Ik heb er een bewogen weekje op zitten: eerste week stage, 4 uur individuele Spaanse les per dag, staking in Cusco, weerstand tegen het eten in het gastgezin!
Jaja, deze week is het echte leven begonnen; gedaan met zonnen, gedaan met excursies doen, maar hup aan het werk!
Ik ben vroeg genoeg vertrokken, zodat ik zeker op tijd zou zijn! Ik hoor het jullie alweer denken: Maar goed ook, want op tijd komen is jouw sterkste punt niet! Jullie zullen er misschien van verschieten he, maar in Peru ben ik pas de stipte madam. Das natuurlijk ook geen verrassing he als ge weet hoe het er hier aan toe gaat. :O)
Ik had eigenlijk wel een beetje zenuwen. Ik wist dat ik men beste Spaans naar boven zou moeten halen, om me daar verstaanbaar te maken. Wanteuh, twee weken Spaanse les, maakt nog geen tolk van mij hoor ;O) Met een beetje hand- en voetwerk is het me dan toch gelukt. (Nat, ik denk dat ik net als jou een hete patat in men mond heb :O) als ik Spaans praat; remember, its just a begin!)
De eerste uurtjes heb ik mezelf voorgenomen om kennis te maken met de kinderen. Alle kinderen noemen me daar amiga (vriendin), wel grappig hoor; ik denk dat ik in mijn leven nog nooit zoveel vrienden gehad heb!
De kinderen hebben een leeftijd tussen 2 jaar en 30 jaar. Het is te zeggen, de meeste kinderen hebben een lagere schoolleeftijd, maar er zijn enkele uitzonderingen. Het zijn voornamelijk CP- kinderen (cerebrale parese) die in het hospitaal verblijven. Voor de geïnteresseerden onder jullie (indien niet, ga dan maar door naar de volgende alinea ;O)), dit zijn kinderen met motorische beperkingen en soms ook leer- of gedragsproblemen als gevolg van een hersenbeschadiging. Deze beschadiging is voor, tijdens of kort na de geboorte ontstaan. Om eerlijk te zeggen betwijfel ik het sterk of deze kinderen allemaal CP hebben. Het kan goed zijn dat men uit onwetendheid deze diagnose stelt. De mensen hier hebben weinig geld, waardoor ze het zich niet kunnen permitteren om naar verschillende dokters te gaan. De visie van éénbepaalde dokter bepaalt dan de diagnose en tevens ook de toekomst van een kind!
Je ziet, mijn blog is niet alleen informatief, maar ook educatief!
Wat zijn ze toch schattig, ik hoor het jullie al denken! Wacht maar tot ge ze eens eten moet geven! Links zie je Wilson en rechts Roxanna; haar moeder heeft tijdens de zwanger- schap teveel alcohol gedronken. Je ziet wat de gevolgen kunnen zijn !!!
Je moet weten dat ze hier je handje echt niet vasthouden hoor. Ze zeggen dat je gewoon maar moet doen. Niet zo eenvoudig natuurlijk als je niets af weet van de werking hier. Maja, niet zagen en klagen, gewoon doen dan maar! Het werd me al snel duidelijk dat ze daar niet veel verwachtingen stellen. Sorry, maar ik wil wel een beetje uitdaging natuurlijk. Het is niet de bedoeling om gewoon maar met de kinderen te gaan spelen. Natuurlijk is dit wel eens leuk, maar dit is niet waarvoor ik naar hier gekomen ben.
De eerste twee dagen waren echt een hel. Ik voelde me als een kieken zonder kop rondlopen op dat project. Dan maar men stoute schoenen aantrekken en in actie komen! Ik ben naar de afdeling fysiomotoriek toegestapt en daar ben ik met open armen ontvangen. Wat wilt ge, zon therapeute als ik, daar zijt ge toch meteen weg van ;O) Neen, het was geen man, het was een vrouw, Cerafina of zoiets?! Ik sta dus vanaf woensdag in het revalidatiecentrum en niet langer op de hospitalisatie. Eind goed, algoed toch?!
