En de ziektekiemen hadden mij te pakken. Na twee dagen
koorts en vele toiletbezoekjes verplichtte Agnes mij om naar de dokter te gaan.
We reden naar een internationaal ziekenhuis waar ze mij het gevoel gaven alsof
ik doodging haha. Ik werd bij de spoedgevallen gelegd. Een verpleegster kwam
om bloed te trekken. Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan aangezien mijn
bloed niet meer stroomde (natuurlijk stroomt het nog wel anders was ik echt
dood). Maar er kwam maar één bloeddruppel uit die meteen stolde. Dan maar de
andere arm proberen, dat ging al iets gemakkelijker. Erg voorzichtig waren ze
niet met de naald. Ik heb al meerdere keren bloed laten trekken of bloed
gegeven maar nooit deed dat pijn, deze keer waren ze nogal hardhandig. Agnes was ontzettend lief en bezorgd over mij en ook van Yirka en Liessa zorgden voor de nodige humor om weer een lach op mijn gezicht te toveren.
Na 4 uurtjes aan het infuus te hangen en liters vocht en
medicatie binnen te krijgen mocht ik terug naar huis met een bacteriële
infectie als diagnose. Toen ik recht stond was ik precies een beetje "zat",
toch wat veel koortswerendmiddel gekregen denk ik hihi :D Na de antibiotica en
veel rust ben ik weer op en top, want onkruid vergaat niet hé ;)
Dankzij de subsidies die ik kreeg van Stad Herentals en de
mensen die mij gesponsord hebben via wafeltjes heb ik samen met het team een
tweede project kunnen opstarten. Namelijk de inrichting van de "daycare". Het
is voor mij niet gemakkelijk om projecten op te starten aangezien de basis ligt
bij teamparticipatie. Een aspect dat voor Agnes en het team duidelijk nieuw is.
Er worden wel degelijk vergaderingen gehouden, maar
eigenlijk is er maar één iemand aan het woord en dat is Agnes zelf. De rest van
het team "luistert", naar wat zei te vertellen heeft. Ik zet het woordje
luisteren tussen haakjes omdat het merendeel van het team er niet met zijn
gedachten bij is. Wanneer Agnes dan toch naar feedback/ideeën vraagt van het
team, lijken ze in mijn ogen angstig om iets te zeggen. Het gevolg daarvan is dat
Agnes boos wordt omdat ze niet participeren. Ik voelde mezelf al een beetje
schuldig omdat ik een teamvergadering omtrent de "daycare" had aangevraagd.
Teamvergaderingen leiden behoort dus wel tot mijn
takenpakket, maar dat is hier niet aan de orde. Ik moest dus een andere manier
vinden om de ideeën van het team te verzamelen. Daarom schakelde ik over op
individuele gesprekken. Uit deze gesprekken kwamen enorm veel toffe ideeën.
Omdat we diversiteit in de kinderopvang willen brengen,
kwamen de begeleiders via deze gesprekken op het idee om zowel Europees als
Oegandees speelgoed aan te bieden.
Om nog inspiratie meer op te doen in verband met de
Oegandese cultuur stelde Agnes ons voor om een bezoek te brengen aan een "daycare" in de buurt. Dat leek ons een super leuk idee. Wat voor ons heel
erg vreemd was, was dat we absoluut niet mochten vertellen dat we van Mama Jane
kwamen. Ze zouden dit kunnen ervaren als concurrentie waardoor ze ons niet meer
zouden binnenlaten. Een groot verschil met België, waar ze streven naar een
geïntegreerd beleid en ze er alles aan doen om organisaties zoveel mogelijk te
laten samen werken en van elkaar te laten leren. De "daycare" die we
bezochten voldeed niet aan onze verwachtingen. We hoopten om wat
meer te weten te komen over een typische Afrikaanse inrichting. In de plaats
daarvan kregen we een "daycare" te zien die erg Europees getint was.
Tijdens de eerste drie weken hebben wij geen begeleide spelactiviteiten gezien. Een van de grote verschillen met België, waar er verschillende opvanginitiatieven zijn die spelactiviteiten aanbieden. Vorig jaar maakten Aagje en Sofie een super leuke readingroom vol met leuke spelletjes. Na vijf weken stage is deze deur nog nooit open geweest. Dat is heel erg jammer, er staan dozen met blokken, ballen, knuffels, speelgoed voor buiten, spelletjes, boeken... Maar er is niemand die deze materialen gebruikt.
