Verhaaltjes, fratskes en hier en daar mullinge van de 3 sympathieke intercultureel managers in spé.
21-10-2008
De scherpe kantjes
De voorbije drie weken hebben we u, beste lezer, meermaals bestookt met vrolijke avonturen. En om misverstanden te voorkomen: zo een avonturen vullen nog steeds rijkelijk onze Cypriotische agenda. Toch willen we u in deze berichtgeving eerder besmeurde feiten mededelen. Lefkosia (Nicosia, voor de nieuwkomers onder u) heeft immers een aantal problemen die, naar onze mening, de doofpot onwaardig zijn. In dit stukje informeren we jullie graag over de twee grootste bedreigingen die deze Europese hoofdstad haar unieke karakter bezorgen: het verkeer en zwerfkatten.
Van een land dat samen met de andere Europese lidstaten in het huwelijksbootje is gestapt, wordt verwacht dat het een degelijke civilisatiegraad vertoont. Wat Cyprus betreft hebben wij onze twijfels. Vooral wanneer we onszelf door de straten van Lefkosia voortbewegen. Enkele voorbeelden dringen zich op.
Drukke wegen en knooppunten worden vaak voorzien van verkeerslichten. Ook in Cyprus is dit niet anders. Ook hier heeft men dergelijke technologische handigheidjes voldoende over het verkeerslandschap gestrooid. Het verschil met een land als België zit hem in de functie van deze lichtpalen. De Belgische functie is u ongetwijfeld niet vreemd en vraagt hier dus ook geen verdere uitleg. In Lefkosia, daarentegen, is de functie van een verkeerslicht één groot mysterie. Zo liepen we onlangs op onze stilaan vertrouwde terugweg van school en werden we geconfronteerd met een man die het nodig vond om te toeteren naar ons. Niet dat we het verleidelijk getoeter naar ons niet gewend zijn. Echter, hier beukte een chauffeur op zijn stuur om ons te melden dat we de tocht naar de andere kant van de straat konden ondernemen. Hetgeen ook werd gecommuniceerd via een groen verlicht stappend mannetje. De papzak.
Onze argwaan tegenover het Cypriotische verkeer werd onlangs gesterkt door een uitspraak van een lokale inwoner. Hij woonde enige tijd in Londen, alwaar hij het verkeer best rustig vond. Hier, in Lefkosia, zijn automobilisten zot, verklaarde hij. Voor lezers onder u die reeds een straat op Trafalgar Square gekruist hebben, moet dit voldoende tot de verbeelding spreken.
Er wordt niet alleen getoeterd om mensen te duiden op een groen verlicht stappend mannetje. Chauffeurs gebruiken het speeltje ook veelvuldig om collegas over hun aanwezigheid te informeren. Dat wil zeggen dat die tamzakken vóór elke zijstraat van hun toeterdetoet geven.
De verkeersproblematiek beperkt zich niet tot de negatie van verkeerslichten en het overdreven gebruik van klaxongs. Nicosia is een nachtmerrie voor elke flandrien. Waar we in Lorient (ons eerste oord van verderf), nog vrolijk op ons stalen ros van huis naar school, via de winkel of de kroeg fietsten, moeten we nu onze stapkuiten spannen. Het land van de eeuwige zon telt evenveel fietspaden als het huidige Amerikaanse staatshoofd onaangetaste hersencellen.
Getverderrie, katten zijn onnozel. En zwerfkatten zijn er de onnozelste deelverzameling van. Ze zijn moeilijk weg te denken uit het Cypriotische straatbeeld. Zwarte, bruine, bruinzwarte, vuile, witte, vuilwitte, bruinzwartvuilwitte, je bedenkt het zo gek niet of er loopt hier een exemplaar van rond. s Avonds zijn de vlooiendragers het actiefst. Dan hoor je ze vechten of huilen, meestal omwille van afval. Hun geliefkoosde plekje is immers in of rond een vunzige straatcontainer. Dat kan soms voor grappige fases zorgen. Twee der drie sympathieke schrijvers hebben reeds van zon grappige situatie mogen proeven. Één geschiedde tijdens een joggingsessie van onze benjamin. Bij het passeren aan zon afvalbak, schrok hij zich een bolhoed. De zon was er niet meer, waardoor onze atleet zich een bolhoedje schrok wanneer een angstaanjagend geluid zijn oren terroriseerden. Hij dacht even dat er een sluipschutter verscholen zat tussen het vuilnis. Ook onze senior werd enkele dagen geleden op de stuipen gejaagd door zon nomadisch pluismormel. Gelukkig werd hem gauw psychologische bijstand verleend waardoor de mentale schade heel beperkt bleef. Toch zijn zowel Hannes als Han voortaan wat voorzichtiger wanneer ze ons huisafval deponeren.
