Ik persoonlijk ben er dol op, op al die gigantische, grote, middelgrote tot en met mini rood-witte inbrekertjes aan de gevels met die handige grote zak op de schouders om straks de buit in te vervoeren als ze eindelijk via die touwtjes omhoog zijn geraakt bij dat raam van de slaapkamer, de badkamer, de trapgang, de zolder, het toilet om er in de correcte volgorde een beduimelde kama sutra, een volautamatische zonnecelaangedreven elektrische tandenborstel, een porseleinen postuurken van oma dat bestoft op de vensterbank staat te treuren, de babyfoto van nonkel Frans en tenslotte de gifgroene monddode wc-eend mee te pikken. Kleur! Vrolijkheid! Leegte! Ho, ho! Djingle met die bells, boys! Shake them until they break! Zelf zijn we al jaren de gelukkige buren van heerlijke lichtorgels die hun huis en tuin met duizenden flikkerende slingers behangen zodra de donkere dagen eraan komen om te eindigen in de climax van camp: het van-top-tot-teen verlichte rendier die het fluorescerend sleetje mag voortrekken met daarin: jawel zo'n rood-witje op strooptocht.
Vandaag was er overigens weer eens een schaap ontsnapt. Een dikke witte. Is het niet raar dat het altijd de dikste zijn die ontsnappen? Met een rood jasje om en een muts op had hij nog langer aan de omheinde weide kunnen ontkomen, maar zo slim was hij niet, hij liep blatend heen en weer over het landweggetje dat wij "onze straat" noemen en joeg zoveel passanten de gracht in door bleek en schrikkig voor hun wielen te springen, dat ze allemaal van weeromstuit aan onze voordeur kwamen kloppen (want de bel doet het niet) om ons het grote nieuws te vertellen, jamaar zeg ik dat is het schaap van Johan van ginder verder, ik heb hem gebeld, laat u mij nu aub met rust , ik probeer een vis te bakken, het rookalarm gaat af, ie-woe-ie-woe, niet te harden, dat doet het altijd als het brandlucht ruikt, altijd als ik kook dus, nee ik ga het schaap niet op m'n dooie eentje vangen dank u, laat het maar nog even van de vrijheid proeven, ie-woe-ie-woe, ik zet alle deuren en ramen open, het alarm stopt tevreden, eindelijk de frisse lucht gekregen waar hij om zeurde.
Dat allemaal om te zeggen, dat ze er van mij mogen zijn. Samen met de tere bambisteaks en de noeste struisvogelhompen, de foies très gras en de nepcaviaar, de goede voornemens en de fusees die knetterend hemelwaarts knallen en sterren toveren daar waar de nacht het diepst is.
En straks januari, zo'n frivole frisse maand vol reclamebladen die schoonmaakproducten aanprijzen tegen twee voor de prijs van drie.Een mens zou van minder lyrisch worden.
20-12-2006 om 19:19
geschreven door Anna
blij
blij...
met de dag van vandaag... zomaar om alles en om niets... zomaar blij vandaag...
dag dag liefs Esha
20-12-2006 om 19:14
geschreven door esha
Wanneer
Het is wanneer
Ik aan je denk
Dat ik ophoud
Met leven
De wereld draait
Steeds sneller
Enkel jij en ik
Staan stil.
Het is wanneer
Ik aan je denk
Dat ik niet meer
Ademen kan
Het is wanneer
Ik je zo hard
Mis, dat mijn
Hart stopt slaan.
20-12-2006 om 10:07
geschreven door Hannie
19-12-2006
Beste BiBi en Trouwe Tatanka
Die mooie gedichten die jullie steeds tikken zijn om duimen en vingers van af te likken. Toch doe ik voortaan mijn handschoenen aan uit voorzorg om niet in mijn vingers te stikken.
19-12-2006 om 22:37
geschreven door Frelis
Voor A.
En nu is diezelfde tafel leeg
Je zat daar,
die stoel
At, dronk en vertelde
Dat waren
Jouw bord, bestek en glas,
De stoffen servet
Waarover je je verwonderde.