Eten: een feest !!! Althans voor de kinderen toch...
Tijdens het eten vliegen de voedselresten me met momenten rond de oren. Is het nu omdat ze het niet lusten, of is het eerder te wijten aan het feit dat ze dit gewoon leuk vinden?! Pas op, ze zijn niet allemaal zo hoor. Ik haal er de extreme gevallen uit natuurlijk, dat is natuurlijk leuker he!
Sommige kinderen zijn verbaal nog heel sterk, anderen zijn dan verbaal zwak, maar motorisch iets beter. Andere kinderen kunnen absoluut niet meer spreken. Dit maakt het echt boeiend voor mij, vooral vanuit ergotherapeutisch oogpunt gezien ;O)
Lente meid, Cyrille, Julot en Clement, jullie kunnen soms eens deugniet zijn, maar dat is niets in vergelijking met deze kinderen. Hier hebben ze er echt wel kaas van gegeten hoor. Wat een temperamentvolle kinderen, man man De zusters (geen oude bommas, wel jonge meisjes) hebben de kinderen gewoon niet in de hand en laten ze maar doen. Maar dan kennen ze Leila nog niet! Een beetje discipline is toch wel belangrijk. Dit wordt mijn uitdaging, hihi!
Als ik neen zeg, zeggen ze hier ja. Als ik zeg dat we naar buiten gaan, dan willen ze binnen blijven. Als ik hen terug naar de kamer breng, dan houden ze me tegen door hun eigen vingers tussen de spaken van hun rolwagen te steken. Moet ik nog verder gaan?!
Ik ga nu heel even mijn rijstpap laten verteren. Ik vertel later wel verder over mijn bewogen weekje!!!
Knufje voor jullie allemaal,
-x- leila
P.s. Deze kinderen vinden het enorm leuk dat er foto's genomen worden, echt niet normaal. Ze zouden mijn camera zelfs uit men handen sleuren !
De slaapzaal van de meisjes. De gemeenschappelijke ruimte
en tevens ook de eetzaal.
Dit is de psychomotorische ruimte. Hier zal ik de komende 9 weken actief aan het werk zijn. En neen, niet men broek verslijten ;O)
Jaja, in dit geval is het Spaans de taal van de liefde! Ik weet dat ik een beetje aan de late kant ben, maar zoals ik jullie al eerder zei, vanaf nu ben ik één van hen (de Peruvianen). Hiermee bedoel ik dat ik nu ook alles een beetje met vertraging uitvoer (mañana mañana, remember?).
We hebben vrijdag ons klaslokaal versierd. Dit was een wedstrijd! En natuurlijk zijn we gewonnen tis te zeggen, we zijn tweede geworden. De eerste plaats hebben we aan de Nederlanders gegeven, ahja, we kunnen niet altijd de beste zijn he ;O) Leve de ergotherapie en de creativiteit!
We mochten voor vijftig sol gaan drinken, volgens Peruviaanse begrippen is dit veel. Ik moet er geen tekeningske bij maken zeker hoe dit afgelopen is?!
Na de prijsuitreiking heb ik salsa en merengue leren dansen. Tis te zeggen, ik heb het geprobeerd, maar er is nog veel werk aan de winkel!Tomme, als ik terug ben gaan we eens een dansken placeren he! Eneuh Maarten, in juni zal ik je tonen dat ik de salsa ook kan dansen zonder voortdurend op je tenen de staan ;O)
Op vrijdag doen we ook altijd een leuke activiteit met de klas. We werden vergezeld door onze leraar Spaans, Michael. Deze keer zijn we naar een plaats geweest waar er toch wel wat meer leven aanwezig was. Dit is natuurlijk de beer, want die lag voortdurend te knorren (zware nacht denk ik), niet bij gerekend!