De kleine tijgers zijn ook sterk aanwezig op de universiteitscampus. Ze vertoeven vooral graag op het terras van het studentenrestaurant. Daar lopen ze met een brede schijnglimlach de tafels af en hopen ze dat hun bedelende blik hen iets te bikken oplevert. Bij ons moeten ze in geen geval komen. Eten in Cyprus kost geld!
Een tijdje terug dompelden we u onder in de wondere wereld van les 3 sympas. Om veiligheidsredenen kunnen we u echter niet altijd bestoken met halsbrekende toeren. Gewone gebeurtenissen zullen ook deze blog opfleuren.
De zoektocht naar een appartement zit erop, we hebben onze plek onder de zon. Thessalias street 8A Nicosia, Cyprus. Daarmee gepaard gaand is ook het niveau van onze maaltijden aanzienlijk gestegen. Doch, het zicht op een Turkse vlag die een bergwand inkleedt alsof het een kerstbal is, zijn we kwijt.
Vorige week gingen we de eerste zondag op het strand doorbrengen. Larnaka was onze bestemming. Onze vooruitzichten: tropische stranden, mooie deernes, panoramas en heel wat palmbomen. Na een busrit van zowat anderhalf uur stapten we uit in wat Cypriotisch Benidorm moet zijn. Een strand volgepakt met aangespoelde toeristen, waarvan de gemiddelde leeftijd dicht in de buurt kwam van het gemiddelde gewicht (enkel te danken aan onze aanwezigheid), géén deerne te bespeuren Des te meer prehistorische potvissen die lagen te sudderen in hun eigen jus, ontgoochelend. Een redder zou er moedeloos worden. Baykwatsch. Het strand dan. In technische termen uitgedrukt, korrel 9. Een ware kuur voor de eelt op uw voeten, het best te vergelijken met het bruine toiletpapier dat als goede reden fungeert om toch maar niet naar die plee te gaan in een publiek zwembad. Het enige wat er de voeten rust geeft tijdens een strandwandeling, zijn de vele peuken, een plaag. En toch, er was volk Vanwaar hun inspiratie? Hun uithouding? Missen we iets? Proefondervindelijk als we zijn, zochten we ons een plaatsje tussen de peuken. Onmogelijk. Ok, dan maar op de peuken. Een centimeter minder voetzool later lagen we te drijven in de mediterranean sea 3 olietankers, 1 zeilboot, speedbootjes en menig waterscooter maakten het plaatje compleet. Idyllisch als het ware. De geur van benzine mocht niet ontbreken! Oja, de palmboom die was er wel, met zijn kruin lichtjes voorovergebogen, alsof hij zich schaamde. Neen, niet alsof, toch één iemand nam zijn verantwoordelijk op. Dit strand, hét paradijs voor de schaamteloze, zorgeloze, depressieopwekkende vetkwallen.
Een ervaring rijker. Echter, geenszins voor herhaling vatbaar. Larnaka playa, been there done that!
Niet te vergeten, we volgen hier ook les! MBA 2, Master in Business We wurmen ons in een poepsjiek maatpak, teenslippers incluis, en vatten de lessen aan. Marketing, marketing en marketing aangevuld met al zijn derivaten. Interessant, bij wijlen wel ja. Gelukkig leunt het tempo van een Cyprioot dicht aan bij dat van een volgevreten hangbuikzwijntje, een chinees meerbepaald. Want chinezen, die zitten ook hier.