Weg.
Het gevoel van feest
Van terugvinden
Van niet goed weten
Waarheen met dat verleden
Zo mooi, met jou
En nu afwassen
19-12-2006 om 18:02
geschreven door Moshe
17-12-2006
Haar limericks hebben me steeds bevallen Het zijn altijd weer verfijnde gevallen In deze kerstsfeer doet ze het alweer met deze ode aan Bartje zijn ballen
17-12-2006 om 20:06
geschreven door Tatanka Yotanka
Donker
De donkerste dagen komen stilaan, Ons Bartje heeft zijn ballenjasje aan. Overal muziek lichtjes met elektriek. Pakjes zijn duur, een knuffel niet, komaan.
17-12-2006 om 08:45
geschreven door Bi Bi
16-12-2006
"24 heures dans une journée, 86400 secondes et toujours pas de temps pour nous..."
Ik voel me leeg. Nog leger dan een doosje pillen dat door een suïcidaal persoon tot zich werd genomen, nog leger dan de fles whisky van diezelfde persoon. De wereld voelt aan als dat kwetsbare doosje dat zonder pillen elk moment in elkaar kan zakken. Ik ben de fles en benauw mezelf door rond te waren in mijn eigen vacuüm toestand. Ik heb geen idee hoe ik me weer moet vullen. Of waarmee. Ik heb geen idee wie me in deze positie gebracht heeft. Of hoe. Ik weet alleen wat is. Het enige dat is, is dat ik ben.En ik ben leeg. Een uitgeklopte, versleten stofzuigerzak, vol enge pluisjes die niet meer afwillen, achteloos in de vuilnisbak gepropt. En zelfs geen antiekfreak zal mij nog willen. Geen enkele sloddervos diept uit zijn vuilnisbak weggesmeten stofzuigzakken. Niemand is zo gek om een vuile lege zak opnieuw te vullen. Hooguit wordt de fles op een kast gezet, ter herinnering. Maar daar sta je dan ook mooi, eenzaam en alleen, volledig uitgeput bovenop een kast, volledig te verstoffen en bijna even vuil als de stofzuigerzak. Een eeuwigheid lig je in je eigen vuil weg te kwijnen of je nu een zak of een fles of een doosje bent.
Weggegooid ben je niks meer waard. Leeg ben je niks waard. (In een redevoering zou dit leiden naar een syllogisme: leeg ben je niks waard, ik ben leeg, ergo ik ben niks waard. Mijn hersenen maken rare sprongetjes, maar een feit is een feit.) Zelfs het leven van een vuilnisbak is aangenamer, hoe vaak hij ook geleegd wordt, hij wordt steeds opnieuw gevuld. Tot ook hij de doodstraf krijgt, verbannen in eeuwige leegheid en zelf in een veel grotere vuilbak terechtkomt, Het Stort. Of erger, de verbrandingsoven. Daarna is er niks meer. Misschien is dat nog geen zon slecht idee. Oplossen, verdampen, verbranden, verkolen. Wederkeren tot stof. Uit stof zijt gij geschapen en tot stof zult gij wederkeren. Een prachtige zin, God kon tenminste iets goed, schrijven dat die man kan. Tenminste één talent dat hij meerdere keren heeft uitgeprobeerd en gepoogd heeft te verbeteren.
