Dag liefjes allemaal,

Ik heb er een bewogen weekje op zitten: eerste week stage, 4 uur individuele Spaanse les per dag, staking in Cusco, weerstand tegen het eten in het gastgezin!

Jaja, deze week is het echte leven begonnen; gedaan met zonnen, gedaan met excursies doen, maar hup aan het werk!

Ik ben vroeg genoeg vertrokken, zodat ik zeker op tijd zou zijn! Ik hoor het jullie alweer denken: ‘Maar goed ook, want op tijd komen is jouw sterkste punt niet!’ Jullie zullen er misschien van verschieten he, maar in Peru ben ik pas de stipte madam. Das natuurlijk ook geen verrassing he als ge weet hoe het er hier aan toe gaat. :O)

Ik had eigenlijk wel een beetje zenuwen. Ik wist dat ik men beste Spaans naar boven zou moeten halen, om me daar verstaanbaar te maken. Wanteuh, twee weken Spaanse les, maakt nog geen tolk van mij hoor ;O) Met een beetje hand- en voetwerk is het me dan toch gelukt. (Nat, ik denk dat ik net als jou een hete patat in men mond heb :O) als ik Spaans praat; remember, it’s just a begin!)

De eerste uurtjes heb ik mezelf voorgenomen om kennis te maken met de kinderen. Alle kinderen noemen me daar amiga (vriendin), wel grappig hoor; ik denk dat ik in mijn leven nog nooit zoveel vrienden gehad heb!

De kinderen hebben een leeftijd tussen 2 jaar en 30 jaar. Het is te zeggen, de meeste kinderen hebben een lagere schoolleeftijd, maar er zijn enkele uitzonderingen. Het zijn voornamelijk CP- kinderen (cerebrale parese) die in het hospitaal verblijven. Voor de geïnteresseerden onder jullie (indien niet, ga dan maar door naar de volgende alinea ;O)), dit zijn kinderen met motorische beperkingen en soms ook leer- of gedragsproblemen als gevolg van een hersenbeschadiging. Deze beschadiging is voor, tijdens of kort na de geboorte ontstaan.
Om eerlijk te zeggen betwijfel ik het sterk of deze kinderen allemaal CP hebben. Het kan goed zijn dat men uit onwetendheid deze diagnose stelt. De mensen hier hebben weinig geld, waardoor ze het zich niet kunnen permitteren om naar verschillende dokters te gaan. De visie van éénbepaalde dokter bepaalt dan de diagnose en tevens ook de toekomst van een kind!

Je ziet, mijn blog is niet alleen informatief, maar ook educatief!

    

Wat zijn ze toch schattig, ik hoor het jullie al denken! Wacht maar tot ge ze eens eten
moet geven! Links zie je Wilson en rechts Roxanna; haar moeder heeft tijdens de zwanger-
schap teveel alcohol gedronken. Je ziet wat de gevolgen kunnen zijn !!!



Je moet weten dat ze hier je handje echt niet vasthouden hoor. Ze zeggen dat je gewoon maar moet doen. Niet zo eenvoudig natuurlijk als je niets af weet van de werking hier. Maja, niet zagen en klagen, gewoon doen dan maar! Het werd me al snel duidelijk dat ze daar niet veel verwachtingen stellen. Sorry, maar ik wil wel een beetje uitdaging natuurlijk. Het is niet de bedoeling om gewoon maar met de kinderen te gaan spelen. Natuurlijk is dit wel eens leuk, maar dit is niet waarvoor ik naar hier gekomen ben.

De eerste twee dagen waren echt een hel. Ik voelde me als een kieken zonder kop rondlopen op dat project. Dan maar men stoute schoenen aantrekken en in actie komen! Ik ben naar de afdeling fysiomotoriek toegestapt en daar ben ik met open armen ontvangen. Wat wilt ge, zo’n therapeute als ik, daar zijt ge toch meteen weg van ;O) Neen, het was geen man, het was een vrouw, Cerafina of zoiets?! Ik sta dus vanaf woensdag in het revalidatiecentrum en niet langer op de hospitalisatie. Eind goed, algoed toch?!

