Dit is de tijd van het jaar waarin ik, en ik denk niet alleen ik, met pijn in het hart rondloop, bij de gedachte aan diegenen rondom ons, die de weelde, ja zelfs het noodzakelijke moeten missen. En dan denk ik met een zekere melancholie terug aan mijn studententijd. Toen wij met een klein groepje op school een hulpactie op het getouw zetten voor degenen die het echt niet breed hadden. Zeg maar de armen, die dichterbij wonen dan wij soms wel denken. Er werd een tombola georganiseerd, sjaals gebreid, plaids genaaid. Iedereen was echt gedreven in wat hij als bijdrage kon leveren. Met het ingezamelde geld kochten we speelgoed, kolen, voeding . Wat nu ondenkbaar zou zijn, gezien de wet op de privacy, kon toen nog wel. Van de toen nog Openbare Onderstand , kregen we enkele adressen van gezinnen die best wel onze steun konden gebruiken,. En mijn God wat waren wij welkom in die arme gezinnen. Nooit zal ik de stralende ogen vergeten van de kinderen, toen zij het speelgoed mochten uitpakken. De tranen in de ogen van de moeder, die het voedselpakket en een voorraadje kolen kreeg, dat we hadden gekocht van de opbrengst van de tombola. De warme handdruk van de gehandicapte vader die ons wel tien keer bedankte en zei :Dit had ik van jullie jongeren nooit verwacht!.
Een oud vrouwtje kreeg de prachtige kleurrijke plaid en wat snoepgoed voor de feestdagen. Achteraf bezocht ik haar nog verschillende malen en nam haar telkens wat mee dat ik kocht van mijn zakgeld. Tot op een keer ik voor het lege huisje stond. Weg vrouwtje... vaarwel lief mensje. Ik heb ze zo gemist . Onze idealen onze manier om de wereld te verbeteren !!! Dat goed gevoel !!! Ik zou het nog wel eens willen overdoen !!! miek
27-12-2006 om 23:11
geschreven door Mamiek
Parijs wordt wakker en toont zijn schatten
hoi,
we hebben wat te vieren, mijn lief en ik. allebei een nieuwe baan voor allebei kwam dat nieuws net voor de kerstvakantie we hebben echt wat te vieren.
we besluiten naar Parijs te gaan, zomaar een dagje want door het Louvre zwerven is iets dat mijn lief al heel lang een keer wil en het komt er maar steeds niet van maar nu wel want we hebben we wat te vieren nu doen we wat geks
we vertrekken op zaterdagmiddag om een uur of vijf rijden allebei een stuk, maar om een uur of elf hebben we eigenlijk geen zin meer we klappen de achterbank van de auto naar beneden en nestelen ons in onze slaapzakken gewapend met een flesje wijn een beetje maf lijken we wel, maar het is o zo knus zo slapen in je eigen auto maar ach... we zijn geen twintig meer dus krom achterin de auto houden we wel even vol, maar al heel vroeg zijn we toch weer wakker echt warm is het ook niet bbbrrr.. we besluiten maar weer te gaan rijden gaap.... hoe laat het is?? vijf uur, donker, vroeg, stil na drie kwartier draaien we de auto een parkeergarage in vlak bij het Louvre bijzonder voelt het bijna heel Parijs slaapt, alleen enkele late feestvierders lopen zingend over straat en er zijn schoonmaakploegen in de weer een enkel cafeetje is open de geur van versgebakken croisantjes heerlijk we gaan naar binnen, drinken zoete sterke café noir samen met wat andere vroege vogels duidelijk plaatselijke winkeliers die hun handeltje in orde gaan maken een beetje slaperig maar wel vrolijk lijkt het we wandelen door de stad van de arc de triomph naar de eifeltoren in de sfeer van kerst, nacht nog bijna, maar licht in de stilte nog van de langzaam ontwakende stad als we bijna bij de eifeltoren zijn worden de vogels wakker langzaam wordt het op straat wat drukker en wij wij voelen ons blij een bijzonder ervaring is het een wereldstad wakker zien worden ook de rest van de dag is goed om tien uur zijn we bij het Louvre wat een pracht wat een kunstschatten verbazing en verwondering we zwerven rond tot diep in de middag eten in een klein achteraf gelegen restaurantje en rijden daarna terug naar huis de dag voor kerst 2006 vol heerlijke indrukken ik denk dat ik het nooit vergeet deze kerst ben ik gelukkig
liefs Esha
27-12-2006 om 21:48
geschreven door esha
24-12-2006
Warme jassen
Warme jassen
En koude neuzen
Willen samen schuilen
Weg van wind
Of waterige stormen
Enkel voor zichzelf
Alleen met zichzelf
IJskoude handen
Willen zich wel
Verwarmen.