Niet zoals een van zijn eerste creaties: De Wereld. Of nog erger: De Mens. Gelukkig heeft de man met de lange witte baard (nee, niet Sinterklaas) ook nog iets anders gegeven aan de mens (behalve dan zijn verschrikkelijke vaardigheid om te voelen of nét niet), de Kunst. Hij dacht waarschijnlijk: ah, in die kleine 70 jaar dat ze leven, ik moet ze toch iets geven? en zodus ontstonden de kunsten. En de vuilnisbak. Laten we onze leegheid allemaal botvieren op de Kunst. Schrijf, schilder, musiceer, teken, plasticeer, ontwerp of zing zo vals als je maar kan je eigen composities onder de douche. Maar doe iets, vul je eigen leegheid met jezelf, wacht niet tot een ander je vult. Dan kun je eeuwig wachten en is het misschien te laat
16-12-2006 om 13:05
geschreven door Hannie
Bartkronieken (7)
Beste broer
Toen mama schreef hoe goed je het wel stelt bij je baasje deed me dat veel plezier. Ik wist niet dat er nog zon fijne baasjes bestonden. Hoewel ik heb nu toch ook al een paar baasjes overleefd die op zich, allemaal wel meevielen en liever een niet van voeten en tenen ontdane kerstboom in huis brengen, om ons achteraf terug in de buitenlucht te kunnen zetten.
Het baasje dat ik nu heb - een boom van een kerel trouwens zo ééntje, wel, dat heb ik nog nooit meegemaakt Je zou me hier moeten zien staan, half in mijn blootje en met een aantal gebroken armen. En dat nadat ik eergisteren pas helemaal opnieuw, voor de derde keer, werd volgehangen met ballen en slingers en engelenhaar en ook een ster op mijn kop.
De eerste keer dat mijn baasje mij van kop tot teen versierde, was toen hij me pas in huis had gehaald; hij was zo content dat hij gelijk begon, me van ballen en slingers te voorzien, dat het een lieve lust was. Daar had hij veel dorst van gekregen en hij was dan maar naar zijn stamcafé gegaan. En toen hij enkele uren later terug thuis kwam, was hij mij natuurlijk compleet vergeten. Hij heeft me toen met klikken en klakken volledig omver gelopen. Om nog maar te zwijgen van de naam die ik toen van hem heb gekregen, Godver Kloteboom. Ga met zon naam maar eens een lief zoeken
Enfin, hij heeft gelukkig wel een lief die me dan ook zeer liefdevol en vakkundig verzorgd en opnieuw aangekleed heeft, tot grote frustratie van mijn baasje die dan maar naar zijn stamcafé is getrokken om het gebrek aan aandacht van zijn lief te compenseren. Toen hij enkele uren later al zingend en dansend terug kwam binnengewaggeld was het natuurlijk weer van dat. Enfin met de deegroller in de hand heeft zijn lief er toen op toegezien dat mijn baasje me weer helemaal zou in orde brengen.
Nadat hij deze morgen met een eikenhouten hoofd is opgestaan is hij er nog maar eens in geslaagd om over het snoer van mijn slinger te struikelen waarbij hij mijn naam zeer luid declameerde. Hier sta ik dus weer. Ik denk niet dat er nog één andere kerstboom is die op één jaar tijd zo vaak werd omver gelopen en zo dikwijls is versierd geworden. Behalve dan je tante misschien, met haar bosje van lichte zeden.
Maar het is niet allemaal kommer en kwel Mijn baasje is zo fijngevoelig. Bijna dagelijks vergast hij me op voordracht en toneel en laat hij me zijn kladversies van zijn zelfgeschreven stukken inkijken. Daar zit dikwijl ook fanmail tussen met fotos van groupies en behaatjes en slipjes Dan wordt hij erg emotioneel waarna hij erg veel dorst krijgt en zich richting stamcafé begeeft
Waarom heeft hij mij toch in het midden van de kamer gezet en niet in een hoekske waar ieder zichzelf respecterende kerstboom zich thuis voelt?