Eten: een feest !!! Althans voor de kinderen toch...

Tijdens het eten vliegen de voedselresten me met momenten rond de oren. Is het nu omdat ze het niet lusten, of is het eerder te wijten aan het feit dat ze dit gewoon leuk vinden?! Pas op, ze zijn niet allemaal zo hoor. Ik haal er de extreme gevallen uit natuurlijk, dat is natuurlijk leuker he!

Sommige kinderen zijn verbaal nog heel sterk, anderen zijn dan verbaal zwak, maar motorisch iets beter. Andere kinderen kunnen absoluut niet meer spreken. Dit maakt het echt boeiend voor mij, vooral vanuit ergotherapeutisch oogpunt gezien ;O)

Lente meid, Cyrille, Julot en Clement, jullie kunnen soms eens deugniet zijn, maar dat is niets in vergelijking met deze kinderen. Hier hebben ze er echt wel kaas van gegeten hoor. Wat een temperamentvolle kinderen, man man…De zusters (geen oude bomma’s, wel jonge meisjes) hebben de kinderen gewoon niet in de hand en laten ze maar doen. Maar dan kennen ze Leila nog niet! Een beetje discipline is toch wel belangrijk. Dit wordt mijn uitdaging, hihi!

Als ik neen zeg, zeggen ze hier ja. Als ik zeg dat we naar buiten gaan, dan willen ze binnen blijven. Als ik hen terug naar de kamer breng, dan houden ze me tegen door hun eigen vingers tussen de spaken van hun rolwagen te steken. Moet ik nog verder gaan?!

Ik ga nu heel even mijn rijstpap laten verteren. Ik vertel later wel verder over mijn bewogen weekje!!!

Knufje voor jullie allemaal,

-x- leila

P.s. Deze kinderen vinden het enorm leuk dat er foto's genomen worden, echt niet normaal. Ze zouden mijn camera zelfs uit men handen sleuren !

 

De slaapzaal van de meisjes.                                     De gemeenschappelijke ruimte

                                                                                 en tevens ook de eetzaal.



 

Dit is de psychomotorische ruimte. Hier zal ik de komende
9 weken actief aan het werk zijn. En neen, niet men broek
verslijten ;O)

22-02-2008 om 17:39 geschreven door dropje  

     Yo te envio una isla llena de besos

     en un mar del amor!

        (Ik stuur jou een eiland vol kusjes

        op een zee van liefde!)

Jaja, in dit geval is het Spaans de taal van de liefde! Ik weet dat ik een beetje aan de late kant ben, maar zoals ik jullie al eerder zei, vanaf nu ben ik één van hen (de Peruvianen). Hiermee bedoel ik dat ik nu ook alles een beetje met vertraging uitvoer (mañana mañana, remember?).

We hebben vrijdag ons klaslokaal versierd. Dit was een wedstrijd! En natuurlijk zijn we gewonnen…tis te zeggen, we zijn tweede geworden. De eerste plaats hebben we aan de Nederlanders gegeven, ahja, we kunnen niet altijd de beste zijn he ;O) Leve de ergotherapie en de creativiteit!

We mochten voor vijftig sol gaan drinken, volgens Peruviaanse begrippen is dit veel. Ik moet er geen tekeningske bij maken zeker hoe dit afgelopen is?!

Na de prijsuitreiking heb ik salsa en merengue leren dansen. Tis te zeggen, ik heb het geprobeerd, maar er is nog veel werk aan de winkel!Tomme, als ik terug ben gaan we eens een dansken placeren he! Eneuh Maarten, in juni zal ik je tonen dat ik de salsa ook kan dansen zonder voortdurend op je tenen de staan ;O)

Op vrijdag doen we ook altijd een leuke activiteit met de klas. We werden vergezeld door onze leraar Spaans, Michael. Deze keer zijn we naar een plaats geweest waar er toch wel wat meer leven aanwezig was. Dit is natuurlijk de beer, want die lag voortdurend te knorren (zware nacht denk ik), niet bij gerekend!

