03-03-2012, 00:00 geschreven door Lien
|
