|
Lieve ...
Een mens doet al eens wat water in de wijn voor zijn en/of haar huisgenoten. Zo komt het dat hier op dit ogenblik 4FM opstaat. Nogal licht verteerbare popmuziek, niet slecht, weinig gebabbel en voorwaar af en toe pop van het "betere" genre...
Eens wat anders dan Klara, waar ik sinds enkele weken bijna klokvast naar luister, bij het pendelen tussen woon- en werkplaats.
Nadat onze (heftig puberende) dochter mij wist te vertellen dat haar vriendin haar had verteld dat ik een saaie vader was ("ha ja, want ik heb haar verteld dat jij naar Klara luistert en haar papa luistert tenminste naar Studio Brussel, en dat is véééél koeler, hé vake") kan ik makkelijker weerstaan aan de drang om een andere radiozender te kiezen, als er weer eens "muzak" weerklinkt door de huiskamer. Ik betrap mezelf erop dat ik - net als mijn vader vroeger trouwens - al eens makkelijker de uitdrukking "zet dat lawaai (of tjingel tjangel dan wel ketelmuziek, afhankelijk van...) eens wat stiller " in de mond neem.
Vergeef me dat ik je weinig of niet heb opgezocht, niet gebeld, noch enig ander teken van (virtueel) leven heb gestuurd. Het was niet van niet willen. Eerder van niet kunnen. Hoewel... waar een wil is, schijnt een weg te zijn. En toch... Ik had daar eigenlijk geen behoefte aan; het was stil in mij. Eerlijk gezegd genoot en geniet ik er zelfs van om helemaal te kunnen opgaan in mijn nieuwe werk. Ik ben als het ware tijdelijk even workoholic geworden. Het lijkt wel of ik even dien te compenseren, voor de lange periode van hangerige landerigheid en haast geforceerde "positieve ingesteldheid" die ik mezelf oplegde.
Of is het een vlucht? Nader zelfonderzoek leert me immers dat er mogelijk ook enige vorm van midlife-crisis mee te maken kan hebben. Maar genoeg over mezelf gereflecteerd.
Met de huisgenoten gaat het prima. (naar ik meen te weten althans, want mijn nazaten eigenen zich hoe langer hoe meer hun "eigen" leven toe en proberen dingen uit, zonder hun ouders in alles te betrekken.) Met andere woorden, kleine kinderen worden groot. En zo is het goed natuurlijk. Gelukkig kan er op tijd en stond nog een knuffel af voor hun ouders, dus dat zit wel snor, vermoeden wij.
Al klinkt dit briefje misschien melig of weemoedig, zo voel ik me niet. Al is dat maar een stukje van de waarheid; in het woord weemoedig zit immers ook het woordje "moe"; En zo voel ik me dan weer wel. Wintergevoel? Verlangen naar de zon? Midlife crisis?
Het zal me worst wezen. Ik voel wat ik voel en ik ben wat ik ben. "Niet over nadenken... gewoon doorleven en op naar het volgende paragraafje van mijn levensboekje" zeg ik mezelf maar weer.
Laat je eens iets van je horen?
Hartelijke groeten
|