een gezellige kerst voor iedereen!
24-12-2006 om 12:32
geschreven door Hannie
23-12-2006
Vrede
Er was eens een kindeke, 't kwam op d'aard, nu is het oud en 't heeft een lange baard maar zijn boodschap blijft 'vrede op aard' en beklijft. Laat ons proberen,' t is de moeite waard.
23-12-2006 om 23:05
geschreven door Bi Bi
22-12-2006
Uitzonderlijk
waag ik me bij deze ook aan een "tegen"-blog. Het gaat NIET over plastic kerstbomen, de veel te luide muziek in doorrrookte cafés, met siliconen gevulde boezems, de Bush-administratie, verkeersdoden, uitgeademde rokerslucht, spellingsfouten, hongerdoden, AIDS-slachtoffers, sluikstorters, bumperklevers, zondagrijders, kankeraars, middenstrookplakkers, pedofielen, miljarden-peuken-overal-op-straat-in-het-bos-op-het-strand-wegsmijters, stinkende rioolputten, reetkevers, sluitende fabrieken, wildplassers, hoofdpijn, mierenneukers, vandalen, moordenaars, egotrippers, maandstonden, blaren, katers, pessimisten ...
Wat is er MIS met de "kerstman-tegen-de-gevel"? Het lijkt wel of we op zoek gaan naar dingen om "tegen" te kunnen zijn. Weet je wat? Laat ons ineens met zijn allen die ondingen van de muur gaan sleuren bij buurman. O ja, en breek dan maar gelijk die ster van zijn auto, de vuile kapitalist. En daarna van alle jeeps de banden plat, tot iemand wordt betrapt en voor de rechter verschijnt. "Oh, mijnheer de rechter, vergeef het hem, hij heeft een moeilijke jeugd gehad. Teveel kerstmannen-aan-de-gevel gezien."
Ook wel bijzonder passend in deze tijden van (tegen) "vrede op aarde aan alle mensen van goede wil".
Dat "tegen" dingen zijn is ongetwijfeld een stukje "brood en spelen"... Jammer voor hen die steeds op hun honger blijven zitten of erger nog, niet tegen hun verlies kunnen...
Ik probeer alvast te volharden in het "voor" dingen te zijn... Voor democratie, gratis kinderopvang, seks voor en zonder huwelijk, warme chocomelk op het haardkleed, persvrijheid, onbewolkte sterrenhemels, romantiek, blogs maar ook voor -zet, -uitgang, -spel en -deelpak...
En jullie?