El zoologico en Cusco is natuurlijk niet de vergelijken met de zoo van Antwerpen, maar ik ben wel blij dat de mensen hier ook kunnen zeggen dat ze een zoo hebben. Olifanten, giraffen en leeuwen zie je hier natuurlijk niet, eigenlijk wel jammer, maar ik heb hier geleerd om niet te hoge verwachtingen te stellen :O) Ik denk dat ik een indruk nagelaten heb bij de apen. Die werden gek als ze mij zagen, ze kregen zelfs spontaan een ****, vies he!? Ik denk dat ze me zagen als een verloren zusje ofzo? Wie weet, als het niet lukt op stage, dan kan ik nog altijd in de zoo gaan zitten of hangen. Dit is toch ook creatief bezig zijn en er is ZEKER sprake van empathie? Kan ik hier dan geen creditbewijs voor krijgen?
Toch vreemde beestjes he die apen?! Deze struisvogel keek me maar vreemd aan... zag deze misschien enkele gelijkenissen?!
Men tweede weekje Spaans zit er al op. De plannen zijn in de aankomende weken een beetje gewijzigd. Ik start maandag 18 februari reeds met men stage, dat is dus twee weken eerder. Ik ben deze week een kijkje gaan nemen op men project en het ziet er echt super uit! Een eerste indruk is altijd belangrijk.
De namiddag wordt dan opgevuld met vier uurtjes individuele Spaanse les. Het wordt een zwaar weekje, maar moeilijk gaat ook he! Als ik een beetje van men nicht heb, dan kan ik met fierheid zeggen dat ik de strijdlust heb van nen echten Vlaamsen Leeuw!
Vandaag (zondag) zijn we naar de markt geweest in Pisaque (Pisac). Dit is een stadje dat op een uurtje (busrit) van Cusco ligt. Je moet daar altijd afdingen das echt zo zielig he, maar toch doe ik het hoor :O) Er zijn daar ook prachtige ruïnes, maar die zijn voor een andere keer. Ons avondje stappen van de avond ervoor liet dit niet echt toe
Rond en gezond (maar vooral dat laatste)kan ik me niet echt noemen als ik zie wat ik de laatste twee weken gegeten heb, maar mijn darmkes laten het nog altijd toe, dus ik mag niet klagen. Zeker niet als ik kijk naar hoeveel medestudenten nu aan de antibiotica zijn omdat ze met één of andere parasiet zitten of salmonella hebben Dus Peter, van Pure is er nog steeds geen sprake. Maar ik ga dit natuurlijk niet te luid zeggen he!
Wie zich geroepen voelt om een briefje te sturen of een overlevingspakket op te sturen, kan dit altijd op het volgende adres doen:
Coen Leila
SAN BLAS Spanish School
Plazoleta San Blas
Tandapata 688
Cusco Peru !
Tomme, ik had graag muizenstrontjes gewild ;O) en zon lekker schelleke kaas, maja, tegen dat da hier is, staat er reeds haar op
Voor ik eindig wil ik graag een geheimpje met jullie delen. Natuurlijk verwacht ik enige inspanning van jullie. Niets voor niets! Als jullie de onderstaande zin kunnen vertalen, dan weten jullie men geheim ;O)
Mi hermana está embarazada !!!
Nat, speciaal voor jou, een vertaling:
Ma soeur est enceinte !!!
Veel plezier!
Dikke knuffel
Leila-xxx-
Houd de dief !!! Rara, waar zit ik verscholen? Eef en Steef, khoor het jullie al denken: Leila zit zeker onder die turkooise muts...hihi ;O)
Voor de onwetenden onder jullie, en dit is geen verwijt, Puno ligt aan het Titicacameer. Het meer vormt de scheiding tussen Peru en Bolivia.
