Op Paaszaterdag eindelijk eens de foto’s en de video’s opgediept van mijn twee reizen naar Amerika: Californië en het Wilde Westen in 1995, Chicago in 1997. De vraag kwam van mijn knap nichtje Annelies. Ik hoop dat ze het mij niet kwalijk neemt dat ik het hier even neerschrijf, maar dat kleine prutsding van vroeger is wel heel snel opgegroeid tot een bijzonder aantrekkelijke jongedame. Wat zeg ik: heel snel? Er zijn twee decennia over heen gegaan! Maar ’t is niettemin snel gegaan. En wát over nog eens twintig jaar, gesteld dat ík er dan nog ben: zíj een rijpe dame en ík de demente oude oom? ’t Is de gang van de wereld, boer. Waarom was dit nu ook weer begonnen? Ach, natuurlijk, Amerika! Liesje gaat er heen, van de zomer, een reis van drie weken.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Zou je geloven, dat ik er nog behoorlijk goed uitzie op die foto’s van tien jaar geleden? Het was ter gelegenheid van de marathon van Chicago, mijn twaalfde en tevens mijn laatste. Die marathon was mij niet al te goed bekomen. Veel getraind, maar toch... te weinig. Ik woog toen nochtans tien kilo minder dan op heden, ik was slank, ik mocht gezien worden... Sedert Paaszaterdag speelt er een gedachte in mijn hoofd, een gedachte die mij niet meer loslaat: die tien kilo moeten er weer af. En dan komt er een tweede gedachte, een die ik hier niet durf neerschrijven, al wil ik het proberen: ééns loop ik weer een... Ziet u het wel, lieve lezer, dat ik het niet kan. ’t Zal iets zijn voor in ‘t hiernamaals, zo rationeel ben ik wel. Maar laat mij dan toch dat sprankeltje hoop. Hoe moet ik anders verder leven?

Ik ga alvast de training wat opdrijven. De laatste weken bestond die slechts uit een duathlon op zondagmorgen (een half uurtje lopen + twee uren pinten drinken) en nog vier dagen in de week telkens een half uurtje op de crosstrainer – dat toestel waarmee je met de voeten op twee planken staat waarmee je een vliegwiel doet draaien –. Ik denk dat ik alvast weer een half uurtje lopen ga inlassen, midden in de week. Als het nóg meer wordt moet ik alleszins weer glucosamine gaan nemen, en chondroïtine, om mijn knoken te beschermen. Als mijn schoonbroer, die nog meer training te kort komt dan ik, een beetje meewil, kunnen we tijdens het verlengde één-mei-weekend op Ameland wat aan de conditie werken, en dan komt de bedevaartloop Kerselare-Grijsloke van zo’n dertien-veertien kilometer misschien binnen de mogelijkheden. En dertien-veertien kilometer, is dat niet reeds één derde van een m... Ziet u wel, ik krijg het weer niet geschreven. Heeft iemand mijn tekstverwerker gesaboteerd? Wie is de dader? Ik loof een premie uit voor wie mij een bruikbare tip kan geven die naar de dader leidt: een flesje Vita-bier van vijftig jaar oud en dat is, zoals iedere trouwe lezer van mijn cursiefjes weet, vijfduizend euro waard.