Agnes vindt de materialen te waardevol om zomaar uit te stallen en daarom zit deze deur achter slot en grendel. Er is maar één iemand die de sleutel heeft en dat is Agnes zelf, naar ons gevoel voor de begeleiders een grote drempel om de readingroom te gebruiken. Wij willen het hier niet bij laten en organiseren nu dagelijks een spelnamiddag tussen 16u00 en 18u00. Het eerste uur spelen we begeleide spelletjes, het tweede uur kunnen de kinderen vrij spelen met de materialen van de readingroom die wij hen aanbieden. De kinderen zelf de materialen laten kiezen, daar is het nog te vroeg voor. Wanneer we een bak speelgoed in het midden zetten is het de wet van de sterkste en proberen ze zoveel mogelijk speelgoed bij elkaar te grijpen. Nog nooit hebben wij kinderen van 9 en 10 jaar zo zien vechten voor duploblokken (speelgoed dat normaal voor peuters en kleuters gebruikt wordt). Voor ons gaf het een heel fijn gevoel om te zien hoe die kinderen hun fantasie de vrije lieten gaan. In het begin van de activiteit was delen heel erg moeilijk, maar na een kwartiertje toonden we hen hoe ze samen dingen konden bouwen. Er werd echt samen gespeeld. We hebben de kinderen tussen 3 en 10 jaar een heel uur kunnen amuseren met de duploblokken, en dan nog waren ze niet uitgespeeld. Toch vonden ze het niet erg om hun spel stop te zetten. Zoveel mogelijk blokken verzamelen en deze terug in de bak gooien daar hadden ze duidelijk even veel plezier in!
We weten dat er enkel activiteiten gegeven worden wanneer er stagiaires uit het buitenland komen, zoals wij dus. Toch
hopen we de begeleiders te inspireren met onze activiteiten. Begeleidde activiteiten daar is het nog wat vroeg voor. Maar we hopen dat we ze toch kunnen prikkelen om een box met speelgoed in het midden van de koer te zetten, de kinderen te laten experimenteren en zelf gewoon toezicht te houden. Als we dit kunnen bereiken dan staan we toch al heel ver. Ik vind het heel jammer om te zeggen maar de begeleidsters zitten letterlijk heel de dag aan de kant en de kinderen worden eigenlijk een beetje aan hun lot overgelaten. Ik ben ervan overtuigd dat ze zelf enorm veel kwaliteiten hebben, we moeten alleen nog een manier vinden om deze terug aan te wakkeren.
Donderdag zijn het verkiezingen en dan mogen wij als "muzungu's"Â van Mama Jane tot zondg niet meer buiten komen omdat er rellen op straat kunnen uitbreken. Tijd om dus een voorraad eten in te slaan. Heel gek om te zien hoe iedereen de winkels letterlijk leeg koopt want ze blijven vijf dagen op rij gesloten.
Of wij ons verveeld hebben tijdens deze dagen? Nee hoor, werk genoeg. Het opnieuw overteken van alle leerstof die wordt gegeven in Mama Jane is eigenlijk echt gekkenwerk. Vier dagen tijd om te tekenen/schrijven, maar we hebben het zelfs niet af gekregen. Dit was ook het ideale weekend om wat schoolwerk in te halen.
Uiteindelijk verliep alles heel rustig en zijn we op vrijdagavond toch kunnen gaan feesten en op zaterdagavond naar de film geweest.
Ja wij dachten dat al die heisa toch een beetje overdreven was. Verkeerd gedacht. Zondag zaten we in gezellig te eten bij Space café en toen we de rekening gingen vragen merkten we dat alle deuren op slot waren. Op dat moment waren er schoten op straat te horen. Mensen waren met grote bakstenen naar elkaar aan het gooien en het leger probeerde dit onder controle te houden door traangas op de straat te gooien. We hebben daar twee uur gezeten en dankzij het onweer keerde de rust even terug. Voor eventjes dan want we waren nog geen vijf minuten in onze guesthouse of we hoorden opnieuw ontploffingen, mensen die voorbij liepen en veel lawaai maakten... Gelukkig heeft dit maar één namiddag geduurd. Morgen gaan de scholen na drie weken terug open, EINDELIJK!
Voor school werken is niet altijd gemakkelijk want in Jinja valt het altijd wel iets te beleven en we hebben al zoveel nieuwe mensen leren kennen. Donderdag nam Zack ons mee voor een avondje poolen in Backpackers. We speelden dit spel met enkele vrienden van hem die in Jinja wonen, wat zijn die Oegandezen sociaal seg!