16-12-2006 om 00:00
geschreven door Frelis
Christmasblues
Schrijfsels van verschoppelingen en parias die de blues in hun hart dragen, die zelf levende blues zijn, we zijn ertegen gehard als staal. Edoch, deze week werd alhier toch een moeizame traan weggepinkt toen we in onze brievenbus een flard papier vonden met een wanhoopskreet. Daaruit het volgende fragment:
( ) Ze hingen nog maar net in de kerstboom of Dirk, dat is die Starfighterpiloot van twee huizen verder, kwam zijn vrouw heel laag en geluidsmuurgewijs goeiedag zeggen, met het gevolg dat mijn ballen te pletter sloegen op de heilige familie die in gruzelementen uiteenspatte. Dat was er net iéts te veel aan voor Gerolf, onze gesneden kater, die in paniek via de open haard wilde ontsnappen. Hij merkte te laat dat kattenpels tot de uiterst brandbare materialen behoort, schoot daarop roodgloeiend de gordijnen in en als een tilt geslagen vlammenwerper trok hij vervolgens een inferno van vernieling doorheen heel het huis, tot hij zich radeloos krijsend in het bad stortte. Ons Nancy, die languit in datzelfde bad zalig lag te soezen, heb ik nadien met veel moeite en een stukje ongezouten spek van de kleerkast kunnen lokken en in de psychiatrische kliniek zeggen ze dat het nog wel een hele tijd kan duren voor ze weer helemaal normaal reageert. Ze miauwt toch al veel minder.
Maar niet alleen de heilige familie is uit mekaar gespat, want terwijl ik gisteren bij ons Nancy in de kliniek was en haar geduldig een portie van haar lievelingsbrokjes voerde, heeft Patrick, dat is mijn man, de knoop én onze huwelijksbanden op bijzonder vakkundige en bruuske wijze doorgehakt en is met de noorderzon, een overvolle verhuiswagen en een jong ding van negentien op zijn schoot naar onbekende oorden vertrokken. Werkelijk álles heeft hij meegepakt, dat is toch om te janken hè. En nu zit ik hier dus alleen op de grond in het midden van een lege kamer en in een geur van verschroeide aarde bij een stompje kaars op een stukje behangpapier naar u te schrijven. Ik wou met kerstavond eens een eenzame, bij voorkeur dakloze Armeniër uitnodigen, maar ik dans wel met mezelf, tenzij
Tenzij u in deze donkere dagen natuurlijk ook snakt naar een goed gesprek met een bijzonder goed geproportioneerde dame, eertijds niet onbemiddeld en proper op zichzelf. Als dat zo is, zou u me dan op het onderstaande gsm-nummer willen contacteren, zodat ik enkele suggesties kan doen inzake de samenstelling van het menu en de keuze van de wijnen die we in een van de luxueuze vertrekken van uw riante woonst kunnen nuttigen alvorens over te gaan tot de nachtelijke degustatie van de fijne vleeswaren die ik u graag in alle intimiteit als eindejaarsgeschenk wil aanbieden? ( )
Jammer, maar helaas: een mens kan niet elke sukkelaar voorthelpen in deze barre tijden en soms moet zélfs ik van mijn hart een steen maken. Ik heb al een afspraak voor die avond met zes illegale Oezbeken en een blinde, zwarte bluesgitarist
16-12-2006 om 00:00
geschreven door Tatanka Yotanka
15-12-2006
bart krijgt post
hoi Bart,
van je moeder hoorde ik dat het je goed gaat, dat je een fijn baasje hebt die prima voor je zorgt. geniet ervan beste vent!! enne... kan je het niet voor elkaar krijgen dat je baasje mij ook neemt, of de vriendin van je baasje misschien? want eerlijk gezegd ben ik wel een beetje jaloers ik sta hier nog maar steeds met mijn voeten in de koude grond het is kaal, het is donker, het is koud en een beetje eenzaam nu bijna iedereen vertrokken is jaja, ik weet wel dat ik gewoon geduld moet hebben en misschien de volgende keer aan de beurt ben, maar toch... nou ja, als je nu al wat voor me kan doen, dan hoor ik het graag
prettige dagen en een groet van je neef Bram
15-12-2006 om 08:41
geschreven door esha
14-12-2006
Zilveren randje
Ik kreeg vandaag een smsje : Van alle mensen die ik graag heb, ben jij er eentje met een zilveren randje.
Lief hé. Het is leuk en plezant om zo iets toegestuurd te krijgen. Dus ik loop hier nu wat zilverachtig rond.
