De CVP van vroeger heet nu CD en V. De naam wordt geschreven als CD&V. Het welbekende teken tussen de D en de V kan best uitgesproken worden als “ampersand”, want als men het uitspreekt als “en” zou dat klinken als CDNV en dat is onjuist. Nog meegeven dat de ampersand in CD&V uitgevonden is door de burgemeester van Kortrijk Stefaan Declerck - tiens, wéér een Declerck, en… alvast mijn excuses Stefaan als de naam foutief gespeld is (Frans Debrabandere geeft voor die naam een twintigtal verschillende schrijfwijzen) -.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Zoals afgesproken zou ik het enkel hebben over de Gentse politiek. Vandaag dus iets over de CD&V-kandidaten  voor de burgemeesterssjerp in Gent. En toch wil ik eerst nog eens terugkeren tot de VLD. Ik heb namelijk vergeten te vermelden naar welke kandidaat mijn voorkeur uiteindelijk uitgaat en dát was ik toch wel van plan en misschien had u dat, beste lezer, ook wel van mij verwacht…

Ik heb er hard moeten over nadenken. Uiteindelijk meen ik een lichte voorkeur te hebben voor Kaan Osmanagaoglu. Ik moet u bekennen dat ik oorspronkelijk geen bijzondere sympathie voelde voor die Kaan. Daar is echter verandering in gekomen nadat ik zijn naam heb opgezocht op het internet. De enige reden voor die opzoeking was overigens alleen maar het feit dat ik zekerheid wilde omtrent het geslacht van die kandidaat - misplaatste nieuwsgierigheid van mij, want het geslacht van de kandidaat doet natuurlijk niets ter zake -. Welnu, het blijkt wel degelijk een man te zijn, een gynecoloog nog wel! Wat komt een gynecoloog in godsnaam in de politiek doen? was mijn eerste reactie. Het zou mij nochtans niet verwonderen als Kaan Osmanagaoglu een zeer veelzijdig mens was. Mijn gedachten gaan hierbij naar die andere gynecoloog, een van de grootste en beroemdste Gentenaren van de vorige eeuw, de meest veelzijdige mens die ik ooit gekend heb: Jean Daskalides. Naast gynecoloog was hij jazz-muzikant, concertorganisator, fotograaf, filmregisseur, ingenieur in voedingswaren, leraar, ziekenhuisdirecteur en zakenman (hij was de oprichter van de wereldberoemde praline-winkels Leonidas en Daskalides). In elk van deze disciplines was hij een uitblinker. Maar politiek, nee. Aan politiek heeft Daska, zoals wij hem noemden, zich nooit gewaagd. Als ik mij niet vergis tenminste. Daska heeft ons, helaas, te vroeg verlaten. En als ik nu mijn voorkeur uitspreek voor Kaan Osmanagaoglu dan doe ik dat grotendeels uit een soort nostagisch gevoel, een soort eerbetoon aan Jean Daskalides. Als Daska er in geslaagd is de gynecologie met zoveel andere vakken succesvol te combineren, dan is het misschien niet helemaal uitgesloten dat Osma het ook kan met de politiek.

Ik weet het, beste lezer, het lijkt erop dat ik mij niet van de VLD kan losmaken, alsof ik het moeilijk zou hebben om naar de CD&V over te stappen. Ik zal uw geduld niet lang meer op de proef stellen. Toch eerst nog even Paul Debrabandere op het matje geroepen. In zijn Woordenboek van de Familienamen komt de naam Osmanagaoglu niet eens voor! Dan maar even “kaan” opgezocht in de dikke van Dale. Een kaan is een overblijfsel van uitgebraden vet. Mensen die net als ik de oorlog hebben meegemaakt zullen het met mij eens zijn: het was een pure lekkernij, die kaantjes. Maar “kaan” heeft volgens van Dale nog een andere betekenis: een uitmuntend persoon. Als voorbeeld geeft van Dale: “een kaan van een vent, een voortreffelijke vent”. Dus, VLD-ers altesaam: op 8 oktober allen voor Kaan?

De CD&V pakt uit met een affiche waarop zeven kandidaten afgebeeld staan: de lijsttrekker met een harnas, de zes anderen met een maliënkolder. Het opschrift luidt: “De ridders van het Gravensteen”. Nergens wordt, voor zover mij bekend een toespeling gemaakt op de moderne helden van het Gravensteen, de studenten, die op 16 november 1949 het Gravensteen bezet hebben, na een heroïsche strijd tegen de Gentse flikken. Ik kan het niet laten hier nog even de namen van hun leiders te citeren: Felix de Hemptinne, Tony Claeys, Henry Hubené, Ludo Tollenaere, Valeer Van Overwalle en Jos De Seranno. Terloops nog even vermelden dat de Gentse studenten deze “grootste studentikoze stunt aller tijden” telkenjare gedenken op een woensdag medio november. En dat in 1999 een prachtig boek werd uitgegeven door de Gentse Universiteit “50 jaar Gravensteenfeesten”. Hoevelen van de éénenvijftig CD&V kandidaten hebben dat boek in hun boekenkast staan? Gaarne antwoord vóór 8 oktober alstublieft!