Zaterdag trokken we terug naar ons "stamcafé", The Bourbon aan de Nijl. We maakten kennis met Dimitri (uit Frankrijk), Raymond (uit Congo) en Chris uit (Zuid Afrika). We speelden een spelletje kaarten om daarna samen verder te feesten tot in de vroege uurtjes in "The Office". Zondag
14 februari was het "valentinsday", iets wat duidelijk gevierd wordt in Oeganda. We hebben enkele Oegandezen (Jake, Mckenzie en Ray) leren kennen die ons uitgenodigd hadden bij "new place" voor een spelletje kaarten. Gewoon kaarten was toch maar een beetje saai, dus leerden we hen het spel SKIPBO aan. Speciaal voor Valentijn hadden ze voor ons een fles rode wijn gekocht, daar waren wij heel dankbaar voor. Voor de familieleden geen nood we gaan ons niet binden aan een Oegandees hoor, we komen nog naar huis ;)
Op woensdag is het steeds filmavond bij "Flavours" een gezellige bar waar ik ook al naartoe ging voor de Yoga op zaterdag. Film kijken in een tuin onder een blote sterrenhemel,palmbomen en met een pintje in de hand, wat een leven! Dinsdag 16 februari nodigde Cissi (onze buurvrouw) ons uit voor een etentje op haar kamer. Ze had enkele vriendinnen uitgenodigd. We leerden dus weer nieuwe mensen kennen (een iemand uit Engeland, de andere drie kwamen uit Duitsland). Een avond onder meiden alleen echt gezellig, Cissi maakte voor ons Indisch eten (volgens mij heette het. "Papad"), smullen maar!
Verder eten we hier eigenlijk niet zo gezond hihi, dus afvallen zit er zeker niet in. Door het warme weer hebben we veel nood aan suikers (ja dat komt echt door het warme weer hoor!). Dus de pot Nutella, de cola en de cornflakes vliegen erdoor. Bij Mama Jane krijgen we rond 10u ook steeds een maaltijd aangeboden dat bestaat uit thee gecombineerd met rolleggs, samosa's, brood, pannenkoeken, eieren of bananen met heel veel suiker! Ook de frietjes op restaurant vinden wij heel erg lekker, je betaald hier 14000 shilling voor een hoofdschotel (bijvoorbeeld friet met kip en groenten) dat komt overeen met ongeveer 3,68 euro, je kan dus beter ergens gaan eten dan zelf koken ;)
De laatste werken aan de klaslokalen zijn ingezet. Omdat we zoveel verschillende soorten materialen hebben gevonden en de leerkrachten zelfs niet wisten dat ze bepaalde materialen hadden, besloten we om boxen te kopen en deze te labelen. Het eindresultaat mag er zeker zijn, de leerkrachten zelf zijn ook super tevreden. Woensdag 17 februari startte we met de laatste voorbereidingen alvorens de school terug van start ging. Namelijk alle papieren die aan de muur hingen terug overtekenen op nieuwe (propere) papieren en ze lamineren. We willen namelijk hun manier van lesgeven niet veranderen maar ervoor zorgen dat ze mooie en duidelijke materialen kunnen gebruiken. Ze kunnen deze papieren via het haakjessysteem ook van de muur halen zonder de muur te beschadigen en ze afwassen.
Ik denk dat Raften op de Nijl het meest gestoorde is dat ik in mijn 22 jarig bestaan al gedaan heb. Liessa en Yirka hadden dit al eens eerder gedaan in een ander land maar ook zij waren enorm onder de indruk van de watervallen van de Nijl. Zelf ben ik maar liefst drie keer overboord gegaan en eenmaal op de gevaarlijkste/moeilijkste waterval van het hele parcours. Dat was wel even schrikken. Liessa en Yirka riepen op mij maar het enige wat ik op dat moment nog kon doen was ervoor zorgen dat ik mijn voeten boven water hield zodat ik nergens bleef vast steken, me laten meegegaan met de stroom (duizend liter Nijlwater binnen krijgen) en hopen dat ik achter de waterval uit het water gepikt werd.
Bij de tweede waterval kapseisde onze boot en lagen zowel gids als bemanning in het water. Er waren ook watervallen die we wel met zen allen overleefde. En wat waren wij dan trots!
