Bolivia: mooi land, weinig geld (zowel consumptie als bevolking)
Vrijdagavond heb ik dan eindelijk besloten om Cusco even in te ruilen voor La Paz, een grote stad in bolivia. De busreis was de hel, de bevroren voeten waren hier het bewijs van ;0) Is het normaal dat je in een bus rookwolkjes (niet door het roken van sigaretten, maar wel door de koude) kan blazen? Ik dacht het niet he?! Nogmaals een bewijs dat alles kan ik Peru. Na drie maand verbaast niets je nog ;O)
Uiteindelijk gezond en wel aangekomen in Bolivia, op de onderkoeling na dan (s nachts kan het hier echt kkkkkkkoud zijn hoor). Het lekkere zonnetje in Bolivia heeft men lichaamstemperatuur onmiddellijk terug op peil gebracht. In La Paz ben ik nog enkele bekenden tegen gekomen. Wat gaan eten, drinken en de stad verkennen, maar meer zat er niet in. La Paz is ook niet bepaald the place tot be. Voor mij ideaal om nog wat te zwoegen aan men scriptie!
Nadien ben ik doorgereisd naar Uyuni (een 3- daagse trip), de zoutvlakten en zoveel meer mooie natuur! De zoutvlakten waren echt prachtig: net als sneeuw, maar dan wel wat zouterig ;0)
Eerst met de bus naar Uyuni. Daar werden we verdeeld onder verschillende 4x4s. We hadden een aangename groep: 2 Nederlanders (een koppeltje) en 3 Engelsen en die ene Belg natuurlijk ook. We hadden ook onze eigen kok mee. Het was echt heerlijk genieten van prachtige natuur en heeeeel veeeeel zand en zout!
Wat ik natuurlijk wel vergeten was; de zoutvlakten liggen op 3600m hoogte en alles wat we nadien bezochten lag nog hoger (we zijn tot 4800m geweest) en het is daar alles behalve warm! We moesten de nachten door brengen in huisjes in the middle of nowhere. Verwarming moet nog steeds uitgevonden worden, ook in Boliva. Het gevolg was dan natuurlijk dat het super koud was om te slapen, niet normaal. Met muts en handschoenen ben ik men slaapzak ingekropen... dan maar snel oogjes toe en niet meer denken . Ik dacht dat de eerste nacht koud was, maar niets was minder waar als ik te horen kreeg dat we de volgende nacht op 4600m zouden moeten slapen in 14 graden, zonder verwarming, met muts en handschoenen en sjaal. Nog een geluk dat jullie me toen niet gezien hebben, want men verschijning was allesbehalve om over naar huis te schrijven ;0) Na deze koude overleefd te hebben, zijn we verder zandwaarts getrokken. We hebben toen geisers kunnen bewonderen, meren met flamingos (prachtig!) en ik heb zelfs zoro gezien in de woestijn! (zoro is het Spaanse woord voor vos) ;o)
Bij het bezoek aan de aguas calientes (termen) heb ik, alias de koulijder, men grens verlegd. Ik heb me in een temperatuur van -10 graden uitgekleed, in bikini vertoond, in het 37° C warme bad gesprongen, eruit gekomen al bibberend en me omgekleed. Ik heb het nog nooit zo koud gehad! Na vele ohs en waws zijn we aan het einde van de 3- daagse gekomen. Ik besloot niet terug te keren langs de weg waarlangs we gekomen waren. Even een bezoekje brengen aan Chili leek me een beter idee. Een nieuw land betekend een nieuw verhaal!
Even stoom afblazen en de beentjes strekken; Ma Pi is de bestemming bij uitstek!
Normaal gezien was het plan de 4- daagse Inca Jungle Trail (met de mountainbike rondkoersen) te doen, maar wegens tijdsgebrek heb ik een andere optie moeten nemen: de 2- daagse dan maar. Lekker ontspannend met de trein naar Ma Pi, tenminste dat dacht ik toch. Toen ik de trein zag kon ik alleen maar hopen dat ik de Ma Pi ooit zou bereiken. Even kort toelichten waarom. Wel, wat ze hier een trein noemen, zou in Europa beschouwd worden als een stuk antiek en zou eerder in een museum thuis horen. Maar ja, we zijn in Peru; alles is hier mogelijk ;O) Uiteindelijk toch veilig daar geraakt! De eerste dag besloot ik een bergje te gaan beklimmen: de Putukusi (Sorry voor de eventuele schrijffouten; deze namen zijn ook niet evident om te onthouden ;O) Vanaf deze berg heb je een prachtig uitzicht op de Ma Pi.
Twee keer niks dacht ik nadat ik ongeveer drie maanden op 3400m vertoefd had maar al snel bleek het tegendeel Ik heb daar de ziel uit men lijf gezweet, men spieren sloegen tilt en ik ben daarbovenop nog eens flink onderuit gegaan.
De linkerknie kan dit bevestigen. Het gevolg hiervan was dat ik voor de rest van de tijd als mankepoot moest functioneren Maar het was allemaal wel de moeite waard! Alhoewel, toen ik de volgende morgen amper uit men bed geraakte van de spierpijn in men quadriceps en men quadratus lumborum (eneuh, ik had niks bij om dit te verhelpen en zalfje kopen was daar ONmogelijk), dacht ik toch wel NOOIT MEER ;O) De dag afgesloten met een pizzaatje en dan maar bedje in want de volgende morgen was het al om 4u dag voor leila!
Dag 2: Ma Pi bij zonsopgang is adembenemend!
Na wat ellende betreffende mijn gids en toegangsticket (want organisatie is geen sterke kant van de Peruvianen) ben ik toch boven geraakt. De zonnestraaltjes deden de bergen ontwaken uit hun diepe slaap en het gaf mij de nodige warmte! In één woord: Ma Pi is prachtig om te zijn (lekker watertanden allemaal). Ik was wel een beetje ontgoocheld in het feit dat de berg die op alle postkaarten afgebeeld staat samen met de terrassen, eigenlijk de Waynapicchu is (Jonge berg) en niet de Ma Pi. Toch heb ik genoten van het uitzicht. Onvoorstelbaar hoe dit allemaal ooit ontstaan is! Op de berg ben ik nog twee vriendinnen uit Cusco tegen gekomen, heel onverwachts eigenlijk, aangezien de op het laatste nippertje beslist hadden om Ma Pi een bezoekje te brengen. Het was wel hartstikke gezellig!
Voila sie, tot hier mijn bezoek aan de ozo- bekende- berg Machu Picchu! Ik laat jullie nog heel even genieten van enkele kiekjes (vertaling: fotootjes).
Na dit reisje laat ik Cusco heel even achter mij envertrek ik voor twee weekjes naar andere oorden.
Natuurlijk moet er ook afscheid genomen worden, aangezien er heel wat medestudenten in die periode vertrekken en ik ze dus niet meer zal zien wanneer ik terug naar Cusco kom. Even een traantje wegpinken en dan fiesta!
Nogmaals bedankt lieve mensen voor de lekkere taart!
Het is niet omdat jullie de laatste week weinig van me gehoord hebben, dat ik de luiaard heb uitgehangen, integendeel, het was een heel druk weekje met nog een aantal leuke ontwikkelingen.
Ik heb een boom gemaakt voor de kinderen met autisme.
Deze kinderen hebben enorm nood aan structuur en in de therapieruimte is dit niet minder zo. Op de boomstam zijn er fotos aangebracht dat het kind visueel op de hoogte stelt wat van hem verwacht wordt. Er ontbreken op de foto wel twee afbeeldingen van de schoenen (want deze moeten ze aan het begin van de therapie uitdoen en aan het einde terug aandoen), doordat er een klein foutje was opgetreden bij het ontwikkelen, maar inmiddels heb ik dit in orde gebracht. Ik heb nog nieuw materiaal aangekocht, voornamelijk voor de kleinsten.
Dankzij jullie steun heb ik twee nieuwe tafels kunnen kopen, maar nu had ik nog steeds dat probleem met de stoelen. Ik heb er vier bijgekocht; twee gele en twee blauwe.
We hebben ook een strafhoek moeten introduceren, want soms liep het de spuigaten uit met de kinderen. Daar heb ik een mooie tekening voor gemaakt met Yo pienso op vermeld. Ik denk niet dat dit voor dubbele interpretatie vatbaar is ;0) Ik heb ook een klok gekocht met een huisventje op die zn oogjes van links naar recht beweegt. Als ik er te lang naar blijf kijken, voelt het aan alsof ik gehypnotiseerd word! Hopelijk heeft het dit effect ook op de kinderen, dan luisteren ze tenminste goed ;0) Het is nogal een saai hoekje, maar dit is ook de bedoeling. De kinderen worden met het aangezicht naar de muur toegedraaid waardoor ze onontvankelijk worden voor prikkels. Het heeft reeds resultaat opgeleverd hoor!
Af en toe koop ik ook wat snoepgoed voor de kinderen; een kind is geen kind als het geen dulces kan eten, toch? Ik heb voor de WC twee afbeeldingen gekocht. De kinderen lappen er echt hun laars aan en kiezen er willekeurig een toilet uit. Dit vind ik fout, er moet wat discipline zijn. Als ik op de lagere school zat mocht ik ook niet binnen in de toiletten van de jongens! En trouwens, de jongens plassen vaak op de bril ;o) Vandaar dat ik het een goed idee vond om een WC voor de meisjes te reserveren en eentje voor de jongens.
Naast men stage in de psicomotricidad heb ik ook nog stage gelopen binnen de school van San Juan de Dios (dit hoort bij la clinica) Dit moest ik doen omwille van men keuzeolod. Ik heb daar bij de verschillende groepen gestaan. Niet om hen op een saaie manier te onderrichten, maar a.d.h.v. activiteiten, ons ergotherapeutisch kenmerk! (De fotos van die ontwikkelingen krijgen jullie nog van mij te goed!) Zo heb ik een getallenlijn ontworpen met allerlei grappige figuurtjes, klinkers gemaakt met een bijhorende tekening, verschillende soorten fruit gemaakt met daarbij de passende naam, nogmaals lief klein konijntje uitgetekend (de kinderen zijn er gek op) en de plopdans. In de groep met de oudere kinderen die klaargestoomd worden voor de beroepswereld, heb ik een kookactiviteit gedaan. We hebben samen chocolademousse gemaakt. Dit was heel fijn om te doen! Ik heb wat materiaal aangekocht voor deze klas. Doordat ik zelf een activiteit heb gegeven, heb ik maar al te goed beseft dat ze echt geen materiaal hebben om mee te werken. Ik heb dan meteen ook een mixer gekocht, want dit is toch wel een must voor in de keuken, niet? Ik heb ook enkele potten aangekocht, zodat ze die niet altijd moeten gaan vragen in de keuken van de clinica!
Ik vond dat ik voor de kinderen van de clinica ook nog iets moest doen; ik heb versiering gekocht voor de kamers, zodat het er toch wat gezelliger gaat uitzien. Als je die bedden alleen al ziet dan denk ja dat ze in een gevangenis zitten. Hun knuffels zijn aan de plafond bevestigd, lekker onbereikbaar voor de kinderen persoonlijk vind ik dat dit niet kan.
Ik heb ondertussen een schrijnwerker gevonden in Cusco die parallelle baren wilt realiseren voor in de psicomotricidad! Dit was echt wel een zoektocht hoor, zo zie je maar wie zoekt die vindt. Ik heb hem wel duidelijk gemaakt dat ik wil dat dit in de psicomotricidad staat wanneer ik terug in Cusco kom, anders ziet hij geen cent!
Aangezien dat jullie zo massaal gesteund hebben kan ik deze kinderen echt heel veel geven, zowel materieel als niet materieel! Ik vind het ook belangrijk dat ze discipline krijgen en dat ze op een correcte, maar speelse wijze educatief onderwijs krijgen, ook al zijn het kinderen met beperkingen. Zij hebben hier juist heel veel nood aan! Ik hoop dat ik geslaagd ben in mijn opzet, mede dankzij jullie hulp. Ik ga nog twee dagen voor ik naar Lima ga, om mijn vliegtuigje huiswaarts te nemen, langs in Cusco. Ik wil zien hoe het met de kinderen gaat, of de methode die gehanteerd wordt nog steeds doeltreffend is en of Sidney niet hervallen is in een oude rol! Pas dan kan ik met opgegeven hoofd en gerust hart het project en Cusco voorgoed verlaten en kan ik zeggen dat ik men doel bereikt heb!
Na mijn drukke stageperiode, wat eigenlijk meer ontspannend moest zijn, maja mezelf kennende; ik moet altijd het onderste uit de kan kunnen halen ;O), verlaat ik Cusco voor een kort reisje. Eerst ga ik naar Bolivia. Daar zal ik eerst halt houden in La Paz, de grootstad! Nadien trek ik zuidwaarts, naar de zoutvlakten van Uyuni. Nadat ik de koude nachten daar getrotseerd heb, zoek ik wat verwarming op in Chili. Eerst ga ik naar San Pedro (Atacama Woestijn) en nadien keer ik terug noordwaarts, richting Arica: een surfstadje aan de grens met Peru. Dan ga ik naar Arequipa om er de Colcan Canyons te gaan bezoeken, dan terug naar Cusco. Hier eindigt men reisje
Ik hou jullie zoveel mogelijk op de hoogte!