22-12-2006 om 00:00
geschreven door Knipper
Stil protest
Ik was er me niet van bewust tot ik het ook op een website zag. Er is onder de mensen een stille protestbeweging op gang gekomen tegen de commercialisering van Kerstmis. Over is het zichtbaar en toch is het eigenlijk heel subtiel. De echt aandachtige onder ons hebben het dadelijk in de smiezen maar omwille van de vele die er snel aan voorbijgaan maak ik het even duidelijk. Het gaat namelijk over die opgehangen kerstmannen. Jaja het is heel duidelijk ze worden opgehangen, vermoord of toch ongeveer zo iets. Sommige hangen krampachtig nog aan een sport van een touwladder, klaar om te vallen en de nek te breken. Anderen zie je letterlijk het touw in een wurgpoging rond de nek gedraaid. Een aantal inventievellingen zijn er zelfs in geslaagd om de kerstman te elektrocuteren (in de symbolische vorm van lichtjes want echte stroom zou de mannetjes in rook doen opgaan). Heel duidelijk allemaal. Want geef nu toe een duidelijker symbool van het commerciële aan Kerstmis kan je niet hebben. De rood-witte met zwarte ceintuur versierde figuur is ontstaan in de jaren 30 bij een reclame stunt van Coca Cola. Ze staat dus helemaal niet symbool voor de kerstgedachte die juist over mensen, goede wil en vrede gaat. Ik denk dus dat het de goede kant opgaat. Is dat niet zo laat me toch die gedachte vasthouden tot in het nieuwe jaar. Kwestie van een goed begin te maken. O ja er is zelfs al een bevrijdingsfront opgericht je vindt het hier: http://www.wegmetdegevelkerstman.be/
22-12-2006 om 00:00
geschreven door Rikske
21-12-2006
Mannen...
Je hebt ze in alle maten en kleuren. Het kan wel handig zijn zon specimen in huis te halen. Toch moeten wij vrouwen wel bij de pinken blijven, want iedere medaille heeft ook wel een keerzijde. Persoonlijk denk ik dat zij het Eva nooit hebben vergeven dat zij eerst in de appel heeft gebeten en dat zij ons eeuwig zullen laten voelen dat Zij als eersten werden geschapen. Dat wij zowaar blij mogen zijn dat ze een lichaamsdeel hebben afgestaan, om ons deel te laten worden van de Schepping. Nu gebeurt het in deze drukke tijden, dat wij vrouwen toch wat om handen hebben. Naast onze dagelijkse beroeps- en andere bezigheden, er ook nog moeten voor zorgen dat alles perfect is voor de feesten. Zorgen dat voor iedereen een pakje onder de boom ligt. Een boom die we trouwens ook elk jaar eigenhandig moeten versieren, of er hangt geen bal aan . Van jut naar her lopen, met ellenlange boodschappenlijstjes om Hèt Kerstmaal tot een feest te maken, menus schrijven, zorgen dat het beste tafellinnen netjes is en dat de feestkledij er piekfijn uitziet . En dan mag er niks meer tussenkomen of het zou toch wel normaal zijn dat, wij vrouwen, ook eens onze tellen kwijt raken. Nu kwam er vandaag wèl wat tussen, want er was de begrafenis van een tantetje. Een halve dag de plannen opschuiven en in de late namiddag, na de gebruikelijke maaltijd met belegde broodjes, de agenda inkrimpen waar het kan en als de vliegende vaart de tijd inhalen. Moest efkes brut op de rem gaan staan, zodanig dat de rug van mijn achterbank loskwam en naar voor klikte, waardoor de inhoud van mijn koffer op mijn achterbank kwam te liggen. Werd dus eventjes met mijn voetjes terug op de grond gezet. Dacht ik onderweg aan het avondeten. Gauw nog even wat garnalen halen en vanavond eten we tomaat garnaal met frietjes. Zegt meneer dan s avonds : Och ! Ik dacht toch aan warm eten !!! Heb je dan niet gekookt ? Dacht ik even : Zal ik eens een nieuwe man maken uit een ander lichaamsdeel ?
21-12-2006 om 22:21
geschreven door Mamiek
resultaat
Hoi,
ik vertelde toch van die sollicitatie laatst?
en nu....
straal glunder grijns!!!!
ik heb een nieuwe baan!!!