Bij de laatste waterval die we trotseerde kapseisde onze boot weer (wat een pech), na veel gespartel kwam iedereen weer boven water en door de stroomsterkte was onze gids zijn broek kwijt geraakt haha, en ook onze boot was verdwenen. Gelukkig vonden we zijn broek enkele meters verder weer terug. Maar onze boot was al een heel eind verder, dan maar zwemmen tot het einde. Wat was dat ver! Dit was echt een enorm fijne en zotte ervaring. Ik heb nog nooit zoveel adrenaline door mijn lijf voelen stromen telkens we met ons bootje naar beneden gingen. En dat kunnen Yirka en Liessa zeker bevestigen. Een dag om zeker nooit meer te vergeten.
Er werden ook foto's getrokken maar 70 dollar betalen voor een cd met foto's dat vonden wij teveel, maar je kan via youtube filmpjes bekijken om een idee te krijgen van hoe zo'n dagje raften eruit ziet.
De tweede week is al voorbij, wat vliegt de tijd hier! Maandag zijn we weer opnieuw gestart met onze verbouwingswerken in de klasjes want het is hier nog steeds vakantie voor de kinderen. Vorige week was er een heel team dat paraat stond, deze week waren er maar twee leerkrachten die ons konden helpen en wij kwamen natuurlijk uit de lucht gevallen want dat was niet gecommuniceerd naar ons. Dan maar met een team van vijf verder werken.
Onze week bestond vooral uit schilderen, schilderen en nog eens schilderen. Vrijdag konden we geen verf meer zien, maar ondanks de nochalantie van de Oegandezen mag het resultaat er zeker zijn! (er zijn wat witte vlekken op de blauwe en groene muur gekomen en sommige planken zijn beschadigd omdat ze al aan de muur getimmerd werden zonder dat ze droog waren. Dat was soms wel frustrerend voor ons omdat we graag willen dat het perfect is maar perfectie is onmogelijk en zeker in Oeganda)
Eigenlijk wilden we alleen de klassen opschilderen en de papieren die ze gebruiken om les te geven op een mooie en bruikbare manier aan de muur hangen zonder de verf te beschadigen maar tijdens het opruimen van de klassen ontdekten we bergen andere bruikbare materialen om les te geven. Alles zat door elkaar, het was echt één grote rommel je kan je dat echt niet voorstellen. Miljoenen (oké misschien een beetje overdreven hihi) kleurpotloodjes en krijtjes tussen papieren, examens die al jaren oud zijn en worden bijgehouden, schrijfschriftjes van kinderen die al gebruikt zijn en allemaal door elkaar zitten.... Ze hebben ook heel veel materialen die wij ook hebben in Europa maar ze weten niet hoe ze deze moeten gebruiken. Dat is iets wat ik geleerd heb voor in de toekomst, wanneer je met materialen werkt uit Europa is het belangrijk dat je ze samen met hen bekijkt en hen zo probeert te inspireren zodat ze de materialen ook effectief kunnen gebruiken.Ook speelgoed dat stuk is wordt bijgehouden. Het was gewoon een grote rommel. Uiteindelijk zijn we er in geslaagd om te selecteren wat we zouden bijhouden en welke zaken we zouden weggooien. Dat waren denk ik in totaal 10 grote zakken. Materiaal weggooien gebeurt hier op zijn Oegandees, met andere woorden we gooien alles op een grote hoop op straat en steken het dan in brand.
Volgende week starten we met het structureren van de materialen in de klassen.
De eerste week is al voorbij. We maakten kennis met onze buurvrouw Cisse en haar vriend Zac. Zaterdagochtend na avondje uit ging ik samen met Cisse naar de Yogales. Enorm ontspannend maar wat zijn die oefeningen moeilijk seg. Ik ben duidelijk niet meer zo lenig als 10 jaar geleden. Later de dag sprongen we met zijn drie op één bodda (met vier op één brommer in T-shirte short dat moet je in België niet proberen denk ik :p) om uit te rusten aan het zwembad in een hotel een kwartiertje verder van onze guesthouse.
Het is enorm confronterend om te zien hoeveel luxe dit hotel kan geven aan de toeristen terwijl twee straten verder de mensen in barakjes op straat leven. Het zwembad was wel echt genieten en we kregen bezoek van Aapjes die maar al te nieuwsgierig waren naar al dat lekkers dat de mensen aan het zwembad aten.