Op vrijdag zijn we met een groepje van zeven (6 Nederlanders en 1 Belg, ikke dus) vertrokken richting Puno. Het was niet altijd evident, want eerlijk 6 tegen 1 is toch niet meteen een eerlijke verhouding he? Maja, jullie die mij zo goed kennen, weten wel dat ik soms eens voor tien kan tellen (dit zegt jullie wel iets he mama en papa en pepe en meme) ;O) . Eensklaps was de verhouding in mijn voordeel! De taalbarrière zorgde soms ook voor wat onduidelijkheid. Maar dit is niks te vergelijken met het communicatieprobleem in het gastgezin. Als ik het had over mijn neusbeestjes, dan keek iedereen me vreemd aan. Kan ik toch niet aan doen dat ik men huisdiertjes overal meeneem he?! Tja, de weg uitleggen wat ook niet altijd gemakkelijk. Wanneer ik sprak over het rondpunt kreeg ik opnieuw die vreemde blikken. In Nederland spreekt men van een rotonde, wie gebruikt er nu letterlijke woorden?!
De busreis duurde 7 uren. Het was opnieuw een hel voor mij om zo lang stil te zitten. Naar Peruviaanse gewoontes is deze afstand slecht een vliegenscheet, of was het nu een muggenscheet? Ik weet het niet meer, ge ziet dat ik mijn moedertaal begin te verwaarlozen
Ik moet jullie waarschijnlijk ook niet uitleggen hoe de wegen erbij lagen, of toch? Wel, deze zijn te vergelijken met een landwegje in België. Hoe meer putten en hobbels, hoe beter. Ik had het gevoel dat ik in een pretpark zat! Op zich viel de bus wel mee hoor, De Lijn is er niets tegen :O)
Na onze aankomst in Puno hebben we een taxi genomen naar ons hostal. Daar zou ik samen met twee andere meiden (das Hollands toch?) een kamer delen. Het stond reeds vast; dit zou een babbel hel worden! :0)
Op zaterdag zijn we een boottochtje gaan maken op Lago Titicaca. Dit was echt een fantastische ervaring. En plus was het nog eens prachtig weer ook! De zonnecrème is niet uit men buurt geweest.
Echt wel vreemd dat er daar mensen leven op een rieten eilandje??? De Uros eilanden zijn wel heel mooi om te zien. Alleen moet je niet teveel verwachten van de keuken (zie foto). De Uros stammen leiden hier echt wel een primitief leven
Zalig van het zonnetje genieten! De keuken van de Uros stammen.
Punu, één groot feest! Ik kan dit in vijf woorden omschrijven: dansen, muziek, chaos, bier en schuim. Naar gewoonte wordt er in Puno feest gevierd ter ere van de Heilige Maagd Maria ( Virgen de la Candelaria). Zij zou de stad beschermen tegen het kwaad. Toch niet veel van gemerkt toen de camera van Jan gestolen werd en het tasje van Hester werd opengesneden. Weer iets dat bevestigt waarom ik niet geloof in dergelijke dingen (Sorry voor de gelovigen onder jullie ).
Geen paniek, ik ben heel alert geweest!
De mensen gaan al dansend door de straten, het bier wordt rijkelijk geschonken, steeds hetzelfde liedje met toch nog enkel variaties op het origineel en schuim, kortom één grote chaos in de straten van Puno.
Dat deze mensen zo gelovig zijn, daar kan ik alleen maar men hoedje voor afdoen!
Ik moet er geen tekening bij maken zeker dat deze mensen aan het einde van hun tocht volledig naar de *** waren. Mijn broertje weet hier alles van. Hij is ook nooit nuchter thuis gekomen van het Carnaval ;O)
Op zondag zijn we een kijkje gaan nemen in het voetbalstadium. Daar vond en grote danswedstrijd plaats. Te mooi om te verwoorden! Allerlei verschillende verenigingen kwam hun eer betuigen aan hun Heilige Maria. Dit door te gaan dansen in prachtige kostuums. De zon diebleef maar branden. Soms kreeg ik zelfs het gevoel dat ik echt op het strand lag (zie foto). En dit tot verveling van sommige Peruviaanse oude stempels (vertaling: oude dozen).
