Warme jassen

En koude neuzen

Willen samen schuilen

Weg van wind

Of waterige stormen

Enkel voor zichzelf

Alleen met zichzelf

IJskoude handen

Willen zich wel

Verwarmen.


een gezellige kerst voor iedereen!

24-12-2006 om 12:32 geschreven door Hannie  

23-12-2006 om 23:05 geschreven door Bi Bi  

waag ik me bij deze ook aan een "tegen"-blog. Het gaat NIET over plastic kerstbomen, de veel te luide muziek in doorrrookte cafés, met siliconen gevulde boezems,  de Bush-administratie, verkeersdoden, uitgeademde rokerslucht, spellingsfouten, hongerdoden, AIDS-slachtoffers, sluikstorters, bumperklevers, zondagrijders, kankeraars, middenstrookplakkers, pedofielen, miljarden-peuken-overal-op-straat-in-het-bos-op-het-strand-wegsmijters, stinkende rioolputten, reetkevers, sluitende fabrieken, wildplassers, hoofdpijn, mierenneukers, vandalen, moordenaars, egotrippers, maandstonden, blaren, katers, pessimisten ...

Wat is er MIS met de "kerstman-tegen-de-gevel"? Het lijkt wel of we op zoek gaan naar dingen om "tegen" te kunnen zijn.
Weet je wat? Laat ons ineens met zijn allen die ondingen van de muur gaan sleuren bij buurman. O ja, en breek dan maar gelijk die ster van zijn auto, de vuile kapitalist. En daarna van alle jeeps de banden plat, tot iemand wordt betrapt en voor de rechter verschijnt. "Oh, mijnheer de rechter, vergeef het hem, hij heeft een moeilijke jeugd gehad. Teveel kerstmannen-aan-de-gevel gezien." 

Ook wel bijzonder passend in deze tijden van (tegen) "vrede op aarde aan alle mensen van goede wil".

Dat "tegen" dingen zijn is ongetwijfeld een stukje "brood en spelen"... Jammer voor hen die steeds op hun honger blijven zitten of erger nog, niet tegen hun verlies kunnen...

Ik probeer alvast te volharden in het "voor" dingen te zijn...
Voor democratie, gratis kinderopvang, seks voor en zonder huwelijk, warme chocomelk op het haardkleed, persvrijheid, onbewolkte sterrenhemels, romantiek, blogs maar ook voor -zet, -uitgang, -spel en -deelpak...

En jullie?

22-12-2006 om 00:00 geschreven door Knipper  

Ik was er me niet van bewust tot ik het ook op een website zag. Er is onder de mensen een stille protestbeweging op gang gekomen tegen de commercialisering van Kerstmis. Over is het zichtbaar en toch is het eigenlijk heel subtiel. De echt aandachtige onder ons hebben het dadelijk in de smiezen maar omwille van de vele die er snel aan voorbijgaan maak ik het even duidelijk. Het gaat namelijk over die opgehangen kerstmannen. Jaja het is heel duidelijk ze worden opgehangen, vermoord of toch ongeveer zo iets. Sommige hangen krampachtig nog aan een sport van een touwladder, klaar om te vallen en de nek te breken. Anderen zie je letterlijk het touw in een wurgpoging rond de nek gedraaid. Een aantal inventievellingen zijn er zelfs in geslaagd om de kerstman te elektrocuteren (in de symbolische vorm van lichtjes want echte stroom zou de mannetjes in rook doen opgaan). Heel duidelijk allemaal. Want geef nu toe een duidelijker symbool van het commerciële aan Kerstmis kan je niet hebben. De rood-witte met zwarte ceintuur versierde figuur is ontstaan in de jaren 30 bij een reclame stunt van Coca Cola. Ze staat dus helemaal niet symbool voor de kerstgedachte die juist over mensen, goede wil en vrede gaat. Ik denk dus dat het de goede kant opgaat. Is dat niet zo laat me toch die gedachte vasthouden tot in het nieuwe jaar. Kwestie van een goed begin te maken. O ja er is zelfs al een bevrijdingsfront opgericht je vindt het hier: http://www.wegmetdegevelkerstman.be/

22-12-2006 om 00:00 geschreven door Rikske  

Je hebt ze in alle maten en kleuren.
Het kan wel handig zijn zo’n specimen in huis te halen.
Toch moeten wij vrouwen wel bij de pinken blijven, want iedere medaille heeft ook wel een  keerzijde.
Persoonlijk denk ik dat zij het Eva nooit hebben vergeven dat zij eerst in de appel heeft gebeten en dat zij ons eeuwig zullen laten voelen dat ‘Zij’ als eersten werden geschapen.
Dat wij zowaar blij mogen zijn dat ze een lichaamsdeel hebben afgestaan, om ons deel te laten worden van ‘de Schepping’.
Nu gebeurt het in deze drukke tijden, dat wij vrouwen toch wat om handen hebben.
Naast onze dagelijkse beroeps- en andere bezigheden, er ook nog moeten voor zorgen dat alles perfect is voor de feesten. Zorgen dat voor iedereen een pakje onder de boom ligt. Een boom die we trouwens ook elk jaar eigenhandig moeten versieren, of er hangt geen bal aan… .
Van jut naar her lopen, met ellenlange boodschappenlijstjes om ‘Hèt Kerstmaal’ tot een feest te maken, menu’s schrijven, zorgen dat het beste tafellinnen netjes is en dat de feestkledij er piekfijn uitziet… .
En dan mag er niks meer tussenkomen of het zou toch wel normaal zijn dat, wij vrouwen, ook eens onze tellen kwijt raken.
Nu kwam er vandaag wèl wat tussen, want er was de begrafenis van een tantetje. Een halve dag de plannen opschuiven en in de late namiddag, na de gebruikelijke maaltijd met belegde broodjes, de agenda inkrimpen waar het kan en als de vliegende vaart de tijd inhalen.
Moest efkes brut op de rem gaan staan, zodanig dat de rug van mijn achterbank loskwam en naar voor klikte, waardoor de inhoud van mijn koffer op mijn achterbank kwam te liggen.
Werd dus eventjes met mijn voetjes terug op de grond gezet.
Dacht ik onderweg aan het avondeten.
”Gauw nog even wat garnalen halen en vanavond eten we ‘tomaat garnaal’ met frietjes”.
Zegt meneer dan ’s avonds : “ Och…! Ik dacht toch aan warm eten !!! Heb je dan niet gekookt ?”
Dacht ik even : “ Zal ik eens een nieuwe man maken uit een ander lichaamsdeel ?”

