De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 32: De mijl en… Afrika boven.

In de loop der jaren - de allereerste DDG niet te na gesproken -  werd er in Grijsloke maar weinig gesleuteld aan de twee belangrijkste wedstrijden. De kortste wedstrijd is tot op heden zo goed als onveranderd gebleven: zeven kilometer (bij benadering!). Enigszins anders toch verging het de langste koers. En eerste verandering was er gekomen in 1992, toen de eerste van 3 marathons werd gelopen. Er diende toen een landmeter aan te pas te komen: stel u maar eens voor dat er een nationaal of wereldrecord zou gelopen worden en dat het record niet zou gehomologeerd worden, wegens incorrecte afstand… Van de gelegenheid werd gebruik gemaakt om de “twintig kilometerwedstrijd” eens exact op te meten. En wat bleek? Die twintig km. bleek er nauwelijks negentien te zijn… Er werd van de nood een deugd gemaakt en de “20k” werd vanaf 1992 een heuse, exact opgemeten, halve marathon. Daartoe werd een kleine ronde ingelast via de Ketsersdreef, als aanloop tot de drie grote ronden. Maar… het aantal deelnemers aan de “20k” daalde in de loop van de komende tien jaar tot één derde (737 finishers in 1990 tgo. 246 in 2001). Een halve marathon, op het zwaarste parcours van Vlaanderen, was voor de meesten moeilijk te verteren. Er werd wijselijk beslist om de langste afstand in te korten tot 10 mijl, een dikke 16 kilometer. Die wijziging kwam de lange afstand wel enigszins ten goede, maar kon niet verhinderen dat het totaal aantal deelnemers aan beide koersen (met inbegrip van de kinderwedstrijden) nu definitief onder de duizend daalde. In Grijsloke maalde men niet om die achteruitgang. Een kleiner aantal deelnemers kwam de organisatie ten goede, de lopers spraken nog steeds vol lof over Dwars door Grijsloke en… de organisatoren van vele stratenlopen zouden maar wat blij geweest zijn met een deelnemersveld als het onze.

Merkwaardig verschijnsel: boerde de koers wat achteruit, de club bloeide als nooit tevoren. Het aantal leden van Loopclub Grijsloke mocht ondertussen op minstens vijfhonderd geschat worden (meer dan tweehonderd families!) en het aantal activiteiten nam in evenredigheid toe. Voor vele clubleden – de ouderen niet in het minst – waren de looptraining op zondagmorgen en de “nabeschouwingen” tussen pot en pint, een onmisbaar en niet weg te denken ontspanningsmoment geworden.