Ik ben vandaag tot de ontdekking gekomen dat er heel wat mensen gereageerd hebben via men gastenboek. Enorm bedankt hiervoor! Nu ik niet langer ontwetend ben, kan ik dat wel wat vaker checken!
Hey Pyckjes,
Lente mijn lieve klein meid, oh neen, dit mag ik natuurlijk niet meer zeggen, want jij bent nu een grote meid. Ik ben niet met de brommer op vakantie. Dit was een heel klein beetje te ver weg. Maar speciaal voor jou, kom ik terug van vakantie met de brommer. Beloofd!
Manon en Wouter, hopelijk ziet jullie vloer nog niet blauw? :O)
Liselot en Jolan, zorg goed voor jullie kleine zusje!
P.s. Vandaag stonden er bonen op het menu. Om eerlijk te zijn denk ik dat er op dit moment ook sprake is van windhozen in Peru, meerbepaald in de buurt waar ik me bevind.
Tja, das weer iets dat ik heb leren eten he. Ik ben op de goede weg!
Tot heel binnenkort allemaal, en vergeet één ding NIET
HEB ELKAAR LIEF
(morgen meer hierover)
Muchos besos
leila
Ikke met Hester, genietend van een zakje chips en pepernoten!!!
Virgen de la Candelaria! Dit ben ik na de transformatie. Ik kan besluiten dat ik nu volledig geacclimatiseerd ben, hihi.
Vroeg uit de veren, want de eerste les Spaans staat vandaag op het menu! Met een goed humeur kom ik men bed uit helaas, bij het zien van het ontbijt en zeker bij het smaken daarvan, is mijn dag op slag wat minder goed begonnen! Een soort rijstpap bah, echt niet te vreten! Hoe kunnen mensen zo iets naar binnen spelen? Vreselijk om te zien hoe zij van zon maaltijd kunnen genieten. Ik wil er echt niet aan denken hoe die mensen er aan de binnenkant uit zien!? Enfin, met wat cocaplant in men lijf blijk ik het ontbijt toch nog te overleven.
De eerste les Spaans; op zich viel dit wel mee. We hebben een lieve jonge meid als lesgeefster, jaja, zo beetje als ik ahja, want ze is ook 23 jaar oud, hihi! (FOTO: van links naar rechts: Lizette, Elske en Carina) De eerste twee uur waren aangenaam, we begonnen met de letters van el alfabeto. We moesten op zoek gaan naar woorden overeenkomstig met een letter van het alfabet. Leerrijk vond ik het niet, maar wel een leuk om te starten. De pauze kwam wel als geroepen! Heerlijk in het zonnetje zitten, zalig. Wat ik niet wist, was dat de plastiek stoel waar ik op zat heel broos werd van de warmte. Dit heb ik dus moeten ondervinden; ja ik ben er doorgezakt (khoor het jullie al denken, typisch iets voor mij) met alle gevolgen van dien die hollanders hebben goed met mij gelachen man man khoor ze het al denken, die domme belg pfff! Opmerking:het was niet door het gewicht dat de stoel het liet afweten, want dat zou niet kunnen gezien men eetpatroon van de laatste dagen! Nadien begon de les terug. Om eerlijk te zijn was ik liever in het zonnetje blijven zitten, maar dan wel op een stoel die minder onderhevig was aan de warmte van de zon. Maja, het moet he!
Het tweede deel was echt wel lastig, er leek maar geen eind te komen aan dat alfabet twas alsof dat in het Peru veel langer duurde dan in Europa maja, als ge weet dat ze hier alles op het gemaksken doen (mañana, mañana), dan verwondert dit je wel niet zeker?!
