Wulpen is één van de oudste moederparochies van de Westhoek. In de 13de eeuw werd een vroeggotische kruiskerk opgetrokken, waarvan nu nog de vieringstoren bewaard is. In 1873 werd de kerk door brand verwoest, maar twee jaar later startte al de bouw van een nieuwe neogotische kerk. In 1892 werd de oude toren gerestaureerd. In 1914 deden de genietroepen van het Belgisch leger de toren springen. Na de 1ste wereldoorlog diende de gehavende kerk hersteld te worden. Sinds 1939 is de toren beschermd en eigendom van de gemeente. Deze basilicale kerk is bekleed met neogotisch meubilair van de 19de en 20ste eeuw, van de hand van een rasechte Wulpenaar. Door de gedurfde herschikking van het koor heeft onze kerk aan "ruimte" gewonnen. Het gebouw komt hierdoor meer tot zijn recht en er is meer plaats voor onze liturgische vieringen. Behalve een paar oude kelken zijn er zeer weinig kunstschatten. De patroonheilige van de kerk, de heilige Willibrordus, die in de 7de eeuw vanuit Ierland, over Holland door Vlaanderen getrokken is, zou hier in Wulpen verbleven hebben. Op de plaats waar bij de boze geesten uit dieren en mensen de zee in verdreef, -Wulpen lag toen aan een zeearm -, ontsprong er een bron: "Het Willibrordusputje". Al gauw werd in de kerk van Wulpen de heilige Willibrordus aanroepen tegen koortsen, de vallende ziekte, de kinkhoest en allerlei kwalen bij kinderen. Nu nog komt de kerkgemeenschap op 2de Sinksendag samen bij het putje om er te bidden voor allerlei noden. Wij zijn fier op onze kerk, die heel goed wordt onderhouden door de kerkfabriek, de gemeente en de ganse kerkgemeenschap, die wat over de grenzen van de parochie Wulpen is uitgegroeid. Wij voelen ons een heel jaar lang dankbaar u te mogen begroeten bij ons. Welkom! (de stuurgroep)
De prachtige toren (omstreeks 1400), opgetrokken in moefen, grote bakstenen die in de Duinenabdij werden gebakken, is een merkwaardig voorbeeld van de Vlaamse gotische poldertoren, zoals Damme en Lissewege, maar die nog een spits heeft, ook in baksteen. De onderste geleding wordt aan de hoeken gesteund door steunberen. Hij is versierd met verschillende gotische bouwelementen: gotische en ronde nissen, galmgaten, waterlijsten en een kroonlijst. Een driehoek in de torenwand verwijst naar een vroeger voorgebouw. Aan de noordkant staat een achthoekige zijtoren.
Het houten kerkmeubilair van altaren, gestoelte, communiebanken en predikstoel, is een symbolen.mooi voorbeeld van de neogotiek. Het meubilair is rijkelijk versierd met beelden en christelijke
De kuip van de preekstoel heeft de beelden van de Petrus en de vier evangelisten met hun attributen, afgeleid van het begin van hun evangelie.
Sint-Willibrordus, Willibrord, geboren in Northumbrië in 658, was een Angelsaksische monnik die met elf gezellen in onze streken het evangelie kwam verkondigen, waarnaar deze parochie verwijst. Hij werd in 695 door paus Sergius I bisschop gewijd, en vestigde zich te Utrecht. Vanuit die stad werkte hij bijna vijftig jaar aan de evangelisatie van de Lage Landen, en stichtte veel kloosters en kerken. Hij overleed op 7 november 739, in de abdij van Echternach, die hij zelf had opgericht. Hij wordt geëerd als de apostel van Nederland.
Willibrordus wordt voorgesteld als bisschop met het evangelieboek of een kerkje in de hand. Het wijnvat aan de voeten komt van de legende die vertelt dat hij in Echternach water in wijn veranderde, omdat het bier in de herberg op was. De bron verwijst naar de legende dat er een bron ontsprong op de plaats waar hij zijn staf in de grond stak. Willibrordus is de patroon van de herbergiers en de beschermheilige tegen kinderziekten, epilepsie, huidziekten, pest en koorts. Moge hij vandaag de dag ons beschermen om te blijven geloven in het evangelie dat hij verkondigde en het op onze beurt door te geven
Het glasraam stelt Willibrordus voor met het wijnvat (links) en het Sint-Willibrordusputje met het vijvertje en de kapel (rechts).