Hieperde piep hoera!!!!
liefs
Esha
21-12-2006 om 16:49
geschreven door esha
20-12-2006
Rood-witjes op strooptocht
Ik persoonlijk ben er dol op, op al die gigantische, grote, middelgrote tot en met mini rood-witte inbrekertjes aan de gevels met die handige grote zak op de schouders om straks de buit in te vervoeren als ze eindelijk via die touwtjes omhoog zijn geraakt bij dat raam van de slaapkamer, de badkamer, de trapgang, de zolder, het toilet om er in de correcte volgorde een beduimelde kama sutra, een volautamatische zonnecelaangedreven elektrische tandenborstel, een porseleinen postuurken van oma dat bestoft op de vensterbank staat te treuren, de babyfoto van nonkel Frans en tenslotte de gifgroene monddode wc-eend mee te pikken. Kleur! Vrolijkheid! Leegte! Ho, ho! Djingle met die bells, boys! Shake them until they break! Zelf zijn we al jaren de gelukkige buren van heerlijke lichtorgels die hun huis en tuin met duizenden flikkerende slingers behangen zodra de donkere dagen eraan komen om te eindigen in de climax van camp: het van-top-tot-teen verlichte rendier die het fluorescerend sleetje mag voortrekken met daarin: jawel zo'n rood-witje op strooptocht.
Vandaag was er overigens weer eens een schaap ontsnapt. Een dikke witte. Is het niet raar dat het altijd de dikste zijn die ontsnappen? Met een rood jasje om en een muts op had hij nog langer aan de omheinde weide kunnen ontkomen, maar zo slim was hij niet, hij liep blatend heen en weer over het landweggetje dat wij "onze straat" noemen en joeg zoveel passanten de gracht in door bleek en schrikkig voor hun wielen te springen, dat ze allemaal van weeromstuit aan onze voordeur kwamen kloppen (want de bel doet het niet) om ons het grote nieuws te vertellen, jamaar zeg ik dat is het schaap van Johan van ginder verder, ik heb hem gebeld, laat u mij nu aub met rust , ik probeer een vis te bakken, het rookalarm gaat af, ie-woe-ie-woe, niet te harden, dat doet het altijd als het brandlucht ruikt, altijd als ik kook dus, nee ik ga het schaap niet op m'n dooie eentje vangen dank u, laat het maar nog even van de vrijheid proeven, ie-woe-ie-woe, ik zet alle deuren en ramen open, het alarm stopt tevreden, eindelijk de frisse lucht gekregen waar hij om zeurde.
Dat allemaal om te zeggen, dat ze er van mij mogen zijn. Samen met de tere bambisteaks en de noeste struisvogelhompen, de foies très gras en de nepcaviaar, de goede voornemens en de fusees die knetterend hemelwaarts knallen en sterren toveren daar waar de nacht het diepst is.
En straks januari, zo'n frivole frisse maand vol reclamebladen die schoonmaakproducten aanprijzen tegen twee voor de prijs van drie.Een mens zou van minder lyrisch worden.
20-12-2006 om 19:19
geschreven door Anna
blij
blij...
met de dag van vandaag... zomaar om alles en om niets... zomaar blij vandaag...
dag dag liefs Esha
20-12-2006 om 19:14
geschreven door esha
Wanneer
Het is wanneer
Ik aan je denk
Dat ik ophoud
Met leven
De wereld draait
Steeds sneller
Enkel jij en ik
Staan stil.
Het is wanneer
Ik aan je denk
Dat ik niet meer
Ademen kan
Het is wanneer
Ik je zo hard
Mis, dat mijn
Hart stopt slaan.
20-12-2006 om 10:07
geschreven door Hannie
19-12-2006
Beste BiBi en Trouwe Tatanka
Die mooie gedichten die jullie steeds tikken zijn om duimen en vingers van af te likken. Toch doe ik voortaan mijn handschoenen aan uit voorzorg om niet in mijn vingers te stikken.
19-12-2006 om 22:37
geschreven door Frelis
Voor A.