Eindelijk, het verlossende moment, 13 uur, etenstijd alhoewel ik hier niet te vaak wil aan herinnerd worden ik hield me al vast wat vandaag op ons bord ging komen mss een fruitsoep, of cuy (cavia) of opgeklopt eiwit of neen een papje (hetgene we deze morgen niet opgegeten hebben) oh God, mijn hongergevoel was plots over!
Na de lunch, die deze keer vrij goed mee viel (gepaneerde zalm met graten, die heb ik pas later bemerkt, nadat de vis er al voor meer dan de helft door was, rijst, goed tegen de diarree, en 4 schijfjes tomaat; lekker berekend ) heb ik ff geskyped met het thuisfront. Altijd leuk om men ervaringen van de dag mee te delen: mama, papa en ivo, dat van de stoel was ik vergeten te vertellen.
Nog steeds geen last van Pure (voor de geïnteresseerden onder jullie, Peter bijvoorbeeld) :O) , ik moet echt wel goeie darmen hebben ofwel ligt het aan de cocaplant, want die houdt me de laatste drie dagen echt wel op de been. s Morgens, s middags en s avonds, das nie erg hoor, je went er wel aan. Natuurlijk hoop ik iedere dag op een frisdrankje op tafel, maar kvrees dak zal moeten blijven hopen! Blijkbaar komt die coca thee van de enige echte cocaplant (cft cocaïne), lekker gezond en pijnstillend zou ik zo zeggen. De familia heeft me wijs gemaakt dat het goed is tegen de hoogteziekte . , blijkbaar?!
Ik ben nog ff alleen tstad in gegaan, op zoek naar een nieuwe GSM. Met een beetje Engels, poco Spaans en gebarentaal ben ik toch aan een GSM geraakt! Heel goedkoop trouwens om van hieruit te bellen en te smsen hihi, ge ziet dak met hollanders optrek, want die hadden dit al lang uitgezocht gemakkelijk toch :0) (Niets persoonlijks hoor Koos en Astrid!)
Heb er net men huiswerk op zitten het school gevoel komt nu echt weer naar boven hoor, maar om eerlijk te zijn; Eef en Stéfanie, ik zit liever met jullie op de schoolbanken, dan kunnen we nog wat lol trappen en onder ons voeten krijgen van Diane, want hier is het veeeeel te serieus! Allemaal niks voor mij maja tis voor het goede doel he!
Kga dan maar eens men bed in, want ik blijf anders maar doorgaan
Wat heb ik vandaag geleerd:
Ik ga hier echt wel nog e sterke madam worden!
(Papa en mama, jullie die dachten dat ik nen viezen eter was, ewel dan moet ge me nu maar es bezig zien: ik heb al van alles eens geproefd :0). Lizette (mijn gastgezin genootje) is er veel erger aan toe hoor!)
P.S. Voor de nieuwsgierigen onder ons, ik vertel binnenkort wel wat meer over men gastgezin genootje. Ik zal zelfs meer zeggen, binnenkort is ze ook te zien op men blog! (Tomme, das misschien wel leuk voor jou?!)
Dikke knuffel voor jullie allen
-x- Leila
Links de Peruaanse vlag, rechts de Inca vlag llama de Peru (met roze oorbellen of zoiets)
Er was blijkbaar feest vandaag (zondag 3 februari), carnaval, of toch zoiets. We hebben er rijkelijk van kunnen genieten! Zowel lichamelijk als visueel: hier maken ze gebruik van veel water(ballonnen) en schuim. Vreemd eigenlijk als je weet dat water hier een schaarste is?! Er was heel wat seguridad op straat, ik weet niet goed of dit me nu net een veilig of onveilig gevoel moet geven?!
We hebben ook kunnen meegenieten van enkel optredens, echt leuk om te zien!