Deze morgen dus weer een half uurtje op de crosstrainer gestaan. Je verveelt je dood op zo’n ding, tenzij je terzelfdertijd een goed boek leest. Dat vraagt een beetje oefening om je, alzo lezende, goed in evenwicht te houden, maar onoverbrugbaar is dat niet. Ik schrijf wel degelijk “een goed boek”, want met een slecht boek lukt het nog niet half zo goed, denk ik. Maar wie leest er nu een slecht boek? De meeste “lezers” verklaren dat ze in hun vrije tijd wel eens “een goéd boek” lezen. Een enkele keer gaat het om “een boek zonder meer” maar nog nooit heb ik iemand horen beweren dat hij – of zij – “een slecht boek” leest. Nu wil het toch wel lukken zeker dat ik al aan ’t trappen was, toen ik vaststelde dat mijn goed boek niet binnen handbereik lag. U hoort te weten dat ik er een grondige hekel aan heb een training die eenmaal begonnen is te onderbreken, zij het slechts voor een paar seconden. Een maniakaal trekje van mij. Of zit er een vleugje autisme bij? Feit is dat ik het boek niet ging halen, ook al omdat er een krant lag op het tafeltje naast mij: “Het Laatste Nieuws” van vrijdag 6 april 2007. Die had ik de dag zelf ongetwijfeld al reeds gelezen. Maar íets moest er nog wel óver zijn: de ingezonden brieven bijvoorbeeld, of de grappige annonces? Er bleek zelfs nog één artikel te zijn dat vorige vrijdag aan mijn aandacht was ontsnapt. Een artikel op pagina 10 waarin reporter Jelle Rits ene dokter Chris De Laet interviewt. De titel luidt: “Driehonderdduizend Belgen nemen elke dag onnodig cholesterolverlager”. De conclusie van het artikel: “Meer dan 300.000 gezonde Belgen nemen elke dag onnodig cholesterolverlagers om het risico op hart- en vaatziekten te beperken. De verkoop van die middelen is in enkele jaren tijd verdubbeld. Terwijl een lage dosis aspirine een beter alternatief biedt. Net als een vetarm dieet en stoppen met roken”. En wat meer lichaamsbeweging, voeg ik er zelf aan toe. Ik ben geneigd te denken dat die dokter Chris De Laet het wel eens bij het rechte eind zou kunnen hebben, maar... dat zal vast niet de mening zijn van de farmaceutische firma’s die deze medicijnen op de markt brengen.

Op pagina 6 vind ik dan nog een tekening van Kamagurka. Een ietwat korpulente meneer staat bij een frietkot en bestelt “één grote met frikandel a.u.b.”. Waarop de man ín het frietkot: “Met of zonder cholesterolverlagers?”

Ik heb nog bijna twintig minuten te gaan. De ingezonden brieven dan maar. Op pagina 6 en 11 staan er een stuk of dertig. Iemand maakt zich druk over de kritiek die Jean-Marie Pfaff te verwerken kreeg omdat hij een zwarte medemens gestampt heeft. Het doet er mij aan denken dat ik tijdens de laatste training in Grijsloke een jongetje een vriendschappelijke schop onder de broek heb gegeven, voor de grap. En als ik een jong meisje zie met een paardenstaart kan ik het meestal niet laten om er een rukje aan te geven en het is ook al voorgekomen dat ik een jong omaatje in de kont geknepen heb. Ik zoek mijn “slachtoffers” goed uit: allemaal individuen waarmee ik op familiaire voet leef en van wie ik vrijwel zeker weet dat ze het mij niet kwalijk zullen nemen. Maar stel nu eens dat zíj zwart zouden zijn, stel dat ík een BV zou zijn, en stel dat er een camera in de buurt zou zijn: ik zou wel uitkijken! Ja, Jean-Marie, jij wil je blazoen van “el sympatico” steeds maar opsmukken, en meestal lukt het aardig... tot je eens op de verkeerde paparazzo botst.

R. De Muynck uit Gent vindt dat het gezeur over dat voorpaginanieuws omtrent Jean-Marie Pfaff nu stilaan mag ophouden en hij vraagt zich af wanneer er ander wereldschokkend nieuws komt om over te kniezen. Welnu, één dag later was dat wereldschokkend voorpaginanieuws er al. Uit Lendelede. De Paasmis van half-elf  afgeschaft, vanwege de doortocht van de Ronde van Vlaanderen! De burgemeester was met dat voorstel naar de pastoor getrokken en die vond het een uitstekend idee: dan moesten de gelovigen op Pasen maar naar de vroegmis van acht uur en kon hijzelf ook rustig naar de koers kijken. Dit nieuws heeft niet alleen de voorpagina van de Vlaamse kranten gehaald, het was ook “hot news” bij onze grote nationale TV-zenders. Mensen werden geïnterviewd voor de TV-camera’s: niemand, zelfs de meest katholieke sporthatende azijnpisser niet, vond er graten in dat die mis voor één keer werd afgeschaft. Al heeft dit nieuws heel Vlaanderen aangegrepen, dank zij de media. En zo hoort het. Een drievoudig bravo voor de media: het moet niet altijd kommer en kwel zijn op de voorpagina, niet altijd oorlog en terreur...

