Had ik jullie al verteld dat ze ook in Oeganda werken aan een inclusieve school/kinderopvang? Wij kunnen er in ieder geval wat van leren! Vandaag brachten wij een bezoek aan de Primary school. We wilden graag te weten komen waar de oudere kinderen van het weeshuis terecht kwamen. Ook voor Liessa haar bachelorproef, die gaat over differentiatie, was dit een leerkans.

Wat ons vooral is bijgebleven is de manier hoe ze omgaan met blinde kinderen. In deze school waren er speciale klassen waar men de blinde kinderen leerden werken met braille schrift. Hiervoor waren aparte klaslokalen voorzien. Het mooie aspect aan deze manier van werken was, wanneer de kinderen het brailleschrift onder de knie hadden, werden ze bij de anderen in de klas gezet. Op deze manier leerden de kinderen zorg dragen voor elkaar wat toch wel een pluspunt is voor het ondersteunen van de sociaal – emotionele ontwikkeling.

Maar ook in Mama Jane zijn alle kinderen welkom. Ik ben niet bevoegd om diagnoses te stellen maar ik werd voorgesteld aan een kleuter die overduidelijk het down – syndroom heeft. Op dit moment volg ik vier kinderen op die een ontwikkelingsachterstand hebben. Ik maakte daarvoor een observatiesysteem om te weten te komen of er wel degelijk spraken is van een ontwikkelingsprobleem of dat er misschien meer aan de hand is. Het stimuleren van de kleuter met het down – syndroom is voor mij niet gemakkelijk, omdat ik hiervoor geen speciale opleiding heb gevolgd. Toch vind ik het een heel mooi gegeven dat de leerkracht van Baby B, echt moeite doet om deze peuter bij de lessen te betrekken. Ikzelf probeer zoveel mogelijk visueel te werken en we proberen deze lijn door te trekken naar de lessen in de klas. Waar ik vooral helemaal warm van word, is dat iemand met het syndroom van down, je enorm veel liefde kan geven.

19-03-2016, 15:50 geschreven door Bieke  

En de ziektekiemen hadden mij te pakken. Na twee dagen koorts en vele toiletbezoekjes verplichtte Agnes mij om naar de dokter te gaan. We reden naar een internationaal ziekenhuis waar ze mij het gevoel gaven alsof ik doodging haha. Ik werd bij de spoedgevallen gelegd. Een verpleegster kwam om bloed te trekken. Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan aangezien mijn bloed niet meer stroomde (natuurlijk stroomt het nog wel anders was ik echt dood). Maar er kwam maar één bloeddruppel uit die meteen stolde. Dan maar de andere arm proberen, dat ging al iets gemakkelijker. Erg voorzichtig waren ze niet met de naald. Ik heb al meerdere keren bloed laten trekken of bloed gegeven maar nooit deed dat pijn, deze keer waren ze nogal hardhandig. Agnes was ontzettend lief en bezorgd over mij en ook van Yirka en Liessa zorgden voor de nodige humor om weer een lach op mijn gezicht te toveren.

Na 4 uurtjes aan het infuus te hangen en liters vocht en medicatie binnen te krijgen mocht ik terug naar huis met een bacteriële infectie als diagnose. Toen ik recht stond was ik precies een beetje "zat", toch wat veel koortswerendmiddel gekregen denk ik hihi :D Na de antibiotica en veel rust ben ik weer op en top, want onkruid vergaat niet hé ;)

14-03-2016, 20:34 geschreven door Bieke  

Dankzij de subsidies die ik kreeg van Stad Herentals en de mensen die mij gesponsord hebben via wafeltjes heb ik samen met het team een tweede project kunnen opstarten. Namelijk de inrichting van de "daycare". Het is voor mij niet gemakkelijk om projecten op te starten aangezien de basis ligt bij teamparticipatie. Een aspect dat voor Agnes en het team duidelijk nieuw is.

Er worden wel degelijk vergaderingen gehouden, maar eigenlijk is er maar één iemand aan het woord en dat is Agnes zelf. De rest van het team "luistert", naar wat zei te vertellen heeft. Ik zet het woordje luisteren tussen haakjes omdat het merendeel van het team er niet met zijn gedachten bij is. Wanneer Agnes dan toch naar feedback/ideeën vraagt van het team, lijken ze in mijn ogen angstig om iets te zeggen. Het gevolg daarvan is dat Agnes boos wordt omdat ze niet participeren. Ik voelde mezelf al een beetje schuldig omdat ik een teamvergadering omtrent de "daycare" had aangevraagd.

Teamvergaderingen leiden behoort dus wel tot mijn takenpakket, maar dat is hier niet aan de orde. Ik moest dus een andere manier vinden om de ideeën van het team te verzamelen. Daarom schakelde ik over op individuele gesprekken. Uit deze gesprekken kwamen enorm veel toffe ideeën.

Omdat we diversiteit in de kinderopvang willen brengen, kwamen de begeleiders via deze gesprekken op het idee om zowel Europees als Oegandees speelgoed aan te bieden.

Om nog inspiratie meer op te doen in verband met de Oegandese cultuur stelde Agnes ons voor om een bezoek te brengen aan een "daycare" in de buurt. Dat leek ons een super leuk idee. Wat voor ons heel erg vreemd was, was dat we absoluut niet mochten vertellen dat we van Mama Jane kwamen. Ze zouden dit kunnen ervaren als concurrentie waardoor ze ons niet meer zouden binnenlaten. Een groot verschil met België, waar ze streven naar een geïntegreerd beleid en ze er alles aan doen om organisaties zoveel mogelijk te laten samen werken en van elkaar te laten leren. De "daycare" die we bezochten voldeed niet aan onze verwachtingen. We hoopten om wat meer te weten te komen over een typische Afrikaanse inrichting. In de plaats daarvan kregen we een "daycare" te zien die erg Europees getint was.

14-03-2016, 20:30 geschreven door Bieke