De Sint-Niklaaskerk is een moderne bakstenen kerk. Ze werd gebouwd in 1952-1956, ter vervanging van de oude kerk die in 1940 werd vernield. Tussen de kerktoren en het schip van de kerk ligt een atrium, dat omgeving is door wandelgangen. Aan de 36 meter hoge kerktoren hangt een terracottaChristusbeeld, dat 13,5 meter hoog is en vier ton weegt. Het werd gemaakt door Josef Arnost Gause. Een 3,5 meter hoog terracotta beeld hangt boven het altaar.
Over de Sint-Niklaaskerk van Oostduinkerke de zogenaamde Visserskerk is weinig geweten. De kerk brandde af in 1940 tijdens de Duitse inval, waarna de resten gebruikt werden als verhardings-materiaal bij de aanleg van de startbanen van het vliegveld in Koksijde. Het VIOE kreeg opdracht de exacte locatie van de kerk te bepalen.
De gotische hallenkerk werd in 1922 wederopgebouwd naar het origineel concept dat tussen de 12de en de 15de eeuw vaste vorm kreeg. De Neogotische beiaardtoren daarentegen werd pas in 1952 toegevoegd. In onderstaand kaderstukje brengen we een bondig en chronologisch overzicht van de bouwgeschiedenis. Nadien schenken we uitgebreid aandacht aan de architecturale aspecten van deze imposante kerk.
De plattegrond van de Onze-Lieve-Vrouwekerk is samengesteld uit een driebeukig schip van zes traveeën, een dwarsbeuk van één brede travee, een hoofdkoor van vier traveeën en zijkoren van drie traveeën met rechte sluitingen. Sacristieën bevinden zich zowel ten noorden als ten zuiden van de koorpartij. In het verlengde van de noordelijke dwarsarm staat een vrijstaande toren.In de westgevel van de benedenkerk komen de drie evenwaardige beuken van deze gotische hallenkerk het best tot uiting. Het spitse boogveld van de gevelvullende ramen is opgevuld met een flamboyant traceer- en maaswerk. Aan beide uiteinden torent een achtkantig pinakel met blindnisjes, hogels en kruisbloemen. Het hoofdportaal bevat twee identieke korfboogdeuren in een dito omlijsting. De middenstijl profileert zich als een halfzuiltje met een Mariabeeld onder baldakijn.
Ook de zijbeuken, transeptarmen en koren etaleren verfijnde kenmerken van de gotische vormentaal en ornamentiek: versneden steunberen met bekronende pinakels, elegante hoektorentjes, gesloten borstweringen en spitsboogramen met traceeer- en maaswerk. Tegen de tweede travee van de noordelijkezijbeuk staat een portaal van één tracee onder een zadeldak. Tegen de vierde travee van dezelfde beuk bevindt zich een doopkapel van één travee met een driezijdige absis. De gevels van de dwarsarmen eindigen op een natuurstenen spitsboogfries met een ingelegd driepasmotief in baksteen. Op de viering prijkt een ranke lantaarnspits.
Tussen de diverse ruimten van het interieur staan spitse scheibogen, rustend op natuurstenen zuilen met achtzijdige sokkels en koolbladkapitelen. De spitsboogvormige overwelving bestaat uit hout of beton. De grote brandglasramen van het koor zijn doorgaans in donkere tinten beschilderd, zodat de lichtinval eerder beperkt is. Ze behoren tot de meest waardevolle schatten van het interieur en stellen, naast een aantal klassiek/bijbelse thema's, ook plaatselijke historische gebeurtenissen voor. De rest van de kunstschatten en het kerkmeubilair werd tijdens de Eerste Wereldoorlog vrijwel volledig vernield.
