|
Zaterdag 30 januari. Eindelijk was het zover, na een super fijn afscheidsfeestje en een korte nachtrust mocht ik dan eindelijk het vliegtuig opstappen. Wat was dat spannend. Na een vlucht van 7,5u landde ik in Entebbe. Toch wel een beetje schrikken om als meisje alleen de luchthaven uit te stappen en door tientallen taxichauffeurs aangesproken te worden. Want zij wilden die "muzungu"(die blanke) graag een lift geven. Ik moest hen daarbij teleurstellen want Liessa en Yirka zouden mij komen ophalen.
Zij hadden zich de Afrikaanse gewoontes al helemaal eigen gemaakt, een halfuur te laat hihi ;) Samen reden we met een taxi naar "the African guesthouse", waar ik mijn eerste nacht samen met hen zou doorbrengen. Voor het slapengaan nog even gezellig een biertje drinken, of misschien kunnen we het beter een fles bier noemen want ze verkopen hier enkel halve liters.Maar dat vinden wij als Belgen niet erg. Na een gezellig babbel met de plaatselijke Oegandezen was het om 12u echt wel bedtijd.
Zondag 31 januari zouden we naar Jinja reizen. Agnes stuurde dat Seith ons voor 10u zou komen ophalen. Wij dachten dus rond 9u klaar te staan aangezien ze hier overal te laat komen. Hij was daar al om 7u20. En dan moet je weten dat het 2,5u rijden is van Jinja naar Entebbe. Ja hoor die Afrikanen zijn vroege vogels. Ze waren ons niet komen wakker maken, waardoor Seith erg lang had moeten wachten. Dat vonden we erg vervelend dus dan maar zonder ontbijt de auto in.
De weg naar Jinja was hobbelig, je zag overal mensen, brodda's, voetgangers die ze bijna van de baan reden... Echt een gekkenhuis op de baan. Wat er op dat moment door mijn gedachten ging was het volgende:
Er lag veel vuil langs de straten. De mensen gooien alles bij elkaar op straat en één maal per week wordt alles verbrand. Er stonden bedden, stoelen, kasten... langs de kant van de weg. Ook kleine barakjes die bijna uit elkaar vallen. De straten stralen gewoon armoede uit wat toch wel erg confronterend was. Aangekomen bij Mama Jane werden we al zingend verwelkomd. Dat was een beetje onwennig maar toch ook leuk. Agnes was op dat moment nog in de kerk dus mochten we plaatsnemen in haar kantoor. Ze brachten ons thee,bonen, fruit, rijst, patatjes die erg zout waren en vis. Het werd voor ons op de tafel gezet. We wisten niet goed of we al mochten beginnen met eten. Dat is iets waar we aan moeten wennen, Oegandezen gaan er vanuit dat je alles weet en hen volgt, terwijl wij eerder wachten op instructies.
Daar was Agnes eindelijk, een warme vrouw, echt heel vriendelijk. Het enige probleem was dat we haar heel moeilijk konden verstaan.De Oegandezen hebben een vreemd Engels accent. We hebben samen gezellig gegeten en daarna werden we naar de guesthouse gebracht, waar we van Agnes "moesten" rusten. We voelden ons wel even gevangen, omdat we verplicht werden om te rusten en we de guesthouse niet mochten verlaten. Dat was een erg vreemd gevoel. Om 18u zou Agnes ons komen halen, om 19u15 werden we dan eindelijk opgehaald.
Patrick (onze bodyguard) bracht ons naar het weeshuis waar we weer warm onthaald werden. Agnes legde enkele matten op de grond en er werd eten gebracht. Een soort van pannenkoeken (niet zoet), met bananen, suiker en geitenvlees. Wij waren fan, en het leukste van al was dat we met onze handen mochten eten! We maakten kennis met de kinderen van het weeshuis. We deden samen een gebed en ze zongen liedjes voor ons. Daar werden we toch wel een beetje emotioneel van.
Om de dag af te sluiten besloten we om een matras op het dakterras te leggen en te genieten van een hele mooie sterrenhemel (en ja hoor we hebben twee vallende sterren gezien). De volgende dag kregen we van Agnes een ontbijt dat bestond uit brood, bananen (natuurlijk), confituur, gekookte eieren en watermeloen. We babbelden met Agnes over de werking, wat echt niet gemakkelijk was. Liessa begrijpt het oegandese Engels al vrij goed, ook bij Yirka lijkt dat aardig te lukken maar ik moet er zelf nog heel hard aan wennen. Ze spreken hun klanken helemaal anders uit, bovendien praat Agnes erg snel waardoor ik meestal maar gewoon knik en lach.
Daarna kregen we een rondleiding in het weeshuis. De kinderen waren aan het werk. Ze zaten op de grond en sloegen de maïs van de maïskolven. Hier werd dan later op de dag "pocho" gemaakt. De De kleuterklassen zijn erg klein, heel donker en er staat geen speelgoed zoals wij dat gewoon zijn. Enkel bankjes met een tafel om te leren lezen en schrijven. Er hangen ook overal papieren aan de muren. Niet erg gezellig dus. Ook de geur in de slaapkamers was niet erg fris. Geen persoonlijke spullen, enkel wat stapelbedden met muskietennetten. Aagje en Sofie maakten vorig jaar een prachtige readingroom met leuk speelgoed. Deze "room" zat achter slot en grendel, dus we vragen ons af of deze ook effectief gebruikt wordt. Het zou jammer zijn mochten ze dit niet gebruiken maar eens de lessen starten kunnen we je daar meer over vertellen.
Tijdens de middag brachten we een bezoek aan de markt. Overal mensen, duizenden verschillende soorten groenten en fruit dat er heel erg lekker uit zag, kledij, schoenen, sieraden ... Je kan er ook vlees kopen maar dat ziet er absoluut niet smakelijk uit. Deze markt is 24/7 open, ja blijkbaar gaan de mensen hier niet slapen ;)
In de namiddag brachten we een bezoek aan de Nijl. We vaarden langs de bron van de Nijl, zagen aapjes in het wild en verschillende soorten vogels. We vaarden ook tussen de scheiding van het Victoriameer en de Nijl. Dat merkte je doordat het water in het Victoriameer stil staat en in de Nijl heb je stromend water. Op de Nijl was er ook een Eiland dat de gids het Eiland noemde waar je "de sneeuw van Afrika" kon vinden. Duizenden vogels op één plaats die veel te veel vis aten waardoor ze vaak een grote boodschap moesten doen, gevolg een wit eiland.
Ik reed ook voor het eerst op een Bodda bodda (een brommer). Liessa en Yirka hadden dit al erg vaak gedaan tijdens hun eerste 10-daagse rondreis. Wat was dat een leuke ervaring maar wel niet erg veilig. Je zit op een brommer zonder bescherming en de chauffeur raast letterlijk door de straten.Toch doet dat frisse windje erg deugt, we weten niet hoe warm het juist is maar toch zeker 30 graden.
|
