Ferdinand was pas vijf, toen hij Sinterklaas ontmaskerde, als zijn handtastelijke nonkel pater, een echte “kindervriend” uit het verre Congo. Op slag verloor hij enkele jaren van zijn geloof en onschuld… een trauma dat hij nooit zou te boven komen maar dat kon hij toen nog niet weten, natuurlijk.

Enkele jaren later, betrapte hij dan zijn juffrouw Symphorosa, op wie hij hevig verliefd was, tijdens een hartstochtelijke omhelzing met Zuster Directrice. De aanblik van die twee tongenworstelende vrouwen vervulde de kleine Ferdinand met zoveel afschuw dat ook dit beeld voor immer op zijn netvlies gebrand zou blijven. Het is toen dat hij besloot om nooit meer verliefd te worden en voor altijd alleen te blijven.

Nog zoveel meer leed, kommer en kwel had hij tijdens zijn jeugd beleefd, maar het waren voornamelijk deze twee herinneringen aan wie hij het weet dat niets hem in het leven nog zou lukken; in zijn geest restte er hem dus niets anders dan een eind te maken aan zijn triestige leven want zoveel onrecht, pijn en verdriet verdiende hij toch niet…

De eerste keer probeerde hij zich te verdrinken want hij kon toch niet zwemmen; op een ijzige winteravond klom hij over de omheining van het openluchtzwembad in zijn buurt, nam een aanloop en sprong in het diepe… Een poging die jammerlijk mislukte temeer omdat het zwembad leeg was. Eén gebroken voet,  twee gebroken ribben en drie weken gips later was hij toe aan een volgende poging.

Het was nog steeds winter en ijzig koud die avond, toen hij zich naar de spoorweg begaf. "Geen risico’s deze keer, want het moet en zal lukken" sprak hij zichzelve in stilte toe. De lange en moeizame weg legde hij meer zwalpend en struikelend af dan verhoopt. Daar zat de voor-drie-vierden-door-hem-geleegde fles wodka, die hij uit de barkast van zijn vader had gegapt, waarschijnlijk voor meer dan iets tussen. Uiteindelijk aangekomen, dronk hij dan de rest van de fles op en legde zich neer op de sporen. De laatste trein was echter al lang vertrokken en buiten een kater, een ernstige verkoudheid en wat vorstbeten had hij daar niets aan overgehouden behalve dan misschien een alweer wat meer gedeukt ego en het besef dat het hem weer niet gelukt was… Het zat hem ook nooit mee.

Zoals het spreekwoord zegt “Derde keer, goede keer” en deze maal was Ferdinand niet over één nacht ijs gegaan. (Die vorstbeten ook) Het was dan ook een waterdicht plan, waarbij van alcohol noch van sporen sprake was…

Een hoog gebouw had hij slechts nodig en de zwaartekracht zou voor de rest zorgen… Die avond - het was nog steeds koud en nog steeds winter – trok hij naar de oude maalderij die al enkele jaren leegstond. De koude deerde hem niet en toen hij dan eindelijk boven op de richel van de silotoren stond, kon hij een grimas niet onderdrukken… Niets zou hem nu nog tegenhouden… Hij sloot zijn ogen en sprong… aan de val scheen maar geen einde te komen tot hij plots met een schok wakkerschrok… Bezweet en met een hartritme van 200 per minuut besefte hij plots dat hij niet dood was.

"Wat is er, schat?" vroeg zijn oogverblindend schone vrouw naast hem in bed. "Weer een nachtmerrie gehad?"

03-02-2008 om 13:29 geschreven door Frelis  

Toen Reinhilde en Otto, daags na haar 27^ste verjaardag eindelijk waren getrouwd geraakt, was er aan Otto, haar kersverse man, geen houden meer aan. Beiden waren al sinds haar 18^de verjaardag in kennis en hadden sindsdien aan het begrip "hoofse liefde" een nieuwe betekenis gegeven. Al lang genoeg had Otto dus node de hand aan zichzelf geslagen. Soms had hij er wel eens aan gedacht om andere - minder kuise - wegen te bewandelen. Maar zijn opportunistische visie inzake de rooskleurige financiële vooruitzichten die het gezond bedrijf van z’n schoonvader in spé boden, hadden hem doen zwichten voor de verliefde blikken van Reinhilde, die helaas van verdere charmes weinig gespeend bleek. Ze zag er echt uit als de dochter van de slachter, die ze was.

Tijdens deze negen lange jaren had haar vader er geen twijfel over laten bestaan dat “als hij, de vuile nietsweerd, ooit ene vinger zou uitsteken naar de ‘dochter van zijn vrouwmens’ vóór ze getrouwd waren of er nog maar aan dacht van ooit ‘de dochter van zijn vrouwmens’ te bedriegen, ging het zijnen besten keer niet zijn” daarbij vervaarlijk zwaaiend met een angstaanjagende machine waarmee hij kadavers in twee placht te zagen.

Deze minder subtiele wijze om zaken naar voren te brengen, had aan duidelijkheid niets meer te wensen over gelaten, vooral sinds het spijtige voorval waarbij zijn vrouwmens ongelukkigerwijze in aanraking was gekomen met zulk gereedschap, tijdens een echtelijk doch onschuldig meningsverschil. Hetgeen van Reinhilde dan ook prompt een halve wees en van haar vader een hele weduwnaar had gemaakt, welke erop stond dat zij, ‘de dochter van zijn vrouwmens’ - behoudens de vleselijke plichten - alle huishoudelijke taken van ‘zijn vrouwmens’ op zich zoude nemen, tot haar vader zich ‘een ander vrouwmens’ had gevonden, dat voldoende in het eigen, alsook genoeglijk aan zijn vlees zou zitten.

Die vrijdagavond was het dan eindelijk zover … Kort na hun openingsdans - een paardans, tijdens dewelke Otto zich ternauwernood net niet twee maal na elkaar spontaan zelf had bevlekt - kon hij het niet meer houden. Hij ritste de autosleutels uit de vest van zijn kersverse schoonvader, terwijl die met zijn vers veroverde, goed in het vlees zittende, voormalig gewezen ex-boerin, de dansvloer alsook de omringende tafels onveilig maakte en sleurde zijn bruid mee, naar de parking. Daar aangekomen, opende hij de achterdeur van ’s mans bestelwagen, duwde zijn Reinhilde tegen dek en daar gingen zij alras van bil, daarbij nauwelijks rekening houdende met de anatomische verschillen inzake lichaamsopeningen, noch met de ijselijke temperaturen die daar heersten. Luttele minuten later, rechtten zij zich om hun kleding te fatsoeneren en stelden vast dat de deur achter hen in het slot was gevallen. De motor van de koelgroep sloeg aan...

28-01-2008 om 00:00 geschreven door Frelis