Voor ik afsluit wil ik nog enkele mensen bedanken voor hun steun:
De buren:Martine, Rudy en Jennifer; Peter en Catoline; Christel: Enorm bedankt voor jullie bijdrage!
Roberto en Catherine: bedankt dat jullie men project wilden steunen!
De voetverzorgster van meme (Coen): bedankt dat ook jij de kinderen en mij gesteund hebt.
Christof, Els en kids (Lingerie Camille): jullie hebben zelf twee kapoenen, dus jullie weten wel dat het belangrijk is dat de kinderen zich kunnen ontwikkelen... mede dankzij jullie steun kan ik dit doel realiseren! Bedankt!
Martine en Pol: leuk dat ook jullie je steentje bijdragen. Ik ben blij dat ik de kinderen, mede dankzij jullie steun, hun levensverwachting kan verhogen!
Pascal en Lydia, Van Den Hove Didier , Roosemendt Victor: ook jullie enorm bedankt voor de bijdrage!
Nadine en Rolf: als ik me goed herinner, zijn jullie collega's van mijn ouders. Ik ben blij dat er toch nog chauffeurs (controleurs) zijn met een goed hart, want na mijn ervaringen in Latijns- Amerika begin ik hier toch wat aan te twijfelen... Bedankt voor het vertrouwen en de steun!
Liefste meme (Linda): bedankt voor je steun! Ik hoop dat we elkaar snel eens terug zien dan kan ik al men verhalen vertellen (kort samengevat dan), want het is al veel te lang geleden. Als je dat niet meer ziet zitten, geen probleem hoor... maar ik zou het wel jammer vinden! Dikke knuffel!
Melissa (Hairstyle): fijn dat ook jij me steunt! Een goede kapster kunnen ze hier trouwens wel gebruiken ;0) Ik kom meteen bij je langs als ik terug in België ben, tis nodig!
Pierre en Lena: jullie hebben een hart van goud! Bedankt voor de mooie bijdrage! Het betekent echt een wereld van verschil voor de kinderen hier... Nogmaals dank!
Begin maar af te tellen, over twee weken kom ik Merelbeke weer bevolken!
Dikke zoen
Deze kast werd voorzien van foto's, Een 'opbergkastje' en nog wat hoepels om zo weten de kinderen wat waar hoort! de grove motoriek te oefenen; de meisjes zijn er gek op, de jongens daarentegen...
Quillabamba; een reis om nooit meer te vergeten...
Wat eigenlijk een paradijs had moeten zijn, bleek al snel de hel!
Even genieten van een weekendje natuur, warmte en rust, dan maar naar de selva (jungle). Quillabamba bleek de geschikte plaats te zijn: lekker warm, veel natuur, malariavrij en slechts 8 uur met de bus! Het werd al snel duidelijk dat het een weekend vol pech zou worden. Ik was heel blij dat Lore 3 uur voor vertrek besloot om mee te gaan. We hebben dan toch nog troost bij elkaar kunnen vinden
Hier komt het lang verwachte verhaal dan!
Toen we s nachts rond 4uur aan kwamen in Quillabamba werd ons het volgende voorgesteld: slapen in een hostal ter plaatse ofwel nog even twee uurtjes doorgaan tot Vilcabamba. Volgens de chauffeur een heel toeristische plek. Al snel bleek dit alles één grote leugen te zijn ze hebben ons in de maling genomen! Enfin, we zijn dan toch die auto ingestapt met bestemming Vilcabamba. Twee uurtjes met zn achten in de auto, dat valt nog wel uit te houden toch? Die twee uurtjes werden als snel 4 lange uren. De spierkrampen bleven dan ook niet uit Lore en ik gingen door de hel! De wegen brachten hier geen verbetering in, want die waren soms in heel slechte staat. Af en toe moesten we ook nog eens door het water rijden. Oh neen, geen speciale auto hier voor hoor, een gewone personenwagen. Ik hield men hart vast bij iedere oversteek, want het water kan je gemakkelijk meesleuren één voordeel, gewicht genoeg in de auto. Het werd alsmaar lichter en ik voelde de vermoeidheid toeslaan. Slapen kon ik niet, want ik voelde me allesbehalve op men gemak! Uiteindelijk kwamen we rond 8u klaarlichte ochtend aan in Vilcabamba; je zag daar geen kat!
Vermoeid als we waren een hostal opgezocht, niet moeilijk te vinden want ten eerste was het dorpje niet groot en ten tweede: er waren maar twee hostals. Toch nog vlug een uurtje geslapen met op de achtergrond muizen die onder het dak zaten, zalig gewoon!
Na onze power nap zijn we een wandeling gaan maken: de ruïnes van Vilcabamba.
Op zich een hele leuke namiddag gehad met een lekker warm zonnetje. Toch zagen we het niet zitten om hier nog langer te blijven, want het was er zo doods. Je moet weten dat we daar in het hol van Pluto zaten (the middle of nowhere) en we zonder een taxi absoluut niet terug konden geraken naar Quillabamba. Toen we uiteindelijk een taxi tegen kwamen vroegen we of hij die dag nog naar Quillabamba ging. Hij zei de verlossende woorden ja. Wij helemaal in de wolken natuurlijk! Maar, onze spullen stonden nog in een ander dorpje en die moesten we eerst gaan ophalen. De taxichauffeur beloofde te wachten, maar helaas Ik de ziel uit men lijf gelopen naar dat andere dorp en terug en dan bleek die man ons ook in de maling genomen te hebben! Wat is dat toch met mannen, zijn zij nu echt zo onbetrouwbaar? We hebben nog heel even ons beklag gedaan bij de lokale, corrupte politie, maar niets mocht baten. Ze wilde ons wel een lift aanbieden, maar we moesten daar heel veel geld voor betalen, dan maar niet. Er zat echt niets anders op, we moesten daar overnachten. We konden niet terug naar dat ene hostal, want daar hadden we vol enthousiasme gezegd dat we terug naar Quillabamba gingen, dan maar de patattenkamer in!
Er werd ons een kamer aangeboden waar het vol met beesten zat: spinnen, muggen, motten, en wat de opslagplaats was voor de aardappelen. Ik heb deze nog vriendelijk samen verhuisd met oma flodder. Verstand op nul en gewoon slapen was de boodschap! Toen we nog snel een flesje water wouden gaan halen, werden we uitgenodigd door één van die politieagenten om een drankje te doen. Lore en ik besloten dit toch ff te doen uit beleefdheid. In Peru kan en mag alles, dat werd nogmaals bevestigd toen die politieman ons coke aanbood. Waar gaat de wereld toch naartoe als de politie al corrupt is?! We weigerden dit en besloten onze luxe slaapplaats maar eens te gaan uittesten, want de volgende morgen wilden we de eerste taxi hebben, om 5uur. Aangezien de taxi s daar schaars zijn, moeten we ervoor vechten, net als honden om een been!
De volgende morgen, na heel weinig slaap, wilden we het hostal verlaten. Dit was buiten de gesloten deuren gerekend. Ik was om te ontploffen en aan mijn vriendelijkheid kwam een einde! Ik was echt kwaad; ik wilde de eerste taxi nemen omdat ik daar weg wou en dan sluiten ze ons nog eens op ook?! Ik besloot dan maar de deuren te forceren. Op deze manier zijn we toch op tijd buiten geraakt! De oude vrouw was hier wel niet zo tevreden mee ;O)
Eindelijk een taxi!!!!!!!! We zijn er in gesprongen en weigerden om er ooit nog uit te komen, tenzij in Quillabamba natuurlijk! Een platte band onderweg het was natuurlijk te mooi om waar te zijn. Na enige moeite toch nog in Quillabamba geraakt. Daar hebben we een lekker ontbijtje genomen en ons verfrist in het toilet van die eettent (ik bespaar je hoe de douche en toilet eruit zagen bij oma flodder). Nog heel even genieten van ons laatste dagje dus besloten we maar ff een duikje te gaan nemen in de 7 tinajas.
Zalig ontspannend en verfrissend was dit! We konden ons weekend dan toch nog mooi afsluiten, tenminste dat dachten we Toen we terug naar Cusco reden bleek er een steenlawine naar beneden gekomen te zijn. Deze lag over de volledige weg, dus passage was onmogelijk! Dit was de enige weg. Neen neen, het is niet zoals alle wegen leiden naar Rome! De minuten tikten door Iedereen werd opgetrommeld om steen te gaan ruimen. Ik ben tot veel in staat, maar dit vertikte ik. Ik wilde niet het risico lopen om een steen op men hoofd te krijgen, want het gevaar was nog niet geschied. Dan maar de wegdienst bellen zou ik zeggen! Helaas, dat kennen ze hier niet Eindelijk was er een doorgang gemaakt. We geraakten er net tussen met de bus plots reeds dat kieken zich vast temidden die opening in de steenlawine Heel even heb ik de dood in ogen gekeken . Links de steenlawine, rechts van de bus de afgrond Ik deed heb bijna in men broek ;O( Na enkele pogingen is de bus er dan toch doorgeraakt Eind goed algoed zeker! Toch weet ik dat ik tweemaal nadenk voor ik nog eens naar de selva ga!
Wees gerust, jullie zijn nog niet van me verlost ;O)
Na enkele weken was ik uiteindelijk bekomen van mijn avontuur naar Quillabamba, dus ik besloot om Peru nog een kans te geven ;O) Met zn vieren trokken we naar la costa.
18 uur in de bus is geen lachertje, maar voor wat hoort wat natuurlijk! De buschauffeur was duidelijk gehaast aangezien zn zware voet. Het voordeel hierbij was dat hij snel ter plaatse was, het nadeel wat dat hij je amper tijd gaf om een plasje te maken. Hij stond dan gezellig te grommen aan de deur en allerlei woorden in het Spaans uit te kramen waar ik geen snars van begreep. Uiteindelijk heeft hij ons veilig tot Nasca gebracht, waarvoor dank ;O)
Het was daar heet, niet normaal. Maar vooraleer we een duikje zouden nemen, wilden we eerst nog eens de Nasca- lijnen gaan bekijken.
Met zn vieren het vliegtuigje in kstond wel even te huiveren op men benen als dit maar goed komt, dacht ik bij mezelf Ik had meer verwacht van de lijnen, maar toch was het een leuke ervaring. Wanneer het vliegtuig schuin ging hangen, zodat we de lijnen beter konden zijn, voelde ik men maaginhoud wel heel even naar boven komen. Uiteindelijk zijn we toch weer veilig met de voetjes aan de grond gekomen. Vooraleer we naar Ica zouden doorreizen, wilden we ons nog heel ven verfrissen. We zijn naar zon lokaal Peruviaans zwembad geweest. Ik moet er geen tekening bij maken zeker hoe wij bekeken werden. Het was alsof ze nog nooit een blanke persoon gezien hadden. Best grappig!
Na onze duik zijn we doorgereden naar Ica, dit ligt ten Noorden (3uur) van Nasca en 7 uur van Lima. De stad vonden we iets te druk, dan zijn we maar naar de oase gegaan, Huacachina genaamd: een plas water met daarrond wat huisjes temidden de Woestijn, prachtig!
Daar hebben we drie dagen doorgebracht in een hostal met een zwembadje. Dit was ook wel nodig, want het was daar heet! Natuurlijk hebben we meer gedaan dan alleen maar gezwommen. We zijn gaan sandboarden en gaan buggyrijden. Alsof dit nog niet genoeg was, ik heb zelf zand gegeten!
Om ons toch nog even te ontspannen gedurende ons weekendje :o) besloten we met zn allen de woestijnberg te beklimmen. Wel, ook al zat ik toen reeds 2 maand op 3.500m hoogte, ik bleef het lastig hebben hoor We hadden een prachtig uitzicht van daarboven! De woestijn was machtig en prahtig!
Voila, nu hebben jullie reeds kennis gemaakt met de selva (jugle) en de costa (kustgebied met heel veel zand; woestijn genaamd). Men volgende verhaal zal gaan over het derde uiterste van Peru; de Andes (de bergen)!
Ik weet het, tis veel in één keer, maar zo weten sommigen onder jullie wat te doen op het werk (ik ga geen namen noemen, maar ik weet dat Tom dit wel leuk vindt ;O)
Hier zit ik dan, een maandje verwijderd van jullie... De laatste week stage is in zicht! Nog een weekje stressen en ik mag dan ook wat gaan ontspannen, eindelijk!