Ik loop de lijst met de kandidaten af. Van nummer één tot en met nummer 46 vind ik daar niet één bekende naam. Althans geen bekende persoon. De Clercqs zijn er anders wel genoeg. Er is zelfs een Willy… De Clerck (nummer 39) met “k” achteraan: niet dé Willy dus. Verder is er Isabelle De Clercq op nummer twee. De schrijfwijze klopt en het feit dat ze zo hoog op de lijst staat versterkt mijn vermoeden. Bij de échte Willy De Clercq waren en zijn ze nogal breeddenkend. Willy is liberaal, zijn vrouw is socialist. Een dochter of kleindochter bij de katholieken kan het imago van de clan mijns inziens alleen maar ten goede komen. Nu nog een Vlaamse en een groene kandidaat en we zijn ongeveer rond. Er is verder ook nog Maria Coucke-Declercq op nummer 38, een Declercq-in-één-woord. Een ouderwetse tante, naar ik vermoed, één uit de tijd dat de vrouwen nog altijd opkwamen onder een dubbele naam: die van hun echtgenoot, gevolgd door die van zichzelf. Ik heb zelfs ooit een politica gekend die alléén de naam van haar man gebruikte en het met die naam tot minister geschopt heeft en tot partijvoorzitter. Zelf heette ze Uyttebroeck. Gelijkaardige gevallen met een dubbele naam zijn waarschijnlijk Nicole Tallieu-Meneve (op de 34^e plaats) en Lieve Robert-Bogaert (op de 17^e plaats). Bij deze laatste staat er N-VA achter de naam en zo zie ik er nóg drie op de lijst. Eén of ander klein partijtje dat mee op de kar gesprongen is zeker? Een ander geval lijkt mij Mulongo Dimonekene-Vanneste. Het gaat hier waarschijnlijk om een man van Congolese origine die ofwel óvergeëmancipeerd wil voorkomen, ofwel de naam van zijn overduidelijk Vlaamse vrouw eraan toegevoegd heeft als tegengewicht voor de vreemde naam. Wat mij betreft had het niet gehoefd: ik had hem zó ook al een plausibele kandidaat gevonden.

Op de twaalfde plaats staat Geert Verbeke. Ik ken drie Geert Verbekes en daarom zoek ik even op internet of ik geen foto van deze kandidaat kan vinden. Ik vind er een: het is duidelijk geen van de drie. Dezelfde methode toegepast voor Paul Goossens op de dertiende plaats. Ook hier een gelijkaardige conclusie: het is niet dé Paul Goossens. Anne Martens op plaats 48 zou wel eens de dochter kunnen zijn van Wilfried. Ik heb een foto van haar gevonden op internet: een bijzonder knappe jonge vrouw, die – als ze werkelijk de dochter van Wilfried is – sprekend op haar moeder lijkt. En nu we het toch over Wilfried Martens hebben. Ik heb een stukje gelezen uit zijn onlangs verschenen autobiografie – ik vraag mij af of Wilfried míjn autobiografie gelezen heeft – en het is mij opgevallen dat hij zich beschouwt als een van de meest tegengewerkte en verongelijkte politici. Nu is het algemeen geweten dat men er in de politiek vooral komt met ellebogenwerk. En dan te bedenken dat Wilfried, ondanks al die tegenwerking, gedurende een langere periode dan eender wie eerste minister geweest van ons Belgenlandje!?...

In feite staan er maar drie bekende figuren op de CD&V lijst. Het zijn Réginald Moreels op de 47^e, Monica Van Kerrebroeck op de 50^e en Tony Van Parijs op de 51^e en laatste plaats. Wat een onzin is dat toch met die CD&V: hun bekende personen helemaal onderaan? Of wíllen ze misschien geen burgemeester die al iets bewezen heeft in de politiek?

