Een paar dagen later...

Na stilaan meer en meer 'Tot ziens!' te zeggen tegen mensen die ik tegenkom, begin ik stilaan te beseffen dat het moment dichter komt.

Het afscheidsfeestje in mijn tuin was fijn en gezellig: een positieve afsluiter.  Familie en vrienden, ik zie ze in november graag weer terug.

Het afscheidsmoment in het rusthuis lag me toch wel moeilijker.  Donderdagnamiddag deelde ik pindasoep (soep die gekend is in afrika) uit aan de mensen bij wijze van afscheid.  Het viel me zwaar dat veel bewoners me het allerbeste toewensten en enkelen dit zeiden met tranen in de ogen.  Ik had er geen flauw idee van dat dit voor hen een emotioneel moment zou zijn.  
Ik kan de reis nochtans voor mezelf goed relativeren: in november ben ik al terug.  Ik kan me inbeelden dat deze periode voor sommige bewoners lang is.  Sommigen vertelden me ook heel nuchter dat ze er dan misschien niet meer waren.  Nog maar eens het bewijs hoe deze mensen zich bewust zijn van de eindigheid van het leven... en dit accepteren!   Die acceptatie, dat realisme zijn een van de dingen die ik zo bewonder aan oudere mensen. Maar kom, het inpakken...

Het inpakken is niet gemakkelijk: "wat neem ik mee, wat zeker niet?  En oja, ik mag 'maar' 20 kilo meenemen.  En hoe neem ik al dat speelgoed mee dat ik gekregen heb???"  Gelukkig heeft de zus een kanjer van een koffer waar alles in kan.  Lang leven de vooruitziende zus!  Zelf heb ik enkel een trekkersrugzak.  Ik heb zelf nog nooit een koffer nodig gehad.  Maar mijn zus, die koopt wel eens zaken onder het motto van 'dit komt altijd wel eens van pas.' en voila, ze had waarschijnlijk nooit gedacht dat de koffer ooit naar Ghana zou reizen.

Nog 2 keer slapen...