En nu is diezelfde tafel leeg
Je zat daar,
die stoel
At, dronk en vertelde
Dat waren
Jouw bord, bestek en glas,
De stoffen servet
Waarover je je verwonderde.
Weg.
Het gevoel van feest
Van terugvinden
Van niet goed weten
Waarheen met dat verleden
Zo mooi, met jou
En nu afwassen
19-12-2006 om 18:02
geschreven door Moshe
17-12-2006
Haar limericks hebben me steeds bevallen Het zijn altijd weer verfijnde gevallen In deze kerstsfeer doet ze het alweer met deze ode aan Bartje zijn ballen
17-12-2006 om 20:06
geschreven door Tatanka Yotanka
Donker
De donkerste dagen komen stilaan, Ons Bartje heeft zijn ballenjasje aan. Overal muziek lichtjes met elektriek. Pakjes zijn duur, een knuffel niet, komaan.
17-12-2006 om 08:45
geschreven door Bi Bi
16-12-2006
"24 heures dans une journée, 86400 secondes et toujours pas de temps pour nous..."
Ik voel me leeg. Nog leger dan een doosje pillen dat door een suïcidaal persoon tot zich werd genomen, nog leger dan de fles whisky van diezelfde persoon. De wereld voelt aan als dat kwetsbare doosje dat zonder pillen elk moment in elkaar kan zakken. Ik ben de fles en benauw mezelf door rond te waren in mijn eigen vacuüm toestand. Ik heb geen idee hoe ik me weer moet vullen. Of waarmee. Ik heb geen idee wie me in deze positie gebracht heeft. Of hoe. Ik weet alleen wat is. Het enige dat is, is dat ik ben.En ik ben leeg. Een uitgeklopte, versleten stofzuigerzak, vol enge pluisjes die niet meer afwillen, achteloos in de vuilnisbak gepropt. En zelfs geen antiekfreak zal mij nog willen. Geen enkele sloddervos diept uit zijn vuilnisbak weggesmeten stofzuigzakken. Niemand is zo gek om een vuile lege zak opnieuw te vullen. Hooguit wordt de fles op een kast gezet, ter herinnering. Maar daar sta je dan ook mooi, eenzaam en alleen, volledig uitgeput bovenop een kast, volledig te verstoffen en bijna even vuil als de stofzuigerzak. Een eeuwigheid lig je in je eigen vuil weg te kwijnen of je nu een zak of een fles of een doosje bent.
Weggegooid ben je niks meer waard. Leeg ben je niks waard. (In een redevoering zou dit leiden naar een syllogisme: leeg ben je niks waard, ik ben leeg, ergo ik ben niks waard. Mijn hersenen maken rare sprongetjes, maar een feit is een feit.) Zelfs het leven van een vuilnisbak is aangenamer, hoe vaak hij ook geleegd wordt, hij wordt steeds opnieuw gevuld. Tot ook hij de doodstraf krijgt, verbannen in eeuwige leegheid en zelf in een veel grotere vuilbak terechtkomt, Het Stort. Of erger, de verbrandingsoven. Daarna is er niks meer. Misschien is dat nog geen zon slecht idee. Oplossen, verdampen, verbranden, verkolen. Wederkeren tot stof. Uit stof zijt gij geschapen en tot stof zult gij wederkeren. Een prachtige zin, God kon tenminste iets goed, schrijven dat die man kan. Tenminste één talent dat hij meerdere keren heeft uitgeprobeerd en gepoogd heeft te verbeteren.