Ik ben de laatste weken nog heel druk bezig geweest met allerlei ontwikkelingen op mijn project. Zo heb ik de plopdans geïntroduceerd in Peru, mits enige vertaling natuurlijk. Eigenlijk alleen in San Juan de Dios (zowel in de school als in de psicomotricidad), maar ja ik zie het altijd een beetje groter in he ;O) De kinderen zijn weg van dit lied, vooral de laatste zin, del enano; das leuk om eens lekker hard te schreeuwen, vooral voor kinderen met ADHD ;O) Het is niet de bedoeling om zangtalent te ontdekken, maar wel om de grove motoriek te oefenen. Wie zich de plopdans herinnert, zal wal begrijpen waarover ik het heb!
Weten jullie nog dat ik vertelde dat de kinderen hier vaak hun eigen zin doen en dat luisteren niet in hun Latijns- Amerikaanse woordenboek stond. Wel ik heb deze een beetje uitgebreid met de volgende woorden (regels): puntualidad (stiptheid), colaboración (samenwerking), orden (in een rij gaan staan en de orde handhaven gedurende de activiteit) en atención (dat is vooral goed naar leila luisteren). Deze regels waren echt nodig, want die kinderen houden anders gewoon de zot met mij en ook met Sidney (vertaling voor de Nederlanders onder jullie ;o): met mijn voeten spelen).
Ik heb ook een samenwerkingsdossier opgesteld voor de psicomotricidad. Dit heb ik ontwikkelt om ervoor te zorgen dat er communicatie ontstaat tussen de verschillende vrijwilligers, stagiaires. Het verloopt nog niet zo vlot, want ik heb het idee dat ik de enige ben die dit gebruikt. Natuurlijk, want het is mijn idee! Ik ben er gewoon zeker van dat indien iedereen zich de moeite doet, de kinderen veel beter opgevolgd en begeleid kunnen worden. Mits een kleine inspanning komt dit wel in orde ;o)
Enkele weken geleden heb ik, samen met enkele vrijwilligers, een wedstrijdje georganiseerd in la clínica. De kinderen die motorisch in staat waren om kleurpotloden/stiften te hanteren en te manipuleren, mochten deelnemen aan de konijnenmaskerwedstrijd. Dit was gebonden aan het thema PASEN. Met jullie steun kon ik speelgoed kopen voor de kinderen. Ze waren hier super blij mee! De eerste kreeg een pop, de tweede een leuke auto waar je aan kan schroeven, de derde een camion die verschillende autos vervoert. Er namen heel wat meisjes deel aan de wedstrijd, vandaar dat ik hen een troostprijsje heb kunnen geven: ieder van hen kreeg een klein prinses popje (sneeuwwitje, assepoester, de kleine zeemeermin, ) Aangezien niet elk kind kon deelnemen (wegens hun beperking), heb ik toch gezorgd voor een compensatie: ieder van hen kreeg een lolly. Hier zijn ze gek op het wordt wel één groter kwijlboel, das zeker ;O)
Carmen, de winnaar van de 'konijnenmaskerwedstrijd'
Genoeg over men project! Ik moet men persoonlijke materie ook nog even kwijt kunnen.
Het GSM- gedoe; één groot mysterie en één grote miserie. Na een telefoontje met Mobistar België (dank u papa) en een bezoekje aan een Movistar bureau hier in Peru, was ik ervan overtuigd dat ik hier beter een nieuwe Movistar GSM kon kopen. Dit kost slechts 15 euro met nog eens belwaarde bovenop ook. Mijn denkbeeld werd bevestigd: ze zijn hier echt onbekwaam. België moet niet onderdoen, want die kunnen blijkbaar ook niets doen het is ondertussen al anderhalve week! Ik had natuurlijk al men hoop op die **** telefoon van Movistar gezet, maar blijkbaar lijkt dit ook niet te werken. Dan maar opnieuw naar zon Movistar bureau om klacht in te dienen (jaja, allemaal int Spaans, want Engels dat kennen ze hier niet hoor). Nu moet ik vier dagen wachten, want de klacht is naar Lima Gelijk heb ik als ik zeg: één hoop miserie! Ach ja, het went wel, maar toch wel vreselijk vervelend toch?! Het Claro probleem is ook uitzichtloos geworden Vandaag de dag ben ik nog steeds onbereikbaar mailen is de boodschap, of een belletje, maar dat is een beetje kostelijk ;O) Tot hier de informatie over het technische aspect in Peru.
Laatst heb ik een hond zien sneuvelen; hij werd aangereden door een auto het ging recht door men hart. Ik stelde me al voor dat men Darksken dat zou zijn, ik mag er niet aan denken. Maar ik weet dat hij veilig in België is en op zijn kindje aan het wachten is. Vanaf dat moment hou ik men hart vast als ik een hond de straat zie over steken. Jullie denken misschien, het is maar een beest, maar dit moet ik volledig tegenspreken. De taxi chauffeurs maken niet echt een onderscheid tussen een mens en een dier, beide zijn levende wezens. Het enige verschil is dat het ene op vier benen loopt en de ander op twee benen. Zo heb ik deze week bijna hetzelfde lot ondergaan als die hond Er kwam een auto uit de bocht, die ik natuurlijk niet gezien had, net op het moment dat ik het waagde om de straat over te steken. Mijn computer die ik aan de linkerkant droeg, heeft de klap deels gebroken (mama en papa, er is niets aan de computer hoor). Niets aan de hand, tleven gaat gewoon verder.
Alsof ik nog niet genoeg vreemde dingen meegemaakt heb hier in Peru Laatst zat ik een taxi waar de achterbank plots van begon te bewegen. Ik wist heel even niet wat er aan de hand was. Als snel werd alles duidelijk; er zat een kind in de achterbak. Tja, een babysit dat bestaat hier blijkbaar niet, dus dan neem je je kind toch gewoon mee naar je werk, of niet soms?
Ik wil nog heel graag de volgende mensen bedanken voor hun steun:
Hans, Trees en Justine: enorm bedankt voor de mooie bijdrage! Ik had van jullie dan ook niets anders verwacht ;O) Ik kijk er naar uit om nog eens een lekkere pizza te eten!
Piet en Roos en kids: bedankt voor jullie steun! Ik had alleen maar kunnen dromen dat men oproep Zottegem zou bereiken, maar absoluut niet verwacht
Eric en Jeanine: ook dankzij jullie steun kan ik hier heel wat mooie dingen verwezenlijken! Bedankt, namens de kinderen en mezelf!
Willy en Lia: ook jullie hebben het hart op de juiste plaats. Of zijn jullie gewoon zo tevreden over men papa zn werk, dat jullie zn dochter willen steunen?! ;O) Enorm bedankt!
Luc Van De Sompel en familie: het leven is niet altijd eerlijk, maar mede dankzij jullie steun kan ik de kinderen hier toch laten genieten van een beetje meer luxe. Bedankt!
Els Van Hoe en Joris: ik weet niet of jullie al kinderen hebben, maar in ieder geval hebben jullie mij en de kinderen van San Juan de Dios een gunstig gestemd. Leuk dat jullie ook willen steunen! Dankbaarheid is het juiste woord
Peter, Carine en Glenn: volgens mijn secretaresse hebben jullie heel snel gereageerd, super gewoon! Bedankt voor jullie steun!
Mevrouw Tison: jij weet maar al te goed hoe het is om kinderen groot te brengen. Je probeert dit zo goed mogelijk te doen, maar toch zit het niet altijd even goed mee. Jouw steun is een teken dat je het hart ook op de juiste plaats hebt en betekent voor deze kinderen een wereld van verschil! Bedankt!
Carine en Freddy: fijn dat ook jullie mijn project willen steunen! Bedankt hiervoor!
Lieve pepe en meme: jammer dat je altijd geld nodig hebt om leuke dingen te kunnen doen. Pas op, je kan ook heel wat zelf gaan realiseren, maar ik zat wel een beetje aan het einde van men Latijn Mede dankzij jullie mooie bijdrage kan ik hier heel wat realiseren voor de kinderen. Een beetje luxe mag toch ook soms eens, niet?! Wij zijn jullie enorm dankbaar!
KBC bank Melle: dank aan de anonieme donor! Alhoewel dat ik er bijna zeker van ben dat jij, Steven Blondia, hier achter zit Enorm bedankt voor de mooie bijdrage. Lynn, ook jij en de kinderen ben ik dankbaar!
Familie Schellinck en De Meyer: ofwel lever/leverde mijn meme zo goed werk, ofwel hebben jullie zon goed hart, ofwel beide Enorm bedankt voor jullie steun!
Mijn plannen zijn gewijzigd: ik verlaat inderdaad op 23 april Cusco, maar niet voorgoed, because Ill be back! Nadat ik even genoten heb van andere culturen, landschappen, zon, zee en strand, kom ik nog heel even terug naar Cusco. Ik ben volop aan het informeren om parallelle baren te kopen voor de kinderen. Deze zullen gebruikt worden om de kinderen opnieuw te leren lopen, of in ieder geval om in de toekomst de kans te verhogen dat deze kinderen zich uiteindelijk nog op twee benen kunnen voortbewegen (al dan niet zelfstandig). Dit aankopen is niet zo eenvoudig, aangezien ze hier niet zon winkels hebben waar je dit kan kopen. Dit moet gemaakt worden! Dit zal uiteraard de nodige tijd nemen, dus het kan goed zijn dat het niet klaar is voor den 23e. Ik kom dan later terug om een kijkje te nemen of dit uiteindelijk allemaal in orde komt. We willen graag helpen, maar we willen ook maar al te graag weten waar ons geld naar toe gaat, toch? Indien er in tussentijd nog financiële steun uit de bus komt, dan komt dit zonder problemen nog ten goede aan mijn project! Ik verlaat op 11 mei definitief Peru, hou hier dus wel rekening mee.
Ik had ook nog heel graag Evelyn, alias Eef, proficiat willen wensen met haar verjaardag !!! Dikke dikke verjaardagsknuffel meid! Als ik terug ben gaan we hier nen lekkere Eristof op drinken! Ik hoop dat je je pakje ondertussen gekregen hebt ;O)
Voila, morgen komt men verhaal van Quillabamba eraan, eindelijk, ik weet het
Beso leila-x-
Hasta luego!
P.s. Neen Marc, ik doe nog steeds niet aan kindermishandeling (alhoewel dit hier wel vaak voorkomt). Ik wil me aan heel wat aanpassen, maar dit hoort er niet bij! Soms moeten kinderen geconditioneerd worden, jaja net als de hond van Pavlov. Met deze tamboerijn lijkt dat heeeeel goed te werken! In ieder geval bedankt voor je bezorgdheid ;O)
Hey Gevanni, bedankt voor je berichtje in men gastenboek! Zoals je wel al gelezen hebt, ik stel het hier nog steeds prima, maar nu begin ik wel een beetje af te tellen hoor Doe papa, mama, Gitana en Romina de vele groetjes en geef ze een dikke knuffel!
Justine, bedankt voor je lieve mailtjes en berichtjes! Als ik terug ben dan gaan we nog eens samen gaan zwemmen als papa en mama moeten werken (Louise mag dan ook mee hoor!), beloofd! Ofwel gaan we naar de film Dikke dikke zoen en weet dat ik aan je denk! Knufje!
De koude in het appartement, de tocht die doorheen de ramen komt, de vonken die af en toe uit de stopcontacten komen wanneer ik stroom wil nemen, het water dat rond 22u wordt afgesloten (terwijl ik met ingezeept haar onder de douche sta of wanneer ik mijn tanden wil poetsen of wanneer ik de WC wil doortrekken tja dan moet ik me maar opnieuw beroepen op de fles water), de verf die van het plafond naar beneden komt en de stroomstoten die me af en toe doen huiveren wanneer ik me aan het douchen ben daar ben ik ondertussen al aan gewend, maar het doet je toch soms wel eens verlangen om naar je eigen huisje terug te keren Sinds dit weekend heb ik me meer zorgen te maken over de beestjes die me s nachts een bezoekje komen brengen en het o-zo-grote-onbegrijpelijke-GSM-probleem.
Jaja, jullie hebben het goed geraden, er zitten vlooien of huisstofmijten (of hoe ze het hier ook noemen) in men bed(dengoed). Ik heb vandaag men beddengoed naar de wasserij gebracht. Straks ga ik met een spuibus (insectenbestrijder) deze irritante beestjes te lijf!
Ik dacht dat ik het nu wel allemaal gehad had, maar helaas De GSM, de vriend van iedereen maar de mijne niet meer vanaf heden! Sinds zaterdag heeft Peru en verandering doorgevoerd wat betreft de Gsm- nummers. Mijn nummer is dus ook veranderd, voor de geïnteresseerden onder jullie het is nu 005184984275328. Let op, ik kan dus alleen maar ontvangen en niet meer antwoorden. Dit komt doordat de Peruanen een heel verstandelijke beslissing genomen hebben sinds april ze (Claro) werken niet meer samen met Mobistar, alleen nog maar met Proximus. Heel leuk natuurlijk als de overgrote meerderheid van je vrienden en familie Mobistar hebben Bij deze weten jullie het! Je zou zeggen, geen probleem, dan neem ik maar mijn Belgische telefoon, maar helaas deze doet het ook niet meer: niks, noppes, nada. Wel vreemd als je de voorbije 2,5 maand nooit problemen gehad hebt. Het ergste is dat men zowel hier in Peru als in België onbekwaam is en dit probleem niet kan oplossen, tenminste toch niet op korte termijn! Voila, bij deze ben ik mijn frustratie kwijt, het wordt voortaan een leven zonder GSM
Pepe, ik heb het zeker niet onderschat maar het is gewoon niet altijd even gemakkelijk zo ver van huis, niemand die je eens kan knuffelen, pas op, dit kan je wel, maar dan heb je meteen een hele hoop Peruanen of Argentijnen achter je aan ;O), liever niet no me gusta!
