Oké, het is even stil gebleven op deze blog. Redenen zijn talrijk te verzinnen, mede daardoor schets ik even de feiten. De meest geletterde onder les trois sympas vervult zijne plicht niet… Naam zal ik niet noemen, doch het gaat hier om de jong, gebaarde immer sympathieke telg van zijne ter aarde gekomene drievuldigheid.

Na het rondtrekken in het dorre, kleurrijke Cyprus met enkele gasten besloten we ons toe te leggen op de studie. Enkele ‘midterms’ verplichtten ons de hand te slaan aan markt gerelateerde onderwerpen, met succes. Verder niets interessant over uit te wijden. Wat wel de moeite loont is een nachtelijke uitstap. Zonder enige aspiratie, toch op zoek naar een concertje trokken we het oudste stadsgedeelte in, hopen stenen daterend uit vorige eeuwen. Nu enkel bewoond door Indiërs, Pakistani, Chinezen, enkele stugge Grieks-Cyprioten en een nationalistische UN diplomaat.

Het concert is onvindbaar, zoals wel meerdere aangelegenheden hier. Lustig rondkuierend botsen we op een bruine kroeg, uitgebaat door Amnesty International. Overtuigend genoeg om onze droge mond te spoelen en smaakpapillen te teisteren met Heineken. Want zeg nu zelf, behalve als mondwater of afwasmiddel kunnen we dit biertje geen enkel nuttig doel toeschrijven. Zo gezegd, zo gedaan. We raken aan de praat met enkele militairen, twee Grieken. We prijzen ons even dolgelukkig in onze teenslippers te staan. Dit niet enkel omdat kozakken in deze tijd van het jaar en plaats niet ‘ideaal’ zijn, maar vooral om de last die dit schoeisel heimelijk met zich meedraagt, geknelde vrijheid.

Deze twee sympathieke jongeren hadden een ‘vrij’ momentje. Ze prezen zich gelukkig. Ook mede door het feit dat ze vanuit Griekenland als uitverkorene werden beschouwd. Ieder jaar worden zo’n 1000 jongeren uitgekozen om hun dienstplicht te vervullen bij de bondgenoot. Het was in ieder geval rustiger dan in hun thuisland. Ironie, daar waren ze vol van. Nu moet je weten, de Turkse kant telt zo’n 46.000 Turkse militairen, de Griekse kant amper 8.000. Daarbij komt nog de opleiding, voor 90% gebaseerd op poetsen. Ik citeer: ‘Als de vijand binnenvalt zullen door ons toedoen hun kozakken glimmen als nooit tevoor’. En gelijk hebben ze. Een dagindeling doet ons beseffen dat deze lui wel erg bedreven zijn in de kunst van het poetsen…

21u45: met een valse glimlach verlaten ze ons, de bus op naar een propere week. Daarmee is ook de Heineken en onze band met dit café verdwenen. We besluiten een nieuwe ervaring op te zoeken.

En ja, deze kwam er in de gedaante van een pittazaak. Je kan nu veel verwachten van ene pittazaak maar niet dat er zich achter de toonbank een Oosters danstafereel afspeelt. Meer specifiek, een danstafereel dat je als westerling thuisplaats in een aftandse, donkere, vieze steeg van een buitenwijk van Jakarta. Voeg daarbij nog enkele rondbuikige Engelse sex toeristen en het plaatje is compleet, incluis onze nieuwsgierigheid. Voorzichtig stappen we binnen, in de hoop een beter biertje te vinden: KEO (Cypriotisch bier). Hoop doet leven, vooral hier. Maar het bier is reeds op, het aanzicht van de menigte in deze pitta-feestzaal-refter annex karaoke maakt veel, zoniet alles duidelijk. Nadat een Indonesische ons de volledige drankkaart voorleest incluis alle sterke dranken besluiten we een cola te nuttigen. We nemen plaats aan een wit plastieken tuintafeltje opgesmukt met een papieren, met bloemen versiert tafellaken. Wat ons nu opvalt is de sterke aanwezigheid van Indonesische vrouwen. Naar alle vermoeden gepensioneerde straatmadeliefjes die het werk moeilijk kunnen vergeten, laat staan ontlopen. De andere bevolkingsgroep bestaat uit wanhopige Cyprioten, want zoals gezegd hoop doet leven, zeker hier.

Het klinkt waarschijnlijk wat raar, maar deze vrouwen verdienen respect. Tijdens onze cola verzorgden ze zelf de muziek. Elk op zijn beurt nam ene Indonesische de micro tot zich en begon er heerlijk in te zingen. De ene Oosterse hit na de andere. Nummers, woorden die meer klinkers bevatten dan medeklinkers kunnen verdragen. Mijn buis van Eustachius krult zich tot slakkenhuis, niet te min de verwondering blijft groot. Met een twee-lettergrepen-tellende waaw en lege maag verlaten we de Pitta. De immer mooie oude steegjes in.

Tot blogs,
Les Trois Sympas

16-11-2008, 16:33 geschreven door Les Trois Sympas