Lizette en ik zijn nog gezellig wat gaan eten en gaan drinken. Nadien hebben we geprobeerd om een andere weg naar huis te nemen. Na een beetje zoeken konden we het huis dan uiteindelijk terug vinden. Bij onze aankomst bij het gezin werden we meteen meegesleurd in een watergevecht. Echt wel leuk op het moment zelf, maar nadien echt wel nat en koud! De halfwarme douche nadien deed wel deugd! We konden nadien nog genieten van een maaltijd, of beter een heel vreemde soep! Er zat kaas in waar halen ze het toch allemaal vandaan die vreemde Peruanen?!
Knufje leila
-x-
Pater familias, Violetta (de huishoudster) Ikke, zo verzopen als een kieken! en Nikita (dochtertje) in een watergevecht
Oh mijn God, waar ben ik toch terecht gekomen??? Dit vraagt waarschijnlijk om een woordje meer uitleg.
De reis was echt vermoeiend! Sleuren met de koffers, wachten (dat is iets dat ik net zo goed kan), stress bij de douane wanteuh, ze zijn daar allesbehalve vriendelijk, vooral in Atlanta! Schoenen uit, laptop uit de tas, handbagage controleren, pfff, allemaal teveel inspanning, als je weet dat ik volgens Belgische tijd al in mijn bedje moest liggen!
De eenzaamheid speelde me op bepaalde momenten echt parten, maja, das niet meer dan normaal denk ik?! De vlucht van Atlanta naar Lima verliep nogal winderig. Dit was niet zozeer te wijten aan de weersomstandigheden, maar die man die naast mij zat die had het blijkbaar goed te pakken een echte Peruaan denk ik. Man man, ik was blij dat ik van die vlucht af was.
In Lima werd ik opgewacht door een chauffeur die me naar een hostal zou brengen. Hier begon het al: de linker rijstrook was niet goed genoeg, de rechter rijstrook evenmin, dan maar in het midden zeker. Nog goed dat ik hier niet al teveel van beseft heb, want het was al heel laat en er zat reeds zand in mijn ogen. Ik ging ervan uit dat die man wel wist wat hij deed. Uiteindelijk goed aangekomen in het hostal. Ik heb daar welgeteld een anderhalf uurtje geweest, aangezien ik vertraging had in Lima. Daar heb ik mijn ogen een half uurtje laten rusten.
De vlucht van Lima naar Cuzco verliep vrij vlot. Ik ben toen samen met andere studenten gevlogen. Was wel eens fijn, weg met het eenzame gevoel!
In Cuzco werden we opgewacht door ons gastgezin. Ik was al blij dat ik men naam op een bordje zag staan. Blijkbaar was ik niet alleen. Lizette, een Nederlands meisje, stapte samen met mij de taxi in. Het was nog een verrassing of we samen zouden zitten. Toen we ergens stopten en de man zei `mi casa', dan wisten we genoeg. We zouden samen in een gastgezin verblijven. Blijkbaar niet die met de drie jongens, dus ik moet geen schrik hebben van kijkgaatjes in de douche :0), maar wel een gezin met kleine kinderen: een jongen van 11, een meisje van 2 en een klein spruitje (meisje, alhoewel ge dat niet goed ziet) van 2 maanden. Mama en papa zijn 33 en 34 jaar. Beste nog een knap koppel, volgens de Peruaanse normen natuurlijk!
Ik heb nog geen last van PURE, tis te zeggen, althans niet letterlijk. Toch had ik bijna een `probleemje' gisteren. We mogen hier blijkbaar het wc papier niet in de wc gooien, lekker hygiënisch Maja, als ge van niets weet Ik mocht bijna met den ontstopper aan het werk gaan, maar kheb me van den dommen gebaard hoe zout ge zelf zijn?!