El zoologico en Cusco is natuurlijk niet de vergelijken met de zoo van Antwerpen, maar ik ben wel blij dat de mensen hier ook kunnen zeggen dat ze een zoo hebben. Olifanten, giraffen en leeuwen zie je hier natuurlijk niet, eigenlijk wel jammer, maar ik heb hier geleerd om niet te hoge verwachtingen te stellen :O) Ik denk dat ik een indruk nagelaten heb bij de apen. Die werden gek als ze mij zagen, ze kregen zelfs spontaan een ****, vies he!? Ik denk dat ze me zagen als een verloren zusje ofzo? Wie weet, als het niet lukt op stage, dan kan ik nog altijd in de zoo gaan zitten of hangen. Dit is toch ook creatief bezig zijn en er is ZEKER sprake van empathie? Kan ik hier dan geen creditbewijs voor krijgen?

  

Toch vreemde beestjes he die apen?!                           Deze struisvogel keek me maar 
                                                                                   vreemd aan... zag deze misschien 
                                                                                   enkele gelijkenissen?!

Men tweede weekje Spaans zit er al op. De plannen zijn in de aankomende weken een beetje gewijzigd. Ik start maandag 18 februari reeds met men stage, dat is dus twee weken eerder. Ik ben deze week een kijkje gaan nemen op men project en het ziet er echt super uit! Een eerste indruk is altijd belangrijk.

De namiddag wordt dan opgevuld met vier uurtjes individuele Spaanse les. Het wordt een zwaar weekje, maar moeilijk gaat ook he! Als ik een beetje van men nicht heb, dan kan ik met fierheid zeggen dat ik de strijdlust heb van nen echten Vlaamsen Leeuw!

Vandaag (zondag) zijn we naar de markt geweest in Pisaque (Pisac). Dit is een stadje dat op een uurtje (busrit) van Cusco ligt. Je moet daar altijd afdingen…das echt zo zielig he, maar toch doe ik het hoor :O) Er zijn daar ook prachtige ruïnes, maar die zijn voor een andere keer. Ons avondje stappen van de avond ervoor liet dit niet echt toe…

Rond en gezond (maar vooral dat laatste)  kan ik me niet echt noemen als ik zie wat ik de laatste twee weken gegeten heb, maar mijn darmkes laten het nog altijd toe, dus ik mag niet klagen. Zeker niet als ik kijk naar hoeveel medestudenten nu aan de antibiotica zijn omdat ze met één of andere parasiet zitten of salmonella hebben… Dus Peter, van Pure is er nog steeds geen sprake. Maar ik ga dit natuurlijk niet te luid zeggen he!

Wie zich geroepen voelt om een briefje te sturen of een overlevingspakket op te sturen, kan dit altijd op het volgende adres doen:

Coen Leila

SAN BLAS Spanish School

Plazoleta San Blas

Tandapata 688

Cusco
Peru !

Tomme, ik had graag muizenstrontjes gewild ;O) en zo’n lekker schelleke kaas, maja, tegen dat da hier is, staat er reeds haar op…

Voor ik eindig wil ik graag een geheimpje met jullie delen. Natuurlijk verwacht ik enige inspanning van jullie. Niets voor niets! Als jullie de onderstaande zin kunnen vertalen, dan weten jullie men geheim ;O)

Mi hermana está embarazada !!!

Nat, speciaal voor jou, een vertaling:

Ma soeur est enceinte !!!

Veel plezier!

Dikke knuffel

                    Leila   -xxx-

18-02-2008 om 00:00 geschreven door dropje