Soms blijf je niet gespaard van gebeurtenissen die je gevoelens diep treffen zonder ook maar iemand uit je vertrouwde omgeving moet je dit dan te boven zien te komen, niet gemakkelijk but life goes on eneuh, kben een harde volgens sommigen ;O) Dat zal ook iets genetisch bepaald zijn!
Ik word hier trouwens omringd door een hoop leuke en lieve mensen die mij ten aller tijde steunen en ik ben natuurlijk ook heel dankbaar voor de steun die ik van jullie krijg!
Ik heb hier al de naam de drukbezette belg gekregen. Hoe zou dit toch komen?!
Ik moet mijn verhaal van Quillabamba nog altijd schrijven en dat van Nasca ook. Ik breng dit deze week in orde. Ik zal jullie niet langer op jullie honger laten zitten! Het eerste is een onvergetelijk reis, te vergelijken met een nachtmerrie, de twee trip was naar de woestijn. Daar hebben we met een auto door de zandduinen gescheurd en aan sandboarding gedaan en de Nasca lines gezien! Ik heb nog nooit zoveel zand gezien en gegeten als toen ;O)
Tot binnenkort
-x- leila
Sometimes in our lives we all have pain We all have sorrow But if we are wise We know that there's always tomorrow
Lean on me, when you're not strong And I'll be your friend I'll help you carry on For it won't be long 'Til I'm gonna need Somebody to lean on
Bill withers
P.s Hou er rekening mee dat ik op 23 april Cusco voorgoed verlaat! Wie alsnog een kaartje wil sturen, wees dan maar snel. ;o) Je moet rekenen op ongeveer 10 dagen. Ik vind het heel fijn om post te krijgen, zeker als de inhoud gemeend is!
Het adres vind je nog steeds terug op men blog. Dit is inderdaad San Blas Spanish School en neen ze kennen hier geen postcode!
Voor sommigen onder jullie lijk ik heel ver weg, dit is geen reden om mij de rug toe te keren Weet dat ik terug kom en dat ik er dan, meer dan ooit tevoren, voor jullie zal zijn! Ahja, met al mijn nieuwe inzichten die ik hier heb opgedaan ;O)
Nu weten jullie natuurlijk nog altijd niet zo goed wat ik allemaal gekocht heb. Bij deze wil ik jullie een overzichtje geven!
Blokken: links voor de kleintjes, rechts voor Kegels en springtouwen: om de grove motoriek de grote kinderen. te oefenen.
Het materiaal links wordt gebruikt om figuren te vormen. Memory en domino; om het geheugen Hiermee wordt vooral de fijne motoriek geoefend en het te stimuleren. geheugen en de concentratie getraind. Rechts zie je materiaal met nummers op. Hier leren we de kinderen mee tellen. De verschillende afbeeldeingen bieden ondersteuning bij het tellen.
Links puzzels van dieren. Pas op, deze zijn voor Dit materiaal wordt gebruikt voor de fijne de oudere kinderen, want de moeilijkheidsgraad is motoriek. Dit is voornamelijk voor de ietswat niet te onderschatten! Persoonlijk één van mijn jongere kinderen. Zo zie je maar: favorieten! voor ieder wat wils! Rechts zie je alternatieve puzzel. De kinderen moeten met kleine vierkantjes een figuur proberen vormen. De fijne motoriek wordt op en top gestimuleerd!
De kinderen hier zijn gek op puzzels! Op zich wel educatief, terwijl het ook gezien wordt als onderdeel van speelgoed. We hebben er voor verschillende leeftijden en in verschillende vormen gekocht.
Last but not least: vlinders om de psicomotricidad te versieren, een meter om de kinderen tot inzicht te brengen dat ze groeien ;O) en een toemboerijn om de orde te bewaren!
Het is een hele boterham, maar probeer het vol te houden ;o)
Hola a todos!
Tussen de drukte in heb ik toch nog even een gaatje gevonden om een berichtje toe te voegen. Dit is natuurlijke het minste dat ik kan doen nadat er massaal gereageerd is op de financiële oproep! Zo meteen meer hierover!
Jaja, ik ben hier niet zomaar op vakantie, zoals velen onder jullie denken ;O) De Arteveldehogeschool is veeleisend hoor! En natuurlijk neem ik iedere week nog Spaanse les ook! Jaja, ik moet dit onderhouden, want die kinderen zouden mij anders het één en het ander wijsmaken ;O) Niet te onderschatten hoor die kleine ettertjes, maar ze zijn wel super!
De wereld rondom mij blijft inderdaad niet stil staan, ongeacht het feit dat mijn leven toch heel even stil stond Bedankt Dr Anja Velghe voor deze wijze woorden! Integendeel, het wordt alsmaar drukker omdat ik het einde van mijn stage nader nog 2,5 weken te gaan en dan mag ik een streep trekken onder deze vermoeiende, maar toch heel leerrijke en aangename ervaring! Wie weet begin ik in België wel een crèche met educatieve achtergrond en met de ontwikkeling van het kind centraal ;O) Tenminste, als ze mij dit jaar door laten natuurlijk!
Op mijn project loopt alles op wieltjes. Ik kan echt alles doen nu met en voor de kinderen, want geld vormt geen hinder meer!
Sidney en ik zijn zaterdag gaan shoppen, om het in Europese termen te zeggen. Het was echt fantastisch! Pas op, we hebben niet zomaar wat gekocht hoor, we hebben echt wel nagedacht over wat we konden gebruiken en wat niet. We hebben niet zomaar speelgoed aangekocht, maar eerder didactisch materiaal, om de kinderen (voornamelijk met een mentale of motorische achterstand) hun ontwikkeling te stimuleren!
Molino is een overdekt shoppingscenter, in Peruaanse termen: een overdekte markt met verschillende kiosken. We hebben twee uur doorgebracht bij de speelgoed kiosk (ik gebruik niet graag dit woord, maar er zit niets anders op). Daar hebben we echt heel wat spullen gekocht. Die man zijn dag was goed! We hebben dan ook nog wat cadeaus gehad jaja, ze kunnen hier ook attent zijn :O)
Ik ben het inderdaad aan het uitleggen op deze foto ;O)
Nadien zijn we naar de plasticeria gegaan, daar hebben we twee nieuwe tafels gekocht, nieuwe stoelen en een kast om alles ordelijk in op te bergen. Dit was echt nodig! Pas op, niet dat ze voorheen zoveel hadden om op te bergen, maar toch. Orde en netheid siert, toch? Ik heb natuurlijk ook mijn ergotherapeutische creativiteit even boven gehaald: iedere lade (schuif) is voorzien van een foto waarop het materiaal afgebeeld staat dat in de desbetreffende lade hoort. Iedereen blij natuurlijk! (foto volgt)
De kast, de tafels en de vuilbak! Sidney, mijn mentor, geconcentreerd bij het maken van een keuze...
Ik kon het natuurlijk niet laten om voor de kinderen ook wat snoepgoed te gaan kopen Dit is ondertussen wel al lang op. Morgen ga ik nieuwe halen! Het is echt zo fijn om Sinterklaas te kunnen spelen (Oei, Lente, Julot, Clement en Cyrille, oortjes dicht ;O) De tandjes meer poetsen hebben ze beloofd maja, die zijn reeds in slechte staat, dus op dat ene snoepje zal het ook niet echt meer aan komen zeker? (Dit zijn de wijze woorden van de papa!)
De kinderen zijn echt zo blij met de nieuwe spullen! Ze vragen voortdurend wie dit materiaal gekocht heeft. Tja, zij zullen ondertussen ook wel weten dat het niet van Padre Felix komt ;O) Stout he! Sidney zegt dan altijd Leilita, maar ik verbeter haar en zeg meteen: No, no de Belgica! Zo zullen ze in de toekomst België wel weten liggen op de landkaart ;O)
Ik wil heel graag de volgende mensen nog in de bloemetjes zetten:
Eerst en vooral Guy en Monique: jullie hebben heel snel gereageerd, waarvoor dank! Sorry dat ik nu pas reageer, maar mijn secretaresse in België was een beetje nalatig ;O)
Peter en Hans Van De Walle: ge zijt mijnen papa zijnen copain al, maar nu de mijnen ook ze! Ge ziet, zo vader zo zoon he! Bedankt voor de mooie attentie!
Pepe (Roland Coen) en tante mimi: Bedankt voor het lieve mailtje en in ieder geval voor jullie steun! Het is lief dat jullie nog meer willen steunen indien nodig, maar als iedereen zo hard zn best blijft doen, kunnen we het eerlijk verdeeld houden ;O)
Filip en Marleen: bedankt voor het mailtje! Als je maar weet dat de woorden recht uit mijn hart kwamen! Ook bedankt voor jullie steun! We are family!
Lieve meme Coen, ook al ben je 88 jaar (oud) en heb je al heel wat meegemaakt in je leven, je draagt jouw hartje nog steeds op de juiste plaats. Ik hoop dat je nog lang in ons midden mag zijn! Bedankt! Ik zal de goedhartige genen wel van jou gekregen hebben zeker?!
Mr en Mevr De Rycke (buren van de meme): jullie hebben natuurlijk heel wat kleinkinderen en weten dat het belangrijk is voor hen om zich te kunnen ontplooien. Bedankt dat jullie willen meehelpen aan dit initiatief!
Nonkel Ivan, tante Christianen Laetitia: ik vind het prachtig van jullie dat jullie toch even de tijd nemen voor mij in deze zware en emotionele periode. Tante, ik vind het mooi dat je zegt dat ik op Kirsten gelijk. Niet uiterlijk natuurlijk, want Kirsten is een blondekopken en ik ben zo donker dat het maar kan zijn! Ik ben natuurlijk een beetje in haar voetsporen getreden
Marianne en Tim: zo lief van jullie! Ik zal de volgende keer dubbel zo goed kuisen (poetsen)! Bedankt om aan mij te denken! Marianne, jouw mailtjes doen me ook veel plezier!
SORRY ER KOMT ECHT GEEN EINDE AAN HE WE ZIJN VOORBIJ DE HELFT!
Marc Engels en Martine: jullie financiële steun is super. Bedankt voor de mooie bijdrage!
Gustaaf en Liesje: heeft mijn papa dan zou goed werk geleverd, dat ook jullie mij willen steunen ;O) Enorm bedankt!
Dirk en Rita: ook al kennen jullie mij niet zo goed, toch bedankt voor deze mooie bijdrage en het vertrouwen! Als jullie weten dat ik op Glenn gelijk, dan weten jullie wel ongeveer wie ik ben :O)
Jules en Nadine: bedankt om mijn project te steunen! Jullie hebben het hart ook op de juiste plaats!
Luc en Carine: bedankt! We zullen er deze zomer wel eens eentje op drinken, op papa en mama hun kosten dan ;O)
Nonkel Jean- Marc en tante Martine: we zijn familie voor iets he de goedhartige genen hebben we blijkbaar allemaal gekregen! Bedankt voor jullie steun!
Stéfanie: lieve meid, jij bent echt één uit de duizend, samen met Nathalie dan ;O) Ik weet hoe hard je ervoor moet werken, aangezien je hetzelfde ergotherapeutische lot ondergaat als mij bedankt voor de mooie attentie!
Patrick en Ann: dit vind ik een mooie afsluiter jullie bijdrage is echt tof! Buren hebben het niet altijd even gemakkelijk met elkaar (bijvoorbeeld als Leila de vijver vergeet uit te zetten ;O) maar toch vind ik het mooi dat jullie mijn project zo willen steunen! Bedankt, echt waar!
Zo, ik ben rond. Familie, vrienden, buren, bedankt voor deze mooie bijdrage van éénieder van jullie! Jullie kunnen zich niet inbeelden hoeveel plezier dit me doet! Pas op, zonder de steun van papa en mama, zo ik natuurlijk niet zon mooi bedrag bij elkaar kunnen krijgen
Ik hou jullie ten aller tijde op de hoogte van de nieuwste ontwikkelingen binnen men project!
Ik wil iedereen enorm bedanken voor de steun! Dit heeft me er echt door gesleurd.
Nathalie, jou wil ik persoonlijk bedanken. Wat jij voor mij gedaan hebt, daar heb ik gewoon geen woorden voor. Jouw stem horen maandag heeft me deels doorheen deze emotionele periode geholpen! Echte vrienden doen nu eenmaal ondenkbare dingen voor elkaar, maar jij overtreft echt wel alles! Ik heb de fotos gezien; het kaartje is prachtig en de bloemen ook. Bedankt meid!