Maar hoe komt er in godsnaam iemand op het idee om mensen met een zilveren randje te bedenken?
Ik wens alle mensen een zilveren randje ...
14-12-2006 om 16:13
geschreven door Bi Bi
Beste Bartje,
Ik ben blij dat je zo een leuk baasje gevonden hebt, het klinkt er in ieder geval zeer leuk uit!
Met heimwee denk ik terug aan die leuke tijd, samen met de hele familie in dat bos in de ardennen. In de zomer speelde de zon door onze takken en genoten wij met volle teugen van de vele toeristen die verdwaalden op ons domein. Of die keer dat die Westvlaming met zijn rode citroën zich vastgereden had in dat drassige stukje net voor de voeten van opa Willy! Gelachen, niet normaal! In de winter kropen wij dan knusjes samen en hielden elkaar warm bij een glaasje everzwijnzeik en een bordje konijnekeutels. Wat was het toch leuk hé, zo allemaal saam?
Ik hoop dat jij ook nog soms aan die dagen denkt en je dan niet zo verdrietig bent als je vader en ik. Nuja, we wisten natuurlijk al voor we aan kinderen begonnen dat de dag ging komen dat we jullie gingen moeten achterlaten maar als die dag dan komt is het toch zeer pijnlijk.
Maar genoeg getreurwilgd, terug naar jou nu...
Geniet met volle teugen van de aandacht die je van je nieuwe baasje krijgt want voor je het weet lig je boven op een stapel lotgenoten met een bende jeneverzuipende dronkaards rond jou, die kijken hoe jij ligt op te fikken! Voel je echter geen slachtoffer, maar weet dat door jou verbranding straks misschien wel honderd chiro,scouts of KSA leden straks op zomerkamp kunnen! Dan komen ze misschien naar de ardennen en geef ik ze allemaal een zwiep van mijn takken, dat beloof ik jou!
Zo, nu ga ik je laten want ik moet nog schrijven naar je broertje godver kloteboom, die ergens in Ruiselede staat en die naam kreeg van zijn baasje toen die met een stuk in zijn kloten thuis kwam en in je broertje viel. Wedden dat die ook jenever zal staan zuipen als ze godver kloteboom in de hens steken?
Groetjes, Je mama.
14-12-2006 om 12:40
geschreven door Tjompe
WIEWIECHU
Jung Wang en zijn vriendin Lee Wang zitten samen hand in hand bij de waterkant. De zon gaat onder in Vietnam, Het is 20 graden en er staat een zacht briesje, Kortom het belooft een romantische avond te worden....... Jung Wang vraagt aan Lee Wang om "WIEWIECHU" te doen, maar Lee Wang zegt dat ze hoofdpijn heeft en er geen zin in heeft. Zij heeft er genoeg aan om gewoon samen aan de waterkant te zitten en vindt "WIEWIECHU" nu niet nodig, bovendien heeft ze angst dat men hun zou kunnen horen. Jung Wang blijft echter aandringen : "Please schatje, het is zolang geleden, we zullen het zachtjes doen en niemand zal ons horen. Ik heb er echt zin in !! Laat ons snel éénmaal WIEWIECHU doen!!" Lee Wang geeft toe: "OK!...eventje dan....en ze beginnen eraan......
(scroll maar naar beneden)
Ze tellen samen af 3...2...1...
WIEWIECHU A MELLY KLISMAS
WIEWIECHU A MELLY KLISMAS
WIEWIECHU A MELLY KLISMAS AND E HEPPY NUJIEL
Bij deze wens ik iedereen EEN FIJNE KERST en een VOORSPOEDIG2007!!!!
Hier wil ik dus ook naar toe : en nee niet voor de Sint of de Kerstman, maar ik wil het zonnetje en ik wil het graag terug lekker warm ...
14-12-2006 om 09:09
geschreven door Sweet Dreamerke
13-12-2006
zonder inspiratie
Wegens te druk zit ik zonder inspiratie ...
en toen ik een moment rust vond, las ik dit ...
