Wat eigenlijk een paradijs had moeten zijn, bleek al snel de hel!

Even genieten van een weekendje natuur, warmte en rust, dan maar naar de selva (jungle). Quillabamba bleek de geschikte plaats te zijn: lekker warm, veel natuur, malariavrij en slechts 8 uur met de bus! Het werd al snel duidelijk dat het een weekend vol pech zou worden. Ik was heel blij dat Lore 3 uur voor vertrek besloot om mee te gaan. We hebben dan toch nog troost bij elkaar kunnen vinden…

Hier komt het lang verwachte verhaal dan!

Toen we ’s nachts rond 4uur aan kwamen in Quillabamba werd ons het volgende voorgesteld: slapen in een hostal ter plaatse ofwel nog even twee uurtjes doorgaan tot Vilcabamba. Volgens de chauffeur een heel toeristische plek. Al snel bleek dit alles één grote leugen te zijn … ze hebben ons in de maling genomen! Enfin, we zijn dan toch die auto ingestapt met bestemming Vilcabamba. Twee uurtjes met z’n achten in de auto, dat valt nog wel uit te houden toch? Die twee uurtjes werden als snel 4 lange uren. De spierkrampen bleven dan ook niet uit … Lore en ik gingen door de hel! De wegen brachten hier geen verbetering in, want die waren soms in heel slechte staat. Af en toe moesten we ook nog eens door het water rijden. Oh neen, geen speciale auto hier voor hoor, een gewone personenwagen. Ik hield men hart vast bij iedere oversteek, want het water kan je gemakkelijk meesleuren… één voordeel, gewicht genoeg in de auto. Het werd alsmaar lichter en ik voelde de vermoeidheid toeslaan. Slapen kon ik niet, want ik voelde me allesbehalve op men gemak! Uiteindelijk kwamen we rond 8u klaarlichte ochtend aan in Vilcabamba; je zag daar geen kat! 

    

Vermoeid als we waren een hostal opgezocht, niet moeilijk te vinden want ten eerste was het dorpje niet groot en ten tweede: er waren maar twee hostals. Toch nog vlug een uurtje geslapen met op de achtergrond muizen die onder het dak zaten, zalig gewoon!

Na onze power nap zijn we een wandeling gaan maken: de ruïnes van Vilcabamba. 

                                  


Op zich een hele leuke namiddag gehad met een lekker warm zonnetje. Toch zagen we het niet zitten om hier nog langer te blijven, want het was er zo doods. Je moet weten dat we daar in het hol van Pluto zaten (the middle of nowhere) en we zonder een taxi absoluut niet terug konden geraken naar Quillabamba. Toen we uiteindelijk een taxi tegen kwamen vroegen we of hij die dag nog naar Quillabamba ging. Hij zei de verlossende woorden ‘ja’. Wij helemaal in de wolken natuurlijk! Maar, onze spullen stonden nog in een ander dorpje en die moesten we eerst gaan ophalen. De taxichauffeur beloofde te wachten, maar helaas… Ik de ziel uit men lijf gelopen naar dat andere dorp en terug en dan bleek die man ons ook in de maling genomen te hebben! Wat is dat toch met mannen, zijn zij nu echt zo onbetrouwbaar? We hebben nog heel even ons beklag gedaan bij de lokale, corrupte politie, maar niets mocht baten. Ze wilde ons wel een lift aanbieden, maar we moesten daar heel veel geld voor betalen, dan maar niet. Er zat echt niets anders op, we moesten daar overnachten. We konden niet terug naar dat ene hostal, want daar hadden we vol enthousiasme gezegd dat we terug naar Quillabamba gingen, dan maar de ‘patattenkamer’ in! 

                                    


Er werd ons een kamer aangeboden waar het vol met beesten zat: spinnen, muggen, motten,… en wat de opslagplaats was voor de aardappelen. Ik heb deze nog vriendelijk samen verhuisd met oma flodder. Verstand op nul en gewoon slapen was de boodschap! Toen we nog snel een flesje water wouden gaan halen, werden we uitgenodigd door één van die politieagenten om een drankje te doen. Lore en ik besloten dit toch ff te doen uit beleefdheid. In Peru kan en mag alles, dat werd nogmaals bevestigd toen die politieman ons coke aanbood. Waar gaat de wereld toch naartoe als de politie al corrupt is?! We weigerden dit en besloten onze ‘luxe’ slaapplaats maar eens te gaan uittesten, want de volgende morgen wilden we de eerste taxi hebben, om 5uur. Aangezien de taxi’ s daar schaars zijn, moeten we ervoor vechten, net als honden om een been!

De volgende morgen, na heel weinig slaap, wilden we het hostal verlaten. Dit was buiten de gesloten deuren gerekend. Ik was om te ontploffen en aan mijn vriendelijkheid kwam een einde! Ik was echt kwaad; ik wilde de eerste taxi nemen omdat ik daar weg wou en dan sluiten ze ons nog eens op ook?! Ik besloot dan maar de deuren te forceren. Op deze manier zijn we toch op tijd buiten geraakt! De oude vrouw was hier wel niet zo tevreden mee ;O)

Eindelijk een taxi!!!!!!!! We zijn er in gesprongen en weigerden om er ooit nog uit te komen, tenzij in Quillabamba natuurlijk! Een platte band onderweg… het was natuurlijk te mooi om waar te zijn. Na enige moeite toch nog in Quillabamba geraakt. Daar hebben we een lekker ontbijtje genomen en ons verfrist in het toilet van die eettent (ik bespaar je hoe de douche en toilet eruit zagen bij oma flodder). Nog heel even genieten van ons laatste dagje … dus besloten we maar ff een duikje te gaan nemen in de ‘7 tinajas’. 