Een innerlijke gedrevenheid stuurt ons richting extra lessen Grieks. Praktijkgericht, als we de prof mogen geloven. Ja, we geloven hem. Les 1: πωs σε λέvε ofte hoe heet je. De woorden zijn nog niet koud of we dalen af naar een cafetaria. Onder het motto 'al doende leert men', bestellen we een cola in ons beste Grieks, de goedkeurende blik van de prof in onze nek. Geleid door een drang naar nicotine leert hij ons de zin rook je? hij voegt de daad bij het woord en trakteert ons allen op een sigaret rare vogels die Cypriotische professoren, doch sympathieke. Net als het zootje Kameroeners, bling-bling horloges die enkel de functie van sieraad bekleden. Als een les όp het uur begint, komt een doorsnee Kameroener omstreeks half passed the monkeys ass (om het met de gevleugelde woorden van Jack Black te zeggen) binnen gedjokt. Een enkele waagt zich zelfs aan een persoonlijk recordje, vijf minuten voor affluiten, een voetballer weet beter
Er ligt ondertussen een stevige week achter onze rug. De Gouden Palm gaat nog steeds naar het avontuur dat jullie eerder op deze blog konden lezen. Niettemin hebben we ondertussen ook andere memorabele momenten beleefd. Een verrijkende tocht doorheen het Turkse gedeelte van de binnenstad is daar één van. Terwijl we tijdens de beklimming van de grensberg heel goed uit onze doppen moesten kijken, konden we ons ditmaal heel wat onbehoedzamer voortbewegen. De commerciële slagader die doorheen de binnenstad loopt verbindt het Cypriotische met het Turkse gedeelte. Aan een officiële grenspost worden slimme paffers, liefhebbers van een glaasje, toeristen, studenten of simpelweg Turken of Cyprioten die de geur van groener gras willen opsnuiven, van een visum voorzien. Op die manier kunnen ze onbezorgd in den vreemde rondhangen. De paffers en glazenlegers zijn slim, want aan Turkse zijde worden deze goederen aan lagere prijzen verhandeld.
Les trois sympas, of los tres simpaticos zoals we hier door Spanjaarden worden bestempeld, horen thuis onder verschillende noemers. Ter goeder verstandhouding met het thuisfront verkiezen we onszelf de rol van studenten toe te schrijven. Op ons wandelpad doorheen Turks Lefkosia (Nicosia) werden ons onthutsende beelden geprojecteerd. Aanvankelijk ging het nog om pittoreske straatjes met hier en daar nog een typerend huisje van weleer. Later, echter, waren we getuige van de islamisering van het noordelijke Lefkosia. Ten tijde van de Turkse invasie kregen alle belangrijke gebouwen een nieuw kleedje. Zo werden bijvoorbeeld alle kerken in moskeeën verbogen. De bovenlichamen van deze gerespecteerde bouwwerken werden ontbloot en op hun beurt van als minaretten fungerende torens voorzien. Één van deze verbouwingen sprong bij ons meteen in het oog: de Sophia-moskee. Tussen haar zijdelingse torens zijn kabels gespannen waaraan een viertal Turkse vlaggen richting Europees Cyprus grijnzen.
Als ware cultuurvreters bedachten we een plan om nog meer schoons te consumeren: het splitsen der wegen. "Ik ga langs hier," riep Wannes naar Hannes, terwijl die laatste een ander straatje verkoos. Dat leek ons geen supergewaagd plan daar een blinde kon zien dat onze wegen heel gauw terug in elkaar zouden vloeien. Edoch, Hannes heeft een mooi beeld moeten missen. In het portaal van een bouwvallige hut waren twee oude dames van plezier op stoelen genesteld. Getooid, gekleed en zich gedragend als typische studenten verdienden Han en Wannes echter geen uitnodigende blik van het vurig duo. Een ware egodomper.
Verder zagen we vooral katten.
Andere bezigheden die onze voorbije dagen vulden: appartementzoektocht, Stellas halen, Champions League bekijken, Uefa Cup luisteren, bloggen, mondharmonica spelen, pattatenpallullen (een Litouwse bereiding) eten, schaken, muziekkwissen, wandelen, zonnen, minesweeper, freecell,...