Pyckjes, jullie mailtje heeft me ook enorm veel plezier gedaan, echt waar!
Papa, mama, Ivo, jullie weten dat ik jullie ook enorm dankbaar ben he
Alle andere mensen die me gesteund hebben, bedankt hiervoor. Jullie woorden hebben mij de moed gegeven om door te bijten! Eneuh, ik weet dat Kirsten niets liever zou gewild hebben
Tijd om de moed bijeen te rapen en de draad weer op te pikken daar waar ik hem heel even achter gelaten heb
Mijn fysieke toestand is verbeterd: de tandpijn, het snot en de hoofdpijn hebben nu voorgoed men lichaam verlaten ;O) waarvoor dank!
Op mijn stage gaat het nog steeds prima. Ik ben volop bezig om de ingezamelde centjes goed te besteden ;O) Zo heb ik reeds een heleboel creatief materiaal aangekocht: papier, karton, stiften, potloden, lijm, Ik heb ook wat chocolade en snoepgoed aangeschaft voor deze kinderen, want ook zij hebben recht op een zoete Pasen, toch? Ze hebben wel heel slechte tanden, maar ze hebben me beloofd om nu twee maal daags de tanden te poetsen ;O)
Ik probeer de kinderen tijdens de therapie ook wat cultuur bij te brengen. Zo heb ik het liedje van lief klein konijntje vertaald in het Spaans. De kinderen zijn er gek op!
Semana Santa (Pasen) heeft me de mogelijkheid gegeven om me eens goed te laten gaan, samen met de kinderen natuurlijk. We hebben de psycomotricidad versierd. Alle activiteiten die gedurende die week plaatsvonden, waren allemaal in het teken van het thema PASEN.
Dankzij men ergotherapeutische inzichten en de financiële hulp, ben ik gekomen tot het ontwikkelen van een nieuwe activiteit. De kinderen moeten figuren, cijfers, letters proberen te kopiëren. Hierbij wordt zowel hun geheugen gestimuleerd, concentratie getraind, fijne motoriek geoefend en daarbovenop nog eens naar kleurherkenning gepeild. Op zich is er voor dit ontwerp niet veel materiaal van doen; alleen stiften, potloden, papier, plastiek mapjes en mijn vindingrijkheid!
Koos en Astrid, de versiering die jullie me toegestuurd hebben heb ik gebruikt op men stage, echt leuk. Ik wilde jullie trouwens nogmaals bedanken voor het pakketje dat jullie me hebben opgestuurd. Echt fijn! De snoepjes, koekjes, maar vooral de bammetjes hebben me al enorm gesmaakt. En heel belangrijk; de kaas smaakte zalig! Enorm bedankt! (daar gaan de kilos ;O)
Mama en papa hebben me reeds op de hoogte gebracht van de massale goedhartigheid van jullie! Ik heb ondertussen al 365 steun gekregen. Hiervoor wil ik heel graag de volgende mensen reeds bedanken:
Raf Pataer en de familie; jullie West- Vlaamse steun was heel onverwacht, maar meer dan welkom!
Iris en Dirk; jullie zijn collegas van mijn ouders, dat weet ik ondertussen ;0) Enorm bedankt voor het blinde vertrouwen.
Familie Pyck; niet alleen jullie steun was meer dan welkom, maar ook de financiële bijdrage!
Koos en Astrid; er komt geen eind aan mijn bedanking voor jullie steun. Jullie hebben duidelijk het hart op de juiste plaats! Enorm bedankt voor de extreme bijdrage.
Sil en Nathalie; jullie wisten duidelijk niet van elkaar af ;0), maar toch ben ik dankbaar voor jullie hulp! Nathalie, jij blijft me op alle gebieden verbazen...
Broertje en Lindsey, zusje en Koen en Quinten en ; lief dat jullie je kleine zusje willen steunen! Maar ja, je ziet dat we familie zijn he; ons hart zit op de juiste plaats :0)
Rogier; jouw bijdrage betekent ook veel voor mij. Echte vrienden noemen ze dit toch? Bedankt!
Mama en papa, jullie heb ik reeds bedankt! Toch wil ik jullie nog heel even in de bloemetjes zetten. Op eigen houtje hebben jullie beslist om nog meer financiële hulp te zoeken dit vind ik echt super! Weet dat ik jullie enorm dankbaar ben voor alles!
Zo zie je, na regen komt zonneschijn na iets negatiefs komt iets positiefs Wel, ik ben op dit moment getuige van een dergelijke gebeurtenis! Jullie hebben niet alleen mijn leven weer zin gegeven, maar vooral deze kinderen zullen jullie voor eeuwig dankbaar zijn!
Dikke bedankingsknuffel en zoen
-xxx- Leilita (zo noemen ze me hier op men stage ;O)
P.s Als ik iemand vergeten bedanken ben, geen paniek, dit komt wel! Dit wil zeggen dat men secretaresse uit België me nog niet op de hoogte heeft gebracht ;0)
Het verslag van mijn onvergetelijke reis naar Quillabamba komt eraan. Wegens omstandigheden loop ik op alle gebied een beetje vertraging
Een donderslag bij heldere hemel, dat was hetgeen me overkwam toen ik te horen kreeg dat je ons verlaten had Ik wist natuurlijk wel dat het er zou aankomen, maar toch had ik altijd nog wel een sprankeltje hoop
Jij hebt enorm gevochten, je moraal was wonderbaarlijk zon strijdlust, daar kan ieder van ons alleen maar van dromen, maar jij had het gewoon in je! Uiteindelijk heb je je moeten neerleggen bij het feit dat je tumor je heeft overwonnen
Je ziekte heeft je getekend, maar toch bleef jij volhouden en op jouw eigen manier stralen
Dit valt me echt enorm zwaar het leven is gewoon niet eerlijk Laatst beroofde een collega/vriend zichzelf nog van het leven, kerngezond en nog een heel leven voor zich jij zou gesmeekt hebben voor dat leven, want je hebt nog zoveel te geven
Jij hebt in belangrijke mate men toekomst bepaald en daar zal ik je altijd dankbaar voor zijn! Ik herinner me nog dat ik je om raad vroeg toen ik niet goed wist wat ik met men studies moest doen. Je vertelde me dat ergotherapie echt iets voor mij zo zijn kijk nu, ik zit in men laatste jaar Ook al zat je duizend kilometer van me verwijderd, geen inspanning was je teveel en je stond me met raad en daad bij Ook toen het gedaan was met Tom gaf je me opnieuw jouw mening. Ik heb het je misschien nooit verteld, maar ik ben je hier altijd enorm dankbaar voor geweest!
Ik ben enorm dankbaar dat ik je ongeveer drie jaar geleden persoonlijk heb kunnen vertellen, tenminste schrijven (cfr trouwboek), dat jij mijn grote nicht bent en dat ik altijd al naar je opgekeken heb! Dit meen ik uit de grond van mijn hart. In dit opzicht heb je ook een belangrijke invloed gehad op men leven en dit is de dag van vandaag niet anders!
In November heb ik voor een groot deel afscheid genomen van jou Kirsten Ook al noemde je mij af en toe eens tante Martine of Linsey, diep vanbinnen wist ik dat je op heldere momenten maar al te doeg besefte dat ik, wij, bij jou waren! Het was heel confronterend, maar ik heb er geen seconde spijt van dat ik toen bij je langs ben geweest!
Nonkel en tante, wat jullie meegemaakt hebben de laatste twee jaar, en zeker de laatste maanden, dat wens je echt niemand toe. Ik kan me maar al te goed inbeelden hoe hard het is om je dochter te verliezen Weet dat ik aan de andere kant van de grote plas heel veel aan jullie denk en ook aan Kirsten!
Laetitia, je mag dankbaar zijn dat Kirsten je zus is. Ze zal misschien fysiek niet meer aanwezig zijn, maar ik weet dat je haar zal koesteren in je hart!
Benoît, voor jou zal dit alles wel het zwaarst van al door wegen Kirsten in drie woorden samengevat: een prachtige, hartelijke vrouw, jouw vrouw Veel sterkte!
Lieve Kirsten,
je blijft voor altijd mijn grote nicht, want ik zal je voor altijd koesteren in mijn hart!
Je hebt je strijd geleverd, slaap zacht nu, je hebt het meer dan verdiend ik zal je enorm missen
Zoals jullie weten, ik heb mijn beurs niet gekregen ... dit wil zeggen dat ik minimaal 600 euro aan men neus voorbij zie gaan, heel jammer natuurlijk...
Ik zou deze beurs natuurlijk deels gebruikt hebben om men eigen kosten een beetje te compenseren, maar anderzijds ook voor mijn projecten. In de Clinica San Juan de Dios (waar ik stage loop), zijn er wel mogelijkheden voor de kinderen, zowel om zichzelf te ontplooien en te ontspannen, maar deze mogelijkheden zijn natuurlijk heel beperkt. Er is wel speelgoed voor handen, maar dit is nogal schaars. Hetgeen reeds aanwezig is in de Clinica is natuurlijk al heel vaak gebruikt, waardoor de slijtage niet uit blijft. Anderzijds kennen de kinderen het materiaal (o.a. puzzels) op den duur helemaal van buiten, waardoor het therapeutisch aspect verloren gaat en het enthousiasme van de kinderen zienderoge (is dit een volwaardig Nederlands woord?) vermindert... Beeld jezelf eens in dat jij altijd met dezelfde kleren moet lopen en nooit eens iets nieuws kan kopen of krijgt, of dat je nooit eens een nieuwe auto kan kopen... Als ergotherapeut in spe wil ik dit in ieder geval vermijden (niet die auto en de kleren, maar wel dat speelgoed ;o) Ik gebruik mijn ergotherapeutisch creativiteit om dingen zelf te gaan ontwikkelen, maar ook mijn creativiteit kent jammer genoeg zijn beperkingen...
Ik zou heel graag nieuw materiaal willen aankopen, maar hier is natuurlijk geld voor nodig! Pas op, het is hier in geen geval zo duur als bij ons; voor 2 euro heb ik al een spiksplinternieuwe puzzel of ander didactisch materiaal :0)
Jullie hoeven zich in ieder geval niet verplicht te voelen, want dat is zeker niet het doel van deze oproep! Maar weet gewoon dat jullie een positieve wending kunnen brengen in het leven van deze kinderen en natuurlijk ook in mijn leven! Het gaat niet over de hoeveelheid geld, maar alles is welkom: is dit nu een euro, omdat jullie spaarcenten er reeds door zijn, of is dit nu 5 euro of 10 of... het doet er echt niet toe. Mijn visie: alle kleine beetjes maken groot!
Mede dankzij jullie hulp kan ik alsnog mijn vooropgestelde doelen realiseren, welke zijn:
--> Dat de kinderen kind kunnen zijn en hierbij gebruik kunnen maken van speelgoed. --> Dat de kinderen, ondanks hun beperkingen, zich toch nog maximaal kunnen ontplooien. --> Dat de kinderen hun beperkingen deels gereduceerd kunnen worden.
Enorm bedankt in ieder geval voor jullie aandacht en weet... WIJ zullen jullie dankbaar zijn !!!
Dikke knuffel
leila -x-
Papa en mama, enrom bedankt voor jullie bijdrage! Ik heb Sydney reeds ingelicht en ze was echt in de wolken! Ze kon me op dat moment wel doodknuffelen (want ze zijn hier enorm lijfelijk), maar ik heb haar gezegd dat muchas gracias wel volstond ;O) Met 200 soles (50 euro) kan ik hier echt al een heleboel verwezenlijken!
Dikke bedankingsknuffel van ons allemaal !
INDIEN interesse: Jullie kunnen storten op de het volgende rekeningnummer: 737-0009644-84 Dit staat natuurlijk op mijn naam. Vermelt in ieder geval de naam van het ziekenhuis San Juan de Dios, zo weet ik meteen waar het over gaat. Niet anoniem storten, want anders kan ik jullie niet persoonlijk bedanken ;o)
Vorige week, een week om echt snel weer te vergeten
Foto: A room with a view!
Zoals jullie reeds gelezen hebben, ik ben heel even niet kunnen ontkomen aan de buikloop. Op zich niks ergs hoor, iedereen moet de revue eens gepasseerd zijn he! Trouwens Peter, moet ik dat neger zijn letterlijk of figuurlijk gaan interpreteren?
Op zich was het een week met heel groot nieuws, want Leila zou niet langer rijstpap moeten eten, maar zou vanaf vrijdag haar eigen potje kunnen koken!!! Een geschenk uit de hemel!