  

Zalig ontspannend en verfrissend was dit! We konden ons weekend dan toch nog mooi afsluiten, tenminste dat dachten we… Toen we terug naar Cusco reden bleek er een steenlawine naar beneden gekomen te zijn. Deze lag over de volledige weg, dus passage was onmogelijk! Dit was de enige weg. Neen neen, het is niet zoals ‘alle wegen leiden naar Rome’! De minuten tikten door… Iedereen werd opgetrommeld om steen te gaan ruimen. Ik ben tot veel in staat, maar dit vertikte ik. Ik wilde niet het risico lopen om een steen op men hoofd te krijgen, want het gevaar was nog niet geschied. Dan maar de wegdienst bellen zou ik zeggen! Helaas, dat kennen ze hier niet… Eindelijk was er een doorgang gemaakt. We geraakten er net tussen met de bus…plots reeds dat kieken zich vast temidden die opening in de steenlawine… Heel even heb ik de dood in ogen gekeken…. Links de steenlawine, rechts van de bus de afgrond… Ik deed heb bijna in men broek ;O( Na enkele pogingen is de bus er dan toch doorgeraakt…
Eind goed algoed zeker! Toch weet ik dat ik tweemaal nadenk voor ik nog eens naar de selva ga!

Wees gerust, jullie zijn nog niet van me verlost ;O)

Dikke snuffel

           y muchos besos

                           Leilita




                        

30-04-2008 om 15:47 geschreven door dropje  

Na enkele weken was ik uiteindelijk bekomen van mijn avontuur naar Quillabamba, dus ik besloot om Peru nog een kans te geven ;O) Met z’n vieren trokken we naar la costa.





18 uur in de bus is geen lachertje, maar voor wat hoort wat natuurlijk! De buschauffeur was duidelijk gehaast aangezien z’n zware voet. Het voordeel hierbij was dat hij snel ter plaatse was, het nadeel wat dat hij je amper tijd gaf om een plasje te maken. Hij stond dan gezellig te grommen aan de deur en allerlei woorden in het Spaans uit te kramen waar ik geen snars van begreep. Uiteindelijk heeft hij ons veilig tot Nasca gebracht, waarvoor dank ;O)

Het was daar heet, niet normaal. Maar vooraleer we een duikje zouden nemen, wilden we eerst nog eens de Nasca- lijnen gaan bekijken.
                  


               

Met z’n vieren het vliegtuigje in… kstond wel even te huiveren op men benen… als dit maar goed komt, dacht ik bij mezelf… Ik had meer verwacht van de lijnen, maar toch was het een leuke ervaring. Wanneer het vliegtuig schuin ging hangen, zodat we de lijnen beter konden zijn, voelde ik men maaginhoud wel heel even naar boven komen. Uiteindelijk zijn we toch weer veilig met de voetjes aan de grond gekomen. Vooraleer we naar Ica zouden doorreizen, wilden we ons nog heel ven verfrissen. We zijn naar zo’n lokaal Peruviaans zwembad geweest. Ik moet er geen tekening bij maken zeker hoe wij bekeken werden. Het was alsof ze nog nooit een blanke persoon gezien hadden. Best grappig!

Na onze duik zijn we doorgereden naar Ica, dit ligt ten Noorden (3uur) van Nasca en 7 uur van Lima. De stad vonden we iets te druk, dan zijn we maar naar ‘de oase’ gegaan, Huacachina genaamd: een plas water met daarrond wat huisjes temidden de Woestijn, prachtig!

               


              

Daar hebben we drie dagen doorgebracht in een hostal met een zwembadje. Dit was ook wel nodig, want het was daar heet! Natuurlijk hebben we meer gedaan dan alleen maar gezwommen. We zijn gaan sandboarden en gaan buggyrijden. Alsof dit nog niet genoeg was, ik heb zelf zand gegeten!

                 


 

Om ons toch nog even te ontspannen gedurende ons weekendje :o) besloten we met z’n allen de woestijnberg te beklimmen. Wel, ook al zat ik toen reeds 2 maand op 3.500m hoogte, ik bleef het lastig hebben hoor… We hadden een prachtig uitzicht van daarboven! De woestijn was machtig en prahtig!

Voila, nu hebben jullie reeds kennis gemaakt met de selva (jugle) en de costa (kustgebied met heel veel zand; woestijn genaamd). Men volgende verhaal zal gaan over het derde uiterste van Peru; de Andes (de bergen)!

Ik weet het, tis veel in één keer, maar zo weten sommigen onder jullie wat te doen op het werk (ik ga geen namen noemen, maar ik weet dat Tom dit wel leuk vindt ;O)

Tot in de Andes!

Zoen    ikke

30-04-2008 om 00:00 geschreven door dropje