's Avonds namen Cisse en Zac ons mee naar een bar waar we konden genieten van een bandje. We maakten kennis met Liessa en Anja, twee mensen uit Duitsland. En ook de vrienden van Zac (de plaatselijke bevolking) kwamen ons vergezellen. Met deze hele groep vertrokken we naar de plaatselijke bar (Bourbon) om daarna de nacht af te sluiten in "the Office" een plaats waar je gewoon "moet" dansen. De manier waarop ze hier dansen is wel enorm onwennig voor ons, maar we kunnen er zeker en vast wat van leren.
We sloten ons weekend af bij "the bourbon". Dit wordt echt ons stamcafé voor de komende drie maanden. Je vindt niet overal een bar gelegen op de Nijl waar je kan genieten van fijne muziek en een prachtige zonsondergang!
Zaterdag 30 januari. Eindelijk was het zover, na een super fijn afscheidsfeestje en een korte nachtrust mocht ik dan eindelijk het vliegtuig opstappen. Wat was dat spannend. Na een vlucht van 7,5u landde ik in Entebbe. Toch wel een beetje schrikken om als meisje alleen de luchthaven uit te stappen en door tientallen taxichauffeurs aangesproken te worden. Want zij wilden die "muzungu"(die blanke) graag een lift geven. Ik moest hen daarbij teleurstellen want Liessa en Yirka zouden mij komen ophalen.
Zij hadden zich de Afrikaanse gewoontes al helemaal eigen gemaakt, een halfuur te laat hihi ;) Samen reden we met een taxi naar "the African guesthouse", waar ik mijn eerste nacht samen met hen zou doorbrengen. Voor het slapengaan nog even gezellig een biertje drinken, of misschien kunnen we het beter een fles bier noemen want ze verkopen hier enkel halve liters.Maar dat vinden wij als Belgen niet erg. Na een gezellig babbel met de plaatselijke Oegandezen was het om 12u echt wel bedtijd.
Zondag 31 januari zouden we naar Jinja reizen. Agnes stuurde dat Seith ons voor 10u zou komen ophalen. Wij dachten dus rond 9u klaar te staan aangezien ze hier overal te laat komen. Hij was daar al om 7u20. En dan moet je weten dat het 2,5u rijden is van Jinja naar Entebbe. Ja hoor die Afrikanen zijn vroege vogels. Ze waren ons niet komen wakker maken, waardoor Seith erg lang had moeten wachten. Dat vonden we erg vervelend dus dan maar zonder ontbijt de auto in.
De weg naar Jinja was hobbelig, je zag overal mensen, brodda's, voetgangers die ze bijna van de baan reden... Echt een gekkenhuis op de baan. Wat er op dat moment door mijn gedachten ging was het volgende:
Er lag veel vuil langs de straten. De mensen gooien alles bij elkaar op straat en één maal per week wordt alles verbrand. Er stonden bedden, stoelen, kasten... langs de kant van de weg. Ook kleine barakjes die bijna uit elkaar vallen. De straten stralen gewoon armoede uit wat toch wel erg confronterend was. Aangekomen bij Mama Jane werden we al zingend verwelkomd. Dat was een beetje onwennig maar toch ook leuk. Agnes was op dat moment nog in de kerk dus mochten we plaatsnemen in haar kantoor. Ze brachten ons thee,bonen, fruit, rijst, patatjes die erg zout waren en vis. Het werd voor ons op de tafel gezet. We wisten niet goed of we al mochten beginnen met eten. Dat is iets waar we aan moeten wennen, Oegandezen gaan er vanuit dat je alles weet en hen volgt, terwijl wij eerder wachten op instructies.
Daar was Agnes eindelijk, een warme vrouw, echt heel vriendelijk. Het enige probleem was dat we haar heel moeilijk konden verstaan.De Oegandezen hebben een vreemd Engels accent. We hebben samen gezellig gegeten en daarna werden we naar de guesthouse gebracht, waar we van Agnes "moesten" rusten. We voelden ons wel even gevangen, omdat we verplicht werden om te rusten en we de guesthouse niet mochten verlaten. Dat was een erg vreemd gevoel. Om 18u zou Agnes ons komen halen, om 19u15 werden we dan eindelijk opgehaald.
Patrick (onze bodyguard) bracht ons naar het weeshuis waar we weer warm onthaald werden. Agnes legde enkele matten op de grond en er werd eten gebracht. Een soort van pannenkoeken (niet zoet), met bananen, suiker en geitenvlees. Wij waren fan, en het leukste van al was dat we met onze handen mochten eten! We maakten kennis met de kinderen van het weeshuis. We deden samen een gebed en ze zongen liedjes voor ons. Daar werden we toch wel een beetje emotioneel van.