Mijn appartementje: op zich ziet dit er goed uit. MAAR, inderdaad, het beetje luxe dat ik in het gastgezin had, heb ik nu moeten ruilen voor men privacy en vrije keuze van voeding. Begrijp me niet verkeerd he, ik heb het liever wat primitiever dan dat ik nog langer in dat gastgezin moest vertoeven. Dit was inderdaad een unieke ervaring en niet voor herhaling vatbaar ;O)
Mijn nieuwe habitat is ruim, te ruim eigenlijk (kweet het, ik ben ook nooit tevreden he!) en het is er kouder dan buiten en dit is echt geen leugen! Ik denk dat ik dan toch maar een kacheltje ga aanschaffen, want de avonden/nachten worden alsmaar kouder en zonder mijn grote knuffelbeer in de buurt is dit praktisch onleefbaar ;0(
Ik ben super tevreden dat ik een waterkoker heb. Hierdoor kan ik ook afwassen met warm water, een luxe toch?! Ik kan dit ook wel op het vuur doen, maar daar heb ik iets te weinig geduld voor
De douche: elektrisch! Voor de ongelovigen onder jullie; ik heb bewijsmateriaal (zie foto). Ik hoor het jullie al denken: Das toch echt nie veilig? Tja, ik denk er ook zo over, maja, ik kan toch moeilijk maanden ongewassen gaan rondlopen he? Dus dan maar de stroomrijke douche in. Tis te zeggen; dit moet je niet letterlijk opnemen, want veel stroom zit er niet op het water De douche heeft twee opties: ofwel heb je een heel warme douche met heel weinig stroom (waardoor ik een uur nodig heb om men haar uit te spoelen), ofwel ga ik voor de harde straal. Je kan het misschien al raden? Als ik voor de tweede optie ga, dan heb ik jammer genoeg lauw (koud) water. Ik moet hier dus echt wel voortdurend keuzes maken, amai ze, niet altijd gemakkelijk hoor :0) Jaja, laat jullie fantasie maar de vrije loop vreselijk als ik mezelf bezig zie onder die douche. De stroomstootjes zijn volledig gratis!
Genoeg over men douche, want eigenlijk is dit geen interessante materie ;0) Ik denk dat jullie eerder willen horen waarover ik weeral te klagen heb? Of niet?
Wel, de ellende begon dus bij de buikloop.
Later op de week kreeg ik te horen dat mijn stagementor, die verantwoordelijk is voor mij en natuurlijk ook voor men evaluatie, het project verlaat. Ik werd echt helemaal zot wat nu??? Blijkbaar zal een ander meisje, met heel wat minder ervaring, zich over mij gaan ontfermen. Ze doet het wel goed hoor, begrijp me niet verkeerd. Benieuwd hoe dit allemaal afloopt!
Ik, samen met Cerafina en twee externe jongens die Cerafina laat zich nog even volledig gaan op therapie komen. voor ze vertrekt: de piraat is in gereedheid, nu nog z'n schip!
En dan, eind van de week, krijg ik te horen dat ik geen beurs krijg voor men buitenlandse stage. De bom omplofte bijna, ik heb me nog net kunnen intomen. Mijn aanvraag was zwak! Dat is het enige dat ze konden schrijven. Ge denk toch niet dat ze nog moeite gingen doen om nog wat meer uitleg te verschaffen he. Mooi niet, we zijn en blijven nu eenmaal Belgen (In Nederland zijn er blijkbaaar meeeeeer mogelijkheden) Wij moeten verdorie nen gansen uitleg gaan doen over wat we in het buitenland gaan doen, en zijn handelen dit af met één zijn. Sorry, mijn mening: dit is toch wel wat kortzichtig! Ik vraag me dan af wie er nu zwak is?! Enfin, ik moet men beklag toch ook ff kwijt kunnen he op men blog. In goede en kwade dagen, remember?! Bij deze ;0) Jammer genoeg zal er nu geen speelruimte komen voor de kinderen van het hospitaal waar ik stage loop, jammer
De kers op de taart; ziek worden in het weekend. Het weer is hier heel wisselvallig: regen regen regen, beetje zon, regen regen, zonnestraaltje, regen regen Dit is niets in vergelijking met de eerste twee weken! En plus, de koude in men appartement; resultaat: volgens de Leila dokter, begin van een bronchitis. Hoesten, verstopte neus (enorm lastig als je weet dat je hier enorm veel H20 van doen hebt), keelpijn en koorts. Maar, ik ben ondertussen aan de betere hand!
Als ik in België terug ben zal ik nog door weinig of niets gechoqueerd geraken!
De borst = geen taboe in Peru. Hier zie je de vrouwen hun kinderen zogen terwijl ze in de supermarkt rondlopen, of terwijl ze aan de balie staan te wachten, of terwijl Leila therapie aan het geven is aan de zus of de broer van de zuigeling. Ik verschiet dus echt van niets meer hier ;O) Eerlijk, das wel ff schrikken hoor als ge zo plots die borst ziet verschijnen.
Zo zie je maar, er zijn nu eenmaal cultuurverschillen!
Voor diegenen die me als missen, ik ben al een maand weg van huis; das al één vierde! Voor diegenen die me helemaal niet missen, we zitten nog niet aan de helft ;0)
Wouter: ik heb al vaak aan jou moeten denken. Ik denk dat ze hier eens nen goeien dakwerker van doen hebben, want de daken zijn allesbehalve harmonisch, meer nog ze zijn niet waterdicht en nemen alle vormen aan die je je maar kan voorstellen!
Hoe is het anders nog met de kleine spruit? Ik mis haar echt wel hoor! De 40 kinderen die ik zie in de week, kunnen Lente in de verste verte niet vervangen! Liselot en Jolan, jullie ben ik ook nog niet vergeten hoor!
Kunnen jullie aub eens een foto doorsturen van Lente, wel een mooiken he?! Jaja, ik ben er iets mee van plan ;0)
Eefke, wens uw ventje heel veel beterschap! Bedankt voor de hulp, ge zijt nen schat!
Papa, mama en Darko, veel plezier op skireis. Wees voorzichtig, hihi, nu mag ik dat eens zeggen. Darkie, nog een geluk dat ge zwarte vlekjes hebt, anders zijn ze jou meteen kwijt in de sneeuw. Zorg goed voor tvrouwke en tbaasken!
Zusje en Koen: Veel plezier en wees dubbel zo voorzichtig he, vooral gij Lins ;0) Als het niet meer gaat moet ge stoppen he. Zie dat het boeleke geen koud krijgt!
Broertje en Lindsey: Lindsey, ik wacht al af om uw straffe stoten te horen. Een tip; als ge te snel gaat, moet ge afremmen he! Hoe ge dat moet doen, dat moet ge maar eens aan uw ventje vragen ;O)
Maandag, 25 februari 2008, om 19u50: voor het eerst in 24 dagen kan ik zeggen dat ik iets lekkers gegeten heb! Het was een pannenkoek met honing en appelschijfjes. Het klinkt natuurlijk wel mooier dan dat het er in werkelijkheid uitzag, maar bon, van deze keer hoor je me niet klagen. Dit is echt een unicum en moet genoteerd worden !!!
Dit had ik vandaag ff nodig, aangezien ik te kampen heb met darmproblemen Jaja, ik zit niet langer alleen in Peru, maar tevens ook in de Puré. (Dit is niet terug te vinden op de landkaart ;O) / Peter ge weet wat u nu te doen staat he! Eigenlijk wel zonde he nu stond er eens iets lekker op het menu, en dan kan ik er niet eens van genieten maja, el baño heeft er toch goed bij gevaren!
Mijn collegas op stage hebben mee kunnen genieten van mijn toestand. Toen we de kinderen, en hun beperkingen, aan het overlopen waren die ik morgen zou behandelen, brak de hel los. Ik voelde me onwel worden, maar wilde niet toegeven dat begrijpen jullie wel zeker, ik ben nen Coen (=dapper) voor iets he! (Jaja Marleen, ge hebt mij tot inzicht gebracht ;O) Maar het mocht niet baten, ik moest me gaan neerzetten. De vrouw van de fysiomotorische voelde zich schuldig. Ze dacht dat ik onwel werd omdat ze nogal snel haar uitleg deed. Onder ons gezegd, het ging wel erg snel en ik heb er niet alles van begrepen, maar dat heb ik natuurlijk niet gezegd. Ik moet men verbeelding natuurlijk ook nog wat kunnen gebruiken he! Tja, en toen moest ik het zeggen he eerlijk; het is niet gemakkelijk om op uw stage te vertellen dat je last heb van buikloop hoor ;O(
Een nieuw inzicht! De laatste drie dagen heb ik geen coca thee meer gedronken. Het was op in het gastgezin, en ja hier zijn ze niet snel om boodschappen te doen. Dit heb ik maar al te goed beseft toen het wc papier op was. Wees gerust, nu heb ik een grote voorraad ingeslagen, eneuh, tzal van pas komen ook ;O)
Ik ben vandaag dus maar zelf coca thee gaan kopen. Ondertussen heb ik al twee tasjes op, want het moet opbrengen he. Op hoop van zegen !!!!
Een nieuwe week = een nieuwe week Spaans = een nieuwe leraar. Tis een beetje nen specialen, zoals dat in de volksmond gezegd wordt. Maar hij heeft meteen gescoord bij mij. Neen neen schatje, ge moet u geen zorgen maken, tis genen knappen! Twas veel beter dan dat; hij zei dat ik goed Spaans sprak. Ik moet het u niet vertellen zeker hoe ik me op dat moment voelde, de buikloop was plots bijzaak geworden :O)
Ik ben aan het aftellen nog vier dagen en ik ga naar men appartement !!! Nog een geluk dat aan alles een eind komt, tenminste bijna alles Ik zit in een individueel appartement, eindelijk wat privacy en eten wat ik maar wil! Bye bye arroz con leche (rijstpap)!
Ik ga nu nog enkele uurtjes slaap in halen. Wanteuh, hier zijn ze om half zes s morgens al wakker, en iedereen heeft dit geweten ! Nog een nieuw inzicht: een gastgezin kan voordelen hebben, maar daar heb ik de afgelopen weken heel weinig van gemerkt. Het was gewoon een kwestie van overleven en ik ben er bijna!
Stand van zaken: ik begin jullie echt wel enorm te missen hoor!
Dikke knuffel
The one and only me -xxx-
P.s. Hey Nat, mis je ook enorm, ik mis onze babbels meer dan je je kan inbeelden!!! Ik kan altijd skypen op maa - woensdag tussen 18u en 20u. In het weekend is dit om het even... Je ziet maar! Geef me eens jouw adres uit Frankrijk, I've got a little something for you ;O) Dikke dikke dikke knuffel -x-
Stéfanie lieve schat, moest je toch zin hebben om er ff tussenuit te trekken in de paasvakantie, kom gerust af! Ge moet alleen uw vliegticket betalen, want ge kunt gratis verblijven in mijn privé appartementje! Dikke zoen voor jou!
Een stageplaats hebben is een zaak, maar er heen geraken, dat is een ander quelque chose (=iets --> dit is een erfenis van de mama). Jaja, de week begon goed, alleen eindigde die niet zo positief.
Donderdag en vrijdag = staking de Peruanen kregen het eens in hun bol! Geen privatisering, luidde de slogan. Dit is wel vrij vertaald, want wat op de spandoeken stond, was een iets te ver van men bed show ;O)
(Centraal op deze foto zie je de 'verbrokkelde' Inca vlag)
De regering, ja die hebben ze hier ook, wil de culturele centra privatiseren. Als je weet dat Peru, of beter Cusco één van Americas grootste culturele steden is, om niet te zeggen dé grootste, dan weet je wel dat er met zon uitspraak problemen komen. Op zich is dit goed voor de economie, maar als je weet dat deze centra grotendeels in bezit zijn van Chilenen, dan denk ik dat jullie de frustratie van de Peruanen wel begrijpen zeker?!
We hebben het allemaal geweten dat er onweer heerste binnen Cusco. Er reden geen taxis, de winkels en restaurants mochten niet open zijn. Indien dit wel zo was, dan zal men zich dit levenslang herinneren; ramen en deuren werden ingeslagen, er werd met flessen en stenen gegooid, reclameborden werd eraf gerukt en gebruikt als provocerend materiaal gedurende de betoging Ik voelde me allesbehalve op men gemak
Kortom, deze staking zorgde er dus voor dat ik niet naar men stage geraakte. Opnieuw hoor ik het jullie denken; gij luie trien! Maar niets is minder waar. Ik zou anders een uur te voet moeten stappen. De heenreis is niet zo erg, dan is het bergaf, maar de terugreis is moordend! Ik wil goed zijn, maar een berg beklimmen doe ik liever niet! Btw, ik ben hier als vrijwilliger, dat wil zeggen dat ik bereid ben om te werken. Als men hier gewoon normaal doet, dan kan ik ook normaal gaan werken ;O)
Ik tel de dagen af totdat ik in men appartementje kan ik krijg echt een enorme weerstand naar het voedsel toe Dit verrast jullie niet zeker als jullie weten dat ik vijf dagen op zeven rijstpap als ontbijt krijg?! Echt vreselijk !!! De eerste die me in België rijstpap voorschotelt, die doe ik een ongeluk ;O) !