" Laten we nooit toestaan dat
wat we niet kunnen krijgen, of niet hebben, of niet mogen hebben,
onze vreugde verpest over de dingen die we wel hebben en kunnen hebben.
Laten we ons geluk waarderen en niet vergeten dat
een van de belangrijkste levenslessen is
leren blij te zijn zonder de dingen die we niet kunnen of mogen hebben."
( Richard L. Evans)
Deze levenswijsheid had ik, met veel tijd, en veel inspiratie
niet half zo goed kunnen verwoorden!
13-12-2006 om 21:12
geschreven door Swanske
Brief
Liefste mama
Hier is eindelijk een briefje van je lieve kapoen. Sorry als ik een beetje foutjes schrijf maar dat komt omdat ik nu alleen maar een beetje rozig licht heb van een soort rode cijfertjes in een doosje waar 's morgens muziek uitkomt voor mijn baasje zodat hij weet dat hij moet opstaan.
Hoe gaat het met jou? Met mij gaat alles goed. Sorry dat het zolang heeft geduurd voor ik je heb geschreven. Dat komt omdat ik bijna nog niet alleen heb kunnen zijn. Mijn nieuwe baasje neemt mij dan ook overal naartoe. Als hij eten klaarmaakt zet hij mij op het aanrecht; de eerste keer dacht ik dat hij stukjes van mijn vingertjes ging knippen om in de soep te doen. Amai, dat was even schrikken.
En als hij zich gaat wassen dan zet hij me voor de spiegel. Ik zie er echt wel mooi uit met de ballen die ik van hem heb gekregen.
Maar nu hij me ook nog nog mee wil nemen naar het toilet... dat vind ik niet zo plezant. Een ongelukje is vlug gebeurd en pipi is niet goed voor mijn velletje; het slaat dan helemaal rossig uit.
O ja, weet je welke naam ik heb gekregen van hem? Bart!
Over het algemeen ben ik heel blij met mijn nieuwe baasje. Ik zou alleen wel graag hebben dat zijn vriendin haar wijn niet stiekem op mijn beentjes kapt, in mijn potje. Gisterenavond nog, werd alles zo draaierig dat ik in slaap viel en ik je bijna niet heb kunnen schrijven. Gelukkig had mijn baasje zijn wijn zelf opgedronken zodat hij heel diep heeft geslapen en niet is wakker geworden van mijn geschrijf.
Doe vele groetjes aan mijn broertjes en zusjes en zeg tegen papa dat ik heel voorzichtig zal zijn met de lampjesslinger.
Je kapoen
Bartje
13-12-2006 om 19:53
geschreven door Frelis
12-12-2006
Bart is terug en hoe: groter, volumineuzer, imposanter. Bart, dat is een gezonde spar, mijn vaste kerstboom, een kanjer van 25 à 30 cm, die ik elk jaar optuig metkleine goudkleurige ballen.
Door zijn omvang is Bart mobiel: hij volgt me overal in huis. Sta ik te koken, dan geniet Bart op het aanrecht met fonkelende oogballen van wat ik aanricht in potten en pannen. Eet ik, dan staat Bart op tafel tegenover me en staart me met gouden ogen aan.
In de badkamer bewondert Bart zich in de spiegel, terwijl ik mn tanden poets of sta te douchen. Hij surft in mn werkhoek mee, maar koestert een vreemde belangstelling voor British Columbia en Kwakiutl-indianen.
Lezen boeit hem dan weer niet; op het bijzettafeltje staat hij wat te suffen op de cadeautjes die binnenkort hun bestemming krijgen. s Nacht droomt hij gelukzalig op de nachttafel al ergert hij zich evenzeer aan die rode schijn van de wekker.
Naar het toilet gaan is voor ons nog een beetje zoeken, maar we komen er. Ik heb de borstel al aan de andere kant gezet.