Iemand uit Hasselt ergert zich over het feit dat Christopher, de schoonzoon van de Planckaerts, niet als metser aan de slag wil, maar liever “iets deftigs” wil beginnen. Wil hij dan bisschop worden? Of kamervoorzitter? Want dát zijn “deftige” beroepen. Of gebruikt hij dat woord zoals men het in Vlaanderen wel meer verkeerdelijk gebruikt – “deftige meid gevraagd” –, in de zin van “fatsoenlijk”? In dit laatste geval voel ik mij aangesproken. Mijn vader was metser en een méér dan fatsoenlijk man. Mijn vader was daarenboven niet dom, had zelfs een hoog IQ en was een uitstekend vakman. Als vader niet zo eerlijk geweest was, niet zo fatsoenlijk, en als vaders wieg op een “betere” plaats had gestaan, dan had hij het heel “ver” kunnen brengen. En nu even tussen ons, Christopher: metselen mag dan misschien geen fatsoenlijk beroep zijn, toch bestaan er fatsoenlijke metsers, mijn vader was er één.

Een man uit Aalst maakt zich druk over het feit dat bisschop Léonard homosexualiteit abnormaal noemt. Tja... Wat is “abnormaal”? Iets wat eerder zelden voorkomt, zou ik denken. Een IQ van 140 en meer lijkt mij abnormaal, omdat het maar voorkomt bij 0,4% van de mensen. Maar of homosexualiteit en bijvoorbeeld linkshandigheid, die zowat bij 10% voorkomen, als abnormaal te bestempelen zijn? Het hangt er, denk ik, maar van af hoe hoog je de lat legt. En bisschop Léonard legt zijn lat in deze blijkbaar erg laag. Ieder zijn mening toch. Ik erger mij alleen aan het feit dat daar “wereldschokkend voorpaginanienieuws”, wat zeg ik, dat er überhaupt nieuws van gemaakt wordt. Dan zijn het geval Pfaff en het geval Lendelede nog eens andere koek!

En dan is er nog mijnheer Pieters die vindt dat minister Freya Van den Bossche onbekwaam is en wel omdat ze niet geslaagd is in haar huwelijk. Hij schrijft: ”Wie niet slaagt in een huwelijk, is wel degelijk onkundig – en wel op haast alle vlakken, want een huwelijk is in mijn ogen het moeilijkste wat een mens behoorlijk tot een solide en goed draaiend systeem moet kunnen maken”. Nu wil ik het wel eens zijn met de heer Pieters dat het huwelijk een uiterst moeilijke en delicate onderneming is, en misschien heeft hij wel gelijk – al kan ik daar absoluut niet over oordelen – als hij Freya ook op politiek gebied onbekwaam vindt. Toch moet het mij van het hart dat ik de redenering van de heer Pieters niet kan volgen: als het huwelijk het allermoeilijkste is, dan kan iemand die mislukt in het huwelijk toch wel goed zijn op andere vlakken, zeker? Of zit er bij míj een vijs los? Misschien mag ik hier nog iets helemaal-niets-ter-zake-doende aan toevoegen? Freya Van de Bossche is een knappe verschijning in de politiek. Al heb ik ze in mijn persoonlijke top-5 van aantrekkelijkste vrouwelijke BV’s vervangen door een andere Freya uit de politiek, toch vind ik haar nog steeds een héél mooie dame.

Mijn twintig minuten zijn om. Het is mij opgevallen dat alle dertig brieven, op twee of drie na, van mannen afkomstig zijn. Zijn vrouwen verdraagzamer, minder querulant, minder bemoeiziek dan mannen? Is het daarom dat ze zich minder aangetrokken voelen tot de politiek en dat de opstellers van de kiezerslijsten heksentoeren moeten uithalen om genoeg vrouwen op die lijsten te krijgen? Tot 97-jarigen toe...