|
Gisteren was is het de nationale feestdag én de verjaardag van mijn vader.
Het eerste maakt mij eigenlijk niet veel uit, het tweede is op
persoonlijk vlak wel belangrijk.
Het is een onwaarschijnlijke cliché maar door mijn ziekte wordt het voor
mij wel steeds duidelijker om alles in het leven in perspectief te plaatsen.
Je grijpt onbewust terug naar zaken die je uit het oog verloren was,
basiswaarden waar alle mensen in moeilijke omstandigheden belang aan hechten.
Het zijn zeker ook die zaken die in onze hedendaagse maatschappij meer
en meer op de achtergrond verzeild raken door enerzijds de publiek-sociale druk
om te (moeten) presteren en anderzijds het groeiend individueel verlangen naar
meer, groter en mooier.
Een beperkte aanwezigheid van deze karakteristieken moet aanwezig zijn
denk ik, maar bij de meesten onder ons durft deze instinctieve profilering een
prominente of zelfs dominante plaats in te nemen. Dit is een groeiend, en veelal een onbewust proces in eenieders levensloop.
Zo ook in de mijne, tot op een moment dat deze vertrouwde wereld 'out of
the blue' vanonder uw voeten geschoffeld wordt. Plots lijken evidente verlangens geen enkel belang meer te hebben en treden totaal andere normen, die 'in de goeie oude tijd' ongetwijfeld vanzelfsprekend waren, op de voorgrond.
Inmiddels is het aftellen geblazen naar sessie 1B van de therapie, volgende week dinsdag. Als alle kuren verlopen zoals de eerste, op wat darm- en maagproblemen na, zal je mij niet horen klagen, al weet men dat nooit vooraf uiteraard.
Als alles dan nog doet waarvoor het toegediend wordt zal ik helemaal gelukkig zijn.
|