Warm water, of beter water in het algemeen is hier blijkbaar een grote schaarste. Vreemd toch, als je weet dat we momenteel in het regenseizoen zitten. 's Morgens en 's avonds is het gebruik van water verzekerd, maar daarbuiten is het heel moeilijk om bvb eens de tanden te poetsen. Alhoewel, toen Lizette gisterenavond wilde gebruik maken van water, bleek er niks meer uit te komen. Een ander mogelijkheid kan zijn dat ze het gewoon af leggen voor ons. Pas op, op zich is het wel een vriendelijke familie, maar de communicatie is niet altijd wat het moet zijn. Op momenten krijgen we zelfs geen praat, maar we worden wel lekker bediend. Dit is wel eens fijn, maar doet soms vreemd hoor. Je wilt dan het bord in de keuken zetten, maar dit zou een belediging zijn voor de `huishoudster'. Jaja, die hebben we hier ook. Ze is 14 jaar oud. Toen we gisteren aan tafel zaten hoorde ik precies honden, die hebben ze hier natuurlijk ook (ja hoor mama, ze zijn echt schattig!), van een bord likken of zoiets. Het bleek de huishoudster te zijn, die op een krukje in de keuken, zat te eten. Echt wel erg he, en dat terwijl er nog plaats genoeg was aan tafel! Pfff, kzie het al, kga het mij hier allemaal niet teveel mogen aantrekken
Gisteren, zaterdag, hebben we een rondleiding gehad in Cuzco. Dit is best een grote stad. Veel winkeltjes enzo. Geen Veldstraat of De Meir, maar toch niet slecht!
Morgen, maandag, start ik met de Spaanse les. Tzal nodig zijn, want de stilte in huis moet maar eens verbroken worden!
Voila, tot hier een korte schets van de voorbije 48 uur.
Ik hoop tot heel binnenkort!!!
Dikke dikke knuffel voor jullie allen!
Ik mis jullie, jaja nu al
Beso Leila -x-
Ff om te laten zien hoe een reis Pater familias met zijn kleine spruit iemand zo kan vermoeien :0)
Nikita is een papaya aan het verorberen! Uitzicht over Cusco, mooi he, vooral de voorgrond :0)
Leuk dat jullie mijn webblog willen bezoeken. Heel handig om een glimp van me op te vangen of voor de nieuwsgierigen onder ons, om meer te weten te komen over wat ik allemaal uitspook in Peru :0) Het is bijna zo ver... volgende week verlaat ik ons landje. Ik vertrek op vrijdag 1 februari om 10 u 's morgens richting Noord- Amerika. Daar zal ik een bezoekje brengen aan Atlanta, althans een heel kort bezoekje! Nadien vlieg ik richting Lima. Daar kom ik tegen middernacht, ik denk Belgische tijd, aan. Amai, da uurverschil zal wel ff moeten wennen. Er is een tijdsverschil van 6 uur (dacht ik toch). Na een nachtje geslapen te hebben in een hostal, maak ik me klaar voor mijn binnenlandse vlucht naar Cusco. De plaats waar mijn avontuur zal beginnen. Ik heb twee dagen om te recupereren van mijn jet- lag... en om te wennen aan het hoogteverschil, want ik ben het allesbehalve gewoon om op 3300m hoogte te vertoeven! Op maandag start ik met Spaanse les. Dit zal ook zo zijn voor de daaropvolgende 3 weken. Nadien start ik met mijn stage. Kinderen, dat wordt mijn doelgroep, maar in welk project ik juist zal terecht komen (kinderen met mentale en fysieke handicap of in een kinderrevalidatiecentrum), dat wordt een verrassing! Eind mei zet ik opnieuw mijn voetjes op Belgische bodem...
Voila, kort samengevat wat me allemaal te wachten staat de eerste dagen na mijn aankomst!
Laat het avontuur maar beginnen!
Ik hoop tot heel binnenkort!
Dikke knuffel
Leila -xxx-
P.s. Hey tomme, ik hoop dat je deze keer niet teleurgesteld bent in mij :0) als je begrijpt wat ik bedoel?!
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
