Ik denk dat Raften op de Nijl het meest gestoorde is dat ik in mijn 22 jarig bestaan al gedaan heb. Liessa en Yirka hadden dit al eens eerder gedaan in een ander land maar ook zij waren enorm onder de indruk van de watervallen van de Nijl. Zelf ben ik maar liefst drie keer overboord gegaan en eenmaal op de gevaarlijkste/moeilijkste waterval van het hele parcours. Dat was wel even schrikken. Liessa en Yirka riepen op mij maar het enige wat ik op dat moment nog kon doen was ervoor zorgen dat ik mijn voeten boven water hield zodat ik nergens bleef vast steken, me laten meegegaan met de stroom (duizend liter Nijlwater binnen krijgen) en hopen dat ik achter de waterval uit het water gepikt werd.
Bij de tweede waterval kapseisde onze boot en lagen zowel gids als bemanning in het water. Er waren ook watervallen die we wel met zen allen overleefde. En wat waren wij dan trots!
Bij de laatste waterval die we trotseerde kapseisde onze boot weer (wat een pech), na veel gespartel kwam iedereen weer boven water en door de stroomsterkte was onze gids zijn broek kwijt geraakt haha, en ook onze boot was verdwenen. Gelukkig vonden we zijn broek enkele meters verder weer terug. Maar onze boot was al een heel eind verder, dan maar zwemmen tot het einde. Wat was dat ver! Dit was echt een enorm fijne en zotte ervaring. Ik heb nog nooit zoveel adrenaline door mijn lijf voelen stromen telkens we met ons bootje naar beneden gingen. En dat kunnen Yirka en Liessa zeker bevestigen. Een dag om zeker nooit meer te vergeten.
Er werden ook foto's getrokken maar 70 dollar betalen voor een cd met foto's dat vonden wij teveel, maar je kan via youtube filmpjes bekijken om een idee te krijgen van hoe zo'n dagje raften eruit ziet.
De tweede week is al voorbij, wat vliegt de tijd hier! Maandag zijn we weer opnieuw gestart met onze verbouwingswerken in de klasjes want het is hier nog steeds vakantie voor de kinderen. Vorige week was er een heel team dat paraat stond, deze week waren er maar twee leerkrachten die ons konden helpen en wij kwamen natuurlijk uit de lucht gevallen want dat was niet gecommuniceerd naar ons. Dan maar met een team van vijf verder werken.
Onze week bestond vooral uit schilderen, schilderen en nog eens schilderen. Vrijdag konden we geen verf meer zien, maar ondanks de nochalantie van de Oegandezen mag het resultaat er zeker zijn! (er zijn wat witte vlekken op de blauwe en groene muur gekomen en sommige planken zijn beschadigd omdat ze al aan de muur getimmerd werden zonder dat ze droog waren. Dat was soms wel frustrerend voor ons omdat we graag willen dat het perfect is maar perfectie is onmogelijk en zeker in Oeganda)
Eigenlijk wilden we alleen de klassen opschilderen en de papieren die ze gebruiken om les te geven op een mooie en bruikbare manier aan de muur hangen zonder de verf te beschadigen maar tijdens het opruimen van de klassen ontdekten we bergen andere bruikbare materialen om les te geven. Alles zat door elkaar, het was echt één grote rommel je kan je dat echt niet voorstellen. Miljoenen (oké misschien een beetje overdreven hihi) kleurpotloodjes en krijtjes tussen papieren, examens die al jaren oud zijn en worden bijgehouden, schrijfschriftjes van kinderen die al gebruikt zijn en allemaal door elkaar zitten.... Ze hebben ook heel veel materialen die wij ook hebben in Europa maar ze weten niet hoe ze deze moeten gebruiken. Dat is iets wat ik geleerd heb voor in de toekomst, wanneer je met materialen werkt uit Europa is het belangrijk dat je ze samen met hen bekijkt en hen zo probeert te inspireren zodat ze de materialen ook effectief kunnen gebruiken.Ook speelgoed dat stuk is wordt bijgehouden. Het was gewoon een grote rommel. Uiteindelijk zijn we er in geslaagd om te selecteren wat we zouden bijhouden en welke zaken we zouden weggooien. Dat waren denk ik in totaal 10 grote zakken. Materiaal weggooien gebeurt hier op zijn Oegandees, met andere woorden we gooien alles op een grote hoop op straat en steken het dan in brand.