Na de voorstelling van wat ons appartement zou moeten worden, vertrekken we vol goede moed op zoek naar iets suitable. Marios, de sympathieke mens-geworden knabbel, wuiven we uit en gewapend met een leesbaar maar onverstaanbaar stadsplan trekken we het stoffige Nicosia binnen. Na wat ontcijferwerk en veel gepalaver slagen we erin de steeds terugkerende slogan op menig appartement te ontwarren als zijnde te huur Derde telefoontje: prijs, ons eerste bezoekje te pakken. We waren laaiend enthousiast en vragen naar de prijs. Verbaasd vraagt ene Papavarnavas ons of we dit zelf zouden ophoesten ware het niet dat dit appartement te koop werd aangeboden. Les 1 in ons overenthousiaste initiatief
Nu, 2 dagen verder, hebben we nog altijd geen appartement. Doch, de lessen hebben zich vermenigvuldigd.
Die bewuste avond zouden we het stadscentrum met een bezoekje verheugen. Sympathieke bars en vele mooie straatjes leidden ons tot een uitnodigende grenspost, deze tussen Grieks en Turks Nicosia. Na een grenscontrole die eerder thuis past in één van de vele Canvas oorlogsdocumentaires drinken we Efes (wat in de top 3 slechtste bieren mag worden geplaatst) en doden we weinig tijd met inwoners van de Turkse Republiek van Noord Cyprus, welke enkel wordt erkend door Turkije, te begluren. Deze bezigheid kon ons echter maar matig boeien en vooral de spanning was ver zoek. Daarom besloten we terug het Griekse gedeelte binnen te gaan en de eerste gereedste bar binnen te stappen Les 2: donkere smalle trappen leiden niet naar euforie. Na het gluren door een rond, beslagen venstertje besluiten we toch even binnen te gaan. Nog voor we een stoel onder onze kont konden schuiven kwam een verbloemd straatmadeliefje popcorns in ons bakkes te duwen.Als Cypriotische vliegen op Wannes been, bestormden ze ons. We kregen spontaan het gevoel als waren we kleverige lollys Of was dit eerder een warme verwelkoming, het Cypriotische sociale kudde gedrag, eigen bekrompenheid Niets is minder waar, na enkele minuten bleken deze patex-botox-dames Roemeense dorstige meisjes te zijn, die maar al te graag werden opgegoten. Met enige verontwaardiging verlieten we de tent. Een laatste pils in onze Yahtzee bar, the place to be om met een gezelschapspel een leuke tijd te beleven.
Het was ook daar waar we in de late namiddag een jonge Cypriotische gidse aanspraken. De volle 60 minuten boeide ze ons met haar uitgebreide kennis en tips. Ze raadde ons het Troodos-gebergte aan. Professioneel beargumenteerde ze zich met een visuele voorstelling waarin we schijnbaar verdronken. Man wat had die vrouw een boezem.
Met de nodige kennis in onze grijze denktank, heel wat kilometers in onze stilaan gebronzeerde benen, verbaasd en voldaan sloten we een zwoele nacht Nicosia af.
