Ik ben al over halfweg, wat vliegt de tijd hier toch voorbij! (Mijn wekelijkse verslagen lijken ook steeds langer op zich te laten wachten, mijn excuses hiervoor)

Het werd een rustige week. Ik stond op materniteit ( waar naast gewone bevallingen en keizersneden ook elke zieke zwangere vrouw wordt opgenomen). In de namiddag ging ik naar het rainbow project, net opgestart om de kinderen die opgenomen zijn of wiens verwanten opgenomen zijn even hun zorgen te doen vergeten. Het is heerlijk de kinderen te zien genieten! Het project is nog maar deze week begonnen, maar het ziet er heel beloftevol uit. Laureline en Saline, de studenten kleuteronderwijs, gaan er nu al hun energie in steken om er een duurzaam en educatief project van te maken.

Een jongen van een jaar of 8 zal ik me denk ik blijven herinneren. Zijn vader kan niet meer voor hem zorgen en zou hem ook geslagen hebben. Hij is hierdoor naar het ziekenhuis gekomen, omdat dit de plaats was die hij kende en hij zwerft hier nu dakloos rond. Sommige mensen geven hem af en toe wat voedsel. Het is zo’n lieve jongen en het kwetst zo dat je weet dat zijn toekomst er allesbehalve rooskleurig uitziet.  Je zou zo graag iets voor hem kunnen betekenen, hem een toekomst kunnen bieden.

Dit weekend werd heel rustig. Op zaterdag ging ik naar Kasese, de naburige stad. Al zouden wij het in België wellicht geen stad noemen. Het is goed om wat inkopen te doen en geld af te halen, maar hiernaast valt er niet veel te beleven. Zondag regende het de hele dag en leek ik ook opnieuw geveld door een of andere infectie. Koorts, diezelfde vervelende hoest van enkele weken geleden en hoofd- en spierpijn dwongen me tot een rustig dagje.

Maandag was de koorts nog steeds aanwezig, maar voelde ik minder ongemakken. Met dank aan paracetamol kon ik zo toch meegaan naar het weeshuis hier in de buurt. Het werd een bijzondere ervaring. Het voelt vreemd steeds zo gastvrij ontvangen te worden en bovendien nog eten en drank aangeboden te krijgen terwijl men eigenlijk amper geld heeft om zichzelf en hun kinderen te kunnen voeden.  De mensen hier zijn echt steeds ongelofelijk vriendelijk. Je merkt ook dat iedereen bereid is elkaar te helpen waar men kan.

Het weeshuis en de school zijn een heel mooi initiatief. Door het schoolgeld van de 70 kinderen kunnen er 80 weeskinderen gratis naar school gaan. Ze plannen nog een nieuwe school te bouwen (nu huren ze de gebouwen) en men is ook bezig aan het bouwen van een weeshuis en een kerk… In tussentijd vangen de mensen de kinderen in hun eigen huis op.

Ik was zo blij dat ik mee kon gaan, maar in de namiddag was het ook wel goed terug te zijn en mijn bed te kunnen opzoeken. Er stak een nieuwe klacht de kop op: diarree. Die zou me de hele nacht wakker houden. Ik begon even te vrezen voor meer dan een banale infectie.

Gelukkig was gisterenmorgen de koorts verdwenen en rest vandaag enkel nog de vervelende hoest en een algemeen flauwtegevoel. Ik slaagde er vandaag gelukkig wel in om naar de afdeling te gaan. Mijn eerste dag op de algemene afdeling. Ik zag een hele verscheidenheid aan aandoeningen. Ideaal om mijn verblijf hier af te sluiten. Zaterdag vertrekken we terug naar Kampala. Ik zal de omgeving, de rust en vooral de mensen die ik hier ontmoet heb wel enorm missen…

18-04-2012, 22:45 geschreven door Lien