Voor Réginald Moreels ga ik niet stemmen. Eén keer heb ik hem ontmoet. ’t Was aan de finish van een halve marathon in Middelkerke. Ik stond reklamefoldertjes uit te delen aan de aankomst. Iedere loper kreeg van mij een schouderklopje en welgemeende gelukwensen. Ze bedankten mij met een vermoeide maar gelukzalige glimlach. Eén was zo gelukkig dat hij mij tegen zijn bezweet lichaam drukte. Alleen bij Réginald kon er geen glimlach af. En dáár heb ik nu wel enig begrip voor: Réginald zag er moe uit en mager en zijn lachspieren functioneren in andere omstandigheden ook al niet optimaal. Maar dat hij mij totaal negeerde en zelfs de andere kant opkeek, daar ben ik nog steeds niet goed van. ‘k Vind het jammer dat ik niet in Gent woon en daar dus niet mag deelnemen aan de komende gemeenteraadsverkiezingen. Het voorval van Middelkerke zou ik hem eens flink betaald gezet hebben: alle vijftig bolletjes naast de andere kandidaten inkleuren, alleen dat van Réginald niet! Dat hij zich geleend heeft voor die clownerie van de Gravensteenridders vind ik op zichzelf al heel bijzonder. Dat er daarenboven een lichte glimlach om zijn mond zweeft maakt het niettemin allemaal erg ongeloofwaardig.

Op diezelfde foto, met maliënkolder prijken drie vrouwen: ridderessen van het Gravensteen. Zuster Monica Van Kerrebroeck is er één van. En ik zal het u maar meteen zeggen. Ziehier mijn favoriete van de CD&V ploeg! Een non, een bruid van Jezus Christus, als eerste vrouwelijke burgemeester van Gent! Kan een christenmens zich beter dromen? Zou zij familie zijn van Firmin Van Kerrebroeck, de veldrijder die in mijn jongensjaren minstens een half dozijn keer Belgisch kampioen veldrijden is geweest, één van mijn grote sportidolen? ’t Zou mooi zijn, al maakt het niets uit natuurlijk. Of ze ’t nu al dan niet maakt in Gent, Monica’s toekomst voor de eeuwigheid blijft verzekerd. Wat ik bijvoorbeeld niet zou durven beweren van haar mannelijke tegenhanger Staf Nimmegeers die zijn heil zoekt bij de socialisten. Amper een halve eeuw geleden was stemmen voor de socialisten een zware doodzonde. Ik heb het met mijn eigen oren horen afkondigen van de kansel. Laat staan, opkomen voor de socialistische partij. Akkoord, de tijden zijn veranderd en stemmen voor de socialisten is al lang zelfs geen lichte doodzonde meer, maar… weten ze dat hierboven al? Denk daar nog maar eens goed over na Staf. En, à propos, hoe moet dat nu met al die socialisten die te eeuwigen dage moeten branden in de hel? Bestaat er amnestie voor hen? Ongetwijfeld niet, want de hel is nu eenmaal onherroepelijk en voor altijd. Ze hadden zich maar aan de toen geldende regels moeten houden. ’t Leven was toen voor iedereen wat harder…

Aan Tony Van Parys zal ik maar niet veel woorden vuil maken. De bekendste van de hele bende en toch de laatste op de lijst. Gedumpt door de partij als oud vuil. Tony Van Parys, een contradictio in terminis. Ik bedoel daar eigenlijk mee dat de persoon niet past bij de naam. Wie verwacht nu zo’n fysionomie bij zo’n naam. Laat het Leo Delwaide zijn, of Theo Lefèvre. Hé, nu realiseer ik mij plots waarom die drang naar politieke verslaggeving in mij is opgekomen. Het zal te maken hebben met mijn recent bezoek aan de Savaanstraat en de intieme relatie die ik met de gewezen eerste minister, Theo Lefèvre zaliger, heb gehad. Maar, lieve lezer, lees of herlees alstublieft eerst mijn cursiefje over de Savaanstraat, vooraleer u hieromtrent enig misverstand laat ontstaan.

Tot slot. Ik heb even nagegaan hoe het staat met de verhouding mannen-vrouwen op de kandidatenlijst, zowel bij de VLD als bij de CD&V. Wees gerust, het is mij nergens om te doen, het heeft niet het minste belang, een mens is een mens en het maakt geen verschil uit of het een man is of een vrouw, het is gewoon een spelletje van mij, een aardigheidje. Beschuldig mij dus alstublieft niet van sexisme. Bij de VLD: 26 mannen, 25 vrouwen. Evenwichtiger kan niet. Toevallig toch? Bij de CD&V: 25 mannen, 23 vrouwen en dan nog drie waarvan ik het nog moet uitzoeken omdat het geslacht voor mij, alleen voortgaand op de voornaam, niet direct duidelijk is (Gülseren Kokur, Fuat Korkmazer en Özlem Can). Maar dat doe ik morgen wel even.