Niet zoals een van zijn eerste creaties: De Wereld. Of nog erger: De Mens. Gelukkig heeft de man met de lange witte baard (nee, niet Sinterklaas) ook nog iets anders gegeven aan de mens (behalve dan zijn verschrikkelijke vaardigheid om te voelen of nét niet), de Kunst. Hij dacht waarschijnlijk: ah, in die kleine 70 jaar dat ze leven, ik moet ze toch iets geven? en zodus ontstonden de kunsten. En de vuilnisbak. Laten we onze leegheid allemaal botvieren op de Kunst. Schrijf, schilder, musiceer, teken, plasticeer, ontwerp of zing zo vals als je maar kan je eigen composities onder de douche. Maar doe iets, vul je eigen leegheid met jezelf, wacht niet tot een ander je vult. Dan kun je eeuwig wachten en is het misschien te laat
16-12-2006 om 13:05
geschreven door Hannie
Bartkronieken (7)
Beste broer
Toen mama schreef hoe goed je het wel stelt bij je baasje deed me dat veel plezier. Ik wist niet dat er nog zon fijne baasjes bestonden. Hoewel ik heb nu toch ook al een paar baasjes overleefd die op zich, allemaal wel meevielen en liever een niet van voeten en tenen ontdane kerstboom in huis brengen, om ons achteraf terug in de buitenlucht te kunnen zetten.
Het baasje dat ik nu heb - een boom van een kerel trouwens zo ééntje, wel, dat heb ik nog nooit meegemaakt Je zou me hier moeten zien staan, half in mijn blootje en met een aantal gebroken armen. En dat nadat ik eergisteren pas helemaal opnieuw, voor de derde keer, werd volgehangen met ballen en slingers en engelenhaar en ook een ster op mijn kop.
De eerste keer dat mijn baasje mij van kop tot teen versierde, was toen hij me pas in huis had gehaald; hij was zo content dat hij gelijk begon, me van ballen en slingers te voorzien, dat het een lieve lust was. Daar had hij veel dorst van gekregen en hij was dan maar naar zijn stamcafé gegaan. En toen hij enkele uren later terug thuis kwam, was hij mij natuurlijk compleet vergeten. Hij heeft me toen met klikken en klakken volledig omver gelopen. Om nog maar te zwijgen van de naam die ik toen van hem heb gekregen, Godver Kloteboom. Ga met zon naam maar eens een lief zoeken
Enfin, hij heeft gelukkig wel een lief die me dan ook zeer liefdevol en vakkundig verzorgd en opnieuw aangekleed heeft, tot grote frustratie van mijn baasje die dan maar naar zijn stamcafé is getrokken om het gebrek aan aandacht van zijn lief te compenseren. Toen hij enkele uren later al zingend en dansend terug kwam binnengewaggeld was het natuurlijk weer van dat. Enfin met de deegroller in de hand heeft zijn lief er toen op toegezien dat mijn baasje me weer helemaal zou in orde brengen.
Nadat hij deze morgen met een eikenhouten hoofd is opgestaan is hij er nog maar eens in geslaagd om over het snoer van mijn slinger te struikelen waarbij hij mijn naam zeer luid declameerde. Hier sta ik dus weer. Ik denk niet dat er nog één andere kerstboom is die op één jaar tijd zo vaak werd omver gelopen en zo dikwijls is versierd geworden. Behalve dan je tante misschien, met haar bosje van lichte zeden.
Maar het is niet allemaal kommer en kwel Mijn baasje is zo fijngevoelig. Bijna dagelijks vergast hij me op voordracht en toneel en laat hij me zijn kladversies van zijn zelfgeschreven stukken inkijken. Daar zit dikwijl ook fanmail tussen met fotos van groupies en behaatjes en slipjes Dan wordt hij erg emotioneel waarna hij erg veel dorst krijgt en zich richting stamcafé begeeft
Waarom heeft hij mij toch in het midden van de kamer gezet en niet in een hoekske waar ieder zichzelf respecterende kerstboom zich thuis voelt?