Als je dus ooit een wat rare man in de trein van of naar werk ziet met een opgetuigde kerstboom, zijn wij dat en ben ik verstrooid geweest.
Neem je het Bart dan ook niet kwalijk?
12-12-2006 om 20:10
geschreven door Moshe
Rammelaar Van Frietkot (deel 1)
In de verte hoorde hij flarden muziek. Deze waaiden hem tegemoet uit een kermistent die stond opgesteld op het terrein van boer Vanacker. Eenmaal per jaar huurde de plaatselijke afdeling van de boerenbond deze wei om er een weekend loos te gaan op de deuntjes van vergeten Vlaamse vedetten als daar zijn Willy Mountain, Gene Killroy, Ashley Shine, Dude Wellington en Pinochet Franco. Deze laatste is bij het grote publiek wat minder bekend en dit na het floppen van zijn enige cd: 'Moeder, waarom beven wij'. Deze flop deed Pinochet in een diepe depressie belanden waardoor hij jaren van de Vlaamse podia verdween. Maar bij de hits van de andere artiesten gaat bij de lezers zeker een belletje rinkelen. Denk maar aan: 'Mijn stylo is kapot, maar mijn pen schrijft nog' van Willy Mountain, 'De krokodil met de scherpe tanden' van Gene Killroy, 'Een groot brood is zwaarder dan een kleintje' van Ashley Shine of ' Te voet naar Santiago op rolschaatsen' van Dude Wellington, een beklijvend relaas van diens tocht naar Santiago op muziek gezet door riedeltjesschrijver Toon Bakkers, een eminent grise binnen de Vlaamse muziekwereld. Hij was dan ook blij dat hij hier vandaag, tussen al deze grote namen, zijn allereerste live optreden ten berde mocht brengen. Na deze performance zou het hek helemaal van de dam zijn, de vrouwtjes zouden zich aan zijn voeten werpen, binnen de kortste keren zou hij het stinkende, heikneuterige Vlaanderen kunnen verlaten om miljoenen te gaan scheppen in warme, tropische oorden. Hij had nu veertien dagen zijn eerste singel: ' De meid van de pastoor is een geil wijf ' uit en had daarvan al vierentwintig stuks verkocht, qua verkoopcijfer kon dit wel tellen! Hij herinnerde zich immers het verhaal van zijn grote voorbeeld Mike Sliver die van zijn eerste singel ,'Toen vader moeder leerde kennen was hij ook al een dronkaard' in het totaal maar dertien singels verkocht, en zie nu maar eens wat een grote ster Mike geworden is... Nee, de wereld lag open voor Rammelaar van frietkot! Wat een rare artiestennaam hoor ik jullie denken, maar deze gedachte klopt niet helemaal! Rammelaar had er namelijk voor gekozen om onder zijn eigen naam te gaan zingen, aan hem was immers geen groot artiestennamenbedenker verloren gegaan! Een wat rare naam dan, hoor ik jullie wederom denken en daar moet ik jullie inderdaad bijtreden. De verklaring is echter simpel: Rammelaar was een vondeling. En zoals jullie allemaal weten krijgt een vondeling een naam die wijst op de vinder en op de plaats waar de kleine gevonden is, kijk maar naar Jasper Van Essen.
Roger De Rammelaere had, na zijn dagelijks cafébezoek zin in frieten en strompelde het kerkplein over richting frituur 'de vettige curryworst'. Voor hij dit etablissement binnenstapte riep hij naar zijn metgezel, de genaamde Daniël Vancauwenberghe: 'Ik ga eerst nog een mijn patatjes gaan afgieten, de groten uithangen, eens gaan checken als ik nog een mannetje ben, je weet wel...' 'Ja' zei Daniël zuchtend, de droge moppen van zijn vriend allang beu, 'ga eens gaan zeiken.' Roger strompelde naar de achterkant van de bouwvallige barak en struikelde daar over de kartonnen doos waar de toen nog naamloze Rammelaar rustig lag te soezen...
