Hou je vast aan de takken van de bomen, de gordel in je wagen, want hier komt het verhaal van hoe we ons leven voorbij zagen flitsen. Als een mens 7 levens had, dan zijn we er waarschijnlijk 2 kwijt in Cyprus.

Vooreerst, het verhaal van ons bergavontuur aka danger trip staat menig lezers nog fris in het geheugen gekerfd. Als kinderen luisterend naar opa oud-strijder hangen ook Cyprioten met trosjes aan onze lippen wanneer we dit verhaal vertellen. We krijgen respect, enkel eremetaal ontbreekt. Wel, na een nachtelijke babbel met ene Griek genaamd Billy- zijn postuur in acht genomen mag daar gerust Turf aan toegevoegd worden- werden we stom geslagen. Voordien dachten we nog dat alle reactie bij het aanhoren van ons verhaal ferm overdreven was, nu weten we waarom. Die bewuste berg die we ginds beklommen is een militair domein bezaaid met wat onze dood kon worden, of op zijn minst enkele ledematen minder. Het publiceren van dit verhaal zou betekenen dat we nationale helden worden. De Thesallias street zou overrompeld worden door menig aanhangers. In de straten van deze verdeelde hoofdstad zou onze naam weerklinken, in harmonie met het gebed dat vele malen per dag door de stad gonst. Vlaggen zouden wapperen, Turken beven bij de vele propaganda rond onze persoon, als bevrijders geprezen… Net daarom houden we het in intiemere kring. Onze buren zijn namelijk niet zo gezind op drukte laat staan esthetische verstoringen van het straatbeeld. Ter verduidelijking: laatst was er een eindeloze discussie omtrent goedkoop internet in ons gebouw. Je moet weten dat internet via telefoonlijn vrij kostelijk is, vooral de installatie. Het alternatief is via de kabels langs de weg, doch we zitten langs de ‘verkeerde straatkant’. Er moet dus een kabeltje worden getrokken over het wegdek, esthetisch gezien kon dit niet… Het feit dat de katten en vuilnisbakken het je soms belemmeren ook maar één meter ver te zien, maakt deze middeleeuwse situatie compleet. Uiteindelijk schikt onze huisbaas zich naar deze esthetische verlangens van de buren, maar zwicht toch voor ons sympathiek smoelwerk: Les Trois Sympas hebben internet!!! Een vrolijke johij kreet is hier bepaald op zijn plaats.

Dit kan echter niet gezegd worden van onze tweede bijna dood ervaring. Het begon op een stralende en warme winterdag toen er zo’n 10 cm sneeuw viel in België . Met The College richting Troodos-gebergte. Voor vertrek werden we in groepjes opgedeeld, les Trois Sympas vlogen in een ‘wanna be’ jeep, zo één in rugzakformaat: een 40 liter. Alsof dit ons imago nog niet genoeg schaadde, moest mijnheer de chauffeur zo nodig zijn muziekinstallatie showen. Boxen, subwoofers,… materiaal waar ik me tot op de dag van vandaag nog altijd van afvraag hoe deze in die blauwe smurfenjeep kunnen. Het resultaat mag er wel wezen, zelf het geluid van zijn motor aan 6500 toern te minute (om het op zijn kwartets te zeggen) kon hier niet aan tippen, ik zwijg dan nog over de ceecee-ems-ceecees. De trilfunctie van mijn gsm werd zowaar een bedrieglijke feature in de handen van de jumpende r&b-chauffeur en zijn boemkistje.  Daarnaast liet hij ons onderweg nog even zijne rijkunst bewonderen, slingerend door de smalle bergpaden slipte hij meermaals. Twee uur later stapten we geconditioneerd uit, niet wetend wat komen zou… de terugweg.

Na twee dagen, waarover later meer, keerden we huiswaarts. Ondertussen had onze chauffeur al enkele malen zijn kunstjes moeten tonen, de afgrond uitnodigend naar ons starend. Hij, jonglerend met ons leven, nu eens een sigaret, dan weer een telefoontje. Altijd met zelfvoldane blik achter het stuur van wat hoogstwaarschijnlijk zijn doodskist zal worden. De snelheidsmeter werkt al lang niet meer, de meter van het toerental is een kwestie van dagen. Waar de rode cijfertjes een indicatie moeten zijn van waarschuwing, fungeren ze als een magneet op mijnheer de chauffeur zijn adrenaline. Links inhalend (hier rijdt men rechts) over een braak stukje berm, ik schat met een snelheid van 180 km per uur over de bochtige autosnelweg, arriveert hij als laatste... Een cynisch applausje volgt. We kruipen uit de wagen, klaar om hem op een welverdiende mot in het gezicht te trakteren, een loeier aan 180! Neen, het verstand zit er nog in… we laten de vergelding over aan de redactionele ruimte in de krant. Dit gezegd zijnde, het was een rare, ietwat saaie bende in het Troodos.

Die nacht in Troodos zaten we daar maar wat, muffe kamer, te lummelen met een groepje Philips College hangers… niet veel soeps. Tot één der Trois Sympas een opvallend olijke bende motars aantrof. Met hoop en pret in de oogjes kwam hij ons redden van wat waarschijnlijk de saaiste avond in Cyprus hing worden. Een gezellige dikkerd speelde deuntjes op gitaar en harmonica. De stem liet wel te wensen over, maar daar trokken deze stoere mannen zich niets van aan. Ze hadden makkelijk Jan, Piet, Joris en Korneel kunnen heten want ook die hebben baarden. 3 uur geleuter en plezier, 3 uur muziek en vertier, 3 belgen en 13 ruige motards, een blender kan geen beter mix uitspuwen. Maar de trip was veel meer dan dat. Het militaristische wordt in Cyprus met de paplepel meegegeven. Op 18-jarige leeftijd vat iedere jongeman een legerdienst van 26 maanden aan! Zo is er één onder de studenten die met veel heimwee naar deze periode voortleeft, gekleed in militair outfit vat hij de BBQ aan. We bestempelen hem met de naam Waterslaegers, het begin van uren intiem vertier. Overal duikt hij plots op, gecamoufleerd sluipt hij de eetzaal binnen. We begroeten hem met een Geef Acht!, roepen hem op met een alfa, papa, tango en sluiten de gesprekken met “Roger”. Ja, we hebben niet veel nodig…over en uit!

Uw zonen aan het front  

02-12-2008, 17:22 geschreven door Les Trois Sympas