16-12-2006 om 00:00
geschreven door Frelis
Christmasblues
Schrijfsels van verschoppelingen en parias die de blues in hun hart dragen, die zelf levende blues zijn, we zijn ertegen gehard als staal. Edoch, deze week werd alhier toch een moeizame traan weggepinkt toen we in onze brievenbus een flard papier vonden met een wanhoopskreet. Daaruit het volgende fragment:
( ) Ze hingen nog maar net in de kerstboom of Dirk, dat is die Starfighterpiloot van twee huizen verder, kwam zijn vrouw heel laag en geluidsmuurgewijs goeiedag zeggen, met het gevolg dat mijn ballen te pletter sloegen op de heilige familie die in gruzelementen uiteenspatte. Dat was er net iéts te veel aan voor Gerolf, onze gesneden kater, die in paniek via de open haard wilde ontsnappen. Hij merkte te laat dat kattenpels tot de uiterst brandbare materialen behoort, schoot daarop roodgloeiend de gordijnen in en als een tilt geslagen vlammenwerper trok hij vervolgens een inferno van vernieling doorheen heel het huis, tot hij zich radeloos krijsend in het bad stortte. Ons Nancy, die languit in datzelfde bad zalig lag te soezen, heb ik nadien met veel moeite en een stukje ongezouten spek van de kleerkast kunnen lokken en in de psychiatrische kliniek zeggen ze dat het nog wel een hele tijd kan duren voor ze weer helemaal normaal reageert. Ze miauwt toch al veel minder.
Maar niet alleen de heilige familie is uit mekaar gespat, want terwijl ik gisteren bij ons Nancy in de kliniek was en haar geduldig een portie van haar lievelingsbrokjes voerde, heeft Patrick, dat is mijn man, de knoop én onze huwelijksbanden op bijzonder vakkundige en bruuske wijze doorgehakt en is met de noorderzon, een overvolle verhuiswagen en een jong ding van negentien op zijn schoot naar onbekende oorden vertrokken. Werkelijk álles heeft hij meegepakt, dat is toch om te janken hè. En nu zit ik hier dus alleen op de grond in het midden van een lege kamer en in een geur van verschroeide aarde bij een stompje kaars op een stukje behangpapier naar u te schrijven. Ik wou met kerstavond eens een eenzame, bij voorkeur dakloze Armeniër uitnodigen, maar ik dans wel met mezelf, tenzij
Tenzij u in deze donkere dagen natuurlijk ook snakt naar een goed gesprek met een bijzonder goed geproportioneerde dame, eertijds niet onbemiddeld en proper op zichzelf. Als dat zo is, zou u me dan op het onderstaande gsm-nummer willen contacteren, zodat ik enkele suggesties kan doen inzake de samenstelling van het menu en de keuze van de wijnen die we in een van de luxueuze vertrekken van uw riante woonst kunnen nuttigen alvorens over te gaan tot de nachtelijke degustatie van de fijne vleeswaren die ik u graag in alle intimiteit als eindejaarsgeschenk wil aanbieden? ( )
Jammer, maar helaas: een mens kan niet elke sukkelaar voorthelpen in deze barre tijden en soms moet zélfs ik van mijn hart een steen maken. Ik heb al een afspraak voor die avond met zes illegale Oezbeken en een blinde, zwarte bluesgitarist
16-12-2006 om 00:00
geschreven door Tatanka Yotanka
15-12-2006
bart krijgt post
hoi Bart,
van je moeder hoorde ik dat het je goed gaat, dat je een fijn baasje hebt die prima voor je zorgt. geniet ervan beste vent!! enne... kan je het niet voor elkaar krijgen dat je baasje mij ook neemt, of de vriendin van je baasje misschien? want eerlijk gezegd ben ik wel een beetje jaloers ik sta hier nog maar steeds met mijn voeten in de koude grond het is kaal, het is donker, het is koud en een beetje eenzaam nu bijna iedereen vertrokken is jaja, ik weet wel dat ik gewoon geduld moet hebben en misschien de volgende keer aan de beurt ben, maar toch... nou ja, als je nu al wat voor me kan doen, dan hoor ik het graag