Het verkeer in Cusco = het recht van de sterkste! Tom, dit is niets in vergelijking met Turkije! Verkeersregels, dat kennen ze hier niet. Pas op, ik zou liegen; er zijn wel enkele verkeerslichten. Ik denk dat ik ze op één hand kan tellen! Wacht eens, ik denk dat ik een verkeersregel ontdekt heb diegene die toetert heeft voorrang, of tis toch zoiets ;O) Pas op, wel veilig hoor, zo weet je tenminste dat er iemand aankomt :O) Tot op heden heb ik nog geen verkeersbord ontdekt!
Als voetganger ben je meer dan gewoon de zwakke weggebruiker. Ze rijden u nog liever omver, dan dat ze je de straat laten over steken. Alertheid is hier een vereiste!
Er rijden hier dus amper of geen privé autos rond; alleen maar taxis. Stel je hier wel geen luxueuze autos bij voor, want dit zijn ze in geen geval. Je mag al blij zijn als alle deuren erin zitten en alle ramen en dat de deuren nog eens allemaal open gaan ook!
Deze week had ik echt een lieve en mooie profesor (zo noemen ze zich hier), Angie. Vier uren individuele les/dag was wel afzien, maar eerlijk, ik ben erop vooruit gegaan! Ik kan zelfs meer zeggen: ik heb ons kleine landje, dat amper te zien is op de landkaart, ff gepromoot en dit in het Spaans. Ik heb het wel vooral over Gent gehad mi ciudad
Ik kan hierbij besluiten dat ik, in eer en geweten, (gedeeltelijk) de Belgische geschiedenis, voornamelijk die van Gent, herschreven heb ;O) Ik kon me niet alles meer herinneren wat in de lessen geschiedenis aan bod kwam, maar ik heb het zo waarheidsgetrouw mogelijk weergegeven. Trouwens, wie zal er ooit achterkomen dat ik enkele gaatjes heb opgevuld, hihi ;O)
Hoe kon ik de week nu toch positief afsluiten?
Party time !!!
Met enkele Nederlanders, een Duitser en een Belg ben ik de discotheken van Cusco even onveilig gaan maken. Je gaat het misschien niet geloven, maar je kan hier echt wel goed uitgaan. Op de straten loopt het vol met proppers, die je proberen te lokken naar hun café of discotheek door gratis drankjes aan te bieden. Een levensles: de rum cola kan moordend zijn ;O)
Voila sie, men drukke week zit erop! Op naar de volgende!
Beso a todos
-x- leila
Avenue del Sol voor de betoging en Avenue del Sol tijdens de betoging zonder taxi's
Plaza de Armas voor de betoging Plaza de Armas tijdens de betoging
Ik heb er een bewogen weekje op zitten: eerste week stage, 4 uur individuele Spaanse les per dag, staking in Cusco, weerstand tegen het eten in het gastgezin!
Jaja, deze week is het echte leven begonnen; gedaan met zonnen, gedaan met excursies doen, maar hup aan het werk!
Ik ben vroeg genoeg vertrokken, zodat ik zeker op tijd zou zijn! Ik hoor het jullie alweer denken: Maar goed ook, want op tijd komen is jouw sterkste punt niet! Jullie zullen er misschien van verschieten he, maar in Peru ben ik pas de stipte madam. Das natuurlijk ook geen verrassing he als ge weet hoe het er hier aan toe gaat. :O)
Ik had eigenlijk wel een beetje zenuwen. Ik wist dat ik men beste Spaans naar boven zou moeten halen, om me daar verstaanbaar te maken. Wanteuh, twee weken Spaanse les, maakt nog geen tolk van mij hoor ;O) Met een beetje hand- en voetwerk is het me dan toch gelukt. (Nat, ik denk dat ik net als jou een hete patat in men mond heb :O) als ik Spaans praat; remember, its just a begin!)
De eerste uurtjes heb ik mezelf voorgenomen om kennis te maken met de kinderen. Alle kinderen noemen me daar amiga (vriendin), wel grappig hoor; ik denk dat ik in mijn leven nog nooit zoveel vrienden gehad heb!
De kinderen hebben een leeftijd tussen 2 jaar en 30 jaar. Het is te zeggen, de meeste kinderen hebben een lagere schoolleeftijd, maar er zijn enkele uitzonderingen. Het zijn voornamelijk CP- kinderen (cerebrale parese) die in het hospitaal verblijven. Voor de geïnteresseerden onder jullie (indien niet, ga dan maar door naar de volgende alinea ;O)), dit zijn kinderen met motorische beperkingen en soms ook leer- of gedragsproblemen als gevolg van een hersenbeschadiging. Deze beschadiging is voor, tijdens of kort na de geboorte ontstaan. Om eerlijk te zeggen betwijfel ik het sterk of deze kinderen allemaal CP hebben. Het kan goed zijn dat men uit onwetendheid deze diagnose stelt. De mensen hier hebben weinig geld, waardoor ze het zich niet kunnen permitteren om naar verschillende dokters te gaan. De visie van éénbepaalde dokter bepaalt dan de diagnose en tevens ook de toekomst van een kind!
Je ziet, mijn blog is niet alleen informatief, maar ook educatief!
Wat zijn ze toch schattig, ik hoor het jullie al denken! Wacht maar tot ge ze eens eten moet geven! Links zie je Wilson en rechts Roxanna; haar moeder heeft tijdens de zwanger- schap teveel alcohol gedronken. Je ziet wat de gevolgen kunnen zijn !!!
Je moet weten dat ze hier je handje echt niet vasthouden hoor. Ze zeggen dat je gewoon maar moet doen. Niet zo eenvoudig natuurlijk als je niets af weet van de werking hier. Maja, niet zagen en klagen, gewoon doen dan maar! Het werd me al snel duidelijk dat ze daar niet veel verwachtingen stellen. Sorry, maar ik wil wel een beetje uitdaging natuurlijk. Het is niet de bedoeling om gewoon maar met de kinderen te gaan spelen. Natuurlijk is dit wel eens leuk, maar dit is niet waarvoor ik naar hier gekomen ben.
De eerste twee dagen waren echt een hel. Ik voelde me als een kieken zonder kop rondlopen op dat project. Dan maar men stoute schoenen aantrekken en in actie komen! Ik ben naar de afdeling fysiomotoriek toegestapt en daar ben ik met open armen ontvangen. Wat wilt ge, zon therapeute als ik, daar zijt ge toch meteen weg van ;O) Neen, het was geen man, het was een vrouw, Cerafina of zoiets?! Ik sta dus vanaf woensdag in het revalidatiecentrum en niet langer op de hospitalisatie. Eind goed, algoed toch?!
Eten: een feest !!! Althans voor de kinderen toch...
Tijdens het eten vliegen de voedselresten me met momenten rond de oren. Is het nu omdat ze het niet lusten, of is het eerder te wijten aan het feit dat ze dit gewoon leuk vinden?! Pas op, ze zijn niet allemaal zo hoor. Ik haal er de extreme gevallen uit natuurlijk, dat is natuurlijk leuker he!
Sommige kinderen zijn verbaal nog heel sterk, anderen zijn dan verbaal zwak, maar motorisch iets beter. Andere kinderen kunnen absoluut niet meer spreken. Dit maakt het echt boeiend voor mij, vooral vanuit ergotherapeutisch oogpunt gezien ;O)
Lente meid, Cyrille, Julot en Clement, jullie kunnen soms eens deugniet zijn, maar dat is niets in vergelijking met deze kinderen. Hier hebben ze er echt wel kaas van gegeten hoor. Wat een temperamentvolle kinderen, man man De zusters (geen oude bommas, wel jonge meisjes) hebben de kinderen gewoon niet in de hand en laten ze maar doen. Maar dan kennen ze Leila nog niet! Een beetje discipline is toch wel belangrijk. Dit wordt mijn uitdaging, hihi!
Als ik neen zeg, zeggen ze hier ja. Als ik zeg dat we naar buiten gaan, dan willen ze binnen blijven. Als ik hen terug naar de kamer breng, dan houden ze me tegen door hun eigen vingers tussen de spaken van hun rolwagen te steken. Moet ik nog verder gaan?!
Ik ga nu heel even mijn rijstpap laten verteren. Ik vertel later wel verder over mijn bewogen weekje!!!
Knufje voor jullie allemaal,
-x- leila
P.s. Deze kinderen vinden het enorm leuk dat er foto's genomen worden, echt niet normaal. Ze zouden mijn camera zelfs uit men handen sleuren !
De slaapzaal van de meisjes. De gemeenschappelijke ruimte
en tevens ook de eetzaal.
Dit is de psychomotorische ruimte. Hier zal ik de komende 9 weken actief aan het werk zijn. En neen, niet men broek verslijten ;O)
Jaja, in dit geval is het Spaans de taal van de liefde! Ik weet dat ik een beetje aan de late kant ben, maar zoals ik jullie al eerder zei, vanaf nu ben ik één van hen (de Peruvianen). Hiermee bedoel ik dat ik nu ook alles een beetje met vertraging uitvoer (mañana mañana, remember?).
We hebben vrijdag ons klaslokaal versierd. Dit was een wedstrijd! En natuurlijk zijn we gewonnen tis te zeggen, we zijn tweede geworden. De eerste plaats hebben we aan de Nederlanders gegeven, ahja, we kunnen niet altijd de beste zijn he ;O) Leve de ergotherapie en de creativiteit!
We mochten voor vijftig sol gaan drinken, volgens Peruviaanse begrippen is dit veel. Ik moet er geen tekeningske bij maken zeker hoe dit afgelopen is?!
Na de prijsuitreiking heb ik salsa en merengue leren dansen. Tis te zeggen, ik heb het geprobeerd, maar er is nog veel werk aan de winkel!Tomme, als ik terug ben gaan we eens een dansken placeren he! Eneuh Maarten, in juni zal ik je tonen dat ik de salsa ook kan dansen zonder voortdurend op je tenen de staan ;O)
Op vrijdag doen we ook altijd een leuke activiteit met de klas. We werden vergezeld door onze leraar Spaans, Michael. Deze keer zijn we naar een plaats geweest waar er toch wel wat meer leven aanwezig was. Dit is natuurlijk de beer, want die lag voortdurend te knorren (zware nacht denk ik), niet bij gerekend!
El zoologico en Cusco is natuurlijk niet de vergelijken met de zoo van Antwerpen, maar ik ben wel blij dat de mensen hier ook kunnen zeggen dat ze een zoo hebben. Olifanten, giraffen en leeuwen zie je hier natuurlijk niet, eigenlijk wel jammer, maar ik heb hier geleerd om niet te hoge verwachtingen te stellen :O) Ik denk dat ik een indruk nagelaten heb bij de apen. Die werden gek als ze mij zagen, ze kregen zelfs spontaan een ****, vies he!? Ik denk dat ze me zagen als een verloren zusje ofzo? Wie weet, als het niet lukt op stage, dan kan ik nog altijd in de zoo gaan zitten of hangen. Dit is toch ook creatief bezig zijn en er is ZEKER sprake van empathie? Kan ik hier dan geen creditbewijs voor krijgen?
Toch vreemde beestjes he die apen?! Deze struisvogel keek me maar vreemd aan... zag deze misschien enkele gelijkenissen?!
Men tweede weekje Spaans zit er al op. De plannen zijn in de aankomende weken een beetje gewijzigd. Ik start maandag 18 februari reeds met men stage, dat is dus twee weken eerder. Ik ben deze week een kijkje gaan nemen op men project en het ziet er echt super uit! Een eerste indruk is altijd belangrijk.
De namiddag wordt dan opgevuld met vier uurtjes individuele Spaanse les. Het wordt een zwaar weekje, maar moeilijk gaat ook he! Als ik een beetje van men nicht heb, dan kan ik met fierheid zeggen dat ik de strijdlust heb van nen echten Vlaamsen Leeuw!
Vandaag (zondag) zijn we naar de markt geweest in Pisaque (Pisac). Dit is een stadje dat op een uurtje (busrit) van Cusco ligt. Je moet daar altijd afdingen das echt zo zielig he, maar toch doe ik het hoor :O) Er zijn daar ook prachtige ruïnes, maar die zijn voor een andere keer. Ons avondje stappen van de avond ervoor liet dit niet echt toe
Rond en gezond (maar vooral dat laatste)kan ik me niet echt noemen als ik zie wat ik de laatste twee weken gegeten heb, maar mijn darmkes laten het nog altijd toe, dus ik mag niet klagen. Zeker niet als ik kijk naar hoeveel medestudenten nu aan de antibiotica zijn omdat ze met één of andere parasiet zitten of salmonella hebben Dus Peter, van Pure is er nog steeds geen sprake. Maar ik ga dit natuurlijk niet te luid zeggen he!
Wie zich geroepen voelt om een briefje te sturen of een overlevingspakket op te sturen, kan dit altijd op het volgende adres doen:
Coen Leila
SAN BLAS Spanish School
Plazoleta San Blas
Tandapata 688
Cusco Peru !
