Gisteren terug naar het 'kuuroord' getrokken voor cocktail 2A. Eigenaardig genoeg was ik reeds misselijk toen ik pas wakker werd. De specifieke geuren van ontsmettingsmiddelen, beddengoed, enz. die mijn neus prikkelden bij aankomst in het ziekenhuis, versterkten dit gevoel waardoor ik reeds behoorlijk mottig aan de chemotherapie begon. Zou ik dan toch een biologische en vooral onbewuste aversie opwekken voor deze medicijntjes? Niettegenstaande houd ik me voor dat alles ondergaan moet worden in functie van mijn genezing.

Behoudens de zeer lange dag zorgde de toediening zelf, net zoals de vorige keren, voor weinig problemen.

Eenmaal thuis rond 18u overviel mij deze keer wel een combinatie van vermoeidheid en misselijkheid waardoor ik rond 20u besloot om mijn bed op te zoeken. Moet jaren geleden zijn dat ik nog zo vroeg ben gaan slapen.

Ik vreesde wat voor deze morgen maar gelukkig valt het nog mee. Mijn maag voelt weliswaar aan als een ronddraaiende trommel van een lege wasmachine dus wat er niet in zit, kan er ook niet uitkomen. Tijd voor een pilletje zeker ?

Ondertussen dus de helft voorbij of zoals je wil, de helft die nog moet komen.

Nog drie keer, ik kan dus beginnen aftellen.

Tot vandaag, en dat zal wel nog een tijdje zo duren, keek en kijk ik slechts 2 weken verder en word ik voortdurend geconfronteerd met de ziekte. De ene week wat bekomen en de tweede week op weg naar een nieuwe toediening. Wat verlang ik naar een tijd dat ik mij zorgen zal maken om andere dingen al zullen dit geen onbenulligheden meer zijn zoals vroeger weleens het geval was.

Ik kijk nog niet helemaal anders tegen het leven aan maar het is wel wat genuanceerder. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat je niets voor niks krijgt maar dat iets wat je terugkrijgt, zal in de toekomst toch wat meer inhoud hebben dan het in het verleden pleegde te hebben.