Ziezo, ik ben blij dat ik jullie ook mag komen verblijden met enkele van mijn, in mijn zieke brein ontsproten, verhaaltjes. Daar ik tot over mijn oren in het werk zit voor werk, school en vooral theater heb ik niet veel tijd meer om mijn eigen space te onderhouden maar hier elke week een stukje neerpennen moet lukken! Volgende week komen jullie te weten hoe het precies zal aflopen met Rammelaar op zijn eerste grote optreden! Merci Frelis voor de uitnodiging en voor de rest, blijf schrijven en maak van knipoogjes een pareltje! Groetjes, Tjompe.
12-12-2006 om 12:15
geschreven door Tjompe
10-12-2006
Aan de andere kant van de beschaving
waar zachte glooiingen afwisselen met "weiden als wiegende zeeën", (OK, dat laatste heb ik gepikt) en de gemiddelde breedte van de kronkelende wegelingen, deze van de kleinere middenklassewagen uit de vroege jaren 70 bedraagt... daar staat een huisje. Huisje? Zeg maar "huis"; je mond zal er niet van scheuren. Nu hoor ik de lezer zich al smalend afvragen wat daar nu zo bijzonder aan is, aan dat huis. Wel, dat zal ik eens haarfijn uit de doeken doen.
Ten eerste is het niet evident om er te geraken; het vergt niet alleen een doorgedreven kennis van aardrijkskunde en topologie; in het bezit zijn van een bovengemiddeld ontwikkeld gevoel voor oriëntatie wil ook wel helpen. De wegen kronkelen, dalen en stijgen er dat het een lieve lust is en zijn bovendien zo smal, dat je wel van erg ver een uitwijkplaatsje dient te zoeken én te vinden - aan de ingang van een weiland bijvoorbeeld - wanneer er plots een tegenligger op je afkomt. Het gebeurt dan ook regelmatig dat er een wagen in één van de vele grachten sukkelt nadat deze een niet-achteruit-durven-rijdende-dame-of-heer te laat heeft opgemerkt en zo ongewild in lager liggende oorden belandt.
Ten tweede laat het landelijk karakter vermoeden dat er - vooral in de voorbije eeuwen - vooral aan landbouw werd gedaan; her en der rijzen dan ook mooie, al dan niet gerestaureerde, uitgeleefde dan wel vernieuwde boerderijtjes en -rijen op, geboetseerd uit Vlaamsche Klei. Naast het "huis" waarover sprake, resten nog de overblijfselen van wat ooit een klein hofstedeke was, zo'n klein bescheiden boerderijtje. Daarnaast een schuur, later bijgebouwd maar ook al op leeftijd, waar dat kleine boerderijtje zonder problemen twee keer in zou kunnen - zo je dat al zou willen - en er nog plaats zou zijn voor een extra kelder en dito stallingske.
Het oorsponkelijk boerderijtje werd ooit gekocht door een boerenfamilie die "in betere doen" was en er werd dan ook snel overgegaan tot de bouw van een "grotere woning", naast de oorspronkelijke "doening". We spreken over de periode kort voor de tweede wereldoorlog. Sommige mensen hebben een ongelofelijke feeling over de toekomst en anderen schatten die dan weer compleet anders - zeg maar verkeerd - in. Zo ook deze brave mensen, die niet beter dachten, of de straat waar zij hun nieuwe woning lieten optrekken, zou weldra het centrum worden van een "nieuwe" gemeenschap, een "chiquere" wijk als het ware, met rijhuizen en een pleintje en wie weet wel met terrasjes en een kerk....
Vandaag is het zowat het enige herenhuis, gebouwd als een statige "alleenstaande" rijwoning, temidden van de boerenbuiten. Als het ware weggerukt uit een straat in Brussel, opgetild door een tornado en fijntjes per vergissing weer neergepoot te midden van koeien, schapen, maisvelden en pikdorsers...
Het heeft zo'n indruk op me gemaakt dat ik er dit stukje heb over geschreven.