Tomme, ik had graag muizenstrontjes gewild ;O) en zon lekker schelleke kaas, maja, tegen dat da hier is, staat er reeds haar op
Voor ik eindig wil ik graag een geheimpje met jullie delen. Natuurlijk verwacht ik enige inspanning van jullie. Niets voor niets! Als jullie de onderstaande zin kunnen vertalen, dan weten jullie men geheim ;O)
Mi hermana está embarazada !!!
Nat, speciaal voor jou, een vertaling:
Ma soeur est enceinte !!!
Veel plezier!
Dikke knuffel
Leila-xxx-
Houd de dief !!! Rara, waar zit ik verscholen? Eef en Steef, khoor het jullie al denken: Leila zit zeker onder die turkooise muts...hihi ;O)
Voor de onwetenden onder jullie, en dit is geen verwijt, Puno ligt aan het Titicacameer. Het meer vormt de scheiding tussen Peru en Bolivia.
Op vrijdag zijn we met een groepje van zeven (6 Nederlanders en 1 Belg, ikke dus) vertrokken richting Puno. Het was niet altijd evident, want eerlijk 6 tegen 1 is toch niet meteen een eerlijke verhouding he? Maja, jullie die mij zo goed kennen, weten wel dat ik soms eens voor tien kan tellen (dit zegt jullie wel iets he mama en papa en pepe en meme) ;O) . Eensklaps was de verhouding in mijn voordeel! De taalbarrière zorgde soms ook voor wat onduidelijkheid. Maar dit is niks te vergelijken met het communicatieprobleem in het gastgezin. Als ik het had over mijn neusbeestjes, dan keek iedereen me vreemd aan. Kan ik toch niet aan doen dat ik men huisdiertjes overal meeneem he?! Tja, de weg uitleggen wat ook niet altijd gemakkelijk. Wanneer ik sprak over het rondpunt kreeg ik opnieuw die vreemde blikken. In Nederland spreekt men van een rotonde, wie gebruikt er nu letterlijke woorden?!
De busreis duurde 7 uren. Het was opnieuw een hel voor mij om zo lang stil te zitten. Naar Peruviaanse gewoontes is deze afstand slecht een vliegenscheet, of was het nu een muggenscheet? Ik weet het niet meer, ge ziet dat ik mijn moedertaal begin te verwaarlozen
Ik moet jullie waarschijnlijk ook niet uitleggen hoe de wegen erbij lagen, of toch? Wel, deze zijn te vergelijken met een landwegje in België. Hoe meer putten en hobbels, hoe beter. Ik had het gevoel dat ik in een pretpark zat! Op zich viel de bus wel mee hoor, De Lijn is er niets tegen :O)
Na onze aankomst in Puno hebben we een taxi genomen naar ons hostal. Daar zou ik samen met twee andere meiden (das Hollands toch?) een kamer delen. Het stond reeds vast; dit zou een babbel hel worden! :0)
Op zaterdag zijn we een boottochtje gaan maken op Lago Titicaca. Dit was echt een fantastische ervaring. En plus was het nog eens prachtig weer ook! De zonnecrème is niet uit men buurt geweest.
Echt wel vreemd dat er daar mensen leven op een rieten eilandje??? De Uros eilanden zijn wel heel mooi om te zien. Alleen moet je niet teveel verwachten van de keuken (zie foto). De Uros stammen leiden hier echt wel een primitief leven
Zalig van het zonnetje genieten! De keuken van de Uros stammen.
Punu, één groot feest! Ik kan dit in vijf woorden omschrijven: dansen, muziek, chaos, bier en schuim. Naar gewoonte wordt er in Puno feest gevierd ter ere van de Heilige Maagd Maria ( Virgen de la Candelaria). Zij zou de stad beschermen tegen het kwaad. Toch niet veel van gemerkt toen de camera van Jan gestolen werd en het tasje van Hester werd opengesneden. Weer iets dat bevestigt waarom ik niet geloof in dergelijke dingen (Sorry voor de gelovigen onder jullie ).
Geen paniek, ik ben heel alert geweest!
De mensen gaan al dansend door de straten, het bier wordt rijkelijk geschonken, steeds hetzelfde liedje met toch nog enkel variaties op het origineel en schuim, kortom één grote chaos in de straten van Puno.
Dat deze mensen zo gelovig zijn, daar kan ik alleen maar men hoedje voor afdoen!
Ik moet er geen tekening bij maken zeker dat deze mensen aan het einde van hun tocht volledig naar de *** waren. Mijn broertje weet hier alles van. Hij is ook nooit nuchter thuis gekomen van het Carnaval ;O)
Op zondag zijn we een kijkje gaan nemen in het voetbalstadium. Daar vond en grote danswedstrijd plaats. Te mooi om te verwoorden! Allerlei verschillende verenigingen kwam hun eer betuigen aan hun Heilige Maria. Dit door te gaan dansen in prachtige kostuums. De zon diebleef maar branden. Soms kreeg ik zelfs het gevoel dat ik echt op het strand lag (zie foto). En dit tot verveling van sommige Peruviaanse oude stempels (vertaling: oude dozen).
Ik ben vandaag tot de ontdekking gekomen dat er heel wat mensen gereageerd hebben via men gastenboek. Enorm bedankt hiervoor! Nu ik niet langer ontwetend ben, kan ik dat wel wat vaker checken!
Hey Pyckjes,
Lente mijn lieve klein meid, oh neen, dit mag ik natuurlijk niet meer zeggen, want jij bent nu een grote meid. Ik ben niet met de brommer op vakantie. Dit was een heel klein beetje te ver weg. Maar speciaal voor jou, kom ik terug van vakantie met de brommer. Beloofd!
Manon en Wouter, hopelijk ziet jullie vloer nog niet blauw? :O)
Liselot en Jolan, zorg goed voor jullie kleine zusje!
P.s. Vandaag stonden er bonen op het menu. Om eerlijk te zijn denk ik dat er op dit moment ook sprake is van windhozen in Peru, meerbepaald in de buurt waar ik me bevind.
Tja, das weer iets dat ik heb leren eten he. Ik ben op de goede weg!
Tot heel binnenkort allemaal, en vergeet één ding NIET
HEB ELKAAR LIEF
(morgen meer hierover)
Muchos besos
leila
Ikke met Hester, genietend van een zakje chips en pepernoten!!!
Virgen de la Candelaria! Dit ben ik na de transformatie. Ik kan besluiten dat ik nu volledig geacclimatiseerd ben, hihi.
Vroeg uit de veren, want de eerste les Spaans staat vandaag op het menu! Met een goed humeur kom ik men bed uit helaas, bij het zien van het ontbijt en zeker bij het smaken daarvan, is mijn dag op slag wat minder goed begonnen! Een soort rijstpap bah, echt niet te vreten! Hoe kunnen mensen zo iets naar binnen spelen? Vreselijk om te zien hoe zij van zon maaltijd kunnen genieten. Ik wil er echt niet aan denken hoe die mensen er aan de binnenkant uit zien!? Enfin, met wat cocaplant in men lijf blijk ik het ontbijt toch nog te overleven.
De eerste les Spaans; op zich viel dit wel mee. We hebben een lieve jonge meid als lesgeefster, jaja, zo beetje als ik ahja, want ze is ook 23 jaar oud, hihi! (FOTO: van links naar rechts: Lizette, Elske en Carina) De eerste twee uur waren aangenaam, we begonnen met de letters van el alfabeto. We moesten op zoek gaan naar woorden overeenkomstig met een letter van het alfabet. Leerrijk vond ik het niet, maar wel een leuk om te starten. De pauze kwam wel als geroepen! Heerlijk in het zonnetje zitten, zalig. Wat ik niet wist, was dat de plastiek stoel waar ik op zat heel broos werd van de warmte. Dit heb ik dus moeten ondervinden; ja ik ben er doorgezakt (khoor het jullie al denken, typisch iets voor mij) met alle gevolgen van dien die hollanders hebben goed met mij gelachen man man khoor ze het al denken, die domme belg pfff! Opmerking:het was niet door het gewicht dat de stoel het liet afweten, want dat zou niet kunnen gezien men eetpatroon van de laatste dagen! Nadien begon de les terug. Om eerlijk te zijn was ik liever in het zonnetje blijven zitten, maar dan wel op een stoel die minder onderhevig was aan de warmte van de zon. Maja, het moet he!
Het tweede deel was echt wel lastig, er leek maar geen eind te komen aan dat alfabet twas alsof dat in het Peru veel langer duurde dan in Europa maja, als ge weet dat ze hier alles op het gemaksken doen (mañana, mañana), dan verwondert dit je wel niet zeker?!
Eindelijk, het verlossende moment, 13 uur, etenstijd alhoewel ik hier niet te vaak wil aan herinnerd worden ik hield me al vast wat vandaag op ons bord ging komen mss een fruitsoep, of cuy (cavia) of opgeklopt eiwit of neen een papje (hetgene we deze morgen niet opgegeten hebben) oh God, mijn hongergevoel was plots over!
Na de lunch, die deze keer vrij goed mee viel (gepaneerde zalm met graten, die heb ik pas later bemerkt, nadat de vis er al voor meer dan de helft door was, rijst, goed tegen de diarree, en 4 schijfjes tomaat; lekker berekend ) heb ik ff geskyped met het thuisfront. Altijd leuk om men ervaringen van de dag mee te delen: mama, papa en ivo, dat van de stoel was ik vergeten te vertellen.
Nog steeds geen last van Pure (voor de geïnteresseerden onder jullie, Peter bijvoorbeeld) :O) , ik moet echt wel goeie darmen hebben ofwel ligt het aan de cocaplant, want die houdt me de laatste drie dagen echt wel op de been. s Morgens, s middags en s avonds, das nie erg hoor, je went er wel aan. Natuurlijk hoop ik iedere dag op een frisdrankje op tafel, maar kvrees dak zal moeten blijven hopen! Blijkbaar komt die coca thee van de enige echte cocaplant (cft cocaïne), lekker gezond en pijnstillend zou ik zo zeggen. De familia heeft me wijs gemaakt dat het goed is tegen de hoogteziekte . , blijkbaar?!
Ik ben nog ff alleen tstad in gegaan, op zoek naar een nieuwe GSM. Met een beetje Engels, poco Spaans en gebarentaal ben ik toch aan een GSM geraakt! Heel goedkoop trouwens om van hieruit te bellen en te smsen hihi, ge ziet dak met hollanders optrek, want die hadden dit al lang uitgezocht gemakkelijk toch :0) (Niets persoonlijks hoor Koos en Astrid!)
Heb er net men huiswerk op zitten het school gevoel komt nu echt weer naar boven hoor, maar om eerlijk te zijn; Eef en Stéfanie, ik zit liever met jullie op de schoolbanken, dan kunnen we nog wat lol trappen en onder ons voeten krijgen van Diane, want hier is het veeeeel te serieus! Allemaal niks voor mij maja tis voor het goede doel he!
Kga dan maar eens men bed in, want ik blijf anders maar doorgaan
Wat heb ik vandaag geleerd:
Ik ga hier echt wel nog e sterke madam worden!
(Papa en mama, jullie die dachten dat ik nen viezen eter was, ewel dan moet ge me nu maar es bezig zien: ik heb al van alles eens geproefd :0). Lizette (mijn gastgezin genootje) is er veel erger aan toe hoor!)
P.S. Voor de nieuwsgierigen onder ons, ik vertel binnenkort wel wat meer over men gastgezin genootje. Ik zal zelfs meer zeggen, binnenkort is ze ook te zien op men blog! (Tomme, das misschien wel leuk voor jou?!)
Dikke knuffel voor jullie allen
-x- Leila
Links de Peruaanse vlag, rechts de Inca vlag llama de Peru (met roze oorbellen of zoiets)
Er was blijkbaar feest vandaag (zondag 3 februari), carnaval, of toch zoiets. We hebben er rijkelijk van kunnen genieten! Zowel lichamelijk als visueel: hier maken ze gebruik van veel water(ballonnen) en schuim. Vreemd eigenlijk als je weet dat water hier een schaarste is?! Er was heel wat seguridad op straat, ik weet niet goed of dit me nu net een veilig of onveilig gevoel moet geven?!
We hebben ook kunnen meegenieten van enkel optredens, echt leuk om te zien!
Lizette en ik zijn nog gezellig wat gaan eten en gaan drinken. Nadien hebben we geprobeerd om een andere weg naar huis te nemen. Na een beetje zoeken konden we het huis dan uiteindelijk terug vinden. Bij onze aankomst bij het gezin werden we meteen meegesleurd in een watergevecht. Echt wel leuk op het moment zelf, maar nadien echt wel nat en koud! De halfwarme douche nadien deed wel deugd! We konden nadien nog genieten van een maaltijd, of beter een heel vreemde soep! Er zat kaas in waar halen ze het toch allemaal vandaan die vreemde Peruanen?!
Knufje leila
-x-
Pater familias, Violetta (de huishoudster) Ikke, zo verzopen als een kieken! en Nikita (dochtertje) in een watergevecht