Volgende week starten we met het structureren van de materialen in de klassen.
De eerste week is al voorbij. We maakten kennis met onze buurvrouw Cisse en haar vriend Zac. Zaterdagochtend na avondje uit ging ik samen met Cisse naar de Yogales. Enorm ontspannend maar wat zijn die oefeningen moeilijk seg. Ik ben duidelijk niet meer zo lenig als 10 jaar geleden. Later de dag sprongen we met zijn drie op één bodda (met vier op één brommer in T-shirte short dat moet je in België niet proberen denk ik :p) om uit te rusten aan het zwembad in een hotel een kwartiertje verder van onze guesthouse.
Het is enorm confronterend om te zien hoeveel luxe dit hotel kan geven aan de toeristen terwijl twee straten verder de mensen in barakjes op straat leven. Het zwembad was wel echt genieten en we kregen bezoek van Aapjes die maar al te nieuwsgierig waren naar al dat lekkers dat de mensen aan het zwembad aten.
's Avonds namen Cisse en Zac ons mee naar een bar waar we konden genieten van een bandje. We maakten kennis met Liessa en Anja, twee mensen uit Duitsland. En ook de vrienden van Zac (de plaatselijke bevolking) kwamen ons vergezellen. Met deze hele groep vertrokken we naar de plaatselijke bar (Bourbon) om daarna de nacht af te sluiten in "the Office" een plaats waar je gewoon "moet" dansen. De manier waarop ze hier dansen is wel enorm onwennig voor ons, maar we kunnen er zeker en vast wat van leren.
We sloten ons weekend af bij "the bourbon". Dit wordt echt ons stamcafé voor de komende drie maanden. Je vindt niet overal een bar gelegen op de Nijl waar je kan genieten van fijne muziek en een prachtige zonsondergang!
Zaterdag 30 januari. Eindelijk was het zover, na een super fijn afscheidsfeestje en een korte nachtrust mocht ik dan eindelijk het vliegtuig opstappen. Wat was dat spannend. Na een vlucht van 7,5u landde ik in Entebbe. Toch wel een beetje schrikken om als meisje alleen de luchthaven uit te stappen en door tientallen taxichauffeurs aangesproken te worden. Want zij wilden die "muzungu"(die blanke) graag een lift geven. Ik moest hen daarbij teleurstellen want Liessa en Yirka zouden mij komen ophalen.
Zij hadden zich de Afrikaanse gewoontes al helemaal eigen gemaakt, een halfuur te laat hihi ;) Samen reden we met een taxi naar "the African guesthouse", waar ik mijn eerste nacht samen met hen zou doorbrengen. Voor het slapengaan nog even gezellig een biertje drinken, of misschien kunnen we het beter een fles bier noemen want ze verkopen hier enkel halve liters.Maar dat vinden wij als Belgen niet erg. Na een gezellig babbel met de plaatselijke Oegandezen was het om 12u echt wel bedtijd.
Zondag 31 januari zouden we naar Jinja reizen. Agnes stuurde dat Seith ons voor 10u zou komen ophalen. Wij dachten dus rond 9u klaar te staan aangezien ze hier overal te laat komen. Hij was daar al om 7u20. En dan moet je weten dat het 2,5u rijden is van Jinja naar Entebbe. Ja hoor die Afrikanen zijn vroege vogels. Ze waren ons niet komen wakker maken, waardoor Seith erg lang had moeten wachten. Dat vonden we erg vervelend dus dan maar zonder ontbijt de auto in.
De weg naar Jinja was hobbelig, je zag overal mensen, brodda's, voetgangers die ze bijna van de baan reden... Echt een gekkenhuis op de baan. Wat er op dat moment door mijn gedachten ging was het volgende:
Er lag veel vuil langs de straten. De mensen gooien alles bij elkaar op straat en één maal per week wordt alles verbrand. Er stonden bedden, stoelen, kasten... langs de kant van de weg. Ook kleine barakjes die bijna uit elkaar vallen. De straten stralen gewoon armoede uit wat toch wel erg confronterend was. Aangekomen bij Mama Jane werden we al zingend verwelkomd. Dat was een beetje onwennig maar toch ook leuk. Agnes was op dat moment nog in de kerk dus mochten we plaatsnemen in haar kantoor. Ze brachten ons thee,bonen, fruit, rijst, patatjes die erg zout waren en vis. Het werd voor ons op de tafel gezet. We wisten niet goed of we al mochten beginnen met eten. Dat is iets waar we aan moeten wennen, Oegandezen gaan er vanuit dat je alles weet en hen volgt, terwijl wij eerder wachten op instructies.