Om de dag af te sluiten besloten we om een matras op het dakterras te leggen en te genieten van een hele mooie sterrenhemel (en ja hoor we hebben twee vallende sterren gezien). De volgende dag kregen we van Agnes een ontbijt dat bestond uit brood, bananen (natuurlijk), confituur, gekookte eieren en watermeloen. We babbelden met Agnes over de werking, wat echt niet gemakkelijk was. Liessa begrijpt het oegandese Engels al vrij goed, ook bij Yirka lijkt dat aardig te lukken maar ik moet er zelf nog heel hard aan wennen. Ze spreken hun klanken helemaal anders uit, bovendien praat Agnes erg snel waardoor ik meestal maar gewoon knik en lach.
Daarna kregen we een rondleiding in het weeshuis. De kinderen waren aan het werk. Ze zaten op de grond en sloegen de maïs van de maïskolven. Hier werd dan later op de dag "pocho" gemaakt. De De kleuterklassen zijn erg klein, heel donker en er staat geen speelgoed zoals wij dat gewoon zijn. Enkel bankjes met een tafel om te leren lezen en schrijven. Er hangen ook overal papieren aan de muren. Niet erg gezellig dus. Ook de geur in de slaapkamers was niet erg fris. Geen persoonlijke spullen, enkel wat stapelbedden met muskietennetten. Aagje en Sofie maakten vorig jaar een prachtige readingroom met leuk speelgoed. Deze "room" zat achter slot en grendel, dus we vragen ons af of deze ook effectief gebruikt wordt. Het zou jammer zijn mochten ze dit niet gebruiken maar eens de lessen starten kunnen we je daar meer over vertellen.
Tijdens de middag brachten we een bezoek aan de markt. Overal mensen, duizenden verschillende soorten groenten en fruit dat er heel erg lekker uit zag, kledij, schoenen, sieraden ... Je kan er ook vlees kopen maar dat ziet er absoluut niet smakelijk uit. Deze markt is 24/7 open, ja blijkbaar gaan de mensen hier niet slapen ;)
In de namiddag brachten we een bezoek aan de Nijl. We vaarden langs de bron van de Nijl, zagen aapjes in het wild en verschillende soorten vogels. We vaarden ook tussen de scheiding van het Victoriameer en de Nijl. Dat merkte je doordat het water in het Victoriameer stil staat en in de Nijl heb je stromend water. Op de Nijl was er ook een Eiland dat de gids het Eiland noemde waar je "de sneeuw van Afrika" kon vinden. Duizenden vogels op één plaats die veel te veel vis aten waardoor ze vaak een grote boodschap moesten doen, gevolg een wit eiland.
Ik reed ook voor het eerst op een Bodda bodda (een brommer). Liessa en Yirka hadden dit al erg vaak gedaan tijdens hun eerste 10-daagse rondreis. Wat was dat een leuke ervaring maar wel niet erg veilig. Je zit op een brommer zonder bescherming en de chauffeur raast letterlijk door de straten.Toch doet dat frisse windje erg deugt, we weten niet hoe warm het juist is maar toch zeker 30 graden.
''De eerste stap om ergens te komen, is te besluiten dat je niet wil blijven waar je bent''
Wij, Bieke, Liessa en Yirka zullen binnenkort op ''de vlieger'' stappen met als eindbestemming Oeganda/Jinja. Ons avontuur komt steeds dichter en dichterbij. We kunnen nu echt beginnen aftellen, spannend!
Liessa en Yirka vertrekken al over 9 dagen (20 januari) om eerst een beetje te genieten van de plaatselijk fauna en flora en al wat cultuur op te snuiven. Zo kunnen ze mij (Bieke) verwelkomen op zaterdag 30 januari en me alles vertellen over de plaatselijke cultuur die ze zelf al eerder hebben mogen beleven.
We zullen de komende drie maanden stage volgen in het weeshuis ''Mama Jane''. Ieder van ons vertrekt met een andere vooropleiding. Vanuit de richtingen Pedagogie van het jonge kind (Bieke), Kleuteronderwijs (Yirka) en Lager onderwijs (Liessa) willen we onze blik op de wereld verruimen. We hopen veel nieuwe dingen bij te leren en het zou super fijn zijn als we het team van Mama Jane ook met onze kennis kunnen inspireren.