Zondag, met het venijn in de ogen ontwaken we. Zaterdag is krapullekesdag zal voor één maal toch de zondag feestvieren. Niets vermoedend willen we het nationale park Athalassa bezoeken en er een duik wagen in het grote meer. Na een stevige wandeling (8km) moeten we aangekomen zijn. Een park dat makkelijk Lauwe en Aalbeke kan bedekken vinden we niet. Dit ligt niet enkel aan het feit dat we als pros geen plan nodig hebben maar ook omdat de bewegwijzering te wensen overlaat. Daarom besluiten we een mooi plateau te beklimmen. Les 3: prikkeldraad is wel degelijk om mensen weg te houden Vier barricades verder denken we in een oud militair kamp te staan met een prachtig zicht over het dorre Cyprus. Een Turkse vlag staat verdacht dicht getatoeëerd op een heuveltje voor ons. Van hieruit zien we het park, maar niet het bijhorende meer. We besluiten de andere kant van het plateau te proberen. Halverwege horen we het ronken van een zware Jeep. Gezien de hoogte waarop we ons bevinden kan dit onmogelijk van de veel lager gelegen parking komen. Het geluid komt akelig dichtbij. We draaien ons om en zien een Turkse militaire jeep over de dorre vlakte scheuren met een dobberman, omgeven door een stofwolk in zijn zog. We proberen ons subtiel op te stellen, doch bij het zien van de dobberman stoof Hannes weg, met als enige plan: naar beneden springen mocht die hond ons opmerken. Roerloos bleven we staan, aan de grond genageld. De Jeep deed een toer, had hij ons opgemerkt? Was het een routine patrouille?, Duizenden vragen, inclusief ons levensverhaal, flitsten voorbij. Niet veel later hoorden we de angstaanjagende motorronk opnieuw nader komen. Met ingehouden adem en mentaal voorbereid keken we het gevaarte in de ogen. Op zon 100 meter gekomen draaide de Jeep af en verdween achter een groene poort. De 50 daaropvolgende seconden stoven we de berg af, om uitgeput aan de voet in elkaar te zakken.
Even een kleine situatieschets van onze eerste dagen op het eiland van Aphrodite, Cat Stevens en George Michael. Woensdag kwamen we rond 23u aan in Paphos Airport. De vlucht kende een zeer normaal karakter. De piloot en zijn rechterhand en (bijna alle) hostessen hebben goed werk geleverd. Ik zeg bijna, want er zat toch 1 vervelende verwijfde man tussen. Vervelend was vooral zijn manier van praten. We zaten op de laatste rij en dat betekent dat we hem voortdurend en heel duidelijk konden horen. Op een display in Paphos lazen we een temperatuur van 23 graden. Leuk, voor de tijd van het jaar en leuk, voor de tijd van de dag (ondertussen middernacht). Toen we met onze valiezen de luchthaven verlieten, werden we door meerdere taxichauffeurs aangesproken. Een quasi hanengevecht om die beruchte Belgen in hun wagen te mogen transporteren. We voelden ons vereerd. In die mate vereerd dat we een poging ondernomen om ons vanachter in een met Belgische senioren gevulde bus te nestelen. Dit geheel tegen de zin in van bovenstaande chauffeurs. Deze maakten heibel, maar heibel. Zelden gezien. Om de vrede te bewaren lieten we ons uiteindelijk toch door zo'n machochauffeur naar ons hotel brengen.
Hotel Veronica heette die infrastructuur. In Belgenland vond je dergelijke hotels in de jaren '60 terug. Maar bon, de vermoeidheid liet ons bevestigend knikken wanneer we het prijzenkaartje werden voorgeschoteld. Na enkele minder goede bieren in de Irish Pub tegenover onze nachtrustplaats doken we ons beddeken in. Niet veel later veerden we onder het bevel van enkele wekkers wakker en schoven we onze voeten onder de ontbijttafel. Onze magen werden rijkelijk gevuld. Dat mocht wel, rekening houdend met dat verdomde prijzenkaartje.
Even later waren we getuige van de Cypriotische zuidkustlijn. Mooie taferelen afgewisseld met door zwerfvuil geteisterde bermen verschenen op onze netvliezen. Tegen de middag betraden we het privéterrein van het Philips College. Daar kregen we een erg hartelijk welkom van de erasmuscoordinator, hoofd v departement enz. Die mensen immens vriendelijk en ze hadden ook al een appartement geregeld voor ons... Wij zotcontent met dit nieuws maar nadat we het zagen hadden we toch onze twijfels: enkele basisvoorzieningen zoals een eigen bureau, internet, een eigen kamer enz. waren niet aanwezig, bovendien moesten we het appartement delen met zes wat eigenlijk niet zo'n probleem is voor ons was het niet dat het niet echt leefbaar is met zoveel. Dus startte onze zoektocht nr een betaalbaar app. hier in nicosia... niet echt een makkie: taalprobleem, korte duur v verblijf, nt echt een kotcultuur hier...