Daar was Agnes eindelijk, een warme vrouw, echt heel vriendelijk. Het enige probleem was dat we haar heel moeilijk konden verstaan.De Oegandezen hebben een vreemd Engels accent. We hebben samen gezellig gegeten en daarna werden we naar de guesthouse gebracht, waar we van Agnes "moesten" rusten. We voelden ons wel even gevangen, omdat we verplicht werden om te rusten en we de guesthouse niet mochten verlaten. Dat was een erg vreemd gevoel. Om 18u zou Agnes ons komen halen, om 19u15 werden we dan eindelijk opgehaald.
Patrick (onze bodyguard) bracht ons naar het weeshuis waar we weer warm onthaald werden. Agnes legde enkele matten op de grond en er werd eten gebracht. Een soort van pannenkoeken (niet zoet), met bananen, suiker en geitenvlees. Wij waren fan, en het leukste van al was dat we met onze handen mochten eten! We maakten kennis met de kinderen van het weeshuis. We deden samen een gebed en ze zongen liedjes voor ons. Daar werden we toch wel een beetje emotioneel van.
Om de dag af te sluiten besloten we om een matras op het dakterras te leggen en te genieten van een hele mooie sterrenhemel (en ja hoor we hebben twee vallende sterren gezien). De volgende dag kregen we van Agnes een ontbijt dat bestond uit brood, bananen (natuurlijk), confituur, gekookte eieren en watermeloen. We babbelden met Agnes over de werking, wat echt niet gemakkelijk was. Liessa begrijpt het oegandese Engels al vrij goed, ook bij Yirka lijkt dat aardig te lukken maar ik moet er zelf nog heel hard aan wennen. Ze spreken hun klanken helemaal anders uit, bovendien praat Agnes erg snel waardoor ik meestal maar gewoon knik en lach.
Daarna kregen we een rondleiding in het weeshuis. De kinderen waren aan het werk. Ze zaten op de grond en sloegen de maïs van de maïskolven. Hier werd dan later op de dag "pocho" gemaakt. De De kleuterklassen zijn erg klein, heel donker en er staat geen speelgoed zoals wij dat gewoon zijn. Enkel bankjes met een tafel om te leren lezen en schrijven. Er hangen ook overal papieren aan de muren. Niet erg gezellig dus. Ook de geur in de slaapkamers was niet erg fris. Geen persoonlijke spullen, enkel wat stapelbedden met muskietennetten. Aagje en Sofie maakten vorig jaar een prachtige readingroom met leuk speelgoed. Deze "room" zat achter slot en grendel, dus we vragen ons af of deze ook effectief gebruikt wordt. Het zou jammer zijn mochten ze dit niet gebruiken maar eens de lessen starten kunnen we je daar meer over vertellen.
Tijdens de middag brachten we een bezoek aan de markt. Overal mensen, duizenden verschillende soorten groenten en fruit dat er heel erg lekker uit zag, kledij, schoenen, sieraden ... Je kan er ook vlees kopen maar dat ziet er absoluut niet smakelijk uit. Deze markt is 24/7 open, ja blijkbaar gaan de mensen hier niet slapen ;)
In de namiddag brachten we een bezoek aan de Nijl. We vaarden langs de bron van de Nijl, zagen aapjes in het wild en verschillende soorten vogels. We vaarden ook tussen de scheiding van het Victoriameer en de Nijl. Dat merkte je doordat het water in het Victoriameer stil staat en in de Nijl heb je stromend water. Op de Nijl was er ook een Eiland dat de gids het Eiland noemde waar je "de sneeuw van Afrika" kon vinden. Duizenden vogels op één plaats die veel te veel vis aten waardoor ze vaak een grote boodschap moesten doen, gevolg een wit eiland.
Ik reed ook voor het eerst op een Bodda bodda (een brommer). Liessa en Yirka hadden dit al erg vaak gedaan tijdens hun eerste 10-daagse rondreis. Wat was dat een leuke ervaring maar wel niet erg veilig. Je zit op een brommer zonder bescherming en de chauffeur raast letterlijk door de straten.Toch doet dat frisse windje erg deugt, we weten niet hoe warm het juist is maar toch zeker 30 graden.