21-12-2006 om 22:21 geschreven door Mamiek  

21-12-2006 om 16:49 geschreven door esha  

Ik persoonlijk ben er dol op, op al die gigantische, grote, middelgrote tot en met mini rood-witte inbrekertjes aan de gevels met die handige grote zak op de schouders om straks de buit in te vervoeren als ze eindelijk via die touwtjes omhoog zijn geraakt bij dat raam van de slaapkamer, de badkamer, de trapgang, de zolder, het toilet… om er in de correcte volgorde een beduimelde kama sutra, een volautamatische zonnecelaangedreven elektrische tandenborstel, een porseleinen postuurken van oma dat bestoft op de vensterbank staat te treuren, de babyfoto van nonkel Frans en tenslotte de gifgroene monddode wc-eend mee te pikken. Kleur! Vrolijkheid! Leegte! Ho, ho! Djingle met die bells, boys! Shake them until they break! Zelf zijn we al jaren de gelukkige buren van heerlijke lichtorgels die hun huis en tuin met duizenden flikkerende slingers behangen zodra de donkere dagen eraan komen om te eindigen in de climax van camp: het van-top-tot-teen verlichte rendier die het fluorescerend sleetje mag voortrekken met daarin: jawel… zo'n rood-witje op strooptocht.

Vandaag was er overigens weer eens een schaap ontsnapt. Een dikke witte. Is het niet raar dat het altijd de dikste zijn die ontsnappen? Met een rood jasje om en een muts op had hij nog langer aan de omheinde weide kunnen ontkomen, maar   zo slim was hij niet, hij liep blatend heen en weer over het landweggetje dat wij "onze straat" noemen en joeg zoveel passanten de gracht in door bleek en schrikkig voor hun wielen te springen, dat ze allemaal van weeromstuit aan onze voordeur kwamen kloppen (want de bel doet het niet) om ons het grote nieuws te vertellen, jamaar zeg ik dat is het schaap van Johan van ginder verder, ik heb hem gebeld, laat u mij nu aub met rust , ik probeer een vis te bakken, het rookalarm gaat af, ie-woe-ie-woe, niet te harden, dat doet het altijd als het brandlucht ruikt, altijd als ik kook dus, nee ik ga het schaap niet op m'n dooie eentje vangen dank u, laat het maar nog even van de vrijheid proeven, ie-woe-ie-woe, ik zet alle deuren en ramen open, het alarm stopt tevreden, eindelijk de frisse lucht gekregen waar hij om zeurde.

Dat allemaal om te zeggen, dat ze er van mij mogen zijn. Samen met de tere bambisteaks en de noeste struisvogelhompen, de foies très gras en de nepcaviaar, de goede voornemens en de fusees die knetterend hemelwaarts knallen en sterren toveren daar waar de nacht het diepst is.

En straks januari, zo'n frivole frisse maand vol reclamebladen die schoonmaakproducten aanprijzen tegen twee voor de prijs van drie.   Een mens zou van minder lyrisch worden.

20-12-2006 om 19:19 geschreven door Anna  

20-12-2006 om 19:14 geschreven door esha  

Het is wanneer

Ik aan je denk

Dat ik ophoud

Met leven

De wereld draait

Steeds sneller

Enkel jij en ik

Staan stil.

Het is wanneer

Ik aan je denk

Dat ik niet meer

Ademen kan

Het is wanneer

Ik je zo hard

Mis, dat mijn

Hart stopt slaan.

20-12-2006 om 10:07 geschreven door Hannie  

Die mooie gedichten die jullie steeds tikken
zijn om duimen en vingers van af te likken.
Toch doe ik voortaan
mijn handschoenen aan
uit voorzorg om niet in mijn vingers te stikken.

19-12-2006 om 22:37 geschreven door Frelis  

En nu is diezelfde tafel leeg

Je zat daar,

die stoel

At, dronk en vertelde

Dat waren

Jouw bord, bestek en glas,

De stoffen servet

Waarover je je verwonderde.

Weg.

Het gevoel van feest

Van terugvinden

Van niet goed weten

Waarheen met dat verleden

Zo mooi, met jou

En nu afwassen

19-12-2006 om 18:02 geschreven door Moshe