De Onze-Lieve-Vrouwekerk is sinds 1939 beschermd. De voormalige vroeg-15e eeuwse gotische hallenkerk met 17e eeuwse toren, werd in 1914-1918 volledig verwoest. Ook het rijke meubilair ging verloren. De kerk, uitgezonderd de toren, werd in 1922 naar de oorspronkelijke plannen heropgebouwd door architect J. Viérin. In 1940 werd ze door brand zwaar beschadigd en in 1946 herbouwd als een bakstenen driebeukige hallenkerk.
Het Onze-Lieve-Vrouwe-altaar, patroonheilige van de kerk. Op de voorgrond een vissersboot, verwijzend naar Nieuwpoort als vissershaven.
Het meubilair is neogotisch. De eiken preekstoel van 1961 werd gemaakt in het Brugse atelier Dewispelaere naar het model van de in 1940 vernielde kansel van P. Hinderyckx uit Brugge, die een kopie was van de in 1914-1918 verbrande laat-gotische preekstoel van ca. 1515 door Jacob de Hoosche uit Diksmuide. Die was op zijn beurt een kopie van de kansel van de Ieperse Sint-Martinuskerk. Hij werd in 1803 verkocht en wordt nu in het Frans-Vlaamse Winnezele bewaard, waarvan panelen gestolen werden.
Na WO I werd het geheel van stadshalle en kerk heropgebouwd volgens plannen van Jozef Viérin. Zijn wederopbouwproject voorzag een identieke reconstructie van alle gebouwen waarover voldoende documentatie bestond, en een gevarieerde architectuur gesteund op specifieke stijlkaraktereristieken van de streek voor de overige gebouwen. De restauratie van de hallen, het belfort en de Onze-Lieve-Vrouwekerk werden algemeen erkend als de meest geslaagde van de wederopbouw in de frontstreek.
evangelistensymbolen boven de hoofdingang is een creatie van Oscar Jespers.
Recht tegenover het Leopoldplein, aan de zeedijk, staat de neoromaanse Sint-Bernarduskerk van 1923. Het is een kerk van gele baksteen, ontworpen door architect Pierre Vandervoort
Ze werd in 1944-1945 vernield en in 1947 heropgebouwd. Het fronton met Christus Zaligmaker en
De terracotta beeldjes van 1948 op het hoofdaltaar zijn van de Tsjechische beeldhouwer Arnost Gauze
Hij maakte ook het terracotta triomfkruis van 1948
en het Mariabeeld naar een 15e eeuwse Veurnse MadonnaDe Brabantse Piëta is een beeld van ca. 1550, Sint-Rochus is 17e eeuws, Sint-Antonius van Padua is 18e eeuwse volkskunst.
De pastorie in Vlaamse neorenaissance van ca. 1923, op het Sint-Bernardusplein, was een ontwerp van architect J. Viérin.
De Sint-Willibrorduskerk is de parochiekerk van Middelkerke. De toren is een overblijfsel van de 17de eeuwse kerk. Op deze toren na werd de kerk halverwege de 19de eeuw gesloopt en vervangen door een neogotische kerk. Na vernieling in de Eerste Wereldoorlog werd de kerk heropgebouwd in de jaren 20 van de 20ste eeuw. Begin jaren 30 werd de kerk in zuidelijk richting uitgebreid, met ook een tweede zuidoostelijke toren.
Lombardsijde, oorspronkelijk en in de volksmond nog steeds Lombardië, zou kunnen een verwijzing zijn naar een Lombardische volksgroep, die zich hier vestigde tijdens de volksverhuizingen in de 5de eeuw. Het was een vissersstadje aan een Yde, een zeeïnham, dat waarschijnlijk reeds in de 12de eeuw een kerk bezat. Toen de bevolking verminderde, werd alleen nog een Mariakapel in de duinen gebruikt. De kerk werd in 1643 hersteld en in 1769 herbouwd. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werden Lombardsijde en de kerk totaal verwoest. In 1922 werd begonnen met de bouw van de huidige neoromaanse kerk.
De traditie vertelt hoe in 1596 vissers op het strand een Mariabeeld vonden, waarvoor in de duinen een Mariakapel werd gebouwd. De vissers kwamen er vóór hun afreis bescherming vragen aan Maria en haar danken na een veilige terugkomst. Wegens de grote volkstoeloop werd het beeld naar de parochiekerk overgebracht. De devotie is te zien in het tijdskader van de opkomst van het Protestantisme en de Katholieke Hervorming in onze streken. Lombardsijde was getuige van het oorlogsgeweld tussen de Staatse en de Spaanse legers: de Slag van Nieuwpoort in 1600 en het Beleg van Oostende van 1600 tot 1604. Het tussen die twee steden aangespoelde beeld werd te Lombardsijde met grote eerbied onthaald, als een teken van hoop op vrede in die woelige tijd.
Het sobere
kerkinterieur heeft enkele mooie glasramen (1966), ontworpen door Cor Westerduin uit Oostende. In het hoofdkoor symboliseren de ramen de drie hoofddeugden: geloof, hoop en liefde en het berouw. De ramen in de kruisbeuk tonen het Genadebeeld met kanunniken (links) en mirakelen, toegeschreven aan O.-L.-Vrouw van Lombardsijde (rechts).
Het
koor heeft achteraan het voormalige hoofdaltaar bewaard als Sacramentsaltaar. Erboven is de Calvarie geplaatst, afkomstig van de oude kerk.
Christenen hebben Maria steeds bezongen als de Ster der Zee om de weg te wijzen op een tocht over de vaak donkere en stormachtige zee van het leven en de geschiedenis. Bij wie kunnen wij beter kunnen wij die ster vinden dan bij Maria, die meer dan ieder ander goed mens iets laat schijnen van het Licht van Christus over ons leven?
Naast het beeld hangen replicas van visserssloepjes, die door vissers werden geschonken uit dankbaarheid aan O.-L.-Vrouw. Ook de 16de en 17de eeuwse zilveren ex-votos getuigen daarvan. Op 12 september 1617 wordt Mgr. Antonius Triest, bisschop van Brugge, lid van de Gilde van O.-L.-Vrouw van Lombardsijde. Rondom de kerk worden in 1637 zeven kapelletjes gebouwd met de Zeven Smarten van Maria. Vóór iedere afreis gingen de vissers de omgang. Tijdens de plechtigheden viel de eer te beurt aan de IJslandvaarders om het beeld te dragen.De jaarlijkse noveen gaat door van 2 juli, de vroegere datum van het feest van Maria Bezoek, tot 10 juli.
Het Genadebeeld is een gepolychromeerd beeld, vermoedelijk uit de 16de eeuw van Brugse makelij. Het prijkt op het altaar van de linkerzijbeuk van de parochiekerk. Lombardsijde is de oudste bedevaartplaats van de Westkust. Het houten Mariabeeld is waarschijnlijk een beeld dat na een schipbreuk aan het strand ongeschonden was aangespoeld, en door de vrome vissers werd vereerd om door Maria, de Ster der Zee, beveiligd te worden tegen de gevaren van storm en ontij. Op voorspraak van Maria zouden enkele reddingen op zee en genezingen zijn gebeurd.
De moderne glasramen (detail) verwijzen naar enkele wonderlijke gebeurtenissen, toegeschreven aan O.-L.-Vrouw van Lombardsijde
Mannekensvere is een Belgisch dorpje in de Polders. Het is een deelgemeente van de kustgemeenteMiddelkerke. In 1971 werd Mannekensvere deel van de gemeente Spermalie, maar deze verdween in 1977 en Mannekensvere werd bij Middelkerke gevoegd. Het dorp ligt langs de rivier de IJzer
Over het grondgebied van Slijpe loopt het Kanaal Plassendale-Nieuwpoort. In het westen van de deelgemeente ligt rond een brug over deze vaart het gehucht Rattevalle. Slijpe ligt ook aan de E40. De verbindingsweg tussen de autosnelweg en de populaire toeristische kustgemeente Middelkerke loopt echter dwars door de dorpskern. Om die dorpskern wat te verlichten werd het plan opgevat om een directe verbindingsweg aan te leggen naast het dorp.
De Onze-Lieve-Vrouwekerk van Leffinge - ook wel de kathedraal van het Noorden genoemd - werd in 1879 ingewijd. Ze kreeg 13 torentjes omdat toenmalige bisschopJohan Joseph Faict geboren was in 1813 in Leffinge. De bouw ervan had 30 jaar geduurd. De kerk is sinds 1976 beschermd. In november 1980 besliste het schepencollege over te gaan tot de restauratie van de kerk. Deze restauratie verliep echter niet vlekkeloos. Enkele fases uit de restauratie waren niet succesvol door problemen met de aannemersbedrijven, en bij het begin van de 21ste eeuw was de restauratie nog steed niet afgerond. Sinds oktober 1995 was de kerk jarenlang ontoegankelijk en dienden pariochen uit te wijken naar de omliggende kerken. Tijdens de restauratiewerken werd het graf van een Tempelridder gevonden door de Oostendse architect Walter Snauwaert.
De neogotische Sint-Nicolaaskerk uit 1922-1924, naar ontwerp van architect Theo Raison (Brugge) vervangt de laatgotische hallenkerk, die samen met het dorp tijdens de eerste wereldoorlog werd verwoest.
In de kerk is er een Sint-Niklaasbeeld uit het begin van de 18e eeuw. Op het kerkhof vind je grafstenen uit de 18e en 19e eeuw.
In 2000 werden altaar en ambo vernieuwd. Voor meer informatie, klik hier.Sint-Niklaas kerk.
Even verder in de richting van Gistel ligt het dorpje Sint-Pieterskapelle, waar edelvrouwe Gela de kapel bouwde. De eerste vermelding van de parochie Sint-Pieterskapelle dateert van 1272. Voordien maakte ze deel uit van Slijpe, voor het eerst vernoemd in 840 en parochie vanaf 1137. Vandaar dat in de bulle van paus Innocentius III van 1200, waarin hij aan Gela de toestemming geeft om een kapel en een klooster te bouwen, Slijpe wordt vernoemd.
De kleine neogotische Sint-Pieterskerk staat waarschijnlijk op de plaats waar de Sint-Pieterskapel door Gela werd gebouwd. In een nis boven de ingang onder de toren staat een beeld van Petrus, met de sleutel van het Rijk Gods in de hand (vgl. Matteüs 16, 19).
Beeld van Petrus,met de sleutel van het rijk Gods in de hand.
't Kapelleke en de kerk vormen een stemmig geheel,om er even te genieten van het stille dorpje
Tenmidden van een ommuurd kerkhof dat afgeboord is met knotlinden bevindt zich de beschermde Sint-Niklaaskerk. Dit neogotische kerkgebouw werd van 1858 tot 1860 gebouwd op de plaats van de vroegere kruiskerk. De achthoekige toren is hier nog een restant van en stamt uit de dertiende eeuw en is in 2001 gerestaureerd. Bemerk ook het typisch gotische roosvenster en de pinakels aan de noordgevel van het gebouw. Aan de zijgevel merken we onder een luifel een negentiende eeuwse Christuscorpus op in dennenhout.
In de rechterzijbeuk bevindt zich een neogotisch altaar, toegewijd aan St. Petrus. Het altaar in de linkerbeuk is toegewijd aan Onze Lieve Vrouw-onbevlekt-ontvangen. Merk op dit altaar, tussen de andere vrouwelijke heiligen, de afbeelding van St. Godelieve op. Boven het orgel hangt een immens schilderij geschilderd door Joseph van Severdonck, van Brussel "verrezen Christus met kruis en wimpel" (1864). We zien Christus die met een vaandel ten hemelen verrijst en omringd wordt door een gouden gloed.
In de St-Niklaaskerk van Moere bevindt zich een zogeheten Van Peteghemorgel. Dit orgel werd in 1776 gebouwd door vader en zoon Van Peteghem, een bekend orgelbouwersgeslacht uit Gent. Hoogstwaarschijnlijk werd de kas door een lokale schrijnwerker vervaardigd. Tijdens de bouw van de nieuwe kerk werd het orgel in de centrale toren geplaatst. Later werd het verplaatst naar het koor. Het orgel van Moere is een van de weinige overgeblevene van dit type in West-Vlaanderen, want vele instrumenten in het zuiden van de provincie gingen verloren tijdens de Eerste Wereldoorlog. Het orgel in Moere is beschermd als monument. Het werd dan ook gerestaureerd met onder andere een reconstructie van het klavier, het pijpwerk werd gereinigd en hersteld. De frontpijpen werden ontdaan van hun verflaag en het snijwerk werd hersteld.
Inwijding van de Onze-Lieve-Vrouwekerk van Zevekote door Mgr. Van Susteren op 8 september 1719. Deze vaak verbouwde kerk heeft een plattegrond in de vorm van een byzantijns kruis. De westertoren uit 1856 contrasteert erg met de rest van de kerk. Het merkwaardige orgel van A. J. Berger uit 1772 werd in 1993 gerestaureerd
De Onze-Lieve-Vrouwekerk van Zevekote werd gesticht tijdens de 13de eeuw door de abdij van Sint-Andries in Brugge.Het oudste kerkgebouw, dat men zijn hoge toren duidelijk herkenbaar is op de kaar van het Brugse Vrije van Pieter Pourbus (1571), werd tijdens de godsdienstroebelen van de 16de eeuw grotendeels vernield. Vanaf 1611 werd gestart met het herbouwen van een eenbeukige kruiskerk. De ruwbouw was voltooid in 1629, aangezien de rekeningen van dat jaar het dekken van het dak vermelden. De kerk werd in 1719 herwijd door de Brugse bisschop Van Susteren, wat erop wijst dat zij tijdens de vroege 18de eeuw grondig hersteld of zelfs gedeeltelijk herbouwd werd. Het sobere interieur bewaart in het koor nog vier kraagstenen in de vorm van engelenkopjes, waarop vroeger de gewelfribben rustten. De huidige bakstenen westtoren werd opgetrokken in 1856 naar de plannen van provinciaal architect Pierre Buyck. Het orgel, een instrument uit 1772 van Andries-Jacob Berger, werd in 1993 gerestaureerd. Het als dorpsgezicht beschermde kerkhof is gedeeltelijk afgesloten met een bakstenen muur uit 1869 en gedeeltelijk met een beukenhaag. Op het kerkhof bleven heel wat laat-19de en vroeg-20ste-eeuwse graftekens en enkele gietijzeren grafkruisen bewaard. Bron: Monumentaal West-Vlaanderen van Jeroen Cornilly
De neogotische Sint-Nicolaaskerk (1855) is een driebeukige hallenkerk die tijdens de eerste wereldoorlog werd vernield. De kerk werd in 1922 hersteld. Neogotisch meubilair, behalve arduinen doopvont (ca. 1500). Beeld van Jezus aan het Kruis (18e eeuw).
De Mokker is een gehucht in de Belgische gemeente Koekelare. Hoewel de kern afgezonderd ligt van de dorpskern van Koekelare, is De Mokker geen deelgemeente. De Mokker ligt op de weg van Koekelare naar de Diksmuidse deelgemeente Leke.
Kerk van de Heilige Pastoor van Ars
De Mokker is een parochie sinds 1925. Het gehucht heeft een modern kerkje uit 1932, grotendeels opgetrokken in baksteen. Het is een driebeukige kerk onder drie zadeldaken. De kerk heeft echter geen toren. De doopkapel en het hoofdportaal zijn uit 1970. De patroonheilige van de kerk en de parochie is de Heilige Pastoor van Ars, Jean Vianney.
De kerk en de katholiekeparochie zijn genoemd naar Sint-Andreas of Sint-Andries. Het neoromaanse kerkje heeft een toren van 40 meter hoog en werd in 1910-1911 heropgebouwd naar het uitzicht van een vroegere 13e-eeuwse vroeggotische kerk. De gelijkenis met de nog intacte 13e eeuwse toren van buurdorp Moere is dan ook treffend. De kerk heeft een vieringtoren en de torenspits wordt getypeerd door het Lotharings kruis bovenaan.
De kerk bezit een reliekhouder uit het begin van de 17e eeuw met een stukje van het Heilig Kruis dat in 1442 aan de kerk zou zijn geschonken. Verder bevat de kerk nog een aantal 17e-eeuwse en 18e-